حتما شما هم افرادی را که دائما گلایه می کنند و می گویند ما به دیگران خوبی کردیم ولی جواب ما را ندادند یا به قول معروف می گویند بشکند این دست که نمک ندارد. شاید خود شما هم یکی از این افراد باشید. من قصد دارم که این موضوع را کمی بیشتر بشکافم و شما را با بدی های این طرز فکر آشنا کنم.
محبت معامله نیست
انسانی که مدام از بقیه توقع دارد که جواب کار های خوب او را بدهند، در بیشتر مواقع نارحت است. چنین فردی خود را انسانی مهربان می داند که قصد دارد به دیگران محبت کند. اما در مقابل از دیگران انتظار دارد که آنها نیز در پاسخ به کارهای او کاری انجام دهند. بر آورده نشدن چنین طرز فکری که در اکثر مواقع رخ می دهد سبب سرخوردگی و ناراحتی شخص می شود.
محبت یعنی این که ما بدون هیچ توقعی و صرفا بخاطر لذتی که از انجام کاری می بریم آن را انجام دهیم. زمانی که ما کاری -هر چند خوب- می کنیم و توقع پاداش یا کاری متقابل داریم، نمی توانیم بگوییم که ما انسان مهربانی هستیم. اسم این کار محبت نیست. این کار صرفا معامله ای دو طرفه است.
بگذارید با یک مثال بیشتر توضیح دهم. همه ما افرادی را می شناسیم که به فقرا و خیریه ها کمک می کنند. عده ای از آنها کاملا در خفا کارشان را انجام می دهند و عده ای دیگر طوری رفتار می کنند که به دیگران بفهمانند آنها انسان خیری هستند. دسته دوم افراد معامله گر هستند که در ازای دیده شدن، کمک می کنند. اما خیر های واقعی افراد دسته اول هستند که صرفا بخاطر لذتی که می برند کمک می کنند.
اگر شما می خواهید به دیگران کمک کنید، نباید در مقابل هیچ انتظاری داشته باشید. کارتان را صرفا بخاطر خودتان انجام دهید. اگر به شخصی هدیه می دهید، این کار را به این خاطر که از آن لذت می برید انجام دهید. اگر شما پس از هدیه دادن بخواهید که کارتان به نوعی جبران شود، در حال معامله هستید.
چشیدن لذت واقعی محبت
شخصی که به این درک برسد که هیچ توقعی از دیگران نداشته باشد، از شر ناراحتی ها خلاص می شود. معمولا انتظارات انسان های پر توقع بر آورده نمی شود و همین دائما آنها را رنج می دهد. دریافت نکردن پاسخ کار های نیک آنها حتی روی روابطشان نیز تاثیر می گذارد و گاه کار به جایی می رسد که روابطشان را قطع می کنند. توقع داشتن سبب رنجش خودتان و اطرافیانتان می شود.
زمانی که این فکر سمی را کنار بگذارید به معنای واقعی کلمه محبت می کنید و از انجامش لذت می برید چون دیگر معامله ای در کار نیست. اگر کسی پاسخ محبت شما را بدهد واقعا خوشحال خواهید شد چون شما هیچ انتظاری از آن شخص نداشتید. زندگی پوچ تر از آن است که فکرش را می کنید. حیف است که خودتان و دیگران را با ساختن دغدغه های سمی رنج دهید. فرصتی کوتاه داریم که می گذرد. خواه نیکی کنیم خواه بدی.
شما به چه خاطری کمک می کنید؟ چیزی که می بینم این است که جامعه ما فرهنگی غلط در این رابطه دارد. از کودکی به گونه ای تربیت می یابیم که از دیگران توقع پاسخ به محبت هایمان را داریم. مثال خیلی رایجش نماز است. یک کودک در پاسخ به این سوالش که چرا ما باید نماز بخوانیم؟ معمولا می شنود تا در مقابلش به بهشت رویم. فرهنگ ما در این زمینه نیاز به اصلاح دارد و این کار توسط خود ما انجام می شود.
