این سومین پست بنده در این مورده که دوتای قبلی با عنایت اپراتور و نظر به جیز بودن پراگرسیو دث متال پاک شد :|||
پراگرسیو متال ژانریه که ریشه در هوی متال و پراگ راک داره.
چیزی که پراگ متال رو به ژانری شنیدنی و منحصر به فرد تبدیل میکنه مهارت فوق العاده ی نوازندگان، استفاده از تایم سیگنچر های نامعمول، تغییرات تمپو و ساختار پیچیدس که باعث میشه موسیقی مسیر غیر قابل پیشبینی و شگفت انگیزی رو طی کنه.
Dream Theater از موثر ترین بند های این سبک به شمار میاد، گروهی که با الهام گرفتن از راش، متالیکا و آیرون میدن و خلق موسیقی بی نظیر کمک زیادی به فراگیری و افزایش محبوبیت این ژانر کرد تا جایی که میکاییل اکرفلت، رهبر گروه افسانه ای Opeth، در مصاحبه ای اذعان کرده اگر Dream Theater نبود دیگر بند های پراگ متال به وجود نمی آمدند.
قطعه ی انتخابی بنده از این گروه نمایشی کامل از تمام چیزیه که دریم تیتر ارائه میده.
از سولو های شرد گیتار و کیبورد تا پرفورمنس میخکوب کننده ی درامز و Bass، از ریف های سنگین تا ملودی های زیبا و در نهایت پایان بندی احساسی که بارها اشک به چشمام اورده
امیدوارم لذت ببرید.
Artist: Dream Theater
Album: Distance Over Time
Track: At Wit's End (Instrumental)
Released: 2019
Genre: Progressive Metal
Https://t.me/ProgressiveMetal
