جزیره تریستان دا کونا ( Tristan da Cunha) در جنوب اقیانوس اطلس با 272 نفر جمعیت دورترین نقطه مسکونی در دنیا است. ساکنان این جزیره تنها از ۸ نام فامیل استفاده ميکنند. این جزیره در دهه ۱۸۰۰ ميلادي به مستعمرات انگلیس اضافه شده است. ساکنان این جزیره دارای کد پستی بریتانیا هستند. این جزیره کوچک فاقد فرودگاه است و در صورتی که تصمیم گرفتید به آنجا سفر کنید، باید بدانید که نزدیکترین خشکی با آن مساوی 2161 کیلومتر فاصله دارد. تریستان دا کونا که به اختصار تریستان نامیده ميشود اسم گروهی از جزایر آتشفشانی و هم نام جزیره اصلی و مهم این مجموعه است. تریستان دا کونا دورترین مجمع الجزایر مسکونی در دنیا است و با ساحل کیپ تاون در آفریقای جنوبی 2432 کیلومتر، با جزیره سنت هلن 2161 کیلومتر و با ساحل جزایر فالکلند 3486 کیلومتر فاصله دارد. جزیره تریستان تنها 111 کیلومتر قطر و 98 کیلومتر مربع مساحت دارد. مجمع الجزایر تریستان دا کونا در سال 1506 به وسیله دریانورد پرتغالی به اسم تریستائو دا کونا کشف شد و به همین علت هم نام جزیره اصلی به نام وی نامگذاری شد. نخستین علامت های سکونت و زندگی در این جزیره به نزدیک سال 1643 و به وسیله خدمه و دریانوردان هلندی بر می گردد. جزیره تریستان دا کونا در مسیر کشتی هایی بود که از اروپا به اقیانوس هند میرفتند و در نتيجه این جزیره دور افتاده یک دفعه مورد توجه همه قرار گرفت. کمپاني هلندی هند شرقی سریع دو هیئت به این جزیره فرستاد. بعد از آن انگلیسی ها و فرانسوی ها هم این کار را ادامه دادند. در سال های 1790- 91 گروهی از دریانوردان انگلیسی در این جزیره زندگی می کردند و به شکار فوک دریایی سرگرم بودند. شمار کمی از آمریکایی ها هم در سال 1810در جزیره تریستان دا کونا ساکن شدند و به شکار نهنگ پرداختند. در زمان جنگ علیه بریتانیا، آمریکایی ها از این جزیره بعنوان پایگاه نظامي استفاده می کردند. زمانی که گردان نظامي جزیره تریستان دا کونا را ترک کرد یک سرجوخه و خانواده اش هم چنان در جزیره باقی ماندند. کم کم جمعیت گوناگون که از نژادها و قومیت های گوناگون بودند در این جزیره رشد کردند و جمعیت ساکن در دورترین نقطه مسکونی در دنیا را بوجود آوردند.
پایتخت این جزیره نام عجیب و جالبی به نام هفت دریای ادینبورگ را دارد که بعد از بازدید دوک ادینبورگ (اسکاتلند) فرزند ملکه ویکتوریا در سال 1867 و به افتخار او نامگذاری شد و بیشترین جمعیت این جزیره را در خود جای داده است.
در سال های گذشته کسب عنوان دورترین نقطه مسکونی در دنیا سبب جلب توجه جهان و به خصوص گردشگران ماجراجو به این جزیره شده است. با این حال، دسترسی به جزیره اصلاً و ابدا کار ساده ای نیست:در این جزیره اصلاً فرودگاهی وجود ندارد، اصلاً هتل، اقامت‌گاه و امکانات و خدمات خاصی براي گردشگران آماده نشده است و از طرفی براي بازديد از جزیره تریستان دا کونا باید مجوز بگیرید. آری، در واقع درصورتی که کسی آن قدر ماجراجو باشد که بخواهد به دورترین نقطه مسکونی زمین برود باید دست کم از یک سال پیش برنامه ريزي کند. همانطور که گفتیم اصلاً مسیر هوایی به جزیره وجود ندارد و تنها راه ارتباطی با جزیره قایق و کشتی است. اصلاً محدودیتی از نظر ملیت براي گردشگران وجود ندارد و در حالی که براي وارد شدن به جزیره باید فرم تقاضا پر کنید، ولی عملا هیچگونه ویزای رسمی وجود ندارد. مسئولین این جزیره باید به یکی یکی افردی که تصمیم وارد شدن به جزیره را دارند اجازه و مجوزنامه بدهند. اما هرکسی دلش نمی خواهد به این جزیره دور افتاده برود، ولی درصورتی که ماجراجو هستید یا براي فيلمبرداري و عکاسی می خواهید به این جزیره بروید کافی است. برای رسیدن به جزیره تریستان دا کونا می بایست به کیپ تاون، نزدیک ترین خشکی به جزیره بروید که حدود ۲۸۰۰ کیلومتر با آن فاصله دارد! از آن جا باید سوار کشتی شوید و با توجه به شرایط جوی و آب و هوا بین ۵ تا ۱۰ روز در راه باشید تا بالاخره به جزیره تریستان برسید. کشتی تحقیقاتی قطب جنوب SA Agulhas و کشتی های ماهیگیری Edinburgh and Baltic Trader چندین بار در سال مسیر کیپ تاون و جزیره تریستان دا کونا را می پیمایند.
این جزایر اولین بار در سال 1506 توسط فردی به نام تریستائو داکونیا Tristão da Cunha کشف شده بود. او جزیره را به نام خودش Ilha de Tristão da Cunha نامگذاری کرد. بعدها یک کشتی کمپانی هندشرقی هلند به فرماندهی کلاوس گریتز بیرنبرودپوست Claes Gerritsz Bierenbroodspot وارد جزیره شد. بعدها دوباره هلندی ها در این جزیره رویت شدند و نقشه هایی از آن را تهیه کردند. اولین اکتشافات علمی توسط طبیعت شناس فرانسوی لوئیس ماری اوبرت Louis-Marie Aubert انجام شد که به مدت سه روز در جزیره باقی ماند.
اولین ساکن دائمی این جزیره جاناتان لمبرت از ماساچوست آمریکا بود که در دسامبر 1810 به همراه دو مرد دیگر به این جزیره نقل مکان کرد و بعدها نیز یک نفر دیگر به آنها اضافه شد.لمبرت به طور علنی جزایر را ملک خود اعلام کرد و نام آنها را جزایر رفرشمنت گذاشت. سه نفر از 4 مرد این جزیره در سال 1812 درگذشتند و تنها فردی که باقی ماند توماس کوری Thomas Currie نام داشت که در جزیره به کشاورزی مشغول شد. در 14 آگوست 1816 ، انگلستان این جزایر را به خود ضمیمه کرد و جزئی از مستعمره خود در آفریقای جنوبی به نام قلمرو کیپ قرار داد. یکی از دلایل آنکه این جزیره به قلمرو انگلیس ضمیمه شد جلوگیری از هرگونه تلاش برای آزادی ناپلئون که در جزیره همسایه یعنی سنت هلنا تبعید شده بود، می باشد. این کار انگلیس همچنین باعث شد تا ایالات متحده نتواند از جزایر به منظور پایگاه ناوهای دریایی خود استفاده کند. بعدتر تفنگداران دریایی انگلیس راهی جزایر شدند. به تدریج جمعیت غیرنظامی جزیره نیز افزایش یافت. در 25 مارس 1824 توسط یک دریادار گزارش داده شده است که جمعیت تریسان داکونا شامل 22 نفر مرد و 3 نفر زن بوده است.
شکارچیان وال و نهنگ نیز در این جزیره پایگاه هایی را تاسیس کرده بودند. با این حال ، افتتاح کانال سوئز در سال 1869 باعث شد این جزایر از سایر مناطق مسکونی جدا بماند و دیگر به عنوان توقفگاه کشتی ها مورد استفاده قرار نگیرد. اسقف اعظم کیپ تاون در سال 1856 از این جزیره بازدید کرد و آن را به اسقف نشین خود اضافه کرد. بعدها نیز در سال 1867 ، پرنس آلفرد ، دوک ادینبورگ و پسر دوم ملکه ویکتوریا به این جزایر آمد و به افتخار او پایتخت تریسان داکونا هفت دریای ادینبورگ نامیده شد. کشتی تحقیقاتی سلطنتی بعدتر با نام HMS Challenger راهی جزیره به منظور بررسی شرایط زیست محیطی و زیست انسانی شد. در این تحقیقات جمهیت حدود 86 نفر گزارش شده بود. این جزیره در اکتبر 1875 رسما به پادشاهی انگلستان اضافه شد. در 27 نوامبر 1885 ، یک کرجی که از بریستول راهی سیدنی شده بود در این جزیره گم شد و 15 مرد ناپدید شدند. شایعات مختلفی در قبال آنها بود اما در کلیسای سنت مری در جزیره برای آنها لوح یادبودی در نظر گرفته شد.
دولت انگلیس بعد از یک زمستان سخت 1906 و سختی های جابجایی های کشتی ها به این جزیره، در سال 1907 پیشنهاد تخلیه جزیره را به ساکنین آن داد. با وجود درخواست انگلیس و آن که دولت از ادامه حمایت ساکنین در این جزیره انصراف داده بود، اهالی جزیره با ترک آن مخالفت کردند. از سال 1909 تا سال 1919 که یک کشتی برای اطلاع از نتیجه جنگ جهانی اول در جزیره متوقف شد هیچ کشتی ای راهی جزیره نشده بود. در سال 1936 ، دیلی تلگراف از لندن اعلام کرد جمعیت این جزیره 167 نفر ، با 185 راس دام و 42 اسب است.
در 10 اکتبر 1961 ، فوران آتشفشان قله کویین ماری Queen Mary's Peak باعث شد تا جمعیت 264 نفری جزایر مجبور به تخلیه آن شوند. آنها با قایق های روباز به آبها منتقل شدند و با قایق های ماهیگیری به جزیره غیرمسکونی نایتینگل رسیدند. روز بعد با کشتی هلندی به نام Tjisadane راهی کیپ تاون آفریقای جنوبی شدند و پس از مدت کوتاهی به انگلیس رسیدند. بعدها و بعد آنگه شهر هفت دریای ادینبورگ از آتشفشان نجات یافته بود و گزارش آن به انگلیسی ها رسید، ساکنین به جزیره بازگشتند.
در 23 مه 2001 ، در جزایر یک طوفان رخ داد تعدادی از سازه ها به شدت آسیب دید و گاوهای زیادی آسیب دیدند. انگلستان برای کمک به آسیب های زده شده کمک های خود را ارسال کرد. در 13 فوریه 2008 نیز یک آتش سوزی 4 کابل برق و یک کارخانه کنسروسازی ماهی را نابود کرد. در 14 مارس 2008 ، ژنراتورهای جدید نصب و برق دوباره برقرار شد و کارخانه جدیدی در ژوئیه 2009 افتتاح شد.
با دستورالعملی جدید در سال 2009 به تریسان داکونا و اسنشن وضعیتی برابر با سنت هلنا از نظر مستعمرات بریتانیایی داده شد و این جزایر نشان و پرچم و مرکز اداری مختص خود را یافتند. در 13 نوامبر 2020 اعلام شد که 687247 کیلومتر مربع (265،348 مایل مربع) از آبهای اطراف جزایر به یک منطقه حفاظت شده دریایی تبدیل می شود.
تریستان داکونا مجموعه ای از جزایر است که اسامی آنها شامل جزایر زیر می باشد:
1- جزیره تریسان داکونا Tristan da Cunha ، اصلی ترین و بزرگترین جزیره ، مساحت: 98 کیلومتر مربع (37.8 مایل مربع)
2- جزیره دور از دسترس Inaccessible Island ، مساحت: 14 کیلومتر مربع (5.4 مایل مربع)
3- جزایر نایتینگل ، مساحت: 3.4 کیلومتر مربع (1.3 مایل مربع) شامل جزیره های نایتینگل Nightingale، میانی و استولتنهوف Stoltenhoff
4- جزیره گاف Gough Island ، مساحت: 91 کیلومتر مربع (35 مایل مربع)
جزیره اصلی یعنی تریسان داکونا اغلب کوهستانیست اما تنها محل مسکونی و مرکز جزایر یعنی هفت دریای ادینبورگ مسطح است. بلندترین نقطه جزایر قله کویین ماری Queen Mary's Peak که آتشفشانی نیز است ، می باشد با ارتفاع 2062 متر از سطح دریا. جزایر دیگر این مجموعه غیرمسکونی هستند اما یک ایستگاه هواشناسی در جزیره گاف وجود دارد که از سال 1956 توسط آفریقای جنوبی اداره می شود و در خلیج ترانسوال Transvaal Bay قرار دارد. این مجمع الجزایر دارای آب و هوایی اقیانوسی مرطوب با دمای معتدل و آفتاب بسیار محدود است که بارندگی متداومی دارد. منطقه Sandy Point در ساحل شرقی به خشک ترین منطقه جزایر مشهور است.
این جزایر دارای اهمیت فراوانی از نظر تنوع زیستی در جهان هستند و به عنوان میراث طبیعی جهانی شناخته می شوند. البته تنوع زیستی این جزایر به دلیل کاشت گونه های مهاجم در معرض خطر قرار دارد. با توجه به بوم شناسی جزایر و حضور کشتی های تحقیقاتی مختلف انتظار می رود تا سالیان آتی گونه های مهاجم شناسایی شده و از اکوسیستم این جزایر حذف شوند. از گیاهان بومی جزایر می توان به موارد زیر اشاره کرد: سلمکی پلبخا Atriplex plebeja ، ستاره آبی کریستنسنی Callitriche christensenii ، پلارگونیوم کلاه دار Pelargonium cucullatum، گویچه موزلی Cotula moseleyi ، سنگروی قرمز Empetrum rubrum ، سرخس سخت اطلس Austroblechnum penna-marina و مهره مرجانی Nertera granadensis اشاره کرد. تخمین زده شده است که حدود 137 عدد گیاه غیرآونددار غیربومی در جزیره وجود دارد. این گیاهان به چهار نوع علفی ، چمن ها ، سبزیجات و سایر گیاهان مهاجم تقسیم می شود. گیاهان آونددار به صورتهای تصادفی به جزیره آورده شده اند همانند شیرتیغک Sonchus asper و شاهتره دیواری Fumaria muralis و اویارسلام زرد Cyperus esculentus.
زیست جانوری این جزیره هم قابل توجه است. این جزیره محل زندگی پرندگانی چون پنگوئن صخره پر شمالی Northern rockhopper penguin ، آلباتروس بینی زرد اطلس Atlantic yellow-nosed albatross، مرغ توفان دوده ای Sooty albatross ، مرغ باران بزرگ بال Great-winged petrel، مرغ باران نرم پر Soft-plumaged petrel، پرکلفت نوک پهن Broad-billed prion ، کبوتر بزرگ دریایی Great shearwater ، قاپوی قهوه ای Brown skua و پرستوی دریایی جنوبگان Antarctic tern می باشد. این جزایر همچنین تنها محل زندگی مرغ باران اطلس Atlantic petrel می باشد. دو گونه از مارمولک ها نیز در این جزیره زیست می کنند از جمله سقنقور شبح شب Tristiidon lunata و سقنقور صبح Tristiidon sol که گونه آخری در برزیل بعنوان حیوان خانگی شناخته می شود.
یک نوع موش Mus musculus که به عنوان موش خانگی نیز شناخته می شود به صورت تصادفی به جزیره وارد شده و خود را با این جزیره وفق داده است. این موش ها با خوردن تخم های پرندگان بومی جزیره باعث خراب شدن اکوسیستم طبیعی منطقه می شوند. این موش ها به دلیل نداشتن شکارچی خود به شدت در حال افزایش بوده و گفته می شود سالیانه دو میلیون تخم جوجه را می خورد. آنها به صورت گروهی به لانه پرندگان هجوم میبرند. برنامه ای برای از بین بردن موش با نام Gland Island 2019 در جزیره انجام شده است تا این موش ها از بین بروند.یک روش پیشنهادی به جزیره وارد کردن گربه بود که به دلیل آنکه ممکن است گربه ها به شکار پرنده های بومی بروند این پروژه منتفی شده بود. زیست دریایی جزیره به دلیل انزوای آن به شدت سخت بوده است و هنوز هم می توان گونه های جانوری جدیدی در آبهای آن یافت اما نهنگ ها و دلفین ها هرازگاهی در آبهای جزیره دیده می شوند.
این جزایر دارای یک سیستم اقتصادی و اجتماعی منحصر به فرد است. تمام خانواده های این جزایر مشغول کشاورزی هستند و اکثر زمین ها به آنان تعلق گرفته است. استقرار خارجی ها در جزیره ممنوع است. علاوه بر کشاورزی ، ماهیگیری نیز از منابع درآمدی جزایر محسوب می شود. این جزایر هرگز بخشی از اتحادیه اروپا نبودند ، اما عضوی از انجمن کشورهای خارج از کشور اتحادیه اروپا و اتحادیه هستند.
بانک سنت هلنا که در سال 2004 تاسیس شده است شعبه ای در جزیره ندارد اما ساکنین حق استفاده از خدمات آن را دارند. اگرچه این جزایر جزئی از قلمرو ماورادریای سنت هلنا هستند اما از پوند محلی سنت هلنا استفاده نمی کند ، در عوض از پوند استرلینگ انگلستان در مبادلات خود بهره می برند. به دلیل هزینه بالای اینترنت این جزایر از دسترسی خوبی به آن برخوددار نیستند و یک کافی نت در جزیره به صورت عمومی اینترنت را در دسترس آنها قرار می دهند. سرعت اینترنت در این جزیره اصلا قابل قبول نیست.
هیچ حزب سیاسی خاصی در جزیره وجود ندارد. اختیارات اجرایی برعهده ملکه انگلستان است که توسط فرماندار سنت هلنا به نیابت از او به اجرا می رسد. از آنجا که فرماندار به طور دائم در سنت هلنا اقامت دارد ، یک مدیر به عنوان نماینده فرماندار در جزایر منصوب می شود. مدیر و شورای جزیره در یک ساختمان دو طبقه مشغول به کار هستند. قوانین جزیره براساس قوانین سنت هلنا است اما برخی تغییرات بومی در آن اعمال می شود.
تریستان داکونا در سرشماری سال 2018 جمعیتی حدود 251 نفر داشت. گمان می رود ساکنان فعلی از نوادگان پانزده اجداد خارجی (هشت مرد و هفت زن) باشند که در تاریخ های مختلف بین سالهای 1816 و 1908 به این جزیره رسیده اند. در سال 1963 ، هنگامی که خانواده ها پس از تخلیه به دلیل فوران آتشفشان 1961 بازگشتند ، 200 نفر از مهاجران شامل چهار زن بودند که با همسران جدیدی بازگشته بودند. بنیانگذاران جمعیت انسانی جزیره از کشورهای اسکاتلند ، انگلیس ، هلند ، ایالات متحده و ایتالیا بودند. با ورود یک کشتی روسی به جزیره و ساکن شدن آنها تعدادی از نسل آنها نیز در جزیره دیده شده است. نام خانوادگی بنیانگذاران جزیره کالینز ، گلس ، گرین ، هاگان ، لاوارلو ، رپتو ، راجرز ، اسکوئیب و سواین بود. هشتاد خانواده در این جزیره زندگی می کنند. انزوای جزایر منجر به توسعه گویش انگلیسی مختص این جزیره شده است. تنها دین مردم مسیحیت و تنها فرقه ها آنگلیکن و کاتولیک می باشد.
از ورزش های رایج جزایر می توان به فوتبال ، کریکت و بیس بال اشاره کرد. گزارش شده است که فوتبال در دهه 1920 توسط هنری راجرز به محلی ها معرفی شده و همچنان ورزش محبوبشان است. در سال 1940 فوتبالیست های تریستان داکونا مسابقه ای بین خودشان و ملوانان نروژی ترتیب دادند. سالیانه از آن موقع تیم محلی تریسان داکونا در برابر ملوانان کشتی های مختلفی که در جزیره لنگر می انداختند به میدان می رفت. بعد از پخش زنده فوتبال های بین المللی این ورزش بیشتر در بین مردم محبوب شد.
این جزیره یک نشان ملی نیز دارد که در پرچم آنها هم به کار گرفته شده است. یک سپر در مرکز نشان قرار دارد که درون آن چهار آلباتروس می باشد. مرکز آن به شکل الماس است که اشاره به خانواده داکونا که نام جزیره به آنها اشاره دارد می باشد. زیرا کلمه cunha در زبان پرتغالی به معنای گوه(ابزار آلات) می باشد. دو خرچنگ سنگنورد بومی این جزایر در اطراف سپر و بالای آن یک کلاه دریایی و کشتی بزرگ دیده می شود. شعار این جزایر "ایمان ما قدرت ماست" می باشد.
....................................
آرشیو
