پیروز نهاوندیخوشحالم که ما دهه شصتیا تونستیم دوره ی بازی خیلی از اسطوره های تکرار نشدنی فوتبال رو درک کنیم، بازیکنایی که عاشق تیم شون بودن نه پول، سال تا سال چهره شون عوض نمی شد، نه آرایشی بود و نه تتویی، نه لودگی و کری های مسخره و حرکات جلف، یه سری مرد واقعی، مثل فرانکو بارزی کاپیتان همیشگی میلان، ۶ ابدی و نماد باشگاه،
فوتبال مرده یعنی فوتبالی که نیمار و رونالدو اسطوره هاش باشن، به قول مارادونا که گفت تو دوره ی ما اگه بازیکنی به زن بازیکن دیگه نگاه چپ مینداخت خونشو تو رختکن می ریختیم
