مطلب ارسالی کاربران
آهای فوتبال
آهای فوتبال ، آهای زندگی
کی فرصت کردی که در قلب ما این قلمرو استوار را بسازی؟
چگونه غم دوری تو در این دوران سخت بدین ترتیب مارا آشفته کرده است؟
تو چه پدیده مرموزی بودی؟ هنوز در وصف ربایش دل ها تردید داریم!
کم کم میفهمیم... تحمل غم دوریت را نداریم.
کم کم میفهمیم ... تو همان جوانه ای بودی که در دل ما ثمر دادی.
شهوت گلی در دقیقه نود ، گویا در وجودم رخنه کرده است.
کرونا برای من حداقل درس خودشناسی بود چون
خیلی چیزهارا فهمیدم ...
مثلا اینکه طاقت انتظار برای فریاد از بن جان ، تپش نامنظم قلب ، واکنش های خودمختار را ندارم.
اما خوشحالم که دیگران خوشحالند... مثل اینکه برای مدتی میتوانند سریال ببینند ... گویا لازم نیست طبقه پایین به خاطر پرش های مرتفع شکایتش را در دلش کتمان کند... گویا دیگر قرار نیست مادرم به خاطر باخت تیم محبوبم به من دلداری دهد... و از صمیم قلب خوشحالم که در این چند روز حداقل قرار نیست از نزدیکانم برخی جمله هایی که من را در آستانه انفجار قرار میدهد بشنوم...
مثلا از این فوتبال چه چیزی به تو میرسد!؟
پولش در جیب دیگران است سکته اش در وجود تو!؟
ارزشش را ندارد!؟
همینجا میگویم که از فوتبال عشق نصیبم شد... با فوتبال عاشقی را آموختم و می آموزم. عشق را با پول معنا نمیکنم پس سکته را به پول های در جیب ترجیح میدهم... چون من مجنونم، من عاشقم ودر راه معشوقم خواهم مرد. برای همین است که برای من ارزش دارد.
پ.ن : این بود دلنوشته هایی خطاب به فوتبال ، دوستان و آشنایان... امیدوارم هرچه سریع تر از این مخمصه رهایی پیدا کنیم.
آمین یا رب العالمین
