خورشید یونایتدپولیسنقش گل محمدی و اخلاق در ماجرای خداحافظی غریبانه مهدوی کیا
تعارف که نداریم. یحیی گل محمدی هرگز بازیکن بزرگی نبوده. هرگز مدافع مطمئنی به حساب نیامده. زمانی اتوبان کناری تیم ملی لقب گرفته. آن ضربه چیپش هم که معروف است، البته مثل گلش به ایرلند و اشک های بعدش. او هرگز بازیکن محبوبی هم نبود. کمتر کسی یادش می آید که او چه روزی از فوتبال خداحافظی کرد و کمتر کسی از این خداحافظی غصه خورد. اما در کنار شادی های پرشماری که مهدوی کیا چه در تیم ملی و چه در باشگاه های اروپایی برای ملت ایران آفرید، خداحافظی مظلومانه و غریبانه او را نیزهمه به یاد خواهند سپرد. همه به یاد خواهند آورد مهدوی کیا را که در تنهایی محض و با بغض و دلشکستگی، چهارگوشه زمین را بوسید، بی آنکه هیچکدام از بازیکنان و مربیان و مسوولان بی معرفت قرمزهمراهی اش کنند و بی آنکه تماشاگران مغموم پرسپولیس دل ودماغ تشویق اورا داشته باشند. آن هنگام مسلماً کسی از گل محمدی و البته رویانیان به نیکی یاد نخواهد کرد.
گل محمدی در اوج نخوت و تبختر، بابت نتایج نسبتاً خوبی که بدست آورد، به تدریج ژست یک مربی سختگیر و اصولگرا را گرفت که ظاهراً به خاطر مصالح تیم، حتی به دوستش که از بزرگترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایران است هم "باج" نخواهد داد. اصرار عجیب او بر خداحافظی زودهنگام و پیش از پایان فصلِ مهدوی کیا آغازگر ماجرا بود و شاید همین یک دندگی ها و حاشیه های بی مورد که گل محمدی طی مدتی کوتاه بر سر این موضوع ایجاد کرد، یکی از دلایل باخت تیمش در فینال جام حذفی باشد. او جامی را از دست داد که به اندازه ده جام برای هواداران قرمزها اهمیت داشت؛ پایشان را به آسیا باز می کرد و ناکامی ها و تحقیرهای تمام فصل را از یادشان می برد.
اینکه یک مربی، تحمل بزرگ بودن بازیکنش را نداشته باشد، حتی نیمکت نشینی را از او دریغ کند و روی سکو بنشاندش و تاب آن را نداشته باشد که یک خداحافظی باشکوه درخور و در شان بزرگی و خدمات او برگزار شود، نامی جز اخلاقمداری دارد. هیچ جای دنیا با قهرمان ملی شان اینگونه برخورد نمی کنند. علی دایی هم درحق کریم باقری کار مشابهی کرد و قلعه نویی در حق علی دایی.
اشک های مهدوی کیا در آن برنامه معروف نود و خداحافظی اندوهبارش بعد از فینال جام حذفی از فوتبال، سند سقوط اخلاقی و مدیریتی یک آدم است؛ گیرم که آن آدم جلوی دوربین ها با شخصیت باشد، فحاشی نکند و ژست آدم های اخلاقگرا را بگیرد. اما به هر صورت یادمان نرود که بزرگمنشی، بی عقدگی، صداقت، نیکخواهی، جوانمردی، معرفت، دوری از حسد و غرور و نخوت و دوری از قدرت طلبی هم از فضایل مهم اخلاقی است.
