آرژانتین با نام رسمی جمهوری آرژانتین کشوری است در آمریکای جنوبی. پایتخت آن بوئنوس آیرس است. زبان رسمی این کشور اسپانیایی و جمعیت آن ۴۵،۱۹۶،۰۰۰ نفر است[۲]. واحد پول آرژانتین پزو نام دارد. آرژانتین از لحاظ وسعت پس از برزیل دومین کشور آمریکای جنوبی و در بین کشورهای جهان هشتمین کشور از لحاظ وسعت است. آرژانتین سومین اقتصاد بزرگ آمریکای لاتین را دارد و سطح زندگی در آن بالا است.
۹۷ درصد از جمعیت آرژانتین اروپایی‌تبار هستند که بیشترشان از نوادگان مهاجران ایتالیایی و اسپانیایی هستند. ۹۲ درصد از مردم این کشور مسیحی، ۱٫۹ درصد مسلمان و بقیه بی‌دین یا پیرو ادیان دیگر هستند. منطقه کنونی آرژانتین پیش از این یکی از مستعمرات امپراتوری اسپانیا به نام «فرمانداری ریو دلا پلاتا» را تشکیل می‌داد. با درگرفتن جنگ استقلال آرژانتین، مردم این منطقه اعلام استقلال کردند و پس از استقلال جنگ‌های داخلی آرژانتین رخ داد که در خلال بخش اعظم سده نوزدهم ادامه یافت. این کشور در جریان سده بیستم با چندین کودتا و دوره‌های بی‌ثباتی سیاسی روبه‌رو شد و بحرانهای اقتصادی نیز در آن رخ داد.
جزایر فالکلند در امتداد فلات آرژانتین قرار دارد و اما در کنترل بریتانیا است. این جزایر میان دو کشور مورد مناقشه هستند. ارتش آرژانتین در ۲ آوریل سال ۱۹۸۲ اقدام به تصرف جزایر فالکلند کرد، اما نیروهای بریتانیایی موفق شدند که در ۲۰ ماه مه همان سال جزایر را دوباره پس گیرند. در این جنگ ۲۵۰ سرباز بریتانیایی و ۶۵۰ سرباز آرژانتینی کشته شدند. پاپ فرانسیس اول، رهبر کنونی کاتولیک‌های جهان اهل آرژانتین است.
«آرژانتین» از کلمه لاتین "argentum" به مفهوم (نقره) گرفته شده‌است. زمانی که اولین فاتحین اسپانیایی ریودلاپلاتا را کشف کردند، آنها نام مصب (سرشاخه) آن را «Mar Dulce» (' دریای شیرین' چون در منطقه آب تازه و شیرین دریا قرار دارد) نهادند. مردم بومی هدایایی از نقره به نجات یافتگان از ماموریت کشتی شکسته آنها دادند، که هدایت آن با خوآن دیاز دسولیاس بود.
افسانه سییرا دل پلاتا- یک کوه غنی از نقره- در حدود سال ۱۵۴۲ به اسپانیا رسید، و و این نام اولین بار بر روی نقشه ونیز که در سال ۱۵۳۶ چاپ شد، مشاهده گردید. معدن نقره در ناحیه‌ای قرار داشت که شهر پوتوسیه در سال ۱۵۴۶ در آن بنا نهاده شد. نام آرژانتین در ابتدا به‌طور گسترده در کتاب «تاریخچه کشف، جمعیت، و فتح ریودلاپلاتا») اثر روی دیاز دگوسمیانز استفاده شد، و این محدوده را «تییرا آرژنتینا» (سرزمین نقره) نامید.
اسپانیایی‌های مهاجم در سال ۱۵۱۶ میلادی وارد آرژانتین شدند و بسیاری از آنان با شنیدن شایعه وجود «کوه‌های نقره» در این منطقه به جستجوی این کوه‌های افسانه‌ای پرداختند. پیشینهٔ نام این کشور نیز از واژه لاتین argentum به معنای نقره گرفته شده‌است. این کشور به‌طور رسمی جمهوری آرژانتین نامیده می‌شود (به اسپانیایی: República Argentina). برای برخی موارد قانونی Nación Argentina (کشور آرژانتین) نیز بکار می‌رود.
بیش از هر کشور دیگر در آمریکای لاتین، جمعیت آرژانتین دارای ریشه‌های اروپایی می‌باشد. بیشتر جمعیت از اعقاب ایتالیایی، اسپانیایی و دیگر ساکنان اروپایی تشکیل شده‌اند. مؤسسه ملی آمار و سرشماری آرژانتین (IDNEC) بر اساس سرشماری سال ۲۰۰۱ نشان داد که جمعیت آرژانتین ۳۶۲۶۰۱۳۰ نفر بوده‌است. این کشور رتبه سوم از لحاظ کل جمعیت در کشورهای آمریکای جنوبی و رتبه سی ام را در میان کشورهای دنیا دارد. برآورد جمعیت برای سال ۲۰۰۵، ۳۸۷۴۷۰۰۰ نفر بوده‌است. تراکم جمعیت آرژانتین ۱۴ نفر سکنه به ازای هر کیلومتر مربع است. اما، جمعیت به‌طور یکنواخت توزیع نشده‌است: نواحی شهر بوئنوس آیرس دارای تراکم جمعیتی حدود ۱۴۰۰۰ نفر/ کیلومتر مربع است، در حالی که استان سانتاکروز دارای تراکم جمعیتی کمتر از ۱نفر/ کیلومتر مربع می‌باشد. آرژانتین تنها کشور آمریکای لاتین با نرخ خالص مثبت مهاجرت در حدود ۶/۰+ نفر می‌باشد.
پس از استعمارگران حاکم اسپانیایی، موج‌هایی از مهاجران از اواخر قرن ۱۹ ام تا اواسط قرن ۲۰ ام در آرژانتین اقامت گزیدند. عاملان اصلی این مهاجرت‌ها عمدتاً شامل مناطقی از ایتالیا همچون کامپانیا، پیدمونت، کالابریا، ونتو، لمباردی بودند، و از اسپانیا (بیشتر از میان آنها نژادهای گالیسیانی و باسک‌ها، و از فرانسه (که عمدتاً به بوئنوس آیرس و مندوسا) مهاجرت نمودند. تعداد کمتر اما مهم مهاجران از آلمان و سوئیس (در ناحیه به اصطلاح " منطقه دریاچه‌ها " از پاتاگونیا؛ و در کوردوبا)، اسکاندیناوی (دانمارک، نروژ و سوئد)، بریتانیای کبیر و جمهوری ایرلند (به نقاط بوئنوس آیرس، سانتا فه، و پاتاگونیا)، و نیزاز کشور پرتغال اقامت نمودند. اروپایی‌های شرقی نیز شماری از آنها از لهستان، روسیه، اوکراین، رومانی و لیتوانی و نیز از کشورهای حوزه بالکان همچون کرواسی و مونته نگرو، خصوصاً در چاکو ساکن شدند. موج‌های کوچک‌تر ساکنان از استرالیا، آفریقای جنوبی و ایالات متحده آمریکا در میان ارقام مهاجرت به آرژانتین ثبت شده‌اند. یک جمعیت گسترده از ارمنی وجود دارد و نیز دره چوبوت پاتاگونیا دارای جمعیت عمده‌ای از اعقاب ولزی می‌باشد.
آرژانتین، میزبان بزرگترین جامعه یهودیان در آمریکای لاتین است. اکثریت جامعه یهودی آرژانتین از مهاجران با تبارهای یهودیان اشکنازی از اروپای شمالی و شرقی، و حدود ۲۰٪-۱۵ از گروه‌های سفاردیک مربوط به اسپانیا یا کشورهای خاورمیانه می‌باشند. آرژانتین پنجمین کشور پرجمعیت از لحاظ جامعه یهودیان اشکنازی در جهان می‌باشد. بزرگترین اقلیت نژادی جمعیت دورگه (اروپایی/ آمریندی) به ویژه در ایالات شمالی هستند. نسبت جمعیتی آنها از ۳ تا ۱۵٪ برآورد می‌شود. در دهه‌های اخیر، به خصوص طی دهه ۱۹۹۰، یک نوع جریان ورود مهاجران از کشورهای همسایه و عمدتاً از پاراگوئه، بولیوی، و پرو وجود داشته‌است.
تعداد اندک اما روبه رشد مردم از آسیای شرقی نیز در آرژانتین و بیشتر در بوئنوس آیرس اقامت نموده‌اند. اولین گروهای آسیایی- آرژانتینی از ژاپنی بوده‌اند؛ کره‌ای‌ها، ویتنامی‌ها، و چینی‌ها به دنبال آنها قرار می‌گیرند. چینی‌ها نیز به تنهایی شدیداً افزایش یافته‌است، و هم‌اکنون به بیش از۶۰هزار نفر رسیده‌است. آرژانتین مأوایی برای جمعیت عمده آوارگان از کشور لائوس می‌باشد.
حدود ۳٪ از جمعیت کشور آرژانتین از مردم عرب بوده، که بیشتر مهاجران سوریه و لبنان هستند. بسیاری نیز موقعیتهای برجسته‌ای در مشاغل کشوری و سیاسی پیدا نموده‌اند، از جمله رئیس‌جمهور سابق کارلوس منم، فرزند مقیمان سوریه‌ای از استان لا ریوخا بود. بیشتر آرژانتینی‌های عرب مسیحی از کلیساهای ارتدکس شرقی و کاتولیک شرقی بوده، و علاوه بر آنها مسلمانان هم به عنوان بخش کوچکی از آرژانتینی‌های عرب در این کشور حضور دارند. جمعیت مردمان بومی آمریکایی بر طبق برآورد تکمیلی مردمان بومی ۲۰۰۵ تقریباً به ۳۱۸۷۰۰ نفر می‌رسد (یعنی ۸/۰درصد کل جمعیت)، که اکثراً اعضا یا اعقاب اولین نسل‌های شناخته شده جامعه بومی می‌باشند. این شاخص‌ها ممکنست نوعی محاسبه دست پایین (زیر رقم واقعی) باشد، چرا که بیشتر آرژانتینی‌های بومی دیگر از لحاظ قبیله‌ای تعلق خاطر ندارد؛ و در بسیاری از مواقع آنها طی چندین نسل در قبیله خود حضور نداشته‌اند.
مهاجرت غیرقانونی عامل جمعیتی نسبتاً مهمی در نمودارهای جمعیتی اخیر آرژانتین می‌باشد. بیشتر مهاجران غیرقانونی از بولیوی و پاراگوئه، و کشورهای مجاور با مرز شمالی آرژانتین می‌آیند. تعداد کمتری از پرو، اگوادور، رومانی، و جمهوری خلق چین وارد این کشور می‌شوند. در سال‌های اخیر شمار مسافران قاچاقی در داخل کشتی‌های وارد شده به کشور از آفریقای غربی افزایش یافته‌است. دولت آرژانتین تعداد غیرمستند آنها را ۷۵۰۰۰۰ نفر برآورد نموده، و برنامه‌ای را تحت عنوان " پاتریا گرانده" (" وطن بزرگ‌تر") برای این منظور پیاده نموده است تا مهاجران غیرقانونی را به قانونی کردن اقامت خود تشویق نماید؛ تا جایی که ۲۰۰۰۰۰ ظرفیت لازم تحت این برنامه برای آنها اجرا شده‌است. برآوردهای غیررسمی نیز بیانگر آن است که بیش از ۱ میلیون نفر به‌طور غیرقانونی در آرژانتین اقامت دارند.
بسیاری از افراد جمعیت آرژانتین شهرنشین هستند. حدود ۷/۲ میلیون نفر از مردم در شهر خودگردان بوئنوس آیرس، ۵/۱۱ نفر در گران بوئنوس آیرس بزرگ‌تر (۲۰۰۱) زندگی می‌کنند، که این موجب می‌شود این شهر یکی از بزرگترین مجموعه‌های شهری در جهان باشد. با در نظر گرفتن نواحی چندملیتی عمده آنها، دومین و سومین شهر بزرگ آرژانتین، کوردوبا و روزاریو هستند، که حدود ۳/۱ و ۱/۱ میلیون نفر سکنه را به ترتیب در خود جای داده‌اند. بیشتر مهاجران به آرژانتین در شهرهایی سکونت دارند که مشاغل، آموزش، و فرصت‌های دیگری در اختیار آنها قرار می‌گیرد تا تازه‌واردها بتوانند وارد طبقه متوسط اجتماعی شوند. بسیاری نیز در شهرهای کوچک در حال رشد در کنار سیستم گسترده خط آهن ساکن هستند. از دهه ۱۹۳۰ به بعد، بسیاری از کارگران روستایی به شهرهای بزرگ حرکت نموده‌اند.
در دهه ۱۹۹۰ این کشور شاهد تعدادی از نواحی روستایی بود که به شهرهای ارواح تبدیل می‌شدند زمانی که خدمات راه‌آهن در آنها متوقف می‌شد و محصولات محلی که در مقیاس کوچک تولید می‌شدند جای خود را به مقادیر انبوه کالاهای وارداتی ارزان می‌دادند. بسیاری از محلات فقیرنشین (" ویلای میسریا") در حواشی بزرگترین شهرها به وجود آمدند، که ساکنان فقیر طبقه پایین شهری، مهاجران از شهرهای کوچک‌تر در داخل آنها ساکن بودند، و نیز تعداد زیادی از مهاجران از کشورهای همسایه که طی دوره تبدیل شدن خود به مقیم این کشور وارد شده بودند و پس از بحران ۲۰۰۱ آنجا را ترک نکردند.
نواحی شهری آرژانتین دارای ظاهری اروپایی است که بازتابی از نفوذ ساکنان اروپایی در آن می‌باشد. بسیاری از شهرها به سبک سلیقه اسپانیایی‌ها در اطارف یک میدان اصلی به نام " پلازا " ساخته شده‌اند. یک کلیسای اعظم و ساختمان‌های مهم دولتی اغلب در مقابل این " پلازا " قرارمی گرفتند. طرح کلی شهرها " دامرو"، یا صفحه شطرنج نامیده می‌شود، چرا که آن براساس یک الگو از بلوک‌های چهارگوش است، اما توسعه‌های نوین برخی اوقات جدا از آن صورت می‌گیرند (شهر لاپلاتا، در اواخر قرن ۱۹ ام ساخته شده، و بر اساس یک طرح صفحه شطرنجی به علاوه خیابان‌های مورب با فواصل ثابت ساخته شده‌است). برجهای ال فارو، معماری نوین را در امر شهرسازی نشان می‌دهد.
اولین نشانه‌های حضور بشر در آرژانتین در مناطق پاتاگونیا (پیدرا موسیو، سنتا کروز) و در ۱۱۰۰۰ سال پیش از میلاد مسیح بوده‌است. در اوایل عصر میلاد، تمدنهای متعددی مبتنی بر (کشت) ذرت در ناحیه غربی آند (سانتا ماریا، هوارپس، دیاگوئیتاس، سانتاویرونس، و درمیان دیگر موارد) توسعه یافتند. سپس امپراتوری اینکا، تحت حاکمیت پاچاکوتک به منطقه کنونی شمال غربی آرژانتین تجاوز کرده و آن را تسخیر نمود، و کل این ناحیه تحت عنوان کولاسویو یکپارچه ساخت. گوآرانیا در ناحیه شمال شرقی بر اساس (تولید) یوکا و سیب زمینی شیرین فرهنگی را توسعه داد. مناطق مرکزی و جنوبی (پامپاس و پاتاگونیا) که تحت سیطره فرهنگهای عشایری (بیابانگردی) قرار داشتند در قرن ۱۷ ام توسط ماپوچه‌ها با یکدیگر متحد شدند.
اروپایی‌ها در سال ۱۵۰۲ به این ناحیه وارد شدند. اسپانیا یک مستعمره دائمی در سال ۱۵۸۰ در منطقه بوئنوس آیرس تأسیس کرد؛ و نایب السلطنه ریو دلاپلاتا در سال ۱۷۷۶ ایجاد شد. در سال‌های ۱۸۰۶ و ۱۸۰۷ امپراتوری بریتانیا حملات بریتانیا به ریو دلاپلاتا دو حمله را به بوئنوس آیرس ترتیب داد، اما جمعیت کریول (دورگه) هر دو حمله را دفع کردند. در ۲۵ می، ۱۸۱۰ پس از تأیید شایعات راجع به برکناری فردیناد هفتم اسپانیا| شاه فردیناند هفتم از سوی ناپلئون، شهروندان بوئنوس آیرس از موقعیت استفاده نمودند و پریمرا جونتا اوین انجمن دولتی خود را (انقلاب می) ایجاد کردند. به‌طور رسمی اعلام استقلال آرژانتین از اسپانیا در ۹ژولای ۱۸۱۶ در توکومیان صورت گرفت. در سال ۱۸۱۷، ژنرال خوزه سن مارتین در حمله به به آندیها حمله شد، در صدد آزاد سازی شیلی و پرو برآمده، و در نتیجه به این وسیله تهدید اسپانیایی‌ها را از بین برد. گروه‌های مرکزگرا و فدرالیست (به زبان اسپانیولی: «یونتاریوز» و «فدرالز») تا زمانی که اتحاد ملی محقق شد در حال درگیری بودن و در سال ۱۸۵۳ قانون اساسی وضع گردید. سرمایه گذاری خارجی و مهاجرت از اروپا به پیاده شدن شگردهای نوین کشاورزی انجامید. در دهه ۱۸۸۰، «تسخیر بیابان» موجب انقیاد یا ازبین رفتن قبایل بومی بازمانده در سراسر پامپاس و پاتاگونیای جنوبی شد.
در سال 1853 با تصویب قانون اساسی جدید , این کشور موسوم به " جمهوری آرژانتین " گردید. از آنجا که استانهای کشور آرژانتین دارای استقلال عمل فراوان بودند تا سال 1860 دولت مرکزی آن , قدرت چندانی نداشت. سرانجام در همان سال (1860) با ایجاد تمرکز قوی , اختیارات استانها محدود شد و از این سال به کشور آرژانتین متحد (Argantine Natino) معروف گردید. در سال 1879 نیز با تصرف سرزمینهای جنوبی موسوم به پاتاگونیا (Patagonia) , آرژانتین در حدود فعلی خود قرار گرفت و جمهوری آرژانتین فعلی تکوین یافت.
از سال ۱۸۸۰ تا ۱۹۳۰، آرژانتین در اثر اقتصاد صادرات محور، از رفاه و شهرت فزاینده‌ای برخوردار شد، و جمعیت کشور به ۷ برابر افزایش یافت. نیروهای محافظه کار تا سال ۱۹۱۶، در صحنه سیاست آرژانتین غلبه داشتند، زمانی که رقبای سنتی آنها، رادیکال‌ها، کنترل حکومت را به دست گرفتند. نظامیان ارتش در سال ۱۹۳۰ هیپولیتو یریگوین را از قدرت برکنار نمودند، که این به یک دهه دیگر حکومت محافظه کاران منجر شد. تغییر سیاسی موجب رئیس‌جمهور شدن خوآن پرون در سال ۱۹۴۶ گردید، که می‌کوشید طبقه کارگر را به قدرت برساند و تعداد کارگران اتحادیه را به‌طور گسترده افزایش داد. انقلاب لیبرتادورا در سال ۱۹۵۵ او را برکنار نمود.
از دهه‌های ۱۹۵۰ تا ۱۹۷۰، دولتهای ملایم نظامی و ضعیف غیرنظامی قدرت را به دست گرفتند. طی آن سال‌ها اقتصاد به شدت رشد نمود و فقر تنزل یافت (کمتر از ٪۷ در سال ۱۹۷۵)، اما به‌طور فزاینده‌ای به مصنوعات داخلی وابسته شد. در عین حال آشفتگی سیاسی نیز تشدید شد. در سال ۱۹۷۳، پرون به ریاست جمهوری بازگشت، اما طی یکسال از تصدی قدرت در گذشت. همسر سوم وی ایزابل، معاون ریاست جمهوری، جانشین وی شد، اما کودتای نظامی ۲۴ مارس، ۱۹۷۶ او را از کار برکنار نمود.
نیروهای مسلح قدرت را از طریق یک دیکتاتوری نظامی خونتا که خود آن را فرآیند سازماندهی مجدد ملی می‌خواندند، تا سال ۱۹۸۳ به دست گرفتند. دولت نظامی مخالفین و گروه‌های تروریستی چپگرا را با استفاده از اقدامات خشونت بار غیرقانونی («جنگ کثیف») سرکوب نمود؛ یعنی هزاران نفر از مخالفین «با توسل به زور ناپدید شدند| مفقود شدند»، در حالی که سازمانهای SIDE با DINA و دیگر سازمانهای اطلاعاتی آمریکای جنوبی، و با سازمان سیا در عملیات کرکس همکاری می‌نمودند. بسیاری از رهبران نظامی که در جنگ کثیف شرکت داشتند در مدارس آمریکایی تحت حمایت مالی آمریکا آموزش دیده بودند، که در میان آنها دیکتاتورهای آرژانتینی همچون لئوپولدو گالتییری و روبرتو ویولا قرار داشتند. مشکلات اقتصادی، اتهامات فساد، آزردگی عمومی در مواجهه با تجاوزات به حقوق بشر و نهایتاً شکست این کشور در سال ۱۹۸۲ از بریتانیا در جنگ جزایر فالکلند موجب بی اعتبار شدن رژیم نظامی آرژانتین گردید.
دموکراسی در سال ۱۹۸۳ در آرژانتین برقرار گردید. دولت رادیکال رائول آلفونسو گامهایی را برای یافتن «افراد ناپدید شده»، برداشت، کنترل غیرنظامی را برای نیروهای مسلح برقرار کرده، و موسسات دموکراتیک را انسجام بخشید. اعضای سه گروه دسیسه گر نظامی مورد پیگرد قرار گرفته و به حبس ابد محکوم شدند. ناتوانی در حل مشکلات فراگیر اقتصادی و حفظ اعتماد عمومی موجب خروج زودهنگام آلفونسو شش ماه پیش از اتمام دوره ریاست جمهوری وی از مقام خود شد.
رئیس جمهور کارلوس منم در سال ۱۹۹۱ برای توقف روند تورم شدید، در هیئت ارزی آرژانتین نرخ ثابت مبادله ارز را برای پزو- دلار اعمال نمود و سیاستهای دور از دسترس مبتنی بازار محور را پیاده نمود، موانع بر سر راه تولید داخلی طرفدار تولید داخلی و بی نظمی| مقررات شغلی را برداشت، و برنامه خصوصی سازی را اجرا نمود. این اصلاحات به افزایش فزاینده در سرمایه گذاری و رشد با قیمتهای ثابت بیشتر در طی دهه ۱۹۹۰ کمک نمود. در اواخر دهه ۱۹۹۰ (میلادی)، کسر بودجه‌های عمده و بیش از حد بالارفتن ارزش پزوی ثابت سبب یک نوع حرکت تدریجی به سوی بحران اقتصادی شد. تا پایان دوره ریاست وی در سال ۱۹۹۰، این مشکلات انباشته شده و فساد محسوس سبب بدنام شدن منم شد.
دولتهای منم و دلاروآ با رقابت اندک در صادرات، و واردات گسترده‌ای مواجه بودند که به صنعت ملی آسیب رسانده و اشتغال را کاهش می‌داد و نیز شاهد کسر تراز تجاری و مالی مزمن، و همه گیر شدن بحرانهای متعدد اقتصادی بودند. بحران مالی آسیا در سال ۱۹۹۸ موجب تسریع یک نوع برونریز سرمایه شد که رکود را سریعاً گسترش داد، و بحران مالی را در نوامبر ۲۰۰۱ به اوج خود رساند. ماه بعد، در بحبوحه شورشهای خونین، رئیس‌جمهور دلاروآ بالاخره استعفاء نمود. طی دو هفته، روسای جمهور متعددی دردوره‌های سریع و کوتاه بر سر کار آمدند، و در اوج آن ادواردو دوهالده از سوی مجمع قانونگذاری در ۲ ژانویه ۲۰۰۲ به عنوان کفیل رئیس‌جمهور آرژانتین منصوب شد. آرژانتین از تعهدات خود مربوط به وام بین‌المللی به دلیل عدم پرداخت (مالی) نکول کرده‌است. ارتباط تقریباً ۱۱ ساله پزو با دلار آمریکا قطع گردید، در نتیجه به استهلاک پزو و شوک ناگهانی در تورم منجر گردید.
با نرخ مبادله ارزی رقابتی تر و قابل انعطاف تر، کشور به اعمال سیاستهای جدیدی مبتنی بر صنعتی سازی مجدد، جایگزینی واردات، افزایش صادرات، و مازاد پایدار ترازهای مالی و تجاری پرداخت. تا پایان سال ۲۰۰۲، اقتصاد شروع به یافتن ثبات نمود. در سال ۲۰۰۳، نستور کریچنر به عنوان رئیس‌جمهور انتخاب شد. طی دوره ریاست جمهوری وی، آرژانتین با تغییر شرایط (پرداخت) وام آرژانتین شرایط وام نکول شده اش را تغییر داد، با نرخ تنزیل گزاف (حدود ۷۵ درصد) برای بسیاری از اوراق بهادار، تمام اقساط معوقه خود را به صندوق بین‌المللی پول پرداخت نمود، قراردادهای با منفعت را مجدداً منعقد کرده، و صنایع خصوصی شده قبلی را ملی اعلام نمود. فعلاً آرژانتین از یک دوره رشد بالای اقتصادی و ثبات فزاینده سیاسی برخوردار است.
دیکتاتورهای نظامی آرژانتین، بین سال‌های ۱۹۷۶–۱۹۸۳ دست به قتل‌های سیاسی گسترده‌ای زدند. مادربزرگان داغدیده این قتل‌ها تا مدت‌ها هم‌چنان همه هفته در میدان «ماه مه» بوئنوس آیرس، برای گرفتن خبر از وضع فرزندان و نوه‌های خود جمع می‌شدند. ژنرال خورخه ویدلا رهبری حکومت نظامی آرژانتین بین سال‌های ۱۹۷۶ تا ۱۹۸۱ را برعهده داشت و از او به عنوان طراح اصلی جنگ کثیف و مسئول کشتار و ناپدید شدن هزاران نفر نام برده می‌شود. بیشتر از سی هزار نفر از مخالفان چپگرا در این ماجرا که جنگ کثیف نام گرفته کشته یا ناپدید شدند. خورخه ویدلا بعداً در دادگاه به جرم جنایت علیه بشریت به حبس ابد محکوم شد. اوا پرون از رهبران آرژانتین بود که کمک شایانی به مردم فقیر این کشور کرد و شخصیتی بسیار محبوب بود.
اقتصاد آرژانتین در پی بحران پولی و اقتصادی سال ۲۰۰۲ در حال فروپاشی بود اما نستور کیرشنر، رئیس‌جمهوری پیشین آرژانتین که از سال ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۷ ریاست جمهوری این کشور را برعهده داشت موفق شد همهٔ بدهی آرژانتین، مبلغ ۹٫۵ میلیارد دلار، را به صندوق بین‌المللی پول پرداخت کند. کریستینا فرناندز د کیرشنر، همسر نستور کیرشنر، برای نخستین بار در سال ۲۰۰۷ میلادی به عنوان جانشین همسرش موفق شد به کاخ ریاست جمهوری راه یابد. در سال ۲۰۱۱ نیز وی با اکثریت آرا در سمت خود ابقا شد. بر طبق قانون اساسی آرژانتین، رئیس‌جمهور اجازه ندارد برای سومین بار در انتخابات شرکت جوید، اما حزب کیرشنر در صدد است که با تغییر قانون اساسی راه را برای انتخاب وی، برای سومین بار فراهم کند که این امر اعتراضات گسترده‌ای را در کشور به دنبال داشته‌است.(در انتخابات بعدی ماکری به ریاست جمهوری این کشور انتخاب شد).
آرژانتین در فهرست وسعت کشورها هشتم در جهان است. آرژانتین وسعتی به مساحت ۲٬۷۸۰٬۴۰۰ کیلومتر مربع از این قاره را اشغال کرده که بین آند (رشته کوه) در غرب و اقیانوس اطلس جنوبی در شرق و جنوب واقع شده‌است. این کشور از شمال با پاراگوئه و بولیوی، از شمال شرق با برزیل و اروگوئه، و از جنوب و غرب با شیلی مرز مشترک دارد. مرز آرژانتین تقریباً از شمال تا جنوب ۳۷۰۰ کیلومتر، و از شرق تا غرب ۱۴۰۰ کیلومتر می‌باشد. این کشور را می‌توان تقریباً به چهار قسمت تقسیم نمود: دشت‌های حاصلخیز پامپا در مرکز کشور، قسمت کشاورزی در فلات، جلگه غنی از نفت پاتاگونیا در نیمه جنوبی پایین استان تییرا دل فیوگو؛ فلاتهای نیمه گرمسیری گرانچاکو در شمال، و رشته کوه‌های پرپیچ و خم آند در امتداد مرز غربی با شیلی.
بلندترین نقطه از سطح دریا در آرژانتین در استان مندوزا قرار دارد. کوه آکنکاگوا، در ارتفاع ۶٬۹۶۰ متر از سطح دریا، مرتفع‌ترین کوه کشورهای آمریکایی، در نیمکره جنوبی می‌باشد، و پست‌ترین نقطه در لاگونا دلکاربیون در استان سانتاکروز با ارتفاع ۱۰۵- متر (۳۴۴- فوت) زیر سطح دریا است.[۱۳] این نقطه همچنین پست‌ترین نقطه بر روی قاره آمریکای جنوبی می‌باشد. مرکز جغرافیایی کشور در بخش مرکزی جنوب لا پالما واقع شده‌است. این کشور مدعی مالکیت محدوده‌های جزایر فالکلند (به اسپانیایی: جزایر مالویناس) و جزایر جورجیای جنوبی و ساندویچ جنوبی می‌باشد. تحت عنوان جنوبگان آرژانتین، این کشور مدعی حاکمیت ² ۹۶۹۴۶۴ مایل مربع(۳۷۴۳۱۲ کیلومتر مربع) از قاره جنوبگان (قطب جنوب) است، که ادعاهای دیگری نیز دربارهٔ آنها از سوی شیلی و بریتانیای کبیر مطرح شده‌است. این کشور نسبت به بخشی از جنوبگان ادعای ارضی دارد، جایی که برای مدت بیش از یک قرن پایگاه اورکاداس از آغاز سال ۱۹۰۴، تحت حضور اشغالگرانه و پیوسته دیگر کشورها قرار گرفته‌است.
آرژانتین از منابع طبیعی غنی، جمعیت باسواد با درصد بالا، بخش کشاورزی صادرات محور، و پایه صنعتی متنوع بهره می‌برد. کشور از لحاظ تاریخی دارای طبقه متوسط فراوانی در مقایسه با دیگر کشورهای آمریکای لاتین می‌باشد، اما این بخش از جمعیت در اثر سلسله‌ای از بحرانهای اقتصادی از بین رفته‌اند. امروز، درحالی که بخش مهمی از جمعیت هنوز از لحاظ مالی ثروتمند هستند، آنها در موضعی از یک مقایسه حاد با میلیونها نفر از افرادی قرار می‌گیرند که شاهد آن هستند که قدرت خریدشان به شدت کاهش یافته‌است. از سال ۲۰۰۲ به بعد، بهبود در وضعیت بخش‌های فقیرتر و نیز یک بازگشت عمده در طبقه متوسط جامعه پدید آمده‌است.
در سال۲۰۰۴، خروجی کشاورزی به %۱۱ تولید ناخالص ملی بالغ شد که یک سوم کل صادرات بود. سویا و روغن‌های گیاهی کالاهای اصلی صادراتی با میزان %۲۴ کل صادرات هستند. گندم، ذرت، بلوط، ذرت خوشه‌ای، و دانه‌های آفتابگردان کلاً بالغ بر %۸ آن را تشکیل می‌دهند. گوسفند نیز یک کالای صنعتی اصلی است، گوشت گاو، شیر، محصولات چرم، پنیر %۶ کل صادرات را تشکیل می‌دهند صنایع گوشت و پشم گوسفند بیشتر در پاتاگونیا اهمیت دارند، و گوشت خوک و بز در نقاط دیگر.
میوه‌ها و سبزیجات %۳ صادرات را تشکیل می‌دهند: سیب و گلابی در دره ریو نگرو (آرژانتین)| ریو نگرو؛ پرتقال و دیگر مرکبات در شمال غرب و مزوپوتامیا؛ انگور و توت فرنگی در کویو و توت در دورترین نقاط جنوبی تولید می‌شوند. پنبه و راج آمریکایی، محصولات اصلی گرانچاکو، نیشکر و تنباکو در شمال غرب و زیتون و سیر در کویو هستند. موز فورموزا، گوجه فرنگی در سالتا، و هلو در (مندوسا) برای مصرف داخلی پرورش داده می‌شوند. آرژانتین پنجمین تولیدکننده انگور بوده و تولید انگور مرغوب از لحاظ کیفیت جه‌شهای اصلی خود را نموده‌است. صادرات در حال رشد، کل توان بالقوه کشت انگور از میزان لازم فاصله دارد. مندوسا پهناورترین ناحیه تولید انگور است که پس از آن سن خوآن قرار گرفته‌است. صنایع پتروشیمی، نفت، و گاز طبیعی با نسبت ۲۰٪ کل صادرات، در گروه دوم صادرات قرار دارند. مهم‌ترین حوزه‌های نفتی در پاتاگونیا و کویو قرار دارند. شبکه عمده انتقال خط لوله انتقال، محصول خام را به باهیا بلانکا، مرکز صنعت پتروشیمی، و نیز کمربند صنعتی لاپلاتا-روزاریو می‌فرستد. زغال‌سنگ نیز استخراج می‌شود. استخراج معدن یک صنعت روبه افزایش است. شمال غرب و استان سن خوآن نواحی اصلی این فعالیت هستند. فلزات استخراج شده عبارت‌اند از طلا، نقره، روی، منیزیوم، مس، گوگرد، تنگستن و اورانیوم. در طی تنها ده سال، صادرات از رقم ۲۰۰ میلیون دلار (آمریکا) به ۲/۱ میلیارد دلار در سال ۲۰۰۴، با نسبت ۳٪ کل صادرات رسید. برآوردها برای سال ۲۰۰۶٬۲ میلیارد دلار آمریکا، یک افزایش ده برابری نسبت به سال ۱۹۹۶ نشان می‌دهد.
در شیلات، مقدار قلابماهی آرژانتین بالغ بر ۵۰٪ از صیدها را تشکیل داده، ماهی روغنی و ماهی مرکب پس از آن قرار دارند. جنگل‌داری در ناحیه مزوپوتامیا، مزوپوتامیا گسترش یافته؛ درخت نارون برای سلولز، صنوبر و اوکالیپتوس برای مبلمان، الوار و صنایع کاغد استفاده می‌شوند. هر دو بخش بالغ بر ۲٪ را تشکیل می‌دهند. سیستم بزرگراه آرژانتین بسیار خوب توسعه یافته و جاده‌هایی دارد که به تمام گوشه و کنار کشور راه دارد. در این کشور تقریباً ۶۴۰هزار کیلومتر بزرگراه و جاده وجود دارد. بزرگراه‌های چندبانده هم‌اکنون شماری از شهرهای اصلی را به هم متصل نموده و نمونه‌های بیشتری از آن نیز هم‌اکنون در دست احداث می‌باشند.
شبکه خط ریلی آن با حدود ۴۰ هزار کیلومتر خط راه‌آهن، یکی از بزرگترین نمونه‌ها در دنیا است. پس از دهه‌ها خرابی سرویس و فقدان عملیات تعمیر و نگهداری، بیشتر سرویس‌های مسافری آن در سال ۱۹۹۲ تعطیل بود زمانی که شرکت راه‌آهن خصوصی شد، و هزاران کیلومتر خط ریلی آن هم‌اکنون نیاز به تعمیر دارد. فعلاً، در راستای عملیات ارتقاء در سیستم، سرویس‌های خط آهن بین شهرهای متعددی مجدداً به فعالیت پرداخته‌اند. یک پروژه قطار سریع‌السیر بین بوئنوس آیرس و روزاریو برای بهره‌برداری در سال ۲۰۰۷ در دست اقدام می‌باشد.
آرژانتین به ۲۳ استان تقسیم می‌شود ("provincias"؛ مفرد: "provincia" است)، و ۱ شهر خودگردان (که معمولاً به عنوان «پایتخت فدرال» اما مشروطه شناخته می‌شود: «پایتخت جمهوری» یا «پایتخت کشور») که با ستاره مشخص می‌گردد؛ شهر خودگردان بوینس آیرس - استان بوئنوس آیرس - کاتامارکا - چاکو - چوبوت - کوردوبا - کورینتس - انتره ریوس - فورموسا - خوخوی - لا پامپا - لا ریوخا - مندوسا - میسیونس - نئوکن - ریو نگرو - سالتا - سان خوآن - سان لوئیس - سانتا کروس - سانتافه - سانتیاگو دل استرو - تیرا دل فوئگو - توکومان
نام رسمی کنونی بخش فدرال، «شهر خودگردان بوئنوس آیرس» می‌باشد. بوئنوس آیرس از زمان یکپارچگی کشور آرژانتین پایتخت آن بوده‌است، اما برنامه‌ای وجود داشته تا مرکز اداری کشور به مکان دیگری منتقل شود. طی دوره ریاست جمهوری رائول آلفونسو، قانونی تصویب شد که دستور می‌داد انتقال پایتخت فدرال به ویدما، شهری در استان پاتوگونیایی ریو نگرو منتقل شود. مطالعات پیرامون آن زمانی در حال انجام بود که مشکلات اقتصادی در سال ۱۹۸۹ این برنامه را از پای درآورد. اما این قانون هرگز رسماً لغو نشد، آن به یک یادگار تاریخی محض تبدیل شد، و برنامه آن نیز به فراموشی سپرده شد.
ایالات به واحدهای ثانویه کوچک‌تری تحت عنوان بخش‌های آرژانتین تقسیم می‌شوند. در این کشور ۳۷۶ بخش وجود دارد. استان بوینس آیرس دارای ۱۳۴ واحد مشابه با آن به نام بلوک می‌باشد. بخش‌ها و بلوک‌ها نیز به زیرمجموعه‌های کوچک‌تر شهرداری‌ها یا نواحی تقسیم می‌شوند. بزرگترین شهرهای اصلی در آرژانتین عبارت‌اند از بوئنوس آیرس(۳٬۰۵۴٬۰۰۰ نفر)، کوردوبا(۱٬۵۱۹٬۰۰۰ نفر)، روزاریو(۱٬۴۲۹٬۰۰۰ نفر)، مندوزا(۱٬۰۸۲٬۰۰۰ نفر)، توکومین، لاپلاتا، ماردل پلاتا، سالتا، سانتافه، سان خوآن، رزیستنسیا، و نوکوئین. آرژانتین مدعی حاکمیت و کنترل جزایر فالکلند (جزایر مالویناس) و بخشی از قاره جنوبگان بوده، که هر دو را به عنوان قسمتی از استان تییرا دل فیوگو خود به‌شمار می‌آورد.
آرژانتین دارای تاریخ غنی در ادبیات مشهور جهان است، از جمله یکی از نویسندگان بسیار نقاد آن در قرن بیستم، خورخه لوئیس بورخس می‌باشد. با یک قانون اساسی و یک طرح تعریف شده ساختن کشور، این کشور در ادبیات آمریکای لاتین از زمانی که در دهه ۱۸۵۰ هویت کاملاً واحد خود بازیافت، به عنوان رهبر (پیشرو) بوده‌است. مبارزه بین تمرکز گرایان (که خواستار یک فدراسیون ضعیف از ایالات مبتنی بر اصول محافظه کاری روستایی بود) و فدرالیستهای ماقبل لیبرالیسم و طرفداران حکومت قوی فدرال که مهاجرت اروپاییان را تشویق می‌نمودند، یک لحن و نواخت (خاص) برای ادبیات آن زمان آرژانتین پدیدآورد.
جدائی اعتقادی بین حماسه گواچو «مارتین فییرو» اثر خوزه هرناندز، و «فاکندو»، اثر دومینگو فاوستینو سارمینتو، یک نمونه بزرگ از آن است. هرناندز از یک سبک زندگی روستایی مربوط به آرژانتین قدیم بوده و به شدت با مهاجرت اروپایی‌ها مخالف می‌باشد. سارمینتو نوشته‌است که مهاجرت تنها راه برای نجات دادن آرژانتین از قرار گرفتن تحت حکومت تعداد اندکی از خانواده‌های دیکتاتوری «رهبر»ها بوده، ضمن بیان این مطلب که یک چنین مهاجرانی آرژانتین را نوین‌تر نموده و با اندیشه اروپای غربی روشن می‌ساخته‌اند، و نتیجه آن یک جامعه بالنده‌تر بوده‌است.
ادبیات آرژانتین در آن دوره به شدت ناسیونالیستی بود. ادبیات این کشور دنباله رو نهضت ادبیات مدرنیست شد که در اواخر قرن ۱۹ ام در فرانسه پدید آمده بود و این دوره در ادبیات آرژانتین انقلابی ایجاد کرد که ریکاردو گوئیرالز از پیشگامان مهم ادبیات مدرن آرژانتین محسوب می‌شود. خورخه لوئیز بورگز مشهورترین نویسنده آرژانتینی است. بورگز شیوه‌های جدیدی از نگاه به جهان نوین در بحث‌های استعاری و فلسفی خود پایه‌گذاری نمود، و تأثیر وی از طریق نویسندگان به سراسر جهان گسترش یافت. بورگز به خاطر آثارش در قالب داستان‌های کوتاهی همچون «قصه‌ها» و «الف» بیشتر مشور گردید.
آرژانتین نویسندگان، شعرا، و روشنفکران بیشتری را در صحنه بین‌المللی عرضه نموده‌است: خوآن باتیستا آلبردی، روبرتو آرلت، آدولفو بایو کزارس، یوجینیو کامباسرس، خولیو کوتازار، استبان اچوریا، لئوپولدو لوگونز، ادواردو مالیا، حزقیل ماتینز استرادا| حزقیل ماتینز استرادا، توماس الوی مارتینز، ویکتوریا اوکامپو، مانوئی پوئیگ، ارنستو ساباتو، اسوالدو سوریانو، آلفونسینا استورنی، و ماریا النا والش. تنها یکی از آنها یعنی کوئینو (متولد «ژاکوئین سالوادور لاوادو») خوانندگان سراسر جهان را به خود مشغول ساخته‌است، در حالی که با مافالدای متنفر از سوپ و دسته‌ای از کارتون‌های مضحک خود، وارد وقایع دوران نوین می‌شود.
شاید یکی از مرموزترین شخصیتهای فرهنگ آرژانتین اسکار آگوستین الساندرو شولتز سولاری، «آکا» زول سولار، است که سبک آبرنگ و نقاشی غیرمتعارف آن در رسانه‌ها جمعیت فراوانی را در موزه‌های سراسر دنیا به خود جلب نمود؛ او همچنین دو زبان تصویری را ' اختراع کرد'. آثار سفید برفی لوپز (در سبک هنر ناشیانه)، امیلیو پتوروتی (کوبیست)، آنتونیو برنی (سبک نو مجازی)، فرناندو فادر، و گولیرمو کوئیتکا در سطح جهانی مورد تقدیر قرار گرفته‌اند. بنیتو کوئنکوئلا مارتین به عنوان یک نقاش 'نما'ی تجسمی (عنصر پنجمی) فرض می‌شود که شهر بوئنوس آیرس و خصوصاً گروه کارگر و همسایه مهاجرپذیر لابوکا در آن، برای منظور وی بسیار مناسب بودند. لوسیو فونتانا و لئون فراری به عنوان مجسمه‌سازی| مجسمه سازان و هنر تخیلی| هنرمندان تخیلی محسوب می‌شوند.
آرژانتینی‌ها عمدتاً مذهبی هستند. بر طبق برآوردهای مختلف حدود ۸۰٪ از مردم آرژانتین خود را پیرو کلیسای کاتولیک رمی| کاتولیک رمی معرفی نموده‌اند، اما عملاً بیشتر آنها چنین نیستند؛ و کلیسا مقدار گرایش به آن را ۷۰٪ برآورد نموده‌است. مذهب کاتولیک از سوی دولت مورد حمایت قرار گرفته و در قانون اساسی آرژانتین| قانون اساسی بر آن تصریح شده‌است. کلیساهای پروتستان‌ها نیز از دهه ۱۹۸۰ جای پایی برای خود در این کشور باز کرده‌اند، و هم‌اکنون تعداد پیروان آن بیش از ۵/۳ میلیون نفر، یعنی حدود ۱۰٪ از کل جمعیت می‌باشد. اعضای کلیسای عیسی مسیح قدیسان مورمونی (مورمون‌ها) تعدادشان بالغ بر ۳۳۰۳۰۰ نفر بوده که میزان تمرکز جمعیتی آنها از لحاظ جهانی در این کشور در رتبه هفتم قرار دارد.[۶] پروتستان‌های سنتی نیز در این کشور فراوان هستند.
این کشور همچنین موطن یکی از بزرگترین مسجدها در آمریکای لاتین است که در خدمت جامعه مسلمان بوده، که جمعیت آن بالغ بر ۶۰۰۰۰۰–۵۰۰۰۰۰ نفر (۹۳٪ سنی) تخمین زده می‌شود. تقریباً ۷٪ آرژانتینی‌ها را می‌توان بدون مذهب یا سکولار فرض نمود.
تنها زبان ملی رسمی در آرژانتین زبان اسپانیایی است که به آن کاستیایی (به اسپانیایی: castelleno) هم می‌گویند، اما زبان گوارانی آمریندی همچنین در استان کورینتس جایگاه رسمی دارد. به زبان کوئچوا در سانتیاگو دل استرو، بوئنوس آیرس، و و شهر پایتخت تکلم می‌شود و ۸۵۰هزار نفر از متکلمین آن از جنوب بولیوی و ۶۶ هزار نفر گویشگران این زبان از به‌طور پراکنده در کشور و در سانتیاگو دل استرو وجود دارند. ۱۰۰هزار نفر از مردم ماپودونگون که به زبان ماپوچه صحبت می‌کنند در ایالات نوکوئین، ریو نگرو، چوبوت، بوئنوس آیرس، و لا پامپا ساکن هستند.
برخی از مهاجران و جوامع بومی در زبان‌های اصلی خود باقی‌مانده‌اند. مثلاً، پاتاگونیا دارای تعدادی شهرهای گویشگر به ولزی است، و تعدادی از همسایه‌های متکلم به آلمانی در کوردوبا، انتره ریوز، بوئنوس آیرس و مجدداً پاتاگونیا در آن وجود دارند. زبان‌های ایتالیایی، انگلیسی و فرانسوی [نیازمند منبع] به‌طور گسترده مورد گویش قرار می‌گیرند، و زبان‌های دیگری همچون ژاپنی، چینی، کره‌ای و روسی را به سادگی می‌توان در بوئنوس آیرس یافت. آیمارا توسط اعضای جامعه بولیویایی تکلم می‌شود که از نواحی دور روستایی در بولیوی به آرژانتین مهاجرت نموده‌اند.[نیازمند منبع] آرژانتینی‌ها تنها جامعه بزرگ متکلم زبان اسپانیایی هستند که در عرصه جهانی موردی را بکار می‌برند که تحت عنوان «voseo» شناخته می‌شود (استفاده از ضمیر «vos» به جای «út» (شما) که موجب کاربرد اشکال مختلف فعل نیز می‌شود). رایج‌ترین گویش، لهجه ریوپلاتنس است که بیشتر متکلمین آن در مصب رود ریودولاپلاتا ساکن می‌باشند.
یک تحقیق آواشناسی توسط آزمایشگاه مطالعات حسی CONICET و دانشگاه تورنتو نشان داد که گویش ساکنان بوئنوس آیرس (تحت عنوان پورتنیوس) به لهجه ناپلی از ایتالیا بیش از هر زبان دیگری نزدیکتر است. این مهاجرت ایتالیا بوده که تأثیر عمیقی بر لوفاردو، زبان مشهور عامیانه در بوئنوس آیرس و هر نقطه دیگر درناحیه ریودلاپلاتا داشته، و و در دایره لغات عامه نواحی دیگر نیز نفوذ کرده‌است. بیش از یک میلیون نفر عربی زبانان شرقی و ۱۵۰۰۰۰۰نفر ایتالیایی زبان علاوه بر حدود حدود ۸۵۰ هزار نفر کوئچوا زبان وجود دارند، که ردو بومی الچاکو و مهاجران از بولیوی و پرو می‌باشند.
هشتمین کشور بزرگ دنیا، یکی از خوشمزه ترین مقاصدی است که می توانید به آن سفر کنید! در حالی که بیف، اصلی ترین گزینه ی غذایی در آرژانتین است، این کشور تنوع غذایی بالایی دارد. غذای این کشور از فرهنگ غذایی مهاجران اسپانیایی و ایتالیایی الهام گرفته است.
امپانادا (Empanada) : یکی از محبوب ترین غذاهای خیابانی آرژانتین، امپانادا است. امپانادا به معنی پیچیده در نان است. این غذای خوش قیافه و اشتها برانگیز، از خمیر مخصوصی تهیه می شود که داخل آن را با مرغ، پنیر، گوشت، ذرت و یا پنیر بلوچیز پر می کنند. معمولا در تهیه این غذا از بیف استفاده می کنند. استفاده از زیره، پیاز، تخم مرغ آب پز و یا سیب زمینی، بسته به مناطق مختلف، رایج است.
چوریپان (Choripan) : غذای ارزان اما پر طرفدار دیگری که می توانید در خیابان های این کشور پیدا کنید، چوریپان است. این غذا به روش باربیکیو درست می شود و طرفدارن زیادی هم دارد. این ساندویچ سوسیس، بهترین انتخاب برای روزهای شلوغ و در رفت و آمد است. این غذا خیلی سریع حاضر می شود و می توانید آن را به راحتی در مسیرتان نوش جان کنید. چوریپان را می توانید با سس مخصوص و تند چیمیچوری، که از سیر، چیلی، موسیر، گوجه فرنگی، فلفل قرمز و پیاز تهیه می شود امتحان کنید.
میلانیسا (Milanesa) : میلانیسا، از غذاهای الهام گرفته از فرهنگ ایتالیایی است. این غذا در باقی نقاط دنیا با نام اسکالوپ شناخته می شود. این غذا در واقع شنیسل مرغ است که با بیف هم تهیه می شود. قسمت هیجان انگیز این غذا، موادی است که روی آن می ریزند. این غذا با تخم مرغ سرخ شده و یا پنیر و سس مخصوص سرو می شود. بهتر است این غذا را با سس گوجه فرنگی، سیب زمینی و سالاد امتحان کنید.
پروولتا (Provoleta) : این غذای هیجان انگیز آرژانتینی از پنیر پروولتا تهیه می شود. این غذا در واقع پنیر گریل شده است که رویه ترد و داخل کاملا نرمی دارد. اگر می خواهید بهترین نوع این غذا را امتحان کنید سراغ پروولتای تهیه شده از شیر بز بروید.
آسادو (Asado) : از آنجایی که بیف را می توانید در تمام غذاهای آرژانتین پیدا کنید، بهتر است حتما در سفرتان یکی بار هم که شده، مزه بیف آرژانتینی را امتحان کنید. بهترین راه برای امتحان کردن بیف مخصوص آرژانتینی، آسادو است. گریل کردن گوشت از اصلی ترین بهانه های جمع شدن دوستان و خانواده در آرژانتین است. پس اگر هوس امتحان کردن این غذا به سرتان زد، بهتر است آن را در یک جمع کاملا آرژانتینی نوش جان کنید!
دولچه ده لچه (Dulce de leche) : این دسر نه تنها ظاهری هوس انگیز، بلکه اسم خوشمزه ای هم دارد! بعضی از آرژانتینی ها این دسر را به عنوان یک غذای کامل می دانند. دولچه ده لچه از شیر کاراملیزه و سس شکر درست می شود. می توانید بستنی با طعم بی نظیر این دسر را هم امتحان کنید و از زندگی لذت ببرید!
فکت های آرژانتین
۱. آرژانتین با مساحتی حدود ۲۷۸۰۴۰۰ کیلومتر مربع هشتمین کشور بزرگ جهان است.
۲. نام «آرژانتین» از کلمه‌ی لاتین «argentum» گرفته شده که به معنی «نقره» است. مهاجرانی که از اروپا به این کشور آمده بودند، اعتقاد داشتند که این سرزمین پر از نقره است.
۳. آرژانتین به ۲۳ استان و یک شهر مستقل، بوئنوس آیرس، تقسیم می‌شود. هر کدام از این مناطق با قانون اساسی خود اداره می‌شوند اما تحت یک نظام فدرال قرار دارند.
۴. آرژانتین سومین اقتصاد بزرگ آمریکای لاتین و دومین اقتصاد بزرگ آمریکای جنوبی است.
۵. در سال ۲۰۰۱ و در طول ۱۰ روز، ۵ بار رییس جمهور آرژانتین عوض شد، در این مدت کوتاه این کشور ۵ رییس جمهور مختلف به خود دید!
۶. مبارزه برای استقلال در آرژانتین از سال ۱۸۱۰ آغاز شد و به یک جنگ داخلی ۷۰ ساله منجر شد که تا سال ۱۸۸۰ ادامه داشت.
۷. در سال ۱۹۱۴ آرژانتین دهمین ملت ثروتمند جهان را داشت (شاخص درآمد فردی)؛ اما امروزه رتبه‌ی این کشور در این رتبه بندی ۵۴ است!
۸. از سال ۱۹۷۰ تاکنون، آرژانتین ۱۳ صفر از پول رایج خود را کم کرده است (ضریب ۱۰ تریلیون!).
۹. بین سال‌های ۱۹۷۴ و ۱۹۸۳، ۳۰ هزار نفر در آرژانتین مفقود شدند و اغلب آنها توسط شورای نظامی کشته شدند که اداره‌ی کشور را در دست داشت.
۱۰. بازیکن سابق فوتبال آرژانتین، «دیگو مارادونا» دین مخصوص به‌خود را دارد که توسط طرفداران او ساخته شده است!
۱۱. خمیر دندان «کلگیت» در زبان اسپانیایی آرژانتین به معنی «خودت را حلق آویز کن» است!
۱۲. در آرژانتین منطقه‌ای وجود دارد که مردم آن به زبان ولزی صحبت می‌کنند. گویش آنها لهجه‌ای از زبان ولزی است.
۱۳. در سال ۱۹۱۷ جسد «اویتا پرون» (همسر رییس جمهور سابق آرژانتین که اسپانیایی بود) نبش قبر شد و با هواپیما به اسپانیا منتقل شد. رییس جمهور سابق آرژانتین، «خوان پورن» و همسر جدیدش جسد اویتا را در اتاق ناهارخوری خود دفن کرده بودند!
۱۴. کشاورز دل‌شکسته‌ی آرژانتینی چند دهه تلاش کرد تا به احترام همسر مرحوم خود، یک جنگل به شکل گیتار ایجاد کند.
۱۵. بمب‌گذاری «آمیا» در آرژانتین در سال ۱۹۹۴ یکی از بزرگترین حملات تروریستی جنوب آمریکا بود که در آن ۸۵ نفر کشته شدند.
۱۶. پاپ فرانسیس اولین شخصیت مشهوری بود که در سال ۱۹۹۴ طومار عدالت را برای اعتراض به حمله‌ی تروریستی آمیا در آرژانتین امضا کرد.
۱۷. عریض‌ترین خیابان جهان با نام «۹ ژوئیه» در آرژانتین قرار دارد که ۱۴ لاین دارد (به‌علاوه‌ی ۴ لاین خیابان‌های مجاور).
۱۸. از چند سال پیش تا سال ۲۰۱۶ اگر در آرژانتین کسی می‌خواست برای مسافرت خارج از کشور دلار خریداری کند، باید به دولت درخواستی را ضمیمه می‌کرد و در آن اعلام می‌کرد که چه زمانی، کجا و چرا به آن کشور سفر می‌کند!
۱۹. آرژانتین بیشترین تعداد روان‌پزشک را در جهان دارد!
۲۰. نتایج یک نظرسنجی نشان می‌دهد که یک فرد عادی در آرژانتین به‌طور متوسط ۲۰ ساعت در هفته به رادیو گوش می‌دهد که این آمار رتبه‌ی اول را در جهان به آرژانتین اختصاص می‌دهد.
۲۱. در مراسم تشییع جنازه‌ی «اوا پورن» در آرژانتین ۸ نفر زیر پا مانده و کشته شدند و ۲ هزار نفر نیز زخمی شدند.
۲۲. بعد از ژاپن، آرژانتین رتبه‌ی دوم جهانی را در بی‌اشتهایی دارد.
۲۳. مقامات دولتی شهر لیونول مسی در آرژانتین، به والدین اجازه نمی‌دهند که نام فرزند خود را «مسی» بگذارند!
۲۴. در سال ۱۹۷۷ آرژانتین یک مادر باردار را به قطب جنوب فرستاد تا ادعا کند قطب جنوب متعلق به این کشور است. نوزادی که به‌دنیا آمد، اولین انسانی بود که در قطب جنوب متولد شد!
۲۵. میدان مغناطیسی زمین از ۱۸۰ سال گذشته تاکنون روزبه‌روز ضعیف‌تر می‌شود و شدت این ضعف در آرژانتین و برزیل بیشتر از دیگر مناطق جهان است!
۲۶. در سال ۱۸۱۸ یک دزد دریایی آرژانتینی به نام «هیپولیت بوچارد» به «مانتری» در کالیفرنیا حمله کرد و بعد از یک ساعت مبارزه و درگیری، پرچم آرژانتین را این شهر بندری به اهتزاز درآورد.
۲۷. شخصیت بزرگ و برجسته‌ی انقلابکوبا، «چگوارا» در آرژانتین متولد شده بود.
۲۸. اگر بتوانید در چین حفره‌ای را به اندازه‌ی کافی حفر کنید، از شیلی یا آرژانتین سر در می‌آورید!
۲۹. ۳۷ درصد جمعیت آرژانتین از تبار ایتالیایی هستند که حدود ۱۲/۸ میلیون نفر از جمعیت این کشور را تشکیل می‌دهند.
۳۰. در آرژانتین افراد برای ورود با کلیسای فرقه‌‌ی لوتری (فرقه‌ای از پروتستان‌ها) باید ۳ سال در دانشگاه دوره‌های جن‌گیری را بگذرانند.
۳۱. در سال ۱۹۴۷ «اوا پرون» کنگره‌ی آرژانتین را تحت فشار گذاشت تا حق رای زنان را به تصویب برسانند.
۳۲. آرژانتین ادعا می‌کند که ۹۶۵۵۹۷ کیلومتر مربع از مساحت قطب جنوب، جایی که بشر از سال ۱۹۰۴ در آن حضور یافته، متعلق به این کشور است.
۳۳. در سال ۱۹۳۸، ۱۵ هزار آرژانتینی پیوستن نازی به اتریش را در بوئنوس آیرس جشن گرفتند!
۳۵. در دوران دیکتاتوری آرژانتین مخالفان را، در حالی که وزنه‌ای به پای آنها وصل کرده بودند، زنده از هواپیما به پایین پرتاب می‌کردند تا هیچ شاهد و مدرکی به جا نماند.
۳۶. در سال ۱۸۹۱ «خوان وستیچ» که یک مقام پلیسی آرژانتین بود، اولین شناسایی از طریق اثر انگشت را انجام داد.
۳۷. «Rufous hornero» که پرنده‌ی بومی آمریکای جنوبی است، حیوان ملی آرژانتین است.
۳۸. رقص تانگو ریشه در کشور آرژانتین دارد.
...................................................................................
