"با آه و ناله بايد گفت او..."
«أمَّنْ يُجيبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَکْشِفُ السُّوءَ وَ يَجْعَلُکُمْ خُلَفاءَ الْأَرْضِ أَ إِلهٌ مَعَ اللَّهِ قَليلًا ما تَذَکَّرُونَ»*1
امام باقر فرمود: «و او (مهدي) همان مضطري است که خداوند مي‌فرمايد: "امن يجيب المضطر..." (اين آيه) درباره او و براي او نازل شده است.*2
گفتنش هم براي يک عاشق سخت است، اما حقيقت اين است که محبوبمان در اضطرار است. اضطرار از ظلم هايي که گرسنگي و مرگ تدريجي کودکان يمن و بي خانماني مسلمانان ميانمار و جنايت هاي داعش ... قسمت آشکار آن است. ما ناراحت مي‌شويم چون معتقديم «بني آدم اعضاي يکديگرند که در آفرينش ز يک گوهرند...» اما جنسِ غم او فرق دارد؛ چون رابطه اش با ما پدر و فرزندي است. درد آنجاست که او مي‌تواند همه اين ظلم ها را ريشه کن کند، اگر...
مي‌گويند وقتي اضطرار حضرت به اوج مي‌رسد، در کنار کعبه سر به سجده مي‌گذارد و مدام آيه «امن يجيب» را تا اذان صبح مي‌خواند. اين حال ادامه مي‌يابد تا جبرئيل امين به خدمت حضرت مي‌رسد و مي‌گويد: «اي حجت خدا، از اين حالت ملائکه‌ي الهي به گريه افتادند. برخيز که خداوند دعايت را مستجاب و فرج را امضاء نمود.»*3
1. سوره نمل، آيه 62
2. الغيبه، ص182 ،باب 10، ح 30
3. به نقل از کتاب شريف نوائب الدهور،علامه مير جهاني و بحار الانوار،ج51،ص48
مهدويت در قرآن (جزء بيستم)
