اروگوئه (به انگلیسی: Uruguay) با نام رسمی جمهوری اروگوئه کشور کوچکی واقع در جنوب شرقی آمریکای جنوبی، به پایتختی مونته‌ویدئو است. نام رسمی اروگوئه «جمهوری خاوری اروگوئه» یا «جمهوری شرقی اروگوئه» است. اروگوئه ۳٫۳ میلیون نفر جمعیت دارد که ۱٫۸ میلیون نفر از آن‌ها در منطقه کلان‌شهری پایتخت کشور زندگی می‌کنند. زبان رسمی کشور، اسپانیایی و واحد پول آن پزوی اروگوئه است. حدود ۵۸ درصد از مردم این کشور مسیحی و حدود ۴۱ درصد بی‌دین هستند. اروگوئه به عنوان سکولارترین کشور آمریکای جنوبی شناخته می‌شود. یکی از دلایل آن این است که جمعیت بومی‌های آمریکای جنوبی در این منطقه کم بوده و به این خاطر مبلغان مسیحی اسپانیایی در زمان استعماری کمتر به این ناحیه اعزام می‌شدند. حدود ۸۶ درصد از مردم اروگوئه سفیدپوست هستند. بیشتر مردم این کشور از تبار اسپانیایی و ایتالیایی‌اند (یک‌چهارم جمعیت، ایتالیایی‌تبار است). این کشور تا سال ۱۸۱۱ مستعمره اسپانیا بود. اروگوئه در سال ۱۸۲۵ از امپراتوری برزیل اعلام استقلال کرد و این استقلال در سال ۱۸۲۸ به رسمیت شناخته شد. اروگوئه امروزه یک جمهوری پارلمانی است.
اروگوئه نخستین بار در قرن هفدهم میلادی توسط پرتغالی‌ها کشف شد و شهر کولونیا در سال ۱۶۸۰ توسط آنان بنیان نهاده شد. در سال‌های بعدی پای اسپانیایی‌ها نیز به این کشور باز شد. اسپانیایی‌ها در اوایل سده ۱۸ شهر مونته‌ویدئو را تأسیس کردند. در سده‌های ۱۷ و ۱۸ میلادی جنگ‌هایی بر سر مالکیت اروگوئه بین اسپانیا و پرتغال درگرفت که منجر به پیروزی اسپانیا شد. در سال ۱۸۲۰، برزیل این سرزمین را اشغال کرد و به صورت یکی از ایالات خود درآورد تا اینکه در بین سال‌های ۱۸۲۵ تا ۱۸۲۸ انقلاب عمومی آغاز شد. در تاریخ بیست و پنجم اوت ۱۸۲۵، فردی به نام خوان آنتونیو لاوالیا خیزش مردم را برای استقلال کشور رهبری کرد (اکنون روز تعطیلی ملی اروگوئه است) که به استقلال کامل در سال ۱۸۲۸ از برزیل انجامید.
اروگوئه مراحل پیشرفت را در ابعاد اقتصادی، سیاسی و فرهنگی عمدتاً در ابتدای قرن بیستم شروع کرد به‌طوری‌که تا دهه پنجاه این سده به سوئیس آمریکای لاتین معروف بود. اما همزمان با تحولات در کشورهای دیگر منطقه و کودتاهای نظامیان، در این کشور کوچک نیز حکومت نظامیان بین سال‌های ۱۹۷۳ تا ۱۹۸۵ باعث شد که روند دموکراسی که به‌صورتی نهادینه درآمده بود، قطع شود. اما مجدداً از سال ۱۹۸۵ دولتهای دموکراتیک برسرکار آمده‌اند.
اروگوئه یکی از کشورهای آمریکای جنوبی است که ۱۷۶٫۲۱۵ کیلومتر مربع مساحت و ۳٬۳۹۹٬۲۳۷ نفر جمعیت دارد. از این تعداد ۱٫۸ میلیون نفر در مونته ویدئو و حاشیه آن زندگی می‌کنند. این کشور از سمت شمال با برزیل، از غرب با رود اروگوئه، از جنوب غربی با دهانه رودخانه پارانا (به معنی «رودخانهٔ نقره» که در زبان انگلیسی به «ریور بلات» معروف است)، از جنوب با آرژانتین و از جنوب شرقی با اقیانوس اطلس محدود می‌شود. این کشور، دومین کشور کوچک مستقل در آمریکای جنوبی است و فقط از سورینام بزرگتر است. (از گویان فرانسه نیز بزرگتر است که هنوز مستقل نشده‌است)
بخشی از سرزمین‌های کشور آرژانتین در محدودهٔ اروگوئه قرار دارد: جزیرهٔ مارتین گارکیا (Martín García): این جزیره در ریو دلا پلاتا محل همریزگاه رودخانه‌های پارانا و اروگوئه، چند کیلومتر درون آب‌های اروگوئه، حدود ۵/۳ کیلومتری خط ساحلی اروگوئه، نزدیک به شهر کوچک مارتین چیکو (که در میان راه بین نیوا پالمیرا و کلونیا واقع است) قرار دارد. بر پایه پیمانی که در سال ۱۹۷۳ میان اروگوئه و آرژانتین منعقد شد حاکمیت جزیره به آرژانتین سپرده شد تا ریشهٔ اختلافات کهن بین دو کشور از بین برود. بر پایه مفاد پیمان‌نامه، جزیرهٔ مارتین گارسیا، به یک شکارگاه بیطرف اختصاص داده شده‌است. مساحت آن ۲ کیلومتر مربع و جمعیت آن حدود ۲۰۰ نفر است. علاوه بر این، گلوریا رکودا، حقوق انحصاری یک چهارم جزیره را در اختیار دارد.
امور سیاسی اروگوئه در چهارچوب نظام جمهوری پارلمانی است که رئیس‌جمهور هم نفر اول دولت و هم نفر اول کشور است و رئیس سیستم چند جزئی تقسیمات کشوری به‌شمار می‌آید. قوه مجریه توسط دولت اداره می‌شود. قوهٔ مقننه هم به دولت و هم به دو بخش مجمع قانونگذاری اروگوئه واگذار شده‌است. قوهٔ قضاییه مستقل از قوهٔ مجریه و مقننه‌است. در طول تاریخ اروگوئه، اغلب گروه‌های ملی و کلورادو به تناوب قدرت را در اختیار داشته‌اند. هرچند در انتخابات سال ۲۰۰۴، حزب ترقی خواه – نیوا مایوریا، از ائتلاف سوسیالیست‌ها، توپاماروهای پیشین (سازمان چیگرای اروگوئه)، کمونیست‌ها و سوسیال – دموکرات‌ها در میان سایر رقبا به قدرت رسیدند و اکثریت کرسی‌های دو بخش پارلمان را بدست آوردند و از طرفی رئیس‌جمهور، تاباره و ارکوئز روساس با قاطعیت در انتخابات پیروز شد.
رقابت اصلی سیاسی در اروگوئه بین سه حزب عمده فرنته آمپلیو (حزب حاکم و با گرایش چپ) و دو حزب سنتی راستگرای کلرادو و ناسیونال است. رؤسای جمهور قبلی و فعلی این کشور هر دو از حزب فرنته آمپلیو هستند. انتخابات ریاست جمهوری اروگوئه در ۲۰۰۹ با پیروزی خوزه موخیکا نامزد حزب چپگرای فرنته آمپلیو پایان یافت. در این انتخابات دانیل آستوری به عنوان معاون رئیس‌جمهور و رئیس مجلس سنا برگزیده شد و حزب فرنته آمپلیو (جبهه گسترده) اکثریت را در مجلس نمایندگان و سنا بدست آورد. انتخابات ۲۰۱۴ با پیروزی تاباره باسکس به پایان رسید. او از سال ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۰ نیز رئیس‌جمهور بود.
این کشور در رتبه یکی از پیشرفته‌ترین و مرفه‌ترین کشورهای آمریکا لاتین قرار دارد. بخش کشاورزی، دامداری و ماهی‌گیری مهم‌ترین بخش‌های اقتصادی در اروگوئه به‌شمار می‌آیند. بیش از ۱۵ درصد از سهم تولید ناخالص داخلی کشور به بخش کشاورزی و دامداری اختصاص دارد. برنج، گندم، جو، ذرت، تخم آفتابگردان، سویا، حبوبات، سبزیجات، تره‌بار، توتون، تنباکو، دانه‌های روغنی و انواع میوه از فراورده‌های کشاورزی هستند.
اقتصاد اروگوئه بر مبنای بخش صادرات کشاورزی، نیروی کار آموزش دیده، سطح بالای روابط اجتماعی و بخش صنعتی توسعه یافته قرار دارد. پس از رشد میانگین سالیانهٔ ۵٪ در سال‌های ۱۹۹۶–۱۹۹۸، در سال‌های ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۱، بعلت کاهش تقاضا از سوی آرژانتین و برزیل که تقریباً نیمی از تولیدات را وارد می‌کنند، اقتصاد اروگوئه آسیب دیده با وجود شدت تنش‌های وارده، دست‌اندرکاران امور مالی اروگوئه نسبت به همسایگان خود، پایدارتر باقی ماندند، واکنشی که نشانگر حسن اعتبار این کشور در میان سرمایه‌گذاران و میزان سرمایه‌گذاری دولتی در تخمین پرداخت وجه سرمایه‌گذاران - به عنوان یکی از دو کشوری که در آمریکای جنوبی این کار را انجام می‌دهند، می‌باشد. در سال‌های اخیر، اروگوئه بیشتر انرژی خود را صرف توسعهٔ کارایی‌های تجاری فناوری اطلاعات کرده‌است و تبدیل به یکی از صادرکنندگان نرم‌افزار در آمریکای لاتین شده‌است. در حالیکه به نظر می‌رسد، برخی بخش‌های اقتصادی در حال بهبود می‌باشند، نزول اقتصادی تأثیر به سزایی بر شهروندان اروگوئه‌ای داشت، نرخ بیکاری به بیش از بیست درصد افزایش یافت، میزان دستمزد پایین آمد، ارزش پزوی اروگوئه کاهش یافت و درصد فقر در اروگوئه به حدود ۱۰٪ رسید. این شرایط ناگوار اقتصادی، نقش مهمی در تغییر دیدگاه مردم در قبال سیاست‌های اقتصادی بازار آزاد که توسط مدیران پیشین در دههٔ نود میلادی وضع شده بود، داشت و منجر به پذیرش طرح‌های خصوصی‌سازی شرکت ملی نفت در سال ۲۰۰۳ و شرکت ملی آب در سال ۲۰۰۴ در میان مردم گردید. دولت فرنته آمپلیو که به تازگی انتخاب شده‌است، متعهد شده‌است که ضمن پرداخت وام‌های خارجی اروگوئه، با در نظر گرفتن برنامه‌های اشتغال‌زایی، مشکلات گستردهٔ فقر و بیکاری را برطرف کند.
کشاورزی نقش مهمی را در تاریخ اروگوئه و هویت ملی این کشور ایفا کرده‌است تا اواسط سده بیستم که تمامی کشور مانند یک چراگاه بسیار بزرگ بود (زمین‌های کشاورزی) و ثروت بدست آمده درمناطق داخلی کشور در مونته ویدئو به عنوان «کاسکو» (casco) یا راس مدیریتی خرج می‌شد. در مورد آن گفته می‌شود «Uruguay es la vaca y el Puerto» (یعنی «اروگوئه سرزمین بندرگاه و گاوها است»). امروزه، کشاورزی حدود ۱۰٪ از تولید سرانهٔ داخلی کشور را تشکیل می‌دهد و یکی از عوامل اصلی ورود ارز است، که اروگوئه را در رقابت با سایر صادرکنندگان فراورده‌های کشاورزی نظیر برزیل، کانادا و نیوزیلند قرار می‌دهد. اروگوئه یکی از اعضای گروه کایرنی، صادرکنندگان فراورده‌های کشاورزی، می‌باشد. کشاورزی اروگوئه از لحاظ تعداد کارکنان و فناوری و محوریت نسبت به سایر رقبا در سطح پایین‌تری قرار دارد که منجر به بازدهٔ نسبتاً کمتر در هر هکتار می‌شود، ولی از طرفی امکان ورود به بازار محصولات طبیعی و اکولوژیکی را برای اروگوئه فراهم می‌کند. تلاشگرانی نظیر «شرکت گوشت گاوهای علف‌خوار اروگوئه» و «شرکت محصولات طبیعی اروگوئه» در نظر دارند تا اروگوئه را به تولیدکننده عمده‌ای از گوشت، شراب و سایر فراورده‌های خوراکی تبدیل کنند. اخیراً صنعتی بر مبنای جهانگردی مرتعی در حال شکل‌گیری است که بر مضامین سنتی و فولکوریک فرهنگ کائوچو و منابع به جای مانده از مراتع تاریخی دوران طلایی کشور اروگوئه، تأکید دارد.
جمعیت اروگوئه ۳٫۵ میلیون نفر است. ۸۵٫۸٪ جمعیت از نژاد اروپایی سفید می‌باشد که از اصلیت‌های ایتالیایی اسپانیایی و به دنبال آن‌ها انگلیسی، فرانسوی، آلمانی، پرتغالی، ایرلندی، روسی، اسکاندیناویايى و ارمنی، می‌باشند. دولت و کلیسا به‌طور رسمی از یکدیگر مجزا هستند. اغلب مردم اروگوئه به دین کلیسای کاتولیک رم اعتقاد دارند (۶۶٪)، تعداد کمی پروتستان (۲٪) و یهودی و مسیحیان ارمنی (۱٪) و افراد زیادی بدون ایمان (۳۱٪) می‌باشند. درصد با سوادی در اروگوئه بسیار بالا است(۹۹٪) و طبقه متوسط شهرنشین اکثریت این کشور را که در آن درآمد به خوبی بین مردم تقسیم شده تشکیل می‌دهد. در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ حدود ۶۰۰۰۰۰ اروگوئه‌ای مهاجرت کردند و عمدتاً به اسپانیا، آرژانتین و برزیل رفتند. بقیه نیز به کشورهای اروپایی و آمریکا سفر کردند. به علت زاد و ولد اندک، امید زندگی بالا و درصد نسبتاً زیاد مهاجرت جوانان، بیشتر جمعیت اروگوئه را میان‌سالان تشکیل می‌دهند. در سال ۲۰۰۶ نرخ زاد و ولد ۹۱٫۱۳ در ۱۰۰۰ بود. که بیشتر از کشورهای همسایه اش آرژانتین (۷۳٫۱۶ در ۱۰۰۰) و برزیل (۵۶٫۱۶ در ۱۰۰۰) است.
مونته ویدئو یکی از زیباترین پایتخت‌های منطقه است و این شهر ۱/۳ میلیون نفری که اکثریت جمعیت آن را اروپایی‌ها تشکیل می‌دهند، مهد فرهنگ آمریکای جنوبی محسوب می‌گردد. میزان فقر در حداقل ممکن در منطقه‌است و ثروت به‌طور یکنواخت میان مردم تقسیم شده‌است. اگرچه تاریخ سده بیستم این کشور شاهد دیکتاتورهای خودکامه، خشونت و فساد و بحران‌های اقتصادی است، اروگوئه در ۲۵ سال گذشته نمونه بارز یک الگوی اقتصادی و فرهنگی درخشان بوده‌است. از دید برخی از کارشناسان، روند رشد اقتصادی ریورپلات آرژانتین کاملاً بر خلاف رونق اقتصادی در اروگوئه بوده‌است.
محبوب‌ترین ورزش در اروگوئه فوتبال است (به زبان اسپانیایی "futbol") این کشور افتخارات زیادی در این رشته کسب کرده‌است:
مدال طلای المپیک تابستانی ۱۹۲۴ و المپیک تابستانی ۱۹۲۸
قهرمان دو دوره جام جهانی فوتبال: (۱) سال ۱۹۳۰ که اولین دوره مسابقات جهانی فوتبال در مونته ویدئو برگزار شد؛ (۲) سال ۱۹۵۰ در برزیل.
قهرمان ۱۵ دوره جام ملت‌های آمریکای جنوبی موسوم به کوپا آمریکا که از این حیث پرافتخارترین تیم آمریکای جنوبی در این جام است.
تیم راگبی (ببینید: اتحادیه راگبی در اروگوئه) نیز پر طرفدار است و تیم ملی به جام جهانی راگبی ۱۹۹۹ و پس از آن جام جام جهانی ۲۰۰۳ راه یافته‌است. این تیم اکنون در آمریکای جنوبی در رتبهٔ دوم قرار دارد. irb.com* بسکتبال و دوچرخه سواری نیز محبوبیت دارند. در سال ۲۰۰۵، استبان بایتستا اولین فرد اروگوئه‌ای بود که به لیگ NBA راه پیدا کرد. معروفترین فوتبالیست‌های اروگوئه عبارت‌اند از: ۱-انزو فرانچسکولی ، ۲-آلوارو رکوبا ، ۳- داسیلوا (به علت تصادف یک پای خود را از دست داد) ، ۴- دیگو فورلان ، ۵- فرناندو موسلرا ، ۶- لوئیس سوآرز و ۷- ادینسون کاوانی.
غذاهای کشور اروگوئه نیز بدین قرارند:
آسادو: سنت ملی، کباب انواع گوشت و نوعی سوسیس (چوریزوس) که همراه با شراب قرمز با گیرایی بالا سرو می‌شود.
دولس دلچه: خوراکی شیرین تهیه شده از شیر و شکر
پاسکوالینا: پای اسفناج که معمولاً حاوی تخم مرغ و پیاز است.
میت (mate): چای تهیه شده از یربا (Yerba) که از کدوی میت استخراج شده و آن را با بومبیلا (نی آهنین) به آرامی می‌خورند.
امپاناداس: پای کوچک که با گوشت، زیتون، تخم مرغ و هویج پر شده‌است.
مارتین طیرو: یک برش پنیر و یک برش نان شیرینی به دانه (دولسه د مصبریلو)
سس کاروسو: سسی برای سرو کردن پاستا که از خامه، رب گوجه فرنگی، پیاز، ژامبون و قارچ تهیه شده‌است.
ساندویچ چیویتو: ساندویچ حاوی گوشت گاو، گوجه فرنگی، پنیر و فلفل.
قرن هفدهم میلادی سال ۱۶۸۰ برای اولین بار خاک این سرزمین قدم های پرتغالی‌های توسعه طلب را تجربه کرد و این سرزمین به وسیله آنان کشف شد و بعد، آن ها شهر کولونیا را ایجاد کردند. بعد از پرتغالی ها، در قرن ۱۸ این بار نوبت اسپانیایی ها بود که به طمع تصرف این کشور به این سو آمدند و شهر مونته ویدئو را بنا کردند. حالا در این دو قرن یعنی سده های ۱۷ و ۱۸ میلادی دو ابرقدرت استعمارگر آن دوره بر سر تسخیر و تصرف و غارت منابع اروگوئه دائم در حال جنگ و درگیری بودند و در نتیجه اسپانیا قدرت برتر و پیروز میدان شد. اسپانیایی ها طی معاهده ای به نام توردسیلاس ادعای مالکیت این ناحیه را داشتند اما پرتغالی ها منطقه تحت استعمار ساکرامنتو را در این نقطه ایجاد کردند. در نتیجه جنگ و تعقیب و گریز با پرتغالی ها توسط اسپانیایی ها در این مناطق شروع شد. به همین خاطر فرماندار بوینس آیرس به نام برونو موریسیو دزابالا شهری را جهت ایجاد مانع و جلوگیری از حملات بیشتر آنان تاسیس کرد و این شهر پایتخت اروگوئه شد. اما در قرن نوزدهم این بار همسایه اش برزیل با ادعای مالکیت، به این کشور کوچک تعرض کرد و به عنوان یکی از ایالت های خود اعلام کرد. مردم اروگوئه اما مردمی نبودند که آرام بنشینند و هر تجاوز و غارت و استعمار جدیدی را تماشا و تحمل کنند بنابراین در نیمه اول این قرن انقلاب عمومی این سرزمین را فراگرفت. سال ۱۸۲۵ یک مبارز انقلابی به نام خوان آنتونیو لاوالیا، با هدف آزادی و استقلال رهبری خیزش های مردمی را در این سرزمین بر عهده گرفت و این انقلاب سال ۱۸۲۸ به پیروزی رسید و برای همیشه از برزیل جدا شد. هنوز این روز در تاریخ اروگوئه برای مردم آن اهمیت ویژه ای دارد و روز ملی اروگوئه است، این روز در این کشور تعطیل است. در حال حاضر سیستم سیاسی کشور اروگوئه با جمهوری پارلمانی اداره می شود. اما به مدت ۱۰۰ سال یعنی از آغاز قرن ۱۹ تا آغاز قرن ۲۰ این شهر تازه تاسیس شدیدا زیر نفوذ نیروهای انگلیسی بود که از آن به قصد نظارت بر امور بازرگانی برزیل و احاطه کردن آرژانتین بهره می گرفتند. خوآن مانوئل دروساس دیکتاتور آرژانتین این شهر را بارها محاصره کرد. نیروهای انگلیسی در این زمان یک شبکه وسیع راه آهن را برای اهداف خود و ارتباط بین بخش های مختلف تاسیس کردند.
همزمان با قرن بیستم و وقوع جنگ جهانی دوم و نبرد معروف به نبرد آلمانی، اروگوئه یک کشور بیطرف بود اما با وجود این اعلام بیطرفی در بندر مونته ویدئو جنگ رخ داد. بعد از این نبرد ناوگان سلطنتی بریتانیا به سمت بندر، سیاست پس روی را انتخاب کرد و عقب نشینی کرد. هنوز در این کشور یاد و خاطره این جنگ زنده نگه داشته می شود. به پاس احساسات کسانی که به آلمان نازی تعصب و احساسی دارند صلیب خمیده یا همان نشان هیتلری روی نشان سر عقاب به آن ها پس داده شد. در نیمه قرن ۲۰ پیدایش و قدرت نمایی یک دیکتاتوری نظامی مشکلاتی را برای کشور ایجاد کرد و علاوه بر رکود اقتصادی که تبعات آن هنوز در این کشور قابل مشاهده است از نظر اجتماعی هم مشکلاتی را بوجود آورده و سبب شد جمع زیادی از مردم روستانشینی که با فقر و نداری دست و پنجه نرم می کردند به منظور رسیدن به شرایط بهتر زندگی به شهر سرازیر شده و در نقاط شهری تراکم جمعیت را بوجود آوردند. در تاریخ اروگوئه پیشرفت سیاسی، اقتصادی و فرهنگی بیشتر از آغاز قرن بیستم شروع شد ولی این در حالی بود که در کشورهای همسایه تحولات جدی و جدیدی در حال شکل گرفتن بود. کشورهای این منطقه دچار کودتاهای نظامی و مشکلات عمده در همه ابعاد داخلی و خارجی بودند، چه از نظر مسائل داخلی و چه روابط دیپلماتیک و ارتباط با همسایگانشان تنش های مداوم و بی سرانجامی داشتند.
البته در اروگوئه کوچک هم سیستم حکومتی در این دوره نظامی بود و این کشور دیکتاتوری و سلطه نظامیان را در طی سال های قرن بیستم حدود بیش از یک دهه تجربه کرد اما این شرایط دیر نپاید و روند رشد ریشه های دموکراسی و سیستم حکومتی مردم سالاری که با روح استقلال طلبی و آزادی خواهی مردم عجین شده و در اندیشه شان نهادینه شده بود سال ۱۹۸۵ دوباره جانی تازه گرفت و دولتهای مردم سالار و دموکراتیک قدرت را در این کشور کوچک به دست گرفتند. این در حالی است که در حال حاضر اوضاع اقتصادی این کشور بهبود یافته و مناسبات تجاری نسبتا قوی با همسایگان خود دارد که همین مساله باعث توسعه و رشد دوباره کشاورزی و امیدواری نسبت به آینده ای بهتر برای اروگوئه و آبادانی و عمران بیشتر در این کشور شده است. در سال ۲۰۰۶ پایتخت این کشور، مونته ویدئو عنوان با کیفیت ترین شهر آمریکای لاتین را از نظر سطح بالای زندگی کسب کرد و در جایگاه شهرهایی قرار گرفت که از شرایط خوبی برخوردارند. نتیجه پیشرفت های اروگوئه در ابعاد مختلف فرهنگی، اقتصادی و سیاسی در قرن بیستم این بود که این کشور تا دهه پنجاه ی این قرن در این زمینه ها تغییرات عمده ای کرد و به سوئیس آمریکای لاتین شهرت یافت و در زمینه هنر و ادبیات هم پیشرفت های چشمگیر و قابل ملاحظه ای در این دوران و بعد از آن داشت.
محصولات صادراتی این کشور شامل گوشت، برنج، محصولات چرمی، پشم، ماهی و لبنیات است محصولات وارداتی آن شامل نفت خام و مشتقات نفت، ماشین‌آلات، مواد شیمیایی، وسایل نقلیه جاده‌ای، کاغذ و پلاستیک است.
فکت های اروگوئه
1- اروگوئه دارای یکی از عجیب ترین مرزها با کشور همسایه خود برزیل است. مرزی که در آن نه خبری از سیم خاردار هست، نه از نیروهای مرزبانی و یا روادید خاصی که معمولا متداول است. کافیست فقط با یک قدم از این کشور به کشور دیگر نقل مکان کنید. بله تعجب نکنید، مرز بین اروگوئه و برزیل فقط از طریق پیاده رو مشخص شده است. سمت چپ کشور برزیل و سمت راست کشور اروگوئه قرار گرفته است و در نوع خود یکی از جالب ترین مرزهای جهان را دارا است.
2- دقیقا بعد از آن گاز مشهور سوارز بر شانه کیه لینی بود، که ماسک های لوئیز سوارز در کشور اروگوئه به سرعت محبوب شد و به فروش بالایی رسید. درست چند روز بعد از این اتفاق، این ماسک ها به دست هواداران اروگوئه، که فاصله ای هم کشورشان با برزیل میزبان جام جهانی نداشت، رسید و در بازی بعدی این تیم با کلمبیا، هواداران این تیم با ظاهری جالب و عجیب با ماسک هایی از صورت و دندان سوارز، اروگوئه رو تشویق کردند. هر چند این بازی با نتیجه ۲ بر ۰ به نفع کلمبیا تمام شد و اروگوئه حذف شد، اما تصاویری که از هوادران اروگوئه در ذهن مردم جهان شکل بست، در نوع خود جالب بود. حتی تا چندین ماه بعد از جام جهانی هم استقبال از این ماسک ها زیاد بود.
3- کشور اروگوئه یکی از معدود کشورهایی در دنیا است، که سیاست مدارن دلسوز و بخشنده ای دارد. یکی از این سیاستمداران دلسوز و بخشنده، شخص رئیس جمهور کشور اروگوئه است. خوزه موخیکا ۹۰ درصد از حقوق دریافتی اش را به فعالیت های خیریه اختصاص می دهد. اتومبیل آقای موخیکا مدل ۱۹۸۷ بوده و به جای زندگی در کاخ ریاست جمهوری، به همراه همسرش در یک روستا زندگی می کند. فعالیت های خیرخواهانه ایشان به همین جا ختم نمی شود و به پیشنهاد او در فصل زمستان و سرمای هوا گفته شده است، در صورتی که مراکز تعیین شده برای ارائه خدمات به بی خانمان ها کافی نباشد، از ساختمان های کاخ ریاست جمهوری استفاده شود. جالب است آقای موخیکا در صدر فقیرترین روسای جمهور در جهان، به نقل از مجله آمریکایی فوربس قرار دارد.
4- اروگوئه یکی از کشورهای پیشرو در جهان در داشتن یک نظام آموزش و پرورش با ثبات است. کشوری که بسیار به سیستم آموزشی خود بها می دهد، به گونه ای که بودجه آموزشی این کشور، بیش از ۲۰ برابر بودجه نظامی آن است و این خود به تنهایی نشان می دهد که این کشور تا چه حد به فراگیری علم و دانش در بین افراد کشورش اهمیت می دهد. سیستم آموزشی در این کشور کاملا رایگان بوده و شاید برایتان جالب باشد بدانید که، دولت این کشور در زمینه تشویق هر چه بیشتر دانش آموزان به فراگیری علم و دانش، به هر دانش آموز خود یک لپ تاپ هدیه داده است.
5- کشور اروگوئه یکی از مرفه ترین کشورهای آمریکای لاتین است و با ساختار اقتصادی خوب خود، در کنار نظام نوین و برتر آموزشی که قبلا اشاره شد، چیزی به نام تفاوت طبقاتی در آن عملا به چشم نمی آید. این کشور علاوه بر صادرات کشاورزی خود به کشورهای دیگر، افراد متخصص و کارآزموده را نیز صادر می نماید. یکی از بالاترین میزان نرخ اشتغال در کشورهای امریکای لاتین هم مربوط به این کشور است. در کل در اروگوئه ثروتمندان و فقرا در اقلیت هستند و بیشتر مردم این کشور از وضع رفاهی خوبی برخوردار هستند. میزان فساد اقتصادی در این کشور بسیار پایین بوده و بد نیست بدانید که در یک مورد، وزیر اقتصاد این کشور به دلیل اینکه فقط به او اتهام رشوه گرفتن زده شده بود، با وجود بیگناهی همان روز از سمتش استعفا داد.
6- اروگوئه یکی از بزرگترین تولید کنندگان گوشت در جهان بوده و صنعت دامداری پیشرفته ای نیز دارد. در این کشور بیش از ۱۱ میلیون راس گاو وجود دارد، که با یک حساب سرانگشتی به ازای هر نفر در این کشور، ۳٫۵ گاو وجود داشته و این کشور را از کشورهای پیشرو در زمینه صادرات گوشت گاو قرار داده است. همه این گاوها و یا سایر حیوانات در عرصه دامی این کشور، بدون کوچکترین تغییرات ژنیتیکی و به صورت کاملا طبیعی در دشت ها به صورت طبیعی تغذیه می شوند. در کل ۱۰ درصد از سرانه تولید ناخالص این کشور را صنعت کشاورزی و دامداری شکل داده و یکی از دلایل اصلی ورود ارز به کشور اروگوئه است. این کشور با برنامه ریزی دقیقی که در صنعت دامی خود داشته، می خواهد در آینده ای نزدیک، به یکی از ده کشور بزرگ جهان در زمینه صادرات محصولات دامی تبدیل شود.
7- در اروگوئه شهری وجود دارد که در این شهر اثری از آب شهری، برق و حتی جاده هم نیست. شاید در نگاه اول پیش خودتان فکر کنید که با شهری متروکه روبرو هستید، اما باید بگویم که کاملا در اشتباه بسر می برید. کابو پولونیو نه تنها شهر متروکه ای نیست، بلکه یکی از شهرهای توریستی کشور اروگوئه است. این شهر با سواحل زیبا و فوق العاده ای که دارد، چیزی فراتر از برق، آب شهری و حتی آنتن موبایل به شما هدیه می دهد و آن فقط و فقط آرامشی هست که شما حس می کنید. بعد از چند روز اقامت در کابو پولونیو واقعا به درک این موضوع که انسان نیازی به برق و همین طور امکانات دنیای مدرن ندارد، خواهید رسید. گردشگرانی که به این شهر زیبا سفر کرده اند در تجربه سفر خود، اذعان داشته اند که وارد دنیای بیگانه با یک دوره زمانی دیگر شده اند. اگر مایل هستید، چنین زندگی را تجربه کنید و هیچ امکاناتی را به جز زیبایی های طبیعت نبینید، کابو پولونیو بهترین انتخاب شما خواهد بود.
8- شاید اگر برای کشورهایی نظیر ژاپن و یا حتی کشور خودمان زلزله کلمه و اتفاقی رایج باشد و متاسفانه کشته های زیادی هم از هموطنان عزیزمان می گیرد، اما در آن سوی نیم کره جنوبی و در کشور اروگوئه، مردم این سرزمین، با این کلمه کاملا نا آشنا هستند. این کشور اصلا زلزله خیز نبوده و روی گسل خاصی هم قرار ندارد. آخرین زلزله ای که در این کشور کوچک آمریکای جنوبی آمده را شاید بسیاری از مردم آن حتی به یاد هم نداشته باشند. بزرگترین زلزله تاریخ این کشور زلزله ای با بزرگی ۵٫۵ ریشتر بوده است که آن هم یک قرن پیش اتفاق افتاده است. در کل کشور اروگوئه، کشوری امن از نظر بلایای طبیعی در جهان به شمار می رود.
9- اروگوئه اولین کشوری در جهان محسوب می شود که در آن کاشت و مصرف ماریجوانا آزاد و قانونی است. فروش این ماده زیر نظر دولت و فقط در داروخانه ها مجاز است. شاید اگر به داروخانه ای در کشور اروگوئه بروید و برای سردرد خود مسکن درخواست کنید، متصدی داروخانه در کنار مسکن به شما ماریجوانا هم بدهد. برای خرید ماریجوانا در این کشور سهمیه وجود دارد و تعداد داروخانه هایی هم که این ماده رو می فروشند، محدود است. گاها صف های طویل و طولانی هم در این داروخانه ها تشکیل می شود. هر کس مجاز است در هفته ۱۰ گرم ماریجوانا بخرد و قیمت هر گرم آن هم یک دلار و ۳۰ سنت است. البته خرید آن برای همه آزاد نیست. خریداران باید حتما شهروند اروگوئه باشند و به سن قانونی هم رسیده باشند. نام و اثر انگشت دیجیتالی شان هم در فهرست مرکز دولتی نظارت بر فروش ماریجوانا نیز ثبت شده باشد. هدف از این کار نظارت و کنترل بر خرید و فروش، کنترل هویت خریداران و از هم مهم تر جلوگیری از قاچاق آن است.
10- به دهمین حقیقت جالب کشور اروگوئه می رسیم. مردم اروگوئه به جای مصرف قهوه در کشور خود از نوشیدنی سنتی به نام ماته استفاده می کنند. ماته یک نوشیدنی حاوی منابع غنی کافئین بوده که در آمریکای جنوبی و به ویژه در کشورهای اروگوئه، آرژانتین و برزیل بسیار محبوب است. حجم زیادی از این نوشیدنی را در پوسته توخالی کدو قلیانی ریخته و به آن آب جوش اضافه می‌کنند. پس از چند دقیقه که دم می کشد و به دمای قابل نوشیدن برسد، با استفاده از نی‌های مخصوصی به نام بومبیلا، آن را میل می‌کنند. در کل تلخی این نوشیدنی بیشتر به قهوه می زند و در کل مردم آمریکای جنوبی از چای ماته بیشتر از قهوه استقبال می کنند. شاید شما هم اگر روزی چای ماته را نوشیدید، به کل قید قهوه را بزنید.
................................................
آشنایی با کشورها (115) : تایوان
آشنایی با کشورها (114) : ماداگاسکار
آرشیو مطالب
