طرفداری - قهرمانی های پیاپی بارسلونا در اسپانیا، یکه تازی شیاطین سرخ در لیگ جزیره، قهرمانی های پی در پی تیم ملی اسپانیا در جام های بین المللی و در نهایت توپ طلایی که برای چهارمین سال پیاپی به لیونل مسی آرژانتینی رسید. این اتقافات تبدیل به عادتی روتین برای همه فوتبال دوستان شده که قبل از هر تورنمنتی می توانند تیم های برتر را حدس بزنند و آخر سال سه بازیکن برتر فیفا را نیز بدون دردسر لیست بندی کنند. قرار گرفتن فوتبال کنونی در چنین شرایط یکنواختی جذابیت آنرا به شدت کاسته و دیگر شاهد تعدد تیم ها و بازیکنان برتر نیستیم. این در حالیست که همین چند سال پیش تا لحظه آخر هیچ کس نمی توانست قهرمان لیگ های معتبر را پیش بینی کند یا برنده توپ طلا را به قاطعیت نام ببرند.
با نگاهی گذرا به لیست بهترین های فوتبال جهان تا قبل از سال 2005 به نکات قابل تاملی می رسیم :
سال1998
بهترین بازیکن سال: رونالدو (ملیت : برزیل ، باشگاه : بارسلونا و اینترمیلان)
دومین بازیکن : روبرتو کارلوس (ملیت : برزیل ، باشگاه: رئال مادرید)
سومین بازیکن : دنیس برکمپ (هلند ، آرسنال) زیدان (فرانسه، یوونتوس)
سال 1998
بهترین بازیکن سال: زیدان (ملیت : فرانسه ، باشگاه : یوونتوس)
دومین بازیکن :رونالدو (ملیت : برزیل ، باشگاه : اینترمیلان)
سومین بازیکن :داور شوکر ( کرواسی ، رئال مادرید)
سال 1999
بهترین بازیکن سال: ریوالدو (ملیت : برزیل ، باشگاه : بارسلونا)
دومین بازیکن : دیوید بکهام (ملیت : انگلیس ، باشگاه: منچستر یونایتد)
سومین بازیکن : گابریل باتیستوتا ( آرژانتین ، فیورنتینا)
سال 2000
بهترین بازیکن سال: زیدان (ملیت : فرانسه ، باشگاه : یوونتوس)
دومین بازیکن : لوئیس فیگو (ملیت :پرتغال، باشگاه: بارسلونا و رئال مادرید)
سومین بازیکن : ریوالدو (ملیت : برزیل ، باشگاه : بارسلونا)
سال 2001
بهترین بازیکن سال: لوئیس فیگو (ملیت :پرتغال، باشگاه: رئال مادرید)
دومین بازیکن : دیوید بکهام (ملیت : انگلیس ، باشگاه: منچستر یونایتد)
سومین بازیکن : رائول گونزالس (ملیت : اسپانیا ، باشگاه : رئال مادرید)
سال 2002
بهترین بازیکن سال: رونالدو (ملیت : برزیل ، باشگاه : اینترمیلان و رئال مادرید)
دومین بازیکن : الیور کان (ملیت :آلمان ، باشگاه: بایرن مونیخ)
سومین بازیکن : زیدان (ملیت : فرانسه ، باشگاه : رئال مادرید)
سال 2003
بهترین بازیکن سال: زیدان (ملیت : فرانسه ، باشگاه : رئال مادرید)
دومین بازیکن : تیری آنری (ملیت :فرانسه ، باشگاه : آرسنال)
سومین بازیکن : رونالدو (ملیت : برزیل ، باشگاه : رئال مادرید)
سال 2004
بهترین بازیکن سال: رونالدینیو (ملیت : برزیل ، باشگاه : بارسلونا)
دومین بازیکن : تیری هانری (ملیت :فرانسه ، باشگاه : آرسنال)
سومین بازیکن : آندری شوچنکو (ملیت : اوکراین، باشگاه : میلان)
سال 2005
بهترین بازیکن سال: رونالدینیو (ملیت : برزیل ، باشگاه : بارسلونا)
دومین بازیکن : فرانک لمپارد (ملیت :انگلیس ، باشگاه : چلسی)
سومین بازیکن : ساموئل اتوئو (ملیت : کامرون، باشگاه :بارسلونا)
تنوع ستاره های حاضر در لیست نفرات برتر نشانگر حس رقابت شدید بین فوتبالیست های آن زمان است. حضور بازیکنانی نظیر زیدان، رونالدو، رونالدینهو، آنری، بکهام و ... در رتبه های مختلف سالیان قبل مبین این است که هیچ ستاره ای با قاطعیت نمی توانست ادعا کند بهترین است چرا که همیشه رقبایی سرسخت را پشت سرش احساس می کرد. ولی از سال 2005 به بعد این لیست محدود به نام هایی چون مسی، رونالدو، اینیستا و ژاوی شده که 4 دوره آن سهم مسی و بقیه نیز سهم کاکا و کاناوارو و رونالدو بوده است!!! مطمئنا همه شما با خواندن این قسمت با خود می گویید: "زیدان و رونالدوی برزیلی کجا و کاناوارو و مسی کجا؟؟؟"
با احترام به نبوغ و قدرت تکنیکی و مهارت های بالای بازیکنان این دهه می توان به جرات گفت که کسب عنوان بهترین بازیکن سال از ارزش کمتری نسبت به سالیان قبل برخوردار است. برای مثال لیونل مسی با به ثمر رساند 91 گل بهترین گلزن جهان شده، ولی سوالی که اینجا مطرح می شود این است که: "مسی این گل ها را به چه تیم هایی و با چه بازیکنانی زده است؟" باز هم تاکید می کنم نمی توان از ارزش های مسی گذشت ولی باید قبول کنیم دیگر از مدافعان سرسخت دهه های قبل خبری نیست. رویارویی های جانانه مهاجمان بزرگی چون باتیستوتا و رونالدو با مدافعان سرسخت آن زمان نظیر مالدینی و نستا و یاپ استام و ... سندی است بر این ادعا که مهاجمان امروزی راه گلزنی آسان تری نسبت به همتایان سابق خود دارند.
از بازیکنان و رقابت های تن به تن شان که بگذریم می رسیم به تیم های انگشت شماری که چند سالیست فوتبال باشگاهی و ملی را به تسخیر خود در آورده اند و به راحتی و بدون داشتن رقبای آنچنانی به کسب جام های بزرگ دست می زنند. به قهرمانان لیگ های بزرگ در سه چهار سال اخیر نگاهی بیاندازید، بارسلونا، منچستریونایتد، بایرن مونیخ، لیون و حتی در فوتبال خودمان سپاهان. این تیم ها بیش از 90% قهرمانی های لیگ های کشورشان را در این چند ساله بدست آورده اند، اما زمانی زیادی از قهرمانی های تیم های کم ادعایی چون شالکه، آرسنال و والنسیا نمی گذرد. به نظر این اتفاق دو دلیل دارد، یک: تجمع ستاره ها در چند تیم بزرگ، دو: افت مالی شدید باشگاه های متوسط و از دست دادن اجباری ستاره هایشان. نمونه بارز این ادعا تیمی چون آرسنال است که در سال 2005 با داشتن ستاره هایی چون آنری، فابرگاس، ریس و فن پرسی با پشت سر گذاشتن تیم بزرگی چون رئال به فینال اروپا رسید و در این مرحله نیز به شایستگی با شکستی دیر هنگام برابر بارسا به عنوان نایب قهرمانی دست یافت، ولی آیا آرسنال امسال نیز توان رسیدن به فینال و رقابت با بزرگانی چون رئال و بارسا را دارد؟
امیدوارم محکوم به نوستالژی بازی نشوم ولی به جرات می توانم ادعا کنم فوتبال دو دهه قبل یک سر و گردن بالاتر از فوتبال دوران حاضر است و قهرمانی های آن دوران به مراتب از ارزش بالاتری نسبت به قهرمانی های کنونی برخوردار است. این مساله در هر جایی قابل بررسی است، در خارج از زمین فوتبال نیز در کشوری که مثلا 90% مردمش زندگی سطح پایین و تنها 10% از امکانات رفاهی مناسبی برخوردارند توازن برقرار نیست و نمی توان از آن به عنوان کشوری موفق یاد کرد یا کلاسی با درصد قبولی زیر 50% که نشانگر سیستم آموزش ضعیف آن است. بنابراین وجود توازن و تیم هایی با قدرت های برابر به فوتبال زیبایی می بخشد که در حال حاضر به جز لیگ برتر انگلستان البته آنهم بصورت ضعیف در هیچ جای دیگری خبری از چنین تیم هایی نیست. با گفتن این جمله از رونالدینیو مطلبم را به پایان می رسانم:
"اگر می خواهید بهتر از پله باشید، باید در 3 جام جهانی به مقام قهرمانی برسید نه اینکه به ختافه، مایورکا و لوانته گل بزنید ...!"
