ویتنام با نام رسمی جمهوری سوسیالیستی ویتنام، کشوری است مستقر در جنوب شرقی آسیا و پایتخت آن هانوی است. در ۱۸۰۲، «نگوین آن» تونکن (شمال کشور)، آنام (مرکز) و کوشن‌شین (جنوب) را متحد و خود را امپراتور ویتنام ساخت. از دهه ۱۸۶۰ فرانسویان در این منطقه مداخله کردند، در ۱۸۸۳ سرزمینی تحت‌الحمایه در ویتنام به وجود آوردند و در ۱۸۸۷ اتحاد هندوچین را - شامل کامبوج و لائوس - تشکیل دادند. در دهه ۱۹۳۰ شورش‌های ضد استعماری آغازگر دوره‌ای از جنگ و اشغال بود که به مدت ۴۰ سال طول کشید. در ۱۹۴۰ ژاپن، ویتنام را اشغال و سرانجام حکومت دست‌نشانده‌ای تحت امپراتوری بائودای برپا کرد. در ۱۹۴۱هوشی مین، رهبر کمونیست، ویت مین را به صورت ارتش ملی‌گرای چریکی برای جنگ با ژاپنی‌ها بنیاد نهاد. در ماه‌های آخر جنگ، ویت‌مین از آمریکا کمک دریافت کرد. پس از تسلیم ژاپن، جمهوری دمکراتیک ویتنام با ریاست هوشی‌مین در هانوی تأسیس شد. فرانسه تا ۱۹۴۶ سلطه خود را بازنیافت، و در ابتدا جمهوری دموکراتیک ویتنام را به عنوان یک «کشور آزاد» داخل هندوچین فرانسه به رسمیت شناخت. پس از برخورد میان حکومت هانوی و فرانسویان، هوشی‌مین هانوی را ترک و جنگ چریکی را با استعمارگران و بائودای، امپراتور به تخت بازگشته، آغاز کرد. ویت‌مین به تدریج تمام تونکن را به دست آورد و در ۱۹۵۴ فرانسویان را در دین‌بین‌فو، پس از ۵۵ روز محاصره، وادار به تسلیم کرد. قرارداد صلح ژنو (ژوئیه ۱۹۵۴) ویتنام را به منطقه کمونیست در شمال و منطقه حکومت بائودای در جنوب تقسیم کرد. انتخابات در سراسر کشور برای ۱۹۵۶ زمان‌بندی شده بود، ولی شمال از شرکت امتناع کرد. در ۱۹۵۵ بائودین خلع شد و نگودین‌دیم در ویتنام جنوبی اعلام جمهوری کرد. رژیم سرکوبگر دیم موجب تشویق فعالیت چریک‌های کمونیست در جنوب شد و در ۱۹۶۰ [نیروی چریکی] ویت کنگ (کمونیست) با هدف سرنگون کردن دولت طرفدار غرب در ویتنام جنوبی تشکیل گردید. در ۱۹۶۱ جان فیتزجرالد کندی، رئیس‌جمهور آمریکا، مستشاران نظامی آمریکایی را برای کمک به ویتنام جنوبی اعزام کرد. در ۱۹۶۴ گروه «مستشاران» به ارتشی از سربازان کادر آمریکا بسط یافته بود. پس از حمله‌ای که ویتنام شمالی به ناوهای نیروی دریایی آمریکا کرد (۱۹۶۴)، آمریکا بمباران هوایی شمال را به‌طور منظم آغاز کرد. در پایان ۱۹۶۴ قریب به ۲۰۰٬۰۰۰ نفر از نیروهای رزمی آمریکا در ویتنام درگیر عملیات بودند. در برابر حمله موسوم به تت، کمونیستها در ۱۹۶۸ مقاومت شدند و ضعف ویتنام جنوبی آشکار گردید. مخالفت با جنگ در آمریکا افزایش یافت. در ۱۹۶۹ مذاکرات صلح آغاز شد ولی در ۱۹۷۰ نیروهای آمریکایی ضد ویت‌کنگ در لائوس و کامبوج فعال بودند. این جنگ طبق موافقات صلح پاریس (۱۹۷۳) رسماً به پایان رسید، ولی پس از عقب‌نشینی سربازان آمریکایی ادامه یافت. از زمان تسخیر جنوب (۱۹۷۵) از طرف کمونیستها و اتحاد مجدد ویتنام بازسازی کشور را جنگ مرزی با چین (۱۹۷۹) و اشغال کامبوج (۱۹۷۹ تا ۱۹۸۹) به دست نیروهای ویتنامی به تأخیر انداخته‌است. فقدان کمک و سرمایه‌گذاری غربی مانع توسعه اقتصادی بوده، و این وضع، در ترکیب با سرکوب سیاسی، منجر به فرار شمار کثیری پناه‌جو («قایق‌سوار»)از کشور شده‌است. از ۱۹۸۹ کوشش برای جذب سرمایه غربی موجب اتخاذ سیاست‌های عملی‌گرایانه‌تری شده‌است.
جمهوری سوسیالیستی ویتنام با مساحت ۳۳۰۳۶۳ کیلومتر مربع در قسمت شرقی شبه جزیره هند و چین در منطقه جنوب شرقی آسیا واقع شده‌است. ویتنام از شمال با جمهوری خلق چین همسایه بوده و از شرق به خلیج Tonkin و دریای چین جنوبی محدود است. این کشور از غرب با کشور لائوس و در قسمت جنوب غرب با کشور کامبوج مرز مشترک دارد. ویتنام از جنوب نیز به دریای چین جنوبی محدود است. ویتنام باریکه طویلی به طول یک هزار مایل است که از کرانه دلتای رود مکونگ در جنوب تا مرز چین در شمال بطول ۱۶۵۰ کیلومتر امتداد دارد. طول سواحل این کشور ۳۴۴۴ کیلومتر است.
به‌طور کلی ویتنام از سه منطقه شمالی، منطقه مرتفع مرکزی و دلتای رودمکونگ تشکیل شده‌است. از نظر جغرافیای طبیعی این کشور باریکه طویلی بطول یک هزار مایل از دلتای رود مکونگ در جنوب تا دلتای رود سرخ در شمال امتداد دارد. دو رودخانه اصلی کشور، رود مکونگ و رود سرخ است. رود مکونگ بطول ۴ هزار کیلومتر و دلتای آن در جنوب به عنوان بزرگترین رود جنوب شرق آسیا و هفتمین رود قاره آسیا است که از کشورهای چین، تایلند و لائوس و کامبوج گذشته و به ویتنام وارد می‌شود. رود سرخ و دلتای آن در شمال محل اصلی تشکیل مدنیت در این کشور بوده‌است.
شهر هانویی به عنوان مرکز سیاسی و فرهنگی کشور در منطقه شمالی ویتنام قرار دارد. متوسط دمای این شهر ۲۳ درجه سانتیگراد با رطوبت بیش از هشتاد درصد است. این شهر جزء هیچ‌یک از استان‌های کشور به حساب نیامده و دارای شهرداری مستقل است. شهرهای هوشی مین و هایفونگ نیز وضعیت مشابه‌ای دارند با این تفاوت که از نظر جمعیت و وسعت از هانوی بزرگتر می‌باشند. شهر هوشی مین یا بندر سابق سایگون مرکز حکومت ویتنام جنوبی بوده‌است که پس از خروج نیروهای آمریکایی از این کشور بنام رهبر فقید این کشور نام‌گذاری شده‌است. شهر هوشی مین در حال حاضر بزرگترین شهر کشور و قطب اصلی اقتصاد ویتنام محسوب می‌گردد. این شهر بیش از ۳۸ درصد از تولید ناخالص داخلی ویتنام را بخود اختصاص داده‌است. بندر هایفونگ یکی دیگر از مناطق استراتژیک و مهم در منطقه شمال ویتنام بشمار می‌آید. این شهر در زمان جنگهای استقلال طلبانه و آزادی‌خواهانه ویتنام راه اصلی مواصلاتی نیروهای شمالی کشور بوده‌است. در حال حاضر این بندر با سرمایه‌گذاری‌های صورت گرفته یکی از قطب‌های اقتصادی ویتنام است. شهر هویه واقع در جنوبی‌ترین قسمت منطقه شمالی ویتنام دارای متوسط دمای ۲۵ درجه سانتیگراد است و یکی از قطب‌های گردشگری فرهنگی ویتنام بشمار می‌آید. شهر دانانگ یکی از مهمترین مراکز جمعیتی و بندر در مرکز کشور ویتنام با متوسط دمای ۲۶ درجه سانتی گراد است و در حال حاضر ششمین شهر پر جمعیت ویتنام است.
ویتنام با جمعیتی حدود ۹۷٬۴۲۹٬۰۶۱ نفر و وسعتی بالغ بر ۳۲۹٬۰۰۰ کیلومتر مربع یکی از کشورهای تابعه بلوک شرق و اقتصاد کمونیستی است که در سال‌های اخیر و به ویژه پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی تلاش مؤثری برای آزاد سازی اقتصاد خود به خرج داده و پس از حدود ۱۱ سال گفتگوی سخت با اعضای سازمان جهانی تجارت، از سال ۲۰۰۷ به این سازمان پیوسته‌است.
ویتنامی‌ها ارزش زیادی برای خانواده و جامعه و همچنین نمادهای مهم فرهنگی، نظیر اژدهای ویتنام، و چهره‌های اسطوره‌ای قائل هستند. بسیاری از لغات موجود در زبان ویتنامی از زبان چینی قرض گرفته‌شده است. بااین‌حال، فرهنگ کشور ویتنام کاملاً متمایز از فرهنگ چینی است و این تمایز تا حدی به این خاطر است که ویتنامی‌ها تأثیرات فرهنگی را از همسایگی با شهروندان هندی، نظیر امپراتورهای خمر و چامپا، جذب کرده‌اند.
غذای رایج ویتنام برنج، نان، نودل و سبزیجات است. صبحانه ی محبوب محلی‌ها معمولاً باگت و قهوه است و استفاده از چای یا قهوه برای صبحانه چندان رایج نیست. ناهار معمولاً متشکل از یک یا دو غذای اصلی است و شامل ترکیبی از خورشت، گوشت و سبزیجات است. کشور ویتنام سالانه فستیوال‌های زیادی را جشن می‌گیرد. ازآنجائی که ویتنام کشوری بودائی است، بسیاری از فستیوال‌های سنتی مربوط به مذهب بودا است. فستیوال «اواسط پایید» از جمله این جشن‌ها است.
پرچم ویتنام قرمزرنگ است و ستاره‌ای طلایی در وسط آن قرار دارد. رنگ قرمز پرچم نماد خون‌های ریخته شده برای استقلال کشوراست وستاره ی داخل پرچم نیز بیانگر اتحاد است و پنج پر این ستاره نماد کارگران، دهقانان، سربازان، روشنفکران و افراد جوانی است که همگی برای ساخت جامعه متحد شده‌اند. جمعیت ویتنام بیش از 90 میلیون نفر است، که از سال 1979 به بعد رشد قابل‌توجهی داشته است. اکثر مردم کشور ویتنام را گروه‌های قومی کین (یا ویت Viet) تشکیل می‌دهند. کین که گروه قومی و اجتماعی غالب ویتنام است، نفوذ اصلی را بر سیاست و اقتصاد ویتنام دارد. ویتنام همچنین شامل 54 گروه اقلیت قومی، از جمله همونگ، دائو، تای، تایی و نانگ است.
اکثر مردم این کشور به زبان ویتنامی و گروه‌های اقلیت به زبان‌های دیگری صحبت می‌کنند. تعداد زیادی از ویتنامی‌های تحصیل‌کرده نیز فرانسه را به‌عنوان زبان دوم صحبت می‌کنند. اشغال این کشور توسط چین و فرانسه بیشترین تأثیر فرهنگی را در پی داشته است، آشپزی فرانسوی هنوز هم تأثیر خود را بر پخت‌و‌پز ویتنامی دارد. برخی عوامل فرهنگ ویتنامی دارای منشأ چینی هستند و بودا، مذهب غالب این کشوراست و شدیداً با فرهنگ معروف آن درهم‌آمیخته و تمرکز اصلی آن بر انسانیت و هماهنگی می باشد.
ویتنام در جنوب شرقی آسیا واقع شده است و با چین، لائوس و کامبوج هم‌مرز است. ساحل جنوبی کشور ویتنام از جنوب غربی با خلیج تایلند و از جنوب شرقی با دریای چین جنوبی روبرواست. موقعیت جغرافیایی ویتنام باعث شده که این کشورآب‌و‌هوای موسمی استوایی داشته باشد. البته آب‌و‌هوای این کشور در برخی مناطق آن متفاوت است. شمال ویتنام دارای زمستان‌هایی نسبتاً شدید، بهاری مطلوب، تابستانی داغ و پاییزی بارانی است. آب‌وهوا در مناطق کوهستانی نامعتدل است، تابستان‌های آن بسیار داغ و زمستان‌ها گاه‌وبیگاه برفی است. مرکز ویتنام دارای تابستان‌های معمولاً داغ و آفتابی است. ویتنام دارای آب و هوای موسمی استوایی است. در واقع، آب و هوا در ویتنام به دو فصل تقسیم می‌شود: یکی بادهای موسمی جنوب غربی که از آوریل تا سپتامبر است و دیگری بادهای موسمی شمال غربی که از اکتبر تا اواخر مارچ و اوایل آوریل ادامه دارد. اما برای درک بهتر شرایط آب و هوایی ویتنام بهتر است آن را به سه بخش تقسیم کنیم: شمالی، جنوبی و مرکزی. که در هرکدام از بخش‌ها در ماه‌های مختلف سال شرایط آب و هوایی متفاوت است.
مغازه‌های سوغات ویتنام اغلب تی‌شرت‌هایی با تصویر پرچم ملی و پرتره‌های «عمو هو» می‌فروشند. این تی‌شرت‌ها ممکن است در خارج چندان معروف نباشند، زیرا ویتنامی‌های ساکن خارج از کشور به حکومت سابق کشور ویتنام بسیار حساس هستند. سوغاتی که خرید آن جنجال چندانی به همراه ندارد کلاه‌های حصیری سنتی (نونلا) است. سنتی‌ترین لباس ویتنامی‌ها پیراهن بلند و گشاد است که نام آو دای دارد. آو دای در مناطق مختلف کشور دارای 6 سبک مختلف است. آو دای پیراهنی بلند و گشاد با 4 یا 5 بخش است که دو لبه ی آویزان قسمت جلویی به هم گره می‌خورند. لباس محلی مردان بسیار شبیه زنان است، با یقه‌ای محکم که به سمت کمر در قسمت چپ دکمه خورده است. بلندی پیراهن مردان صرفاً تا زانوها است و گشادتر از لباس زنان است.
جنگ ویتنام
جنگ ویتنام (به ویتنامی: Chiến tranh Việt Nam) نام مجموعه عملیات و درگیری‌های نظامی‌ای است که از سال ۱۹۵۵ تا ۱۹۷۵ بین نیروهای ویتنام شمالی و جبهه ملی آزادی‌بخش ویتنام جنوبی از یک سو، و نیروهای ویتنام جنوبی و متحدانش به ویژه ایالات متحده آمریکا از سوی دیگر رخ داد. همزمان و مرتبط با این جنگ، جنگهای نیابتی در لائوس و کامبوج بین نیروهای آمریکایی در برابر نیروهای کمونیستی برقرار شد. در پایان، با خروج آمریکا، جنگ داخلی لائوس، جنگ داخلی کامبوج و جنگ ویتنام همهٔ این کشورها حکومتهای کمونیستی پیدا کردند. دولت آمریکا در زمان ریاست جمهوری ژنرال (ایزنهاور) حضور نیروهای نظامی آمریکا در خاک ویتنام را به عنوان راهی برای جلوگیری از گسترش نفوذ و کنترل کمونیسم در ویتنام جنوبی پیرو نظریه دومینو می‌دانست. با توجه به اصل ریزش دومینو اگر یک منطقه کمونیستی می‌شد مناطق اطراف را هم به دنبال خودش پایین می‌کشید و در کام کمونیسم و تحت نظر اتحاد جماهیر شوروی یا جمهوری خلق چین قرار می‌داد و به گسترش قلمرو کمونیسم کمک و از قلمرو دولت‌های سرمایه‌داری می‌کاست. (بعد از اتحاد جماهیر شوروی، چین، کره شمالی، ویتنام، لائوس …). دولت ویتنام شمالی برای اتحاد تحت حکومت کمونیستی می‌جنگید، آنها اختلاف را ابتدا جنگ مستعمراتی فقط علیه نیروی‌های استعماری فرانسوی می‌دانستند اما وقتی آمریکا به ویتنام جنوبی پیوست اختلاف را به جنگ علیه کل دولت ویتنام جنوبی که آن را دولت دست نشانده آمریکا می‌خواندند، تغییر دادند (اگرچه پیش از ورود آمریکا به این جریان فرانسوی‌ها بواسطه تغییرات صورت گرفته در خود فرانسه در حال ترک ویتنام بودند).
در جریان جنگ جهانی دوم، هندوچین به تصرف نیروهای ژاپن درآمد و دست نیروهای فرانسه که پیش از آن نیروی مستعمراتی آن منطقه نیز بودند از کشورهای منطقه موقتاً کوتاه شد. با شکست ژاپن در پایان جنگ نیروهای ملی و نیز کمونیستهای ویتنام استقلال ویتنام را خواستار شدند و در دوم سپتامبر ۱۹۴۵ هو شی مین تشکیل کشور مستقل ویتنام را در هانوی اعلام کرد. نیروهای فرانسه که از اسارت نیروهای ژاپن درآمده بودند دوباره سعی در کسب سلطه خود در هندوچین و ویتنام کردند. این امر با مقاومت نیروهای ویتنامی (معروف به ویت مین) زیر فرماندهی هوشی مین روبرو شد و جنگهای معروف به جنگ اول ویتنام درگرفت. در سال ۱۹۵۰ رئیس‌جمهور آمریکا ترومن ۳۵ نفر از افراد گروه کمک و مشاوره نظامی را برای آموزش و مشاوره به کمک فرانسه فرستاد تا بتواند سلطه مستعمراتی خود را در ویتنام حفظ کند. در ۱۹۵۴ نیروهای ویت مین شکست سختی در دین بین فو به نیروهای فرانسه وارد کردند و در نتیجه فرانسه در کنفرانس ژنو به استقلال سه کشور مستعمره خود یعنی کامبوج و لائوس و ویتنام رضایت داد اما در موافقتنامه‌های کنفرانس ژنو ویتنام موقتاً به دو بخش شمالی و جنوبی تقسیم شده بود. هدف ظاهراً آن بود که پس از رای‌گیری از مردم ویتنام تکلیف حکومت در این کشور معلوم شود. حکومت ویتنام جنوبی زیر رهبری نگو دین دیم با تشویق آمریکا از شرکت در مذاکرات مربوط به ترتیبات این رای‌گیری سر باز زد. در همین دوره حکومت ویتنام جنوبی با حمایت آمریکا به سرکوب شدید کمونیستها پرداخت و بسیاری از مردم به اتهام کمونیست بودن اعدام شدند. برخی از نیروهای ویت مین که در جنوب باقی‌مانده بودند دست به مقاومت مسلحانه علیه حکومت نگو دین دیم زدند و نیروهای ویتنام شمالی نیز پس از مدتی به حمایت از این مبارزات در جنوب پرداختند. جبهه ملی آزادی‌بخش ویتنام جنوبی تشکیل شد. حکومت ویتنام جنوبی افراد این جبهه را ویت‌کنگ می‌نامید که کوتاه شده عبارت «کمونیست ویتنامی» (ویت نام کنگ سان - Việt Nam Cộng Sản) به زبان ویتنامی بود.
با حمایت چین و شوروی از نیروهای ویت‌کنگ و ویتنام شمالی و نیز حمایت آمریکا و متحدانش از نیروهای ویتنام جنوبی، درگیری‌های ویتنام بالا گرفت و به تدریج به جنگی بزرگ در سراسر ویتنام و گاه در نقاط دیگر هندوچین تبدیل شد. از اوایل دهه شصت و با روی کار آمدن کندی، اولین نظامیان آمریکایی تحت عنوان مستشار به ویتنام جنوبی گسیل شدند بدون آنکه چین یا شوروی نیرویی به ویتنام شمالی اعزام کرده باشند. با ظهور جانسون کادر مستشاران تبدیل به یک لشکر سازمان یافته شد. پس از حمله‌ای که ادعا می‌شود، ویتنام شمالی به ناوهای نیروی دریایی آمریکا کرد (۱۹۶۴)، آمریکا بمباران هوایی شمال را به‌طور منظم آغاز کرد و از سال ۱۹۶۵ با ارتشی بزرگ وارد ویتنام جنوبی شد و شروع به سرکوب ویت کنگ‌ها کرد. به نظر می‌رسد استراتژی آمریکا از این نقطه به بعد، از سویی وادار کردن شمال به توقف کمک به ویت کنگ‌های جنوب و از سوی دیگر ریشه کن کردن ویت کنگ‌ها بود.در سال ۱۹۶۸ نیروهای ویت‌کنگ و ویتنام شمالی همزمان با عید تت و آغاز سال ویتنامی، حمله‌های گسترده‌ای را در سراسر ویتنام جنوبی آغاز کردند که به حمله عید تت مشهور شد. اگر چه این حمله‌ها از نظر نظامی موفقیت زیادی نداشت اما گسترده بودن و شدت آن و نیز پوشش خبری آن در سراسر جهان و به ویژه در داخل آمریکا، افکار عمومی را بشدت ضد آمریکا بسیج کرد و تظاهرات ضد جنگ در آمریکا را به دنبال داشت. آمریکا با روی کار آمدن نیکسون، تقریباً از سال ۱۹۶۹ به علت شکست‌های متعدد و عدم شناسایی ویت کنگ‌ها از مردم عادی و عدم آشنایی کامل با منطقه و تاکتیک رزمهای نامنظم که ویت کنگ‌ها در آن بسیار ماهر و موفق بودند مجبور شد مذاکرات صلح را آغاز کند و کار دفاع از حکومت ویتنام جنوبی را به خود آن حکومت بسپارد؛ که البته علل مزبور اصلی‌ترین علل ترک جنگ نبودند بلکه فشار های داخلی و مخالفت‌های روزافزون در خود آمریکا علت اصلی بود. مقاومت شمالی‌ها و سر تسلیم فرود نیاوردن آنها در برابر بمباران‌های جهنمی آمریکا هم مزید بر علت بود. این جنگ طبق موافقات صلح پاریس (۱۹۷۳) رسماً به پایان رسید، ولی پس از عقب‌نشینی سربازان آمریکایی ادامه یافت. البته شمالی‌ها در سال ۶۵ پیشنهاد مذاکره داده بودند اما آمریکایی‌ها شرایط مذاکرات را نپذیرفته بودند. در ۳۰ آوریل ۱۹۷۵ نیروهای ویتنام شمالی سایگون را گرفتند و جنگ ویتنام به پایان رسید. در سال ۱۹۷۶ انتخاب مجلس ملی، راه را برای وحدت مجدد شمال و جنوب ویتنام فراهم نمود. (ذکر شده در مفاد قرار داد پاریس ۱۹۷۵) قابل توجه اینکه ویتنام شمالی هیچگاه به ویتنام جنوبی لشکر نکشیده بود (تا ۱۹۷۵) و سیاست این کشور از ابتدا تجهیز ویت کنگ ها و حمایت همه‌جانبه و تمام عیار از آنها بود. آمریکا هم فقط توانست به بمباران هوایی ویتنام شمالی اقدام کند. چین و شوروی هم تا انتهای جنگ به پشتیبانی لجستیکی از ویتنام شمالی اکتفا کردند و هیچگاه به ویتنام شمالی نیرو اعزام نکردند یا ویتنام جنوبی را بمباران ننمودند. بنای یادبود کهنه سربازان جنگ ویتنام در سال ۱۹۸۲ در روز کهنه سربازان به‌طور رسمی افتتاح شد. این بنا در میان چمنزار شیب‌دار کانستیتوشِن گاردِنز (Constitution Gardens) در گردشگاه واقع میان بنای یادبود لینکلن و بنای تاریخی واشینگتن قرار دارد.
فکت های ویتنام
1- اولین واقعیت جالبی که ما قصد داریم شما را با آن آشنا سازیم، این است که کشور ویتنام در کره زمین به شکل " S " کشیده می باشد که در میان شکل حدودی سایر کشورهای کره زمین بسیار متفاوت است و از جلوه زیباتری برخوردار می باشد!
2- شاید در ذهن و تصور خودتان اینگونه فکر کنید که تنها کشور هندوستان است که مردم آن به شدت عاشق و علاقمند موتورسیکلت هستند! اما این گونه نیست و کشور ویتنام یکی از کشورهایی است که به میزان زیادی موتور سیکلت دارد و در طی آماری که در سال 2013 میلادی منتشر شد، اعلام شد که در میان جمعیت 90 میلیون نفری ویتنام، 37 میلیون موتورسکیلت ثبت شد و این در حالی بود که تنها 2 میلیون اتومبیل در آمارگیری ثبت شد!! با این حال این آمار و ارقام بسیار زیاد است و داشتن یک اتومبیل فوق العاده گران برای مالکان آنها تمام می شود چرا که مالکان آنها می بایست مالیات 100 الی 200 درصدی را در قبال آن بپردازند! از این رو می توان اتومبیل را تنها برای افراد ثروتمند ویتنام دانست. به همین دلیل کشور ویتنام کشوری است که دارای تعداد موتورسیکلت زیادی در جهان می باشد!
3- از محبوب ترین نوشیدنی هایی که مردم ویتنام به آن علاقه زیادی دارند، می توان به قهوه اشاره کرد که جالب است بدانید کشور ویتنام دومین کشور بزرگ تولید کننده قهوه در جهان بعد از کشور برزیل می باشد و طبق گزارشاتی که انجام شده است، این کشور 16% قهوه جهان را تولید می کند و برزیل 40 درصد قهوه جهان را در دست دارد!
4- دو اسم " هوچی مینح " و " نگوین " از تکراری ترین و رایج ترین نام های ویتنامی است که با قدم زدن در هر خیابان و محله ای می توانید این نام را بشنوید! با این حال نگوین محبوب ترین نام خانوادگی ویتنامی است که حدود 40 درصد جمعیت ویتنام با این نام خانوادگی شناخته شده اند! همچنین هوچی مینح تکراری ترین اسمی است که می توانید در میان مردم کشور ویتنام در هر منطقه و محلی بشنوید!
5- ویتنام در میان سایر کشورهای قدیمی از تمدن و سابقه بسیار زیادی برخوردار می باشد که به همین دلیل سالانه مقصد تعداد زیادی از گردشگران اقصی نقاط جهان است و این یکی از خبرهای خوب برای مردم کشور ویتنام است چرا که این مورد می تواند در اتغال زایی مردم ویتنام و کسب درآمد به آنها کمک فراوانی نماید! همچنین طیف جذب گردشگران صعودی است و سالانه بیشتر و بیشتر می شود.
6- مردم ویتنام اغلب از سطح متوسط می باشند و تنها تعداد اندکی از آنها ثروتمند هستند و با این حال کشور ویتنام از اقتصاد ضعیفی رنج نمی برد و در میان کشورهای قاره آسیا از روند افزایشی و صعودی در زمینه اقتصاد روبرو است.
7- کشور ویتنام، خانه و محل بزرگترین غار جهان با نام " Hang Son Doong " می باشد و این یکی از شگفت انگیزترین برتری های کشور ویتنام می باشد که سالانه تعداد زیادی از گردشگران جهان در تکاپو این هستند تا بتوانند از این غار بزرگ کره زمین دیدن نمایند! جالب است بدانید که این غار بزرگ، برای اولین بار در سال 1991 میلادی کشف شد. این غار بزرگ جهان، دارای طولی بیش از 5 کیلومتر، ارتفاع 200 متری و عرض 150 است که واقعا شگفت انگیز و بی نظیر می باشد!
.......................................
آشنایی با کشورها (70) : وانواتو
آشنایی با کشورها (69) : اردن
آرشیو مطالب
