من همونم که لج بودن همه باهام، خواستم افتخاری باشم واسه ننه بابام، ولی نشد
بعضی وقتا زندگی اونجوری نمیشه که تو میخوای ولی هزینشو تو میدی
و نتیجش رو فردا میبینی وقتی دیروز رفت، ماه بالاخره تموم میشه سی روز بعد
همونی شکستت میده که یه روزگاری تو رو پیروز کرد، تو هم پیش خودت میگی هر چی که بود رفت
اول تولد بعد مدرسه ، دانشگاه ، زن و بچه و بعد میوفتی میمیری
بگو به من، اینه زندگی خوب نه؟ اون چیزا که واسه تو ارزشن، واسه من فقط یه جورایی چرخشن
فکر نکنی که منم مثل اونا دور تو ام، که تو دور من بچرخی و منم دور خودم
من دوست ندارم این کسلی بازی رو، من دوست ندارم این زندگی عادّیو
خوشی از تو دل رفت و جاش غم بوده، مادرا فقط تو تخت و آشپزخونه
یا کیسه به دست همش تو تره بارن، پدرا هم از صبح تا شب سر کارن
این زندگی واسه من معنی نداره، یعنی چی؟ رک گفتم یعنی نداره
در نرو که زندگی ماست این، در نرو نه نرو نرو وایسا، نداریم هیچ جوری انگیزه خاصی، در نرو نه نرو نرو وایسا
در نرو که زندگی ماست این، در نرو نه نرو نرو وایسا، اینه رسم زندگیه قبیله من، تا آخر دنیا هم همینه که هست
تو خیابون سرا پایین دستا تو جیب های چپ و راست و آدم ها توی خودشونن
مُفلسا به فکر جای خواب امشب و پولدارا تو فکر جیب پُرشونن
خونه های این شهر یه روز سقف داشت بالاش، جنازه نمیدی تو سطل آشغالا
زندگی اینه باعث صدمه تو، نه مثل سریال های چرت شبکه دو
حس نمیکنی یه جورایی بی ریشه ای، زندگیمون شد یه زندگی کلیشه ای
کنار هم وایمیسیم ولی همه با هم قهریم، حس میکنی که همه دارن حرفی
اینها شبیه عصر هجریان، موسیقی فقط اصفهانی شجریان
به بقیه اصطلاحاً میگن فرار مغزا، میره پشت درهای بسته تمام بحثا
ثانیه ها ببین مثل چی میره، میمیری تا بفهمی زندگی چیه
از کسایی میخوام ببینن که میدونم کورن و مثل کرمهای خاکی میلولن تو هم
نه حرکت نویی نه فکر جالبی، هیچ فرقی نکردی مثل سابقی
حالا یه سوال دارم ازت آدم تویی؟ چرا عادت داری همش عادت کنی
در نرو که زندگی ماست این، در نرو نه نرو نرو وایسا، نداریم هیچ جوری انگیزه خاصی، در نرو نه نرو نرو وایسا
در نرو که زندگی ماست این، در نرو نه نرو نرو وایسا، اینه رسم زندگیه قبیله من، تا آخر دنیا هم همینه که هست
