طرفداری- دربی فوق العاده زیبای دلامادونینا در هفته بیست و سوم سری آ، در حالی با کامبک رویایی اینتر همراه شد که در نیمه اول میلان تیمی کاملا وحشتناک به نظر می آمد. گل های آنته ربیچ و زلاتان ابراهیموویچ، شاگردان کونته را کاملا نومید کرده بود اما در نیمه مربیان، ورق برگشت و والی زیبای مارسلو بروزوویچ، پایه گذار بازگشت نراتزوری به بازی شد. سپس گل های ماتیاس وسینو، استفان دی فرای و روملو لوکاکو، پیروزی نهایی را به اینتر هدیه داد.
«خیلی زود است که در مورد چیزی صحبت کنیم. فعلا فقط رویاپردازی می کنیم زیرا دوران سختی پیش روی ما است و پس از گذراندن این دوران، ایده واضح‌تری نسبت به پتانسیل و ظرفیت‌مان به دست خواهیم آورد. این بچه ها ثابت کردند جرات و قدرت زیادی دارند.» این ها صحبت های آنتونیو کونته‌ای بود که تیمش به صدر جدول سری آ تکیه زده است.
ترکیب ابتدایی بازی
اینتر با ترکیب 2-5-3 مورد علاقه آنتونیو کونته، پای به زمین مسابقه گذاشت. در شب غیبت لائوتارو مارتینز، الکسیس سانچز باید جای او را پر می کرد و زوج روملو لوکاکو و سانچز که در منچستریونایتد هم سابقه بازی داشتند، قرار بود سلاح های اصلی نراتزوری باشند. در مقابل میلان با ترکیب 1-2-3-4 به زمین آمد. با شروع بازی، پرس وحشتناک بازیکنان میلان، کاملا مانع آن شده بود اینتر تفکراتش را بر بازی پیاده کند.
جایگیری کاستیخو و ربیچ که مانع پاس دادن مدافعان به وینگ بک ها می شد
زلاتان ابراهیموویچ، سامو کاستیخو و آنته ربیچ، سه مدافع وسط اینترمیلان را تحت فشار گذاشته بودند و جایگیزی فیزیکی کاستیخو و آنته ربیچ طوری بود که عملا امکان ارتباط با وینگ بک ها یعنی اشلی یانگ و آنتونیو کاندروا وجود نداشت. تنها راهی که می توانست اینتر را از زیر پرس سنگین روسونری رها سازد، مارسلو بروزوویچ بود که او هم باید فکری به حال دوندگی هاکان چالهان اوعلو می کرد.
آرایش 1-3-2-4 میلان همواره دست نخورده باقی ماند و زلاتان ابراهیموویچ، به عنوان مهاجم مرکزی، کانون تمام حملات بود
درست هنگامی که این پازل جور می شد تا نراتزوری بتواند به بازیسازی ادامه بدهد، دوباره این پرس سنگین توسط خط هافبک روسونری برقرار می شد و این اولین حرکت زیرکانه میلان در بازی بود.
خط دفاع چهار نفره رومانیولی، کیائر، هرناندز و کونتی که قدرتمند ظاهر شدند
سه مدافع اینتر با به گردش درآوردن توپ بین خودشان، کاری می کردند تا یک هافبک میلان درگیر بازی آن ها شود. این موضوع باعث می شد خط هافبک اینتر آزادی عمل بیشتری پیدا کند تا در نهایت در حالت 2 در برابر 1 قرار بگیرند. عملکرد عالی خط دفاعی میلان در نیمه اول که همکاری عالی رومانیولی و کیائر را نشان می داد، در نیمه دوم کم کم محو شد زیرا اینتر متوجه شده بود باید از روش دیگری استفاده کند.
اینتر به این موضوع پی برده بود که با درگیر کردن خط هافبک میلان، می تواند روی فضای ایجاد شده بین نقطه پنالتی و خط محوطه جریمه، حساب باز کند زیرا از طرفی خط دفاع میلان هم کمی عقب نشسته بود. حال نوبت اینتر بود که بر بازی تسلط پیدا کند اما آن ها بازهم ترجیح می دادند روی ضدحملات، شانسشان را امتحان کنند. اینجا فاکتور دوندگی روملو لوکاکو، کمک بزرگی برای هم تیمی هایش بود.
با عقب نشستن خط دفاعی میلان، روملو لوکاکو فرارهای بیشتری انجام داد و فضای میان مدافعان و هافبکان روسونری، بهترین نقطه برای ضربه رساندن به این تیم شد
در شرایطی که اینتر 3-2 پیش افتاده بود، میلان باید ریسک می کرد و بنابراین سیستم تیم استفانو پیولی به 1-4-2-3 تغییر پیدا کرد. میلان چاره ای جز پیش کشیدن و استفاده از فاکتور پرس نداشت اما این بار اوضاع قرار نبود مانند نیمه اول شود زیرا آنتونیو کونته با آوردن کریستین اریکسن به بازی، از وی خواست با ایفا کردن نقش هافبک کناری و بازیساز، توپ و مالکیت را از میلان بگیرد. اتفاقی که دقیقا هم رخ داد و میلان نتوانست به بازی برگردد. در لحظاتی که روسونری از به ثمر رساندن گل تساوی نومید شده بود، روملو لوکاکو تیر خلاص را هم وارد کرد تا میلان نتواند هیچ امتیازی از اینتر میزبان بگیرد.
ترجمه از وب‌سایت The Coache's Voice
خلاصه بازی
