ونزوئلا با نام رسمی جمهوری بولیواری ونزوئلا کشوری است در شمال آمریکای جنوبی. پایتخت آن کاراکاس است. ونزوئلا در زبان لاتین به معنای ونیز کوچک است و از این رو این نام را یافته‌است که یابندگان این سرزمین دیدند که بومیان این سامان خانه‌های خود را بر روی آب ساخته‌اند. ونزوئلا در گذشته مستعمره اسپانیا بوده‌است، اما در حال حاضر یک جمهوری فدرال است. در طول تاریخ، ونزوئلا با گویان بر سر قلمرو درگیری و مشاجراتی داشته‌است که عمدتاً مربوط به منطقه اسکیبو می‌شود و همچنین با کلمبیا بر سر خلیج ونزوئلا درگیری داشته‌است. ونزوئلا امروزه در بعد وسیع به خاطر صنعت نفت، تنوع زیست‌محیطی منطقه و مشخصه‌های طبیعی آن شهرت یافته‌است. کریستف کلمب وقتی در سال ۱۴۹۸ به کرانه‌های شرقی این کشور رسید، به قدری مجذوب چشم‌انداز منطقه شد که آن را Tierra de Gracia (سرزمین زیبایی) نامید که از آن زمان تاکنون لقب این کشور بوده‌است.
اعتقاد بر این است که نام ونزوئلا از نام یک نقشه‌کش (آمریگو وسپوچی) که به همراه آلونسو داوخدا در سال ۱۴۹۹ به سواحل شمال غربی خلیج ونزوئلا سفر کرد، گرفته شده باشد. گروه به محض رسیدن به شبه جزیره گوآخیرا، روستاهای پایه بلند متمایزی (پالافیتوها) را مشاهده کردند که مردم بومی آن بر روی آب ساخته بودند. دیدن این مناظر، صحنه شهر ونیز ایتالیا را در ذهن وسپوچی زنده کرد و در نتیجه نام ونیسیلا به منطقه داده شد. برخی بر این باورند که این واژه معنای ‹‹ ونیز کوچک›› داشته و بعدها پس از تغییراتی به ونزوئلا تبدیل شده‌است. مورخان دیگر (مخصوصا فرانسیسکو هرا لوک) خاطر نشان می‌سازند که پسوند اسپانیایی-zuela دارای بار منفی و تحقیرآمیز است (مثل mujerzuela, cazuela)، از این رو آنها معتقدند که نام انتخاب شده بیشتر معنای ‹‹ ونیز درجه دوم›› را القا می‌کند. از سوی دیگر، مارتین فرناندز انسیکو، جغرافی‌دان اسپانیایی، که یکی از اعضای همان گروه بوده‌است، در اثر خود به نام Summa de Geografía چنین می‌آورد که جمعیتی که قبلاً به آن اشاره شد، Veneciuela خوانده می‌شدند و اینکه منطقه بر روی صخره بزرگ صافی ساخته شده بود. بر اساس این نظریه واژه Venezuela' می‌تواند یک واژه بومی باشد. با وجود این، نظریه اولی که مطرح شد، موافقان بیشتری دارد و به عنوان نسخه مورد قبولی که خاستگاه نام ونزوئلا را مشخص می‌سازد، مقبولیت یافته‌است.
ونزوئلا برای اولین بار در سال ۱۵۲۲تحت استعمار اسپانیا قرار گرفت. در واقع، اولین محل استقرار دائمی امپراطوری اسپانیا در آمریکای جنوبی در منطقه‌ای بود که امروزه کومانا نامیده می‌شود. قسمت اعظمی از ونزوئلا سرانجام بخشی از نیو گرانادا شد و بخشهای شرق ونزوئلا بخشی از نیو اندلس شد. پس از چند شورش نافرجام، ونزوئلا تحت رهبری فرنسیسکو دی میراندا، که یکی از فرماندهان انقلاب فرانسه بود، در ۵ ژوئیه ۱۸۱۱ استقلال خود را از اسپانیا اعلام کرد. با این حال، حکومت و تسلط کامل بر منطقه توسط داخلی‌ها، پس از پیروزی سیمون بولیوار آزادی‌بخش در ‹‹جنگ کارابوبو›› در ۲۴ ژوئن ۱۸۲۱، با کمک ژنرال خوزه آنتونیو پائس، و کمکهای ویژه فرمانده ارشد آنتونیو خوزه دی سوکره، که بولیوار طبق نقشه جنگ او عمل کرد و همچنین بعد از پیروزی خوزه پرودنسیو پادیلا در ‹‹جنگ دریایی دریاچه ماراکایبو›› در ۲۴ ژولای ۱۸۲۳ به دست آمد. مجلس نیو گرانادا کنترل ارتش گرانادایی را به بولیوار سپرد که پس از آن او در راه آزادی چندین کشور را فرماندهی کرد و جمهوری جدیدی با نام کلمبیا تشکیل داد (که برای متمایز ساختن آن از جمهوری کلمبیا به آن کلمبیا بزرگ یا بزرگتر نیز گفته می‌شد) و شامل کلمبیا، پاناما و ونزوئلای امروزی بود. پس از این مرحله، او ارتش خود را به سمت جنوب هدایت و فرماندهی کرد، پرو را آزاد و بولیوی را از سلطه اسپانیایی‌ها آزاد و آن را خلق کرد (نام این کشور از روی نام این منجی و آزادی‌بخش انتخاب شده و در گذشته بخشی از پرو، با نام ‹‹ آلتو پرو›› بوده‌است. قرار بود ‹‹آنتونیو خوزه دی سوکره›› که در جنگ‌های زیادی برای بولیوار پیروزی به ارمغان آورد، به عنوان جانشین طبیعی بولیوار انتخاب شود، تا اینکه او در بروکوس کشته شد. پس از جنگ استقلال، ونزوئلا به همراه کلمبیا و اکوادور تبدیل به بخشی از گران کلمبیا شدند تا اینکه در ۱۸۳۰، بولیوی طی یک شورشی به رهبری ‹‹ خوزه آنتونیو پائز›› از مجموعه یادشده جدا شده و خود را به عنوان یک حکومت جمهوری مستقل اعلام کرد. پائس اولین رئیس‌جمهور ونزوئلا شد. بی‌ثباتی سیاسی، درگیری‌های سیاسی و حاکمیت دیکتاتوری مشخصه اصلی تاریخ ونزوئلا درسالهای زیادی از قرن نوزدهم و اوائل قرن بیستم بوده‌است. . پس از مرگ خوآن ویسنته گومز در سال ۱۹۳۵ و فراخوانی موقت حکومت اتوریته، مبارزات دموکراتیک سرانجام در سال ۱۹۵۸ باعث شد نیروهای نظامی از مداخله مستقیم در سیاست ملی خودداری کنند. از آن سال تاکنون، ونزوئلا به‌طور مدام از حاکمیت دموکراتیک غیرنظامی برخوردار بوده‌است که البته این روند نیز کاملاً خالی از درگیری و اختلاف نبوده‌است. رئیس‌جمهور قبلی ونزوئلا هوگو چاوز بود، که پس از حمله آمریکا به عراق به یکی از منتقدان تند جرج دابلیو بوش، رئیس‌جمهور آمریکا تبدیل شد. چاوز بلافاصله پس از به قدرت رسیدن در سال ۱۹۹۸، سیاست‌های عوام گرایانه اقتصادی را در کشور به اجرا گذاشت. ونزوئلا عضو جامعه ملل آمریکای جنوبی ‹‹SACN›› است. رئیس‌جمهور فعلی ونزوئلا نیکلاس مادورو می‌باشد، که پس از مرگ چاوز در سال ۲۰۱۳ به قدرت رسید.
رئیس‌جمهور ونزوئلا از طریق رای‌گیری انتخاب می‌شود و حق رای مستقیم برای عموم وجود دارد. رئیس‌جمهور پس از انتخاب شدن هم وظایف رئیس دولت و هم وظایف رئیس حکومت را به عهده دارد. مدت ریاست جمهوری شش سال است و هر فرد تنها برای دو بار متوالی می‌تواند به این سمت دست یابد. رئیس‌جمهور معاون خود را منصوب کرده و در مورد تعداد و ترکیب کابینه تصمیم‌گیری می‌کند و در نهایت با همکاری مجمع قانون‌گذاری اعضای کابینه را تعیین می‌کند. اگر رئیس‌جمهور تشخیص دهد که قسمتی از قانون قابل ایراد است می‌تواند از هیان مقننه بخواهد آن قسمت‌ها را مورد بازنگری قرار دهد، اما اگر اکثریت اعضای مجلس با ایرادات مطرح شده از جانب رئیس‌جمهور مخالف باشند، ایرادات ملغی می‌شود. مجلس ونزوئلا تحت عنوان مجلس ملی ونزوئلا یا Asamblea Nacional فعالیت می‌کند. ۱۶۷ نماینده مجلس که سه تن از آنها از میان افراد بومی انتخاب می‌شوند، برای یک دوره پنج ساله انتخاب می‌شود و تنها امکان انتخاب آنها برای سه دوره وجود دارد. نمایندگان از طریق آرای مردمی و درقالب احزاب ائتلافی یا کاندیداهای مستقل انتخاب می‌شوند. بالاترین مقام قضایی کشور ‹‹ نظام قضایی عالی ونزوئلا›› است که قضات آن توسط مجلس برای یک دوره ۱۲ ساله انتخاب می‌شوند. شورای ملی انتخابات ونزوئلا مسئولیت رسیدگی به فرایند انتخابات را به عهده دارد و متشکل از پنج مدیر است که مستقیماً توسط مجلس ملی انتخاب می‌شوند. مجازات اعدام در سال ۱۸۶۳ لغو شد و بدین ترتیب ونزوئلا اولین کشوری محسوب می‌شود که اعدام را غیرقانونی اعلام کرده‌است. بنا به نتایج ارائه شده به وسیلهٔ لاتینو بارامترو (latino Barametro) - معیاری که هر سال برای تعیین میزان رضایت مردم از دموکراسی به کار می‌رود- در سال ۱۹۹۸، هنگامی که هوگو چاوز انتخاب شده، تنها ۳۷٪ مردم آمریکای لاتین از سیستم دموکراتیک راضی بودند و در ونزوئلا این رقم کمتر یعنی ۳۵٪ بود تا سال ۲۰۰۷ حد متوسط رضایت‌مندی در همان رقم ۳۷ درصد در تمامی آمریکای لاتین باقی ماند، در حالی که میزان رضایت مندی مردم ونزوئلا از نظام دموکراتیک‌شان به ۵۹٪ افزایش یافته بود. طبق آمار مؤسسهٔ لاتینو بارومترو در حال حاضر میزان رضایت مندی مردم نسبت به دموکراسی در ونزوئلا به ۸۲٪ رسیده‌است. در ۲۷ سپتامبر ۲۰۱۸ شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد قطعنامه ای علیه نقض حقوق بشر در ونزوئلا صادر کرد.
این جمهوری مساحتی در حدود ۹۱۶٬۴۴۵ کیلومتر مربع دارد. اگرچه کاملاً جزو مناطق گرمسیری است اما آب و هوای آن از گرم و مرطوب تا سردسیری آلپی تغییر می‌کند که بستگی به توپوگرافی، ارتفاع، جهت و شدت بادهای منطقه‌ای دارد. دراکثر مناطق کشور دوره باران مشخصی وجود دارد. دوره باران از ماه مه تا نوامبر بوده و به صورت زمستان در نظر گرفته می‌شود و بقیه سال را تابستان در نظر می‌گیرند.
این کشور را براساس ارتفاع به ۴ منطقه دمایی تقسیم می‌کنند: منطقه گرمسیری: شامل مناطق با ارتفاع کمتر از ۸۰۰ متر است. این مناطق گرم هستند و درجه حرارتشان بین ۲۶–۲۸ درجه سیلسیوس متغیر است. مناطقی با ارتفاع ۲۰۰۰–۸۰۰ متر با درجه حرارت ۱۵–۱۲ درجه. بیشتر شهرهای ونزوئلا از جمله پایتخت آن در این منطقه آب و هوایی قرار می‌گیرند. مناطقی با ارتفاع ۳۰۰۰–۲۰۰۰ متر که درجه حرارتی بین ۱۱–۹ درجه دارند و جزو مناطق سرد محسوب می‌شوند. مناطق با ارتفاع بیش از ۳۰۰۰ متر که جزء مناطق برف خیز و سردسیر کشور هستند و دمایی کمتر از ۸ درجه دارند. میزان بارش سالیانه در مناطق کم ارتفاع و دشت‌ها بین ۴۳۰ میلی‌متر و در غرب ساحل دریای کارائیب تا ۱۵۰۰ میلی‌متر در دلتای اورینوکو تغییر می‌کند. بیش از ۱۰۰۰ رودخانه در ونزوئلا جریان دارد که از این میان رودخانه اورینوکو از همه مهم‌تر است؛ که طولی معادل ۲۵۰۰ کیلومتر دارد و از مرز برزیل (رشته کوه‌های مرتفع گایانا)سرچشمه می‌گیردو به اقیانوس اطلس می‌ریزد.
این کشور که در شمال آمریکای جنوبی قرار دارد جزو کشورهای غنی از لحاظ معدن و مواد معدنی می‌باشد. حدود ۷۰ درصد درآمد این کشور از نفت حاصل می‌شود؛ و از بزرگترین کشورهای صادرکننده بوکسیت می‌باشند. این کشور در دهه ۱۹۹۰ یکی از مهم‌ترین کشورهای تولیدکننده زغال‌سنگ، آهن، فولاد، آلومینیوم، طلا و دیگر مواد معدنی گردید. در اواخر دهه ۱۹۸۰ صنایع کمتر از ۱ درصد نیروی کار را در اختیار خود داشتند که این مقدار کمتر از یک درصد تولید ناخالص ملی بوده‌است. به‌طور کلی اقتصاد این کشور متکی به نفت و گاز است. این کشور پنجمین صادرکننده نفت خام، سومین تولیدکننده اوپک و از نظر میزان ذخایر گاز رتبه هشتم را در جهان داراست. به‌طور کلی ذخائر معدنی غنی از آهن، بوکسیت، طلا و الماس را دارا می‌باشد و همچنین از مهم‌ترین صادر کنندگان سیمان در منطقه (۱۱۵ میلیون دلار) هستند. تولید ناخالص ملی این کشوردر سال ۲۰۰۳ معادل ۲۰۸٫۳ میلیارد دلاراست. تورم این کشور در اثنای سالهای ۲۰۱۸ و ۱۹ به حدی بالارفت که محاسبه دقیق آن ناممکن شد. کارشناسان رقم تورم را ۸۰ هزار درصد اعلام کردند. این مسئله که ناشی از سیاستگذاری‌های غلط و بدون برنامه در این کشور است واحد پول این کشور که بولیوار ونزوئلا است را نیز فاقد هرگونه ارزشی کرده.
مطالعه‌ای که اخیراً بر روی گروه‌های نژادی انجام شده بیانگر آن است که ۶۰٪ جمعیت ونزوئلا مستیزو (نژاد مختلطی از سفیدپوستها، سیاه‌پوستها و سرخ‌پوستها)، ۲۹٪ ‹‹سفیدپوست›› (عمدتاً اسپانیایی، ایتالیایی، آلمانی و پرتغالی)، ۸٪ آفریقایی، ۱٪ آمریکایی سرخ‌پوستان ونزوئلا، و ۲٪ آسیایی (چینی، ژاپنی، کره‌ای و نژادهای کشورهای خاورمیانه) هستند. مردم ونزوئلا ترکیبی از میراثهای گوناگون هستند. در جریان موج مهاجرتهایی که در قرن بیستم رخ داد، سرخ‌پوستانی که در طول تاریخ در ونزوئلا بوده‌اند، استعمارگران اسپانیایی و برده‌های آفریقایی وارده از کشورهای دیگر و نیز افرادی که اهل کشورهای همجوار آمریکای جنوبی بودند به جماعتهای اروپایی تحت حمایت پیوستند. همچنین جوامعی مختلفی از اروپای شرقی، مانند جمهوری چک، لهستان، رومانی، اوکراین، لیتوانی، لتونی، بلغارستان، کرواسی و مجارستان به چشم می‌خورد. حدود ۸۵٪ مردم ونزوئلا در مناطق شهری در قسمت شمالی کشور زندگی می‌کنند. درحالی که تقریباً نیمی از خاک ونزوئلا در جنوب رود اورینوکو قرار گرفته، این منطقه تنها ۵٪ از مردم کشور را در خود جای داده‌است. زبان رسمی و ملی ونزوئلا اسپانیایی است، اما در کنار آن ۳۱ زبان بومی دیگر مورد استفاده مردم قرار می‌گیرد، (وای یو، پمون، واراو، کارینا، یانومامی، گوآجیبو و غیره)، که البته باید زبانهایی را که توسط مهاجران به کشور آورده می‌شود را نیز به فهرست زبانهای مورد استفاده در ونزوئلا افزود. ۹۶٪ از مردم این کشور حداقل به ظاهر پیرو کلیسای کاتولیک روم هستند. قریب به ۴٪ از مردم پیرو آیین و ادیان دیگر هستند. آژانس مهاجرت سازمان ملل متحد می‌گوید از سال ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۸ بیش از ۶/۱ میلیون ونزوئلایی کشور خود را ترک کرده‌اند. آژانس هشدار می‌دهد که این مهاجرت جمعی ممکن است مانند پناهندگان مدیترانه به یک «بحران لحظه ای» تبدیل شود.
میراث، هنر و فرهنگ ونزوئلا تأثیراتی بسیار زیادی را از تکامل تاریخی میراث، فرهنگ و هنر آمریکای لاتین پذیرفته‌است. این تأثیرپذیری در بناهای تاریخی و معماری، مناظر، بناهای یادبود و نظایر آن نیز صورت گرفته‌است. فرهنگ ونزوئلا را مردم بومی منطقه با توجه به تأثیراتی که از اسپانیایی‌ها و آفریقایی‌ها از آغاز دوران استعمار گرفتند، شکل داده‌اند. قبل از این دوره، فرهنگ بومی منطقه در هنر سنگ‌شناسی، صنایع دستی، معماری و سازمان‌های اجتماعی منعکس شده بود. فرهنگ بومی طی سالیانی تا حد بسیار زیادی جذب فرهنگ اسپانیایی شد. فرهنگ مختلط حاصله به منطقه از لحاظ فرهنگی تنوع بخشیده‌است. هنر ونزوئلایی در داخل و خارج به تدریج مورد توجه واقع شده‌است. این فرهنگ در ابتدا بیشتر ریشه در مذهب داشته‌است، در اواخر قرن ۱۹ در هیئت تاریخی و قهرمانی نمود پیدا کرد که این کار به رهبری مارتین تووار انجام شد. مدرنیسم در قرن بیستم بر کشور سلطه پیدا کرد. آرتور میشلان، کرستابول روجاس، آرماندو رورون، مانوئل کابر، جیزز-رافائل ساتو، کارلوس کروز- دی یز (که هر دو سهم عمده‌ای در زمینه تکامل هنر متحرک ایفا کردند) و یوسف مرهی از جمله هنرمندان به نام و شهیر ونزوئلایی هستند.
پس از فتح ونزوئلا توسط اسپانیا، ادبیات ونزوئلا به تدریج شروع به رشد کرد و تفکر و فرهنگ اسپانیایی بر آن حاکم بود. به دنبال ظهور ادبیات سیاسی در خلال جنگ استقلال ونزوئلا، رومانتیسم در کشور جوانه زد. رومانتیسم اولین ژانر ادبی مهمی بود که در ونزوئلا ظهور کرد و نماینده آن ‹‹خوان ویسنته گونزالس ›› بود. اگرچه شعرای ونزوئلایی بیشتر قصه سرایی را مطمح نظر خود قرار داده‌اند، با این حال چهره‌های مهمی در میان شاعران به چشم می‌خورد که شهیرترین آنها‹‹ آندراس الوی بلنکو›› است و پس از او ‹‹فرمین تورو›› قرار دارد. از میان نویسندگان و رمان نویسان بزرگ این کشور می‌توان به ‹‹رامولو گالگوس››، ‹‹ترسا دی لا پارا››، ‹‹آرتور آسلر پیتری››، ‹‹آدریانو گونزالس لئون››، ‹‹میگوئل آترو سیلوا›› و ‹‹ماریانو پیکون سالاس›› اشاره کرد. یک شاعر بزرگ دیگری به نام ‹‹آندراس بلو›› هست که پیرو مکتب اصالت انسانی بود که علاوه بر شاعری مربی و روشنفکر نیز محسوب می‌شود. فلاسفه و روشنفکرانی نظیر ‹‹لاریانو والنیلا لانز›› و ‹‹خوزه گیل فورتول›› و بسیاری از نویسندگان ونزوئلایی معتقد به پوزیتیویسم ونزوئلایی بودند. بزرگترین آرشیتکت ونزوئلا در عصر جدید ‹‹کارلوس رائول ویلانووا›› بوده‌است که دانشگاه مرکزی ونزوئلا را طراحی کرد. دانشگاه مرکزی ونزوئلا یکی از بناهای میراث فرهنگی جهان است. Aula Magna. نمونه‌های بارز معماری ونزوئلا شامل ‹‹عمارت کنگره ونزوئلا››، ‹‹ تماشاخانه بارالت››، ‹‹مجتمع فرهنگی ترسا کارینو›› و ‹‹پل ژنرال رافائل اوردانتا›› می‌باشند. سبکهای موسیقایی بومی منطقه بوته آزمایشی برای میراث فرهنگی ونزوئلا است و اغلب گروه‌هایی مانند ‹‹آن سولو پابلو›› و ‹‹سرناتا گویانیسا›› نماینده آن هستند. ‹‹کوآترو›› ساز موسیقی ملی ونزوئلا است. سبکهای موسیقی خاص و ویژه این کشور عمدتاً از منطقه لانوس و مناطق اطراف آن، از قبیل ‹‹آلما لانرا›› (توسط پدرو الیاس گوتیرز و رافائل بولیوار کورونادو)، ‹‹فلورنتینو ی ال دیابلو›› (توسط آلبرتو آرولو تورآلبا، ‹‹ کنسرتو ان لا لانورا›› (توسط خوآن ویسنته تورآلبا) و ‹‹کابالو ویجو›› (توسط سیمون دیاز) گرفته شده‌است. ‹‹گائیتا›› نیز یکی دیگز از سبکهای مردم پسند در موسیقی است که معمولاً در جشن سال نو و به ویژه در منطقه زولیا نواخته می‌شود. ‹‹جاروپو›› رقص ملی ونزوئلا محسوب می‌شود. ترسا کارنو ونزوئلایی یکی از استادان مسلم و شهیر پیانو در سطح جهانی در اواخر قرن ۱۹ بود. ونزوئلا همچنین به خاطر داشتن بیس بال بازهایی که شهرت جهانی دارند مورد توجه بوده‌است. ‹‹لوئیز آپاریسیو›› که در تالار مشاهیر بیس بال کاپرستاون نیویورک (ایالات متحده) قرار دارد، ‹‹دیوید کانسپسیون›› ‹اوسوالدو گوئیلن››، ‹‹آندراس گالاراگا››، ‹‹عمر ویزکوئل››، ‹‹لوئیز سوجو››، ‹‹بابی آبرو›› و ‹‹خوان سانتانا›› برنده جایزه Cy Young در سالهای ۲۰۰۴ و ۲۰۰۶ از جمله بیس بال بازان و معروف ونزوئلا هستند. اگرچه بیس بال از محبوبیت فوق‌العاده‌ای در ونزوئلا برخوردار است (و سرگرمی مردم محسوب می‌شود)، اما با توجه به بازی‌های زیاد تیم ملی فوتبال ونزوئلا، بر محبوبیت این ورزش نیز افزوده شده‌است.
فکت های ونزوئلا
1- پرچم ونزوئلا برای اولین بار در ۱۲ مارس ۲۰۰۶ به رسمیت شناخته شد. به عنوان پرچم استان و نشان جنگ و نشان استان و نشان نیروی دریایی شناخته می‌شود و همچنین دارای تناسب ۲:۳ می‌باشد. این پرچم دارای سه نوار افقی زرد و آبی و قرمز است. پرچم کشورهای کلمبیا و اکوادور نیز مشابه پرچم ونزوئلا و برگرفته از پرچم کلمبیای بزرگ است. این پرچم‌ها بر اساس طراحی فرانسیسکو د میراندا ساخته شده‌اند. از جمله تفاوت‌های پرچم ونزوئلا با دو کشور کنونی دیگر، در اندازهٔ قسمت‌های مربوط به هر رنگ و علائم آن است. در پرچم ونزوئلا هر سه رنگ به یک اندازه هستند و نشان ملی ونزوئلا در گوشهٔ چپ پرچم و هشت ستارهٔ سفید در وسط آن اضافه شده‌اند.
2- گل ملی:ارکیده از نوع کاتلیا موزیا که همچنین به نام ‹‹گل ماه مه›› معروف است. این گل برای اولین بار در سال ۱۸۳۹ در منطقه شمالی کشور کشف شد و در تاریخ ۲۳ مه سال ۱۹۵۱ به عنوان گل ملی انتخاب شد.
3- پرنده ملی این کشور تریپال ‹‹ایکتروس›› نام دارد. تمام اعضای این پرنده بجز سر و بالهایش به رنگ زرد- پرتقالی است. سر و بال‌های آن سیاه بوده و مایه‌ای از سفیدی نیز در آن به چشم می‌خورد و در اطراف چشم‌های آن نیز دانه‌های آبی رنگی دیده می‌شود. این پرنده در جنگل‌های لانوس، مناطق جنگلی و در بخشهای شمالی و جنوبی اوریناکو یافت می‌شود. ترپیال به خاطر صدای سحرآمیزش نزد مردم این کشور بسیار عزیز و دوست داشتنی است و در ۲۳ می۱۹۵۸ به عنوان پرنده ملی ونزوئلا انتخاب شد.
4- درخت ملی ونزوئلا ‹‹تاب بویا آراگوآنی›› نام دارد. کاریبها به این درخت‹‹ آراوانی›› می‌گویند که تنها در مناطقی که دمای ملایم دارند رشد می‌کند. این درخت بین ۶ تا ۱۲ متر قد دارد. ‹‹تاب بویا آراگوآنی›› در دوره‌ای پس از بارش باران و اغلب در ماه‌های اولیه سال می‌روید. ‹‹رامولو گالیگوس›› این فصلها را ‹‹ بهار طلایی›› آراگوآنی‌ها می‌نامد. این درخت در ۲۹ ماه مه ۱۹۴۵ به عنوان درخت ملی ونزوئلا انتخاب شد.
5- نام ونزوئلا از کلمه‌ی ایتالیایی «Veneziola» آمده است که به معنی «ونیز کوچک» است. یک کاوشگر به نام «آمریکو وسیپوچی» با دیدن خانه‌های بومی چوبی در دریاچه‌ی «ماراکایبو» یاد ونیز افتاد و این اسم را روی این منطقه گذاشت.
6- در ونزوئلا و عربستان سعودی قیمت نفت کمتر از آب است!
7- ونزوئلا مرگبارین‌ترین جای جهان است! در سال ۲۰۱۵ در هر ۲۱ دقیقه یک نفر در این کشور به قتل رسیده است.
8- از سال ۲۰۰۷ یک برج نیمه تمام در کاراکاس ونزوئلا توسط ساکنین غیرقانونی به یک محله‌ی زاغه نشین تبدیل شده است که فروشگاه مواد غذایی، آرایشگر و حتی دندان‌پزشک بدون مجوز دارد!
9- ونزوئلا از نظر داشتن بیشترین گونه‌ی جانوری در هفتمین رتبه‌ی جهانی قرار دارد.
10 - در ونزوئلا زندانی وجود دارد که کلوپ شبانه دارد.
...............................................................................................................................
آشنایی با کشورها (27) : استونی
آشنایی با کشورها (26) : ترینیداد و توباگو
آشنایی با کشورها (25) : ماکائو
