مطلب از پیج اینستاگرامی فوتبال باز به آدرس : futballbaz
در هفته‌ایی که گذشت بازی حساس یونتوس و اینترمیلان برگزار شد. هردو تیم جز شانس‌های اصلی عنوان قهرمانی سری آ ایتالیا هستند. اما این دربی ایتالیانو که با یک هفته تاخیر برگزار شد، تحت تاثیر شیوع گسترده کروناویروس در ایتالیا بدون حضور تماشاگران پیگیری شد و با وجود حساسیت بالا و موقعیت‌های آن، حس می‌کردیم بازی چیزی کم دارد. هیچوقت فکرش را هم نمی‌کردیم در غیاب هیاهو و سروصدای تماشاگران، شنیدن صدای ضربه به توپ توسط بازیکنان یا فریاد مربیان بر سر بازیکنان که به وسیله گیرنده‌های تلویزیونی کاملا قابل شنیدن بود، انقدر اعصابمان را خورد کند.
قبل از این بازی دو تصویر جالب نیز از کریستیانو رونالدو به ثبت رسید. یکی هنگام پیاده شدن از اتوبوس تیم که همیشه مورد استقبال هوادران قرار می‌گرفت. اما اینبار خبری از هوادار و خبرنگار نبود و رونالدو با زیرکی خاصی و دست دادن فرضی با هواداران غایب، به بهترین شکل ممکن به نحوه برگزاری بازی به این شکل انتقاد کرد.
تصویر دوم مربوط به ادای احترام رونالدو برای سکوهای پر از خالی استادیوم بود. استادیومی که بازیکنان در آهنگ سکوتش دنبال بازی فوتبال بودند و صدایی در جهانشان نبود، فقط تصویر می‌دیدند.
در نگاهی ساده‌انگارانه به فوتبال، شاید اینطور به نظر برسد که با یک فعالیت صرفا ورزشی روبرو هستیم. اما این ورزش، پدیده‌ایی است به شدت متاثر از رویدادهای اجتماعی، اقتصادی و سیاسی. فوتبال را می‌توان به مثابه فیلمی سینمایی پنداشت که نمی‌توانیم آن را در یک ژانر به خصوص طبقه‌بندی کنیم؛ در واقع فوتبال فیلمی است از ترکیب چندین ژانر متفاوت.
همه فوتبال‌دوستان منتظر ماه‌های پرهیجانی بودند که در آن، مسابقات لیگ قهرمانان اروپا برگزار می‌شود و تکلیف بسیاری از لیگ‌ها نیز تا حد زیادی روشن خواهد شد. خلاصه اینکه آماده هیجانی زائدالوصف شده بودیم بی‌خبر از اینکه قرار است آن هیجان جای خود را به هراسی غیرقابل‌وصف بدهد. کرونا آمد تا نشان دهد انسان با وجود همه دستاورد‌های بزرگ علمی، چقدر می‌تواند کوچک باشد؛ حتی کوچکتر از یک ویروس100 نانومتری. (بد نیست بدانید ویروس 100 نانومتری یعنی 10هزار ویروس در یک میلیمتر روی خط‌کش جا می‌شود!)
بعد از لغو چند بازی و تصمیم به انجام چند بازی بدون تماشاگر، سرانجام مسئولین ناکارآمد ایتالیا تصمیم به لغو موقت تمامی مسابقات ورزشی گرفتند؛ همچنین مقامات ایتالیا با اعلام قرنطینه کامل کل کشور با مقررات منع عبور و مرور، تصمیم قرون وسطایی دیگری گرفتند!
در کشور ما نیز مسئولین کارآمد، با بهره‌گیری از روش‌های نوین نظیر کمپین هشتگ در خانه می‌مانم (که خود جای سوال دارد وقتی ساعات کاری تغییری نکرده است چگونه در خانه می‌مانم؟!) و خنده و امیدبخشی در تلویزیون به مقابله با ویروس کرونا شتافته‌اند.
این تقابل همه‌جانبه با کروناویروس، خود شبیه مسابقه فوتبالی شده که سوت آغازش به صدا در آمده است. ما در تیم خود پزشکان و پرستاران و کادر درمانی را در خط حمله چیده‌اییم و امید به گلزنی آن‌ها به تیم سرسخت کرونا را داریم. سایر افراد جامعه نیز در خط دفاعی مستقر شده‌اند؛ انتظار گلزنی و حمله از این خط دفاعی نداریم ولی می‌توان انتظار داشت که حداقل با زدن گل به خودی، زحمات خط حمله را بر باد ندهند! بنا به حرفه‌ی تخصصی نویسنده این مطلب به عنوان یکی از پزشکان شاغل در یکی از شهرهای شمالی کشور، این انتظار را داریم تا هم‌تیمی‌هایمان به توصیه‌های بهداشتی لازم گوش داده و از تجمع، مهمانی، مسافرت و پیکنیک کردن برای مدتی اجتناب کنند و تا حد امکان با ماندن در منزل به تیم کمک کنند. با بروز علائم معمولی سرماخوردگی نیز با استراحت در منزل، مصرف مایعات فراوان (البته نه الکل!) و پرهیز از تماس نزدیک با سایر افراد به ریشه‌کنی این بیماری کمک کنند و در نهایت همه با هم موفق شویم که این تیم را شکست دهیم. البته جای خالی یک مربی مدیر و کارآمد روی نیمکت این تیم به شدت حس می‌شود؛ شاید جمعه‌ایی، مربی از وضعیت تیم خبردار شود!
در هیاهوی کروناویروس، بازی‌های امشب و فرداشب لیگ قهرمانان اروپا را فراموش نکنید. سه‌شنبه شب والنسیا در استادیوم خود و بدون حمایت تماشاگرانش، به دنبال خلق معجزه و جبران شکست 4 بر 1 مقابل آتالانتای شگفت‌انگیز است و در دیدار دیگر نیز تاتنهام با مورینیو در خاک آلمان، به دنبال انتقام شکست یک گله‌اش در بازی رفت خواهد بود.
چهارشنبه شب هم، پاری‌سن‌ژرمن در پاریس باز هم بدون حضور تماشاگرانش به مصاف دورتموند می‌رود تا بازی 2 بر1 باخته در آلمان را جبران کند. در دیگر بازی و شاید مهم‌ترین بازی، لیورپول مدافع عنوان قهرمانی، به مصاف اتلتیکویی می‌رود که با تمام قدرت از اندوخته یک گله‌اش در مادرید، دفاع خواهد کرد. یکی از کابوس‌های هر تیمی در اروپا عقب افتادن از اتلتیکوی سیمئونه می‌باشد؛ کافی است عقب بیفتی حالا مگر می‌شود گل زد؟!
بازی های برگشت لیگ قهرمانان را بیشتر از فینالش و در فینال‌ها نیمه دومش را بیشتر از نیمه اولش دوس دارم. هیجان در بازی‌های برگشت و نیمه‌های دوم به اوج خود می‌رسد و هر اتفاقی ممکن است رخ دهد. معجزه‌های فوتبال و کامبک‌ها را در این مسابقات می‌توان تجربه کرد.
راستی یک نکته عجیب را هم باید در انتها گفت. بسیاری از لیگ‌ها دست‌دادن آغازین بازی بین بازیکنان را ممنوع کرده‌اند اما در این بازی‌ها شاهد بودیم خوشحالی بعد از گل‌ها، موقع تعویض بازیکنان و حتی در آخر بازی همه بازیکنان همدیگر را طبق عادت همیشگی در آغوش می‌گیرند. کروناویروس دست‌دادن اول و آخر و وسط بازی نمی‌شناسد. یادمان باشد این ویروس با کوچکترین تماسی ممکن است منتقل شود.
برای مطالعه مطالب بیشتر به صفحه اینستاگرامی ما به آدرس futballbaz سر بزنید
