پاراگوئه با نام رسمی جمهوری پاراگوئه کشوری است در آمریکای جنوبی. پایتخت آن آسونسیون و جمعیت آن حدود ۶٫۵ میلیون نفر است. زبان‌های رسمی آن اسپانیایی و زبان گوارانی واحد پول آن گوارانی است. حدود ۹۲٪ از جمعیت توان صحبت به اسپانیایی و ۹۸٪ نیز توان تکلم به گوارانی را دارند. پاراگوئه کشوری محصور در خشکی و مساحت آن ۴۰۶۷۵۲ کیلومتر مربع است. پاراگوئه از سوی جنوب و جنوب غربی با آرژانتین، از شرق و شمال شرق با برزیل، و از سوی شمال غرب با بولیوی هم‌مرز است. زمین‌های پاراگوئه در دو سوی رودخانه پاراگوئه قرار گرفته که از میانه کشور از شمال به جنوب در جریان است. پیش از ورود اروپاییان در سده شانزدهم مردم گوارانی در پاراگوئه زندگی می‌کردند. در آن سده پاراگوئه به بخشی از امپراتوری استعماری اسپانیا تبدیل شد. پس از استقلال از اسپانیا در سال ۱۸۱۱ پاراگوئه توسط یک رشته از دیکتاتورهایی که به دنبال سیاست‌های انزواگرایانه بودند حکومت شد. جنگ فاجعه‌بار پاراگوئه (۱۸۶۴–۱۸۷۰) که در آن ۶۰٪ تا ۷۰٪ از جمعیت کشور جان باخت باعث توقف در پیشرفت این کشور در آن دهه‌ها شد. در طول بخش بزرگی از قرن بیستم کشور توسط آلفردو اشتروسنر حکومت می‌شد که این حکومت از درازمدت‌ترین دیکتاتوری‌های آمریکای جنوبی به‌شمار می‌آید. در سال ۱۹۸۸ استروسنر ساقط شد و انتخابات آزاد در ۱۹۹۳ برگزار گردید.
کشور پاراگوئه دارای آب و هوای معتدل و شبه استوایی می باشد در نواحی شرقی این کشور بارش باران زیاد بوده و در نواحی غربی آب و هوای تقریباً خشکی به چشم می خورد. پاراگوئه در بیشتر فواصل سال گرم است. دلیل گرم بودن این منطقه هم عبور مدار راس الجدی در شمال این کشور می باشد. ماه های نوامبر و فوریه گرم ترین ماه های سال در این شهر به شمار می رود، و دمای هوا تا ۴۵ درجه سانتی گراد بالا می رود. ماه های ژوئن تا سپتامبر دمای هوا کاهش می یابد و به ۲۰ تا ۲۵ درجه سانتی گراد می رسد. به طور کلی روزها در این کشور آفتابی و شب های خنک می باشد.
برای اولین بار اروپایی‌ها در اوایل قرن ۱۶ میلادی این کشور را کشف کردند و شهر آسونسیون در تاریخ ۱۵ اوت ۱۵۳۷ توسط جهانگرد اسپانیایی، خوان د سالارز بنا نهاده شد. پس از مدتی این شهر به مرکز ایالت مستعمره اسپانیایی و جایگاه اولیهٔ هیئت جامعهٔ یسوعی و محل سکنی گزینی در آمریکای جنوبی در سده ۱۸ تبدیل شد. پاراگوئه درتاریخ ۱۴ مه ۱۸۱۱ با برانداختن متولیان اسپانیایی، استقلال خود را اعلام کرد.
تاریخ پاراگوئه شاهد دروه‌های طولانی سلطهٔ دولتهای بیگانه، عدم ثبات سیاسی، جنگ‌های داخلی و جنگ‌های ویرانگر کشورهای همسایه بوده‌است. تاریخ مستعمره بودن این کشور را می‌توان به دوره‌های مشخص تقسیم کرد:
۱۸۱۱–۱۸۱۶: پیدایش تمدن
۱۸۱۶–۱۸۴۰: دولت خوزه گاسپار رودریگز د فرانسیا
۱۸۴۰–۱۸۶۵: دولتهای کارلوس آنتونیو لوپز و فرانسیسکو سولانو لوپز
۱۸۶۵–۱۸۷۰: جنگ دول سه‌گانه
۱۸۷۰–۱۹۰۴: بازسازی پس از جنگ و دولت حزب کلورادو (پاراگوئه) حزب کلورادو
۱۹۰۴–۱۹۳۲: حزب آزادیخواه و حرکت بسوی جنگ چاکو
۱۹۳۲–۱۹۳۵: جنگ چاکو
۱۹۳۵–۱۹۴۰: دولتهای حزب انقلابی فبرریستا و خوزه فلیکس استیگاریبیا
۱۹۴۰–۱۹۴۸: دولت هیگینیو مورینیگو
۱۹۴۸–۱۹۵۴: جنگ داخلی پاراگوئه، روی کار آمدن مجدد حزب کلورادو
۱۹۵۴–۱۹۸۹: دیکتاتوری آلفردو استروسنر
۱۹۸۹- زمان حال: جنبش بی مسیر- - تحول به سوی دموکراسی
جنگ دولتهای سه‌گانه و جنگ چاکو مراحل مهمی از تاریخ پاراگوئه‌اند، زیرا استقلال این کشور از اسپانیا، تقریباً بدون جنگ و خون‌ریزی بود. پاراگوئه در جنگ دول سه‌گانه، با برزیل آرژانتین و اروگوئه مبارزه کرد و در سال ۱۸۷۰ پس از پنج سال جنگ خونین در آمریکای جنوبی، شکست خورد. پاراگوئه مقدار زیادی از اراضی خود را توسط برزیل و آرژانتین از دست داد. جنگ چاکو با کشور بولیوی بود که بولیوی در اوایل دههٔ ۳۰ میلادی شکست خورد. پاراگوئه حاکمیت خود را بر منطقهٔ چاکو تجدید کرد و برای بدست آوردن صلح، اراضی زیادی را به عنوان جریمه از دست داد. تاریخ پاراگوئه آکنده از اختلاف نظر میان تاریخ‌شناسان، فرهیختگان و سیاست‌مداران است. بسیاری از رویدادهای تاریخی، به‌ویژه جنگ‌ها، بسته به اینکه کتاب تاریخی نوشته شده در پاراگوئه، آرژانتین، برزیل یا بولیوی را بخوانید، تغییر می‌کنند. همچنین احزاب اصلی پاراگوئه مانند حزب کلورادو و حزب آزادیخواه (پاراگوئه) (حزب آزادیخواه نیز بر سر تاریخ پاراگوئه با یکدیگر اتفاق نظر ندارند.
امور سیاسی پاراگوئه در چهارچوب نظام سیاسی رئیس‌جمهوری، دمکراتیک جایگزینی، جمهوری قرار دارد که رئیس‌جمهور پاراگوئه هم نفر اول کشور و هم نفر اول دولت است و رئیس تقسیمات چند جزئی به‌شمار می‌آید. قوهٔ مجریه در اختیار دولت است. قوهٔ مقننه به دولت و دو خانهٔ کنگرهٔ ملی واگذار شده‌است. قوهٔ قضاییه مستقل از قوهٔ مقننه و قوهٔ مجریه‌است.
پاراگوئه از شرق با برزيل، جنوب و غرب با آرژانتين و از شمال با بوليوي مرز دارد. در کنارهٔ جنوب شرقی، رودخانهٔ پارانا قرار دارد که سد ایتایپو، به‌طور مشترک با برزیل بر روی آن احداث شده‌است. این سد در حال حاضر بزرگترین نیروگاه برق‌آبی در دنیا است و تقریباً تمام برق مورد نیاز پاراگوئه را تأمین می‌کند. نیروگاه برق‌آبی دیگری که بر روی رودخانهٔ پارانا قرار دارد، سد یا کیرتا) یاکیرتا است که به‌طور مشترک بین آرژانتین و پاراگوئه احداث شده‌است. امروزه پاراگوئه بزرگترین صادرکنندهٔ نیروی برق‌آبی در دنیا است. آب و هوای محلی بین آب و هوای شبه استوایی تا آب و هوای معتدل تغییر می‌کند، در نواحی شرقی بارش زیاد باران و در نواحی غربی مناطق تقریباً خشک به چشم می‌خورند.
پاراگوئه اقتصاد بازاری دارد که نشانهٔ بارز آن، فعالیت عمدهٔ بخش خصوصی است که در زمینهٔ صادرات مجدد کالاهای مصرفی وارداتی به کشورهای همسایه و هزاران بنگاه اقتصادی، فعالیت می‌کنند. عمدهٔ فعالیت‌های اقتصادی پاراگوئه بر مبنای کشاورزی، بازرگانی محصولات کشاورزی و دامپروری قرار دارد. پاراگوئه سومین کشور صادرکنندهٔ سویا است و صادرات گوشت آن نیز با توجه به وسعت این کشور، قابل توجه‌است. درصد زیادی از مردم پاراگوئه، از طریق کارهای کشاورزی امرار معاش می‌کنند. پتانسیل اقتصادی پاراگوئه در طول تاریخ به علت محصور بودن این کشور در خشکی، محدود بوده‌است. هرچند این کشور از طریق رودخانهٔ پارانا به اقیانوس آتلانتیک وصل می‌شود. به خاطر حالت مدیترانه‌ای، اقتصاد پاراگوئه وابستگی زیادی به برزیل و آرژانتین دارد. بنابر عهدنامه‌های متعدد، پاراگوئه در کشورهای آرژانتین، اروگوئه و برزیل دارای گمرک آزاد است که محصولات را به آنجا صادر می‌کند. مهمترین این بنادر آزاد، در پاراناگوا ساحل برزیلی آتلانتیک قرار دارد. پل دوستی که بر روی رودخانهٔ پارانا ممیان شهر سیوداد دل استه و شهر برزیلی فوز دو ایگواچو نصب شده‌است، باعث تردد حدود ۴۰٬۰۰۰ مسافر میان دو کشور شده‌است و راهیابی زمینی پاراگوئه به پاراناگوا را نیز تضمین می‌کند. اقتصاد پویایی میان سیوداد دل استه و فوزدو ایگواچو در جریان است که عمدتاً مبتنی بر بازرگانی بین‌المللی و خرید و فروش بازرگانان برزیلی موسوم به ساکولیروس، می‌باشد. حدود %۶۰ تولید ناخالص ملی از تجارت و صادرات به برزیل و آرژانتین حاصل می‌شود. با وجود مشکلات ناشی از ناپایداری سیاسی و اصلاحات ساختاری آهسته، پاراگوئه از سال ۱۹۹۱ عضو بلوک تجارت آزاد MERCOSUR بوده‌است.
از نوع نژاد، فرهنگ و آداب اجتماعی، پاراگوئه یکی از یکدست‌ترین مردمان را در بین کشورهای آمریکای لاتین دارد. حدود ۹۵٪ مردم از نژاد مستیزو اند که ترکیب نژادهای اسپانیایی و گوارانی – سرخ‌پوست است. تنها نشان باقی‌مانده از فرهنگ گوارانی، زبان گوارانی است که ۹۴٪ مردم به این زبان صحبت می‌کنند. زبان‌های گوارانی و اسپانیایی هر دو رسمی هستند. گروهای کوچکی از مردم ایتالیایی، مردم آلمانی، ژاپنی، کره‌ای‌ها، چینی‌ها، اعراب، برزیلی‌ها و آرژانتین‌ها نیز در پاراگوئه سکنی گزیده‌اند که تا حدود زیادی زبان و فرهنگ پیشین خود را حفظ کرده‌اند. جمعیت پاراگوئه به صورت ناهمگون در تمامی کشور پخش شده‌است. حدود ۵۶٪ پاراگوئه‌ای‌ها در نواحی شهری زندگی می‌کنند. تعداد کثیری از مردم در ناحیهٔ شرقی و نزدیک پایتخت و بزرگترین شهر، آسونسیون زندگی می‌کنند که ۱۰٪ جمعیت کشور را دربردارد. منطقهٔ چاکو که تقریباً ۶۰٪ وسعت پاراگوئه‌است. کمتر از ۲٪ جمعیت را در خود جای داده‌است. اغلب مردم کشور دارای دین کاتولیک کلیسای رم و تعداد کمی منونیت و همچنین تعدادی اقلیت پروتستان می‌باشند.
زبان گوارانی از زبان‌های بومی آمریکای جنوبی است که توسط سرخپوستان و مردم مستیزو بویژه در پاراگوئه و مناطق همجوار آن تکلم می‌شود. زبان گوارانی یکی از زبان‌های رسمی کشور پاراگوئه می‌باشد. مهمترین نکته قابل بیان دربارهٔ زبان گوارانی این است که این زبان تنها زبان بومی قاره آمریکا است که توسط غیر سرخپوستان و اروپاییان مهاجر نیز به عنوان زبان مادری تکلم می‌شود. با توجه به رواج پدیده تغییر زبانی در قاره آمریکا در امتداد کشف آن توسط اروپاییان، بیشتر زبان‌های سرخپوستان به سرعت به نفع اسپانیایی، انگلیسی و پرتغالی عقب‌نشینی کردند و به گروه‌های اقلیت در مناطق عمدتاً روستایی محدود شدند. با این‌حال گوارانی نه تنها در میان مردم بومی پاراگوئه باقی‌ماند بلکه بسیاری از اروپاییان مهاجر به پاراگوئه گوارانی‌زبان شدند و امروزه اکثریت قاطع مردم پاراگوئه را گوارانی زبانان تشکیل می‌دهند. زبان اسپانیایی نیز در کنار گوارانی جزو زبان‌های رسمی کشور پاراگوئه است.
پاراگوئه‌ای‌ها فرهنگ خود را با هنرهایی نظیر قلابدوزی ("آهو پوی") و توری بافی ("ناندوتی") ابراز می‌کنند. موسیقی پاراگوئه شامل رقص موزون پولکا، رقص گالوپا و رقص آرام گوارانیاس می‌باشد که با چنگ بومی نواخته می‌شود. آنها همچنین از خوردن سوپا پاراگوئیما لذت می‌برند که شبیه به نان ذرت ضخیم است. این غذا از پنیر، پیاز، فلفل دلمه‌ای، پنیر روستایی، آرد ذرت زرد، شیر، ادویه جات، کره، تخم مرغ و مغز ذرت تازه تهیه می‌شود. سالهای ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ شاهد شکوفایی نسل جدیدی از رمان نویسان و شاعران پاراگوئه مثل خوزه ریکاردومازو، روکه والیوس و آگرستو روآ باستوس بود. فیلم‌های پاراگوئه‌ای زیادی نیز ساخته شد. مردمان طبقهٔ بالا عموماً یک یا دو نسل قبلشان رعیت بوده‌اند. این به آن معنی نیست که سلسله مراتب اجتماعی وجود ندارد. بلکه رابطهٔ بین شهرنشین و روستانشین، کارفرما و کارگر، کارگر یدی و فکری کماکان وجود دارد. از طرفی تغییر طبقاتی زیاد رخ می‌دهد و گاهی رعیتی فقیر، سربلندتر از مردم مرفه‌است. زندگی اجتماعی عمدتاً حول خانوادهٔ بزرگ پدر و مادر، بچه‌ها و نزدیکان و پدربزرگ و مادر بزرگ می‌چرخد. پاراگوئه‌ای‌ها به خانوادهٔ خود بسیار وفادارند؛ و خانواده پناهگاه و پشتیبان آنها به‌شمار می‌آید. علایق خانواده در ایسنت که وارد چه حزبی شوند، با چه کسی ازدواج کنند، چه نوع کاری برای خود پیدا کنند. گاهی لباس قانون بر تن می‌کنند و گاهی در برخی موارد – از کشور مهاجرت می‌کنند. به جز دوستان معتمد قدیمی، به هر کسی که خارج از خانواده باشد با بی‌تفاوتی و گاهی با بدگمانی برخورد می‌کنند. در داخل خانواده، ارزشهای سنتی ارجحیت دارند. کودکان باید پیرو والدین خود باشند و زنان باید تابع شوهر خود باشند. والدین تعمیدی روابط خاصی با خانواده دارند. زیرا اغلب آنها را به خاطر جایگاه اجتماعی مطلوبشان انتخاب می‌کنند تا امنیت بیشتری برای کودکان فراهم شود. خانواده احترام زیادی برای آنها قائل می‌شود و در مقابل، توقع حمایت و پشتیبانی را از آنها دارد.
وضعیت اقتصاد کشور پاراگوئه به این صورت است که بیش از 3 میلیون نفر از مردم این کشور مشغول به کار هستند و وضعیت برای تولید ناخالص داخلی در این کشور نیز رشد 27 درصدی داشته است البته که مسیر اقتصادی این کشور در رده بندی های مختلف تغییراتی کرده است. شهرهای کشور پاراگوئه هر یک دارای شرایط مشخصی هستند، به طور کلی در ارزیابی های صورت گرفته مشخص است پرچم کشور پاراگوئه بسیار در بخش اقتصادی ارزش دارد. نرخ بیکاری در کشور پاراگوئه به 6.5 درصد رسیده است، اینطور که مشخص است هنوز هم درصد مشخصی از مردم این کشور زیر خط فقر هستند در سال 2017 وضعیت نرخ تورم در این کشور به 1.8 درصد رسیده است. کشور پاراگوئه در بخش صادراتی توانسته با کشورهای روسیه و شیلی و آلمان شرایط خوبی را فراهم سازد به طوری که صادرات علوفه از این کشور به کشور شیلی در سال های اخیر بخش مهمی از اقتصاد را پوشش داده است، وضعیت صادرات کشور پاراگوئه به کشور آلمان نیز مرز 6 درصد را رد کرده است در این کشور صادرات لوبیا و پنبه و گوشت به ارزش مشخصی دنبال می‌شود و در هر صورت بخش مهمی از اقتصاد این کشور وابسته اصول صادراتی است. محصولات وارداتی در این کشور بیشتر شامل وسایل حمل و نقل جاده ای است، کالاهای مصرفی در این کشور نیز در رتبه های وارداتی مشخصی هستند، به طور کلی کالاهای مصرفی در این کشور نیز ارزش گذاری مشخصی دارد و مواد اولیه بخش مهمی از واردات محسوب می‌شود. محصولات وارداتی شامل مواد شیمیایی و قطعات وسایل نقلیه از کشور های برزیل و آمریکا وارد کشور پاراگوئه می‌شوند. واردات از کشور چین در این کشور شامل مواد مربوط به بخش وسایل نقلیه است، البته که محصولات وارداتی این کشور می‌تواند از شرایط مهمی دیدن نماید دولت در کشور پاراگوئه سعی خود را داشته است که ساختار روال وارداتی را بهتر از قبل نماید و این زمینه بسیار ثابت قدم است. در هر صورت محصولات وارداتی به کشور پاراگوئه می‌تواند بخشی از مهمترین راندمان اقتصادی را شامل شود. البته که شرایط وارداتی در این کشور بر اساس نظام اقتصادی کلان بررسی می‌شود و رشد واردات به کشور پاراگوئه می‌تواند دولت این کشور را نیز درگیر نماید. جمعیت مشخصی از این کشور وارد بخش صادرات محصولات خوراکی شده اند و این موضوع در مسیر ثبت شرکتی نیز دیده می‌شود و نرخ مالیات مشخصی را به خود اختصاص داده است. در هر صورت مشخص است که منابع مالی این کشور به صورت سالانه ارزیابی می‌شوند.
پاراگوئه یکی از کشورهایی است در جهان که از تنوع غذایی بالایی بهره مند می باشد. یکی از ویژگی های غذاهای این کشور این است که زیاد ادویه های تند و محرک استفاده نمی کنند برای همین کسانی که نسبت به غذاهای پر ادویه حساسیت دارند نگران خورد و خوراک خود در این کشور نباشند. در ادامه چند نوع از غذاهای سنتی و خوشمزه در کشور پاراگوئه را معرفی می کنیم تا هنگام سفر به این کشور آنها را فراموش نکنید.
Chipa یا نان چیپا محبوب ترین نان در کشور پاراگوئه است، که ترکیبی از پنیر، تخم مرغ و آرد نشانسته مانیوک می باشد مردم این کشور از چیپا در وعده های صبحانه خود استفاده می کنند.
پوچرو یک وعده کامل برای ناهار؛ این غذا ترکیبی از گوشت، سوسیس و هویج می باشد. این غذا بین مردم پاراگوئه به عنوان یکی از محبوب ترین غذاها به شمار می رود.
Pira caldo یک نوع سوپ می باشد که ترکیبی از گوشت، گوجه فرنگی و مقداری ادویه است.
Lomo Saltado این غذا از نوارهای باریک گوشت گوساله تشکیل شده است که در تابه های گود چینی با سس سویا و حرارت بسیار بالا سرخ می شوند. در کنار آن، پیاز، گوجه‌فرنگی و فلفل نیز تفت داده می شوند و با برنج یا سیب زمینی سرخ کرده‌ی خلالی سرو می شود.
...
آسونسیون پایتخت کشور پاراگوئه است و مرکز بخش مهمی از این کشور محسوب می‌شود. بیش از 500 هزار نفر جمعیت در این شهر زندگی می‌کنند این شهر دارای محله های دیدنی زیادی است و در لیست بهترین شهرهای کشور پاراگوئه قرار دارد این شهر به طور کلی دارای فضای سرسبز بوده و منطقه دیدنی برای گردشگری محسوب می‌شود. شهر سیوداد دل استه یک شهر بزرگ و بسیار هیجان انگیز در کشور پاراگوئه است، این شهر دارای دو بخش مهم اقتصادی و فرهنگی است و شرایط سرمایه گذاری در این شهر از سوی دولت تعیین شده است. لوکه یک شهر هنری در کشور پاراگوئه است که پر است از گالری های هنری بین المللی، به طوری که هر ساله فستیوال های گردشگری زیادی در این شهر صورت می‌گیرد این شهر دارای دیدنی های جذابی است و در لیست شهرهای بسیار خاص کشور پاراگوئه قرار گرفته است. کاپیاتا یکی از شهرهای بخش مرکزی در کشور پاراگوئه است که جمعیت بیش از 150 هزار نفری دارد این شهر دارای دروازه های بزرگ و بسیار دیدنی است و در لیست شهرهایی قرار دارد که مردمانش علاقه زیادی به خرید ملک و املاک دارند. شهر نیمبی یک شهر زیبا در بخش مرکزی کشور پاراگوئه است و شهری است که دارای بخشداری های زیادی بوده و فضای کارگاهی در این شهر بیشتر دیده می‌شود. مردم شهر کاراگوآزو در کشور پاراگوئه مردمانی کمی افسرده هستند و یا شاید اینطور به نظر می‌رسد که همیشه خسته هستند در این شهر زندگی جریان بهتری دارد و البته که زندگی آرام در این شهر حاکم است. ویا الیسا ، لامباره و فرناند و دلامورا که این سه شهر در بخش مرکزی قرار دارند نیز از نظر جمعیت از شهرهای بزرگ به حساب می‌آیند.
یکی از جاذبه هایی که در کشور پاراگوئه برای هر سلیقه ای مناسب است موزه دل بارو می باشد، در این موزه انواع نقاشی های مدرن، صنایع دستی و بومی کلمبیایی و همینطور کاریکاتورهای متنوعی را می توانید مشاهده کنید. علاوه برای فضای داخلی موزه که جذاب می توانید در کنار دریاچه که اطراف محوطه موزه دل بارو وجود دارد پیاده روی کنید و لذت ببرید. منطقه کورا در پاراگوئه یکی از مناطق گردشگری با تنوع در جاذبه های طبیعی و تاریخی فراوان می باشد. آخرین نبرد جنگ در قرن نوزدهم این منطقه رخ داد و دومین رئیس جمهور پاراگونه در این جنگ جان خود را از دست داد که همین واقعه پارک ملی کورا را به یکی از مناطق گردشگری تاریخی تبدیل کرده است. اما به غیر از جاذبه های تاریخی تپه های زیبا و همین طور دیوار سنگ طبیعی موجود در پارک که معروف ترین برای افرادی که به سنگ نوردی و صعود علاقه مند هستند، جاذبه های کورا شناخته می شوند و از محبوبیت بسیاری برخوردارند. از لحاظ حیات وحش می توان به گونه هایی چون خوک، میمون، پلنگ خالدار آمریکایی و دیگر جانداران اشاره کرد. در کل گردشگران از این منطقه دیدن می کنند و متاسفانه تنها به مسیرهای رجوع می کنند که در آن جاذبه های تاریخی موجود است. مسیرهای پیاده روی در دل منطقه را نادیده می گیرند از این رو حتما از راهنمای پارک پرس و جو کرده و در آن گردش کنید.
بازاریابی های آنلاین در کشور پاراگوئه رشد زیادی داشته است و پیشرفت در این زمینه روز به روز بیشتر می‌شود ، به طوری که اصول پیشرفته آنلاین می‌تواند فضای اقتصادی کشور پاراگوئه را بسیار بهبود دهد. البته تکنولوژی های پیشرفته اقتصادی در کشور پاراگوئه رتبه های مشخصی دارد و وضعیتی که در نرخ مالیات شرکتی این کشور دیده می‌شود بازاریابی های انلاین را به صورت حرفه ای پیش برده است. رشد کشور پاراگوئه در زمینه آمار و داده های آماری به خصوص در بخش آزمایشگاهی بسیار بیشتر از دوره های قبلی است، محصولات پتروشیمی در کشور پاراگوئه از موارد بسیار پر اهمیت محسوب می‌شود و هرچه تولید و صادرات محصولات پتروشیمی در این کشور بیشتر باشد روند اقتصادی بیشتر دنبال می‌شود البته که نرخ مالیات شرکتی در این کشور می‌تواند عملکردهای مشخصی را دنبال نماید. داده های تاریخی کشور پاراگوئه نشان می‌دهد که اصول پیشرفته مالیاتی می‌تواند یک بخش مهم از پیشرفت اقتصادی باشد یعنی افرادی که دارای پیش بینی های ارزشمند مالی هستند و وضعیت تقویم اقتصادی را به خوبی پیش برده اند می‌توانند شرایط را به نفع خود به پیشرفت بالایی برسانند. پیشرفت کشور پاراگوئه در زمینه شرایط خدمات عمومی در خصوص هزینه های آب و برق و گاز نیز تغییراتی داشته است به طوری که هزینه های آب و برق و گاز در این کشور بخش مهمی از هزینه های زندگی را پوشش می‌دهد. دولت سعی داشته است که تقویم اقتصادی را به ارزش های دولتی به پیشرفت برساند. در هر صورت نرخ مالیاتی در این کشور امتیازات مشخصی دارد.
فکت های پاراگوئه
1- زبان رسمی مردم پاراگوئه گوارانی است که 98% مردم این کشور با این زبان صحبت می کنند و 92% از مردم آن به زبان اسپانیایی صحبت می کنند.
2- بیش از 300 نفر در آتشسوزی در یک سوپرمارکت آسیب دیده و جان خود را از دست دادند چرا که صاحب آن درب های سوپرمارکت را بسته بود تا خریدارها بدون پرداخت پول سوپرمارکت را ترک نکنند.
3- سد ایتایپو که بین برزیل و پاراگوئه قرار دارد ، طولانی ترین سد جهان است که بر اساس رکوردی که در سال 2016 ثبت شده است بیش از هر سد دیگری در جهان انرژی تولید می کند. این سن یکی از عجایب هفت گانه دنیای مدرن در سال 1994 انتخاب شد.
4- طولانی ترین هات داگ در پاراگوئه تهیه شد که طول آن 203 متر بود.
5- در سال 2001 مشخص شد ماشین رئیس جمهو پاراگوئه دزدی است !
6- کشور پاراگوئه در سال 1811 استقلال خود را از اسپانیا پس گرفت. هر چند تا شصت سال پس از آن توسط سه دیکتاتور اداره می شد.
7- سومین رهبر دیکتاتور این کشور ، فرانسیسکو لوپز ، جنگی بر علیه اروگوئه ، برزیل و آرژانتین راه انداخت که بین سال های 1865 تا 1870 ادامه داشت. طی این درگیری ها ( که به آن جنگ اتحاد سه گانه گفته می شد ) نیمی از مردان این کشور کشته شدند. پس از این جنگ نسبت زنان به مردان در این کشور 4 به 1 بود.
8- پاراگوئه یکی از دو کشور محصور در خشکی در آمریکای جنوبی است. کشور دیگر بولیویا می باشد.
9- با وجود اینکه پاراگوئه هیچ دریایی اطرافش ندارد اما پس از چین و آمریکا بزرگترین نیروی دریایی جهان را دارد !
10- هشتاد درصد جمعیت این کشور فقط 2.5% از ثروت کل کشور را در دست دارند ، این در حالیست که 90% ثروت این کشور در دست 161 نفر است.
11- در این کشور آشغال ریختن یک جرم بزرگ است و حتی افراد به زندان نیز خواهند افتاد.
....................................
آشنایی با کشورها (85) : توگو
آشنایی با کشورها (84) : کنیا
آرشیو مطالب
