سه شنبه و چهارشنبه های بدون لیگ قهرمانان مثل دیدن یک خواب ترسناک و بی رحم است
مثل سرمایی است که نمیتوان از سوز آن فرار کرد
شاید ما قدر نداستیم شاید فوتبال از دست ما خسته شده بود
روزهای هفته را به امید شبهای زیبای سه شنبه و چهارشنبه نفس میکشیدیم تا سرود زیبای لیگ قهرمانان را بشنویم
تا با آهنگش همخوانی کنیم و یاد گل های تیممان بیفتیم
تا چندین بار مرور کنیم افتخارات و لحظات تیم محبوبمان را
باورمان نمیشد روزی، استادیوم های تیممان بشود بیمارستانهای مبارزه با ویروس نحس "کرونا"
همه مردم جهان در حال دست و پنجه نرم کردن با ویروس کشنده ساخته چین هستند و ما همچنان دلمان پر میکشد تا بازیکنان تیممان به میدان بروند
این، مصداق همان جمله معروف است"فوتبال، مرگ و زندگی نیست، فوتبال از مرگ و زندگی مهم تر است"
میدانیم به این زودی ها رنگ فوتبالی را نمیبینیم و به این زودی ها استرس بازی تیممان بر تنمان نمی افتد
شاید ناشکری ما بوده است، ما تحمل نداشتیم ما قدر ندانستیم
ما دقیقا همان حس بازیکنان آژاکس موقع حذف شدن به دست لوکاس مورای غیر قابل مهار را داریم
همانطور مات، همانطور مبهوت
ما کسی رو میخواهیم که بگوید دقیقا این کابوس کی تمام میشود
کابوس بی فوتبال...
شاید یکی از نکات منفی تعطیلی فوتبال را بتوان پیرتر شدن و دوری از فرم خوب بعضی بازیکنان دانست
با توچه به تعویق بازی های مقدماتی جام جهانی و تعلیق یورو 2020 این نکته بسیار مهم است، نمیتوان زمان را به عقب برگرداند، لیگ قهرمانان لیاقت یک بوفون ندارد؟؟
/cdn.vox-cdn.com/uploads/chorus_image/image/65562574/52927115.jpg.0.jpg)
دقیقا حس بازیکنان بایرن مونیخ هنگام کامبک چند دقیقه ای در فینال لیگ قهرمانان را درک کرده ام.
در یک آن زندگی و طبیعت آن روی خودش را به نشان داد و ما شدیم بازنده این بازی.
نیاز داریم یک نفر مانند "کولینا" بیاید و دستمان را بگیرد و بلندمان کند
رو به ما بکوید: "نگران نباش سال های زیادی قرار است زنده باشی و فوتبال ببینی"
