طرفداری- به اعتقاد برناردو سیلوا، بازیکنان منچسترسیتی هنگام اهدای جوایز فردی نادیده گرفته می‌شوند.
به گزارش سایت گل، سیتیزن‌ها چهار بار قهرمان لیگ برتر شده‌اند اما هرگز بازیکنی از آن‌ها به جایزه بهترین بازیکن سال لیگ دست نیافته است. در عوض لیورپول و تاتنهام که سابقه قهرمانی در لیگ برتر ندارند، به ترتیب 4 و 3 بازیکن به عنوان بهترین بازیکن سال داشته‌اند. هافبک تیم ملی پرتغال که سال گذشته پس از کسب سه گانه داخلی همراه سیتی و قهرمانی در لیگ ملت‌های اروپا نامزد کسب توپ طلا شده بود، اعتقاد دارد کوین دی بروین، سرخیو آگوئرو و رحیم استرلینگ لایق دستاوردهای فردی بالاتری بوده‌اند.
سه فصل قبل قهرمان لیگ شدیم. لیورپول 30 امتیاز عقب بود و کوین دی بروین فصلی باورنکردنی را پشت سر گذاشته بود. مو صلاح گل‌های زیادی زد؛ او بازیکن بزرگی است و من خیلی او را تحسین میکنم ولی جایزه را به صلاح دادند نه دی بروین. فصل بعد رقابت سختی جریان داشت. رحیم استرلینگ در کنار فن دایک مدعی بود. رقابت تنگاتنگی شاهد بودیم ولی این جایزه را به فن دایک دادند. این فصل هم دی بروین دوباره خارق العاده ظاهر شده است. ما عقب هستیم ولی چون لیورپول قهرمان است، احتمالا دوباره یکی از آن‌ها به این جایزه دست پیدا می‌کند. داوید سیلوا و سرخیو آگوئرو هرگز به جایزه بهترین بازیکن سال از نگاه اتحادیه فوتبالیست‌های حرفه‌ای دست نیافتند. به نظرم جوایز فردی خیلی مهم هستند اما نه آنقدرها. به نظرم باید از فکر کردن زیاد در این رابطه دست بکشیم. نمی‌خواهم این به یک جدل بکشد. من در مورد بازیکنان لیورپول صحبت کردم ولی تیم‌شان و بازیکنان‌شان را تحسین میکنم. فقط آن‌ها نیستند و من خواستم یک مثال کوچک زده باشم.
سیلوا اعتقاد دارد حتی اگر فصل همین حالا تمام شود، آن‌ها لایق کسب جام قهرمانی هستند ولی ناتوانی برای جشن گرفتن این قهرمانی که مدت زیادی منتظر آن بودند را یک بدشانسی می‌داند.
به نظرم شرایط بسیار ناراحت کننده‌ای است. احتمالا حالا حتی اگر قهرمان شوند، آنقدری که باید و شاید از آن لذت نمی‌برند چون قادر به جشن گرفتن آن همراه هواداران خود نیستند. قادر نخواهند بود در حضور هواداران‌شان بازی کنند. فکر میکنم برگزاری مسابقات طی دو-سه ماه آینده با حضور هواداران سخت باشد. ولی بله، آن‌ها قطعا لایق این عنوان قهرمانی هستند.
او مقداری هم در مورد فیل فودن که از او به عنوان جانشین داوید سیلوا در منچسترسیتی یاد می‌شود، صحبت کرد.
اگر برای مدتی طولانی اینجا بماند، قطعا به یکی از بهترین هافبک‌های دنیا تبدیل می‌شود. فکر میکنم با رفتن داوید، فرصت خوبی برای بازی کردن بیشتر و محکم کردن جای خودش در ترکیب تیم برای او فراهم شود. او بازیکن فوق العاده‌ای است و همان طور که قبلا هم گفته‌ام، آینده بزرگی در پیش دارد ولی پر کردن جای بازیکنی مثل داوید، کوین دی بروین یا (ایلکای) گوندوعان هرگز راحت نیست. پس باید خونسرد باشد و تلاش زیادی انجام دهد.
سیلوا که از هفت سالگی در آکادمی بنفیکا حضور داشت و در 19 سالگی به تیم اصلی آنجا رسید، فقط سه بازی برای آن تیم انجام داد که فقط یکی از آن‌ها در لیگ پرتغال بود و در هر مورد کمتر از 15 دقیقه در زمین حضور داشت. او که سپس راهی موناکو شد و از آنجا خودش را مطرح کرد، دوست دارد روزی به بنفیکا برگردد.
بازگشت به پرتغال؟ نمی‌دانم چگونه باید به این سوال پاسخ بدهم. چیزی که می‌توانم بگویم این است که ظرف یک، دو، سه یا چهار سال محقق نخواهد شد چون من در باشگاه بزرگی حضور دارم. نمی‌خواهم الان برگردم ولی همچنین نمی‌خواهم زمانی برگردم که سنم خیلی بالا رفته باشد. سن دقیقش را نمی‌دانم ولی نه حالا، نه خیلی دیر. من هوادار بنفیکا هستم و همیشه برای دیدن مسابقات آن‌ها به ورزشگاه می‌رفتم. در 19 سالگی به هر دلیلی از من در تیم اصلی استفاده نشد و حالا شکافی در قلبم ایجاد شده است که باید آن را پر کنم. حالا که نه ولی اگر مرا بخواهند، قطعا روزی به آنجا بر می‌گردم.
