لورنو رویز، مردی که فلسفه امروز بارسا مدیون اوست
با احترام تمام به یوهان کرایوف و اوریول تورت، مردی که پایه های فوتبال امروز بارسلونا مدیون اوست و ایده های او در مورد فوتبال باشگاه بارسلونا را متحول کرد لورنو رویز است. مردی که اعتقاد داشت تکنیک بازیکنان مهم تر از خصوصیات فیزیکی آنها است.
در 15 آپریل 1972 تیم نوجوانان A بارسلونا در فینال کوپا کاتالونیا با CF Damm (نام این تیم برگرفته از یک برند شراب سازی است) بازی داشت. 15000 نفر این بازی را از نزدیک مشاهده میکردند و در بخش ویژه مسئولان فدراسیون فوتبال کاتالان، مربی تیم ملی نوجوانان اسپانیا، مدیران بارسلونا و رییس وقت باشگاه (آگوستی مونتال) و مربی تیم اصلی حضور داشتند.
مربی تیم نوجوانان جوزپ ماریا مینگوئلا بود که بعدا به یک استعدادیاب بزرگ برای بارسلونا تبدیل شد. تیم نوجوانان A بارسلونا برای مدتها قهرمانی کسب نکرده بود. آنها بازی را 3-2 باختند و این باخت یک فاجعه بزرگ به حساب میامد. بلافاصله پس از سوت پایان بازی مونتال از صندلی خود بلند شد و از پله ها پایین آمد و به سمت اولین خبرنگاری که دید رفت و گفت: "باید کاری کرد. این قابل قبول نیست. من باخت به یک تیم فوتبال را میپذیرم، نه به یک کمپانی شراب را"
در تابستان همان سال بارسلونا لورنو رویز، مربی تیم جوانان ریسینگ را به باشگاه آورد. او مربی تیم نوجوانان A بارسلونا و نقش هماهنگ کننده 3 تیم دیگر نوجوانان بارسا را بر عهده گرفت. در طول 5 سال بعد تیم نوجوان بارسلونا هر سال در صدر فوتبال کاتالان و اسپانیا قرار گرفت. پیش از آن بارسلونا تنها 2 بار قهرمان نوجوانان اسپانیا شده بود، سال 1951 و سال 1959. رویز دقیقا میدانست قصد انجام چه کاری را در بارسلونا دارد. از همان روز اول سیستم تمرین و بازی مد نظر خود را در تیم های جوانان پیاده کرد. در زمان او، بازیکنان زیر نظرش با سیستم 3-4-3 بازی میکردند. 1 سال بعد از آمدن به بارسلونا باشگاه را متقاعد کرد که تمام تیم های پایه بارسا باید تحت سیستم مشابهی بازی کنند. (چیزی که از طرف بسیاری از مربیان بزرگ امروز رمز موفقیت بارسلونای در این دوران عنوان میشه)
در سال 1974 او هماهنگ کننده اصلی آکادمی بارسلونا شد. او میدانست چه مسئولیت سنگینی را به عهده گرفته. وقتی او از بازیکنان آکادمی میپرسید در زمانی که تمرین نمیکنند چه کاری انجام میدهند همه یک جواب دادند: "ما فوتبال بازی میکنیم." رویز متوجه شد که اکثر آنها نمیتوانند حرفه ای شوند و با باشگاه در این مورد صحبت کرد. آنها تصمیم گرفتند که تمام بازیکنان را مجبور کنند که در مواقعی که تمرین نمیکنند بین 2 گزینه دیگر یکی را انتخاب کنند: کار کنند یا درس بخوانند. رویز متوجه شده بود که بازیکنان نیاز دارند در کنار پیشرفت در فوتبال و حتی مهم تر از آن به عنوان یک عضو جامعه پیشرفت کنند. (هم اکنون بسیاری از بازیکنان تیم b بارسلونا با اینکه دیگر بازیکن حرفه ای به حساب میایند ولی باز هم در دانشگاه درس میخوانند)
برای درک اهمیت رویز برای باشگاه باید اول با وضعیتی که بارسلونا در آن زمان داشت آشنا شوید. برخلاف سالیان گذشته، طرفداران بارسلونا در آن زمان به موفقیت های باشگاه عادت نداشتند. وقتی در سال 1974 بارسلونا قهرمان لالیگا شد، این اولین بار از بعد از سال 1960 بود که بارسا به این عنوان میرسید. ویژگی هایی که در بارسلونای آن زمان ترجیح داده میشد با امروز متفاوت بود. آنها بیشتر به بازیکنان بزرگ و قوی از نظر بدنی علاقه داشتند و برای بازیکنان کوتاه قد، صرف نظر از توانایی های آنها در بازی با توپ، ارزشی قائل نبودند. در دفتر اصلی باشگاه یک تابلو نصب شده بود که روی آن نوشته بود: "اگر قصد معرفی یک بازیکن نوجوان با قد کمتر از 1.80 متر دارید از راهی که آمده اید برگردید." یکی از اولین کارهایی که رویز در بارسا کرد حذف آن تابلو از باشگاه بود. بارسای فعلی مدیون رویز است که این تفکر را در بارسلونا جا انداخت که کنترل توپ، تکنیک و هوش بازیکن مهمترین ویژگی های یک بازیکن است.
رویز عنوان های زیادی را با تیم نوجوانان A بارسلونا کسب کرد ولی مهمترین کار او تغییر فلسفه باشگاه بود. این تفکر که بازیکنان فوتبال باید قدبلند و درشت اندام باشند مدت زیادی بود که در بارسلونا جاافتاده بود. در نتیجه وقتی رویز شروع به جذب بازیکنان قدکوتاه و بااستعداد کرد، باید با تفکری که بین کل اعضای باشگاه جا افتاده بود مقابله کند. او در یک مصاحبه در آن زمان گفت: "اولین کاری که انجام دادم این بود که بازی ها را مدیریت کنم. من یک فایل دریافت کردم که ویژگی های مثبت هر بازیکن در آن نوشته شده بود و مشخص شده بود که باشگاه باید روی کدام بازیکنان سرمایه گذاری کند و کدام بازیکنان آینده ای برای باشگاه ندارند. بعضی از بازیکنان را من برای باشگاه مناسب نمیدیدم ولی وقتی در فایل نگاه کردم دیدم که آنها را بازیکنان آینده داری میدونستند. همچنین من به بازیکنانی علاقه داشتم که در فایل آنها را بدون آینده میدانستند. 2 تا از آنها فورتس و کورومیناس بودند. ولی آنها قدکوتاه بودند. من 3 هفته با خودم درگیر بودم. من به این بازیکنان علاقه داشتم ولی آنها از 8 سالگی در باشگاه بودند. من به خودم گفتم 'لورنو، آنها از بچگی در باشگاه هستند و مربیان دیگر آنها را بهتر میشناسند و شاید حق با آنها باشد' ولی هرچقدر من بیشتر بازی آنها را میدیدم بیشتر به آنها علاقه مند میشدم و 2 سال بعد آنها در تیم اصلی بودند. هیچ کدام از بازیکنانی که خصوصیات فیزیکی خوبی داشتند و در فایل آینده دار معرفی میشدند نتوانستند به آن جایگاه برسند"
افراد زیادی در آن زمان بودند که به تفکرات رویز شک داشتند. زمانی عده ای از مربیان جوانان بارسلونا نزد رویز رفتند و گفتند: "بازیکنان تو نمیدوند، چکار میکنند؟ آنها باید بدوند تا قویتر شوند و پیشرفت کنند." رویز پاسخ داد: "اگر ما تمام مدت بخواهیم به آنها آموزش دهیم که بدوند کی به آنها فوتبال یاد دهیم؟" در آن زمان مربیان تیم های پایه بارسلونا اعتقاد داشتند که بازیکنان باید تا 17 سالگی روی ویژگی های فیزیکی خود کار کنند و در 17 سالگی به آنها آموزش داده شود که فوتبال بازی کنند. ولی رویز این تفکر را کاملا تغییر داد. او گفت که باید در سنین پایین کار با توپ به بازیکنان یاد داده شود.
او در صحبت با آلبرت پویگا یکی از مربیان جوانان بارسلونا و یکی از مربیان فعلی لاماسیا گفت: "من و تو هر کدام یک تیم را مربیگری میکنیم که از بچه های 10، 11 و 12 ساله تشکیل شده اند و همه آنها قابلیت های خوبی دارند. تو تلاش میکنی که به آنها نحوه خوب بازی کردن، پاسکاری و پایه های تاکتیکی را یاد دهی ولی من به بازیکنانم توپ های بلند و شوتزنی را یاد میدهم. من میتوانم با اطمینان بگویم که تیم من همیشه تیم تو را با استفاده از اشتباهات بازیکنانت میبرد. یک پاس اشتباه را قطع میکنیم و گل میزنیم. اگر هر دوی ما 3 سال به همین شیوه تمرین کنیم، بعد از آن بازیکنان تو همه بازیها را از تیم من میبرند. بازیکنان تو یاد گرفته اند که چگونه فوتبال بازی کنند ولی بازیکنان من یاد نگرفته اند."
در سال 1976 بارسلونا مربی تیم اصلی خود را اخراج کرد و رویز مربی تیم اصلی شد. در مدت کوتاه مربیگریش در بارسلونا، تنته سانچز مدافع کوتاه قامت تیم b که معمولا در این تیم نمیکت نشین بود را به تیم اصلی آورد. سانچز در سالهای بعد در بارسا جایگاه ثابتی کسب کرد و حتی کاپیتان تیم شد. بازیکنان دیگری که پیشرفت خود را مدیون رویز هستند عبارتند از: لوبو کاراسکو، کالدره، روجو، پادرازا، مورتالا و استلا.
البته استعداد بازیکن تنها چیزی نبود که مورد توجه رویز بود. رویز به اراده قوی و کار زیاد هم بسیار اهمیت میداد. چند سال بعد در مدرسه کاتالان و در پایان تمرین، او پسر بچه ای را دید که در گوشه ای ایستاده و با یک توپ در کنار دیوار بازی میکند. از او پرسید اینجا چه میکند و او گفت منتظرم پدرم بیاید و من را ببرد. رویز به سمت دیگر مربی ها رفت و از آنها در مورد این بچه پرسید. آنها گفتند او بد بازی نمیکند ولی آینده ای به عنوان یک بازیکن حرفه ای ندارد. رویز گفت که فکر میکند آنها اشتباه میکنند. او بازیکنی است که عزم بالایی برای پیشرفت دارد و مطمئنا میتواند پیشرفت کند. نام این پسر آلبرت فرر بود و زمانی که در تیم رویایی کرایوف جایی پیدا کرد آرزوی خود را تحقق یافته دید.
رویز در سال 1978 بارسلونا را ترک کرد. در طول 6 سال حضور در بارسلونا، او تحول زیادی در سیستم جوانان بارسلونا ایجاد کرد. باشگاه از زمان او به بعد به دنبال بازیکنان تکنیکی رفت نه به دنبال بازیکنان خوش اندام و این پایه ای بود برای تشکیل تیم فعلی بارسا. با وجود تاثیر زیاد او در بارسلونا ولی چند سال طول کشید تا نتایج کار خود را ببیند. پس از رفتن او از بارسا، با هر تغییر مربی سیستم بازی بارسلونا تغییر میکرد. تیتو ویلانووا این را به خوبی به یاد دارد. او میگوید که وقتی او و پپ به لاماسیا رفتند، یک مدل بازی خاص در لاماسیا وجود داشت. در آن زمان آنها در لاماسیا همان سیستم بازی امروز تیم اصلی را یاد میگرفتند ولی مشکل اینجا بود که این سیستم بازی تنها در آکادمی پیاده میشد و در تیم اصلی جایی نداشت. تیم اصلی تحت مربیگری تری ونابلس انگلیسی از بازی مستقیم استفاده میکردند و این کار را برای بازیکنان تیم b که میخواستند به تیم اصلی منتقل شوند و در این تیم جا بیفتند مشکل میکرد.
بسیاری از بازیکنان هم به این باور رسیده بودند که برای حرفه ای شدن باید فیزیک قوی داشته باشند. وقتی گواردیولا 15 ساله بود تست هایی روی او انجام شد تا مشخص شود پس از رشد به چه قدی میرسد و او به زحمت توانست پزشکار را متقاعد کند که قد او از 1.80 بلندتر خواهد شد. گواردیولا امروز دیگر هیچ اهمیتی برای این تست ها قائل نیست.
در سال 1984 که پپ در لاماسیا بود تیم لاماسیا یک بازی دوستانه با تیم اسکولاپیوس به مربیگری رویز برگزار کرد. نوجوانان بارسلونا آن تیم را شکست دادند. پس از بازی رویز به سمت روکا، مربی تیم بارسلونا رفت و به او گفت که تیم او از روی کرنر به 2 گل دست یافته است و این گل ها از روشی به ثمر رسیده که خود او در زمان حضور در تیم نوجوانان بارسا آن را آموزش داده است. روکا گفت تیم من فقط 4 روز در کنار هم تمرین کرده اند. رویز این را باور نکرد و به سمت بازیکنان رفت. پرسید چه افرادی آن 2 کرنر را ارسال کردند و 2 نفر دستشان را بالا بردند. پرسید این نحوه کرنر زدن را از کجا یاد گرفتید؟ آنها گفتند این را در تمرینات بازیکنان بزرگتر دیده اند. یکی از آن 2 نفر پپ گواردیولا بود.
تا 1988 و زمان حضور کرایوف روی نیمکت بارسلونا زمان برد تا تمام تیم های پایه سیستم مشابهی را بازی کنند. گرچه نقش کرایوف هم مهم بود ولی کسی نمیتواند نقش رویز را در سیستم جوانان بارسا انکار کند. او کسی است که سیستم 3-4-3 با بازیکنان تکنیکی و اهمیت بازی زیبا را در بارسلونا وارد کرد.
مشکل رویز این بود که کاریزمای کرایوف برای تغییر دیدگاه سایر افراد باشگاه را نداشت. در 1991 که رویز مربی تیم جوانان ریسینگ بود، او با اوریول تورت (یکی از افراد سمبلیک در تاریخ بارسا) دیدن کرد. تورت میخواست بازی دلاپنا را مورد بررسی قرار دهد. رویز از او در مورد دلاپنا پرسید و تورت گفت که او استعداد خوبی دارد. رویز پرسید در مورد مونیتیس و ایوان هلگرا چه فکر میکنی؟ تورت گفت آنها هم خوب هستند ولی جزو اولویت های باشگاه نیستند. رویز با لبخند گفت: "حتما چون آنها کوتاه هستند، درسته؟" تورت گفت: "لورنو، استعداد تنها چیزی است که اهمیت دارد." رویز گفت: "این چیزی نیست که من در تمام مدت حضورم در بارسلونا میگفتم و شما مرا مسخره میکردید؟" تورت پاسخ داد: "بله، بله من به یاد دارم، ولی کرایوف دید ما را تغییر داد."
لورنو رویز پدربزرگی است که تخم موفقیت را کاشت، کرایوف، پدر است که آن را پرورش داد و به رشد آن کمک کرد. و گواردیولا وارثی است که آن را به نتیجه رسانده. موفقیت بارسلونا با باخت در کوپاکاتالونیا در مقابل CF Damm و آمدن رویز به بارسلونا آغاز شد. او پایه های چیزی را که ما امروز میبینیم پایه گذاری کرد. او اعتقاد داشت که فوتبال انتخاب بین بازی زیبا و پیروزی نیست. بلکه خوب بازی کردن شانس کسب پیروزی را افزایش میدهد.
رویز امروزه یک مدرسه فوتبال در سانتاندر دارد. او هر سال 700 بچه را در مدرسه خود پرورش میدهد. او به این بچه ها میگوید: "هرچه بهتر بازی کنید بیشتر لذت میبرید. اگر شما در خوب بازی کردن یا به ثمر رساندن گل زیبا موفق باشید خوشحال خواهید بود. این باید هدف شما باشد نه اینکه تنها به دنبال پیروزی باشید."
چندی قبل یکی از تیم های لاماسیا با ریسینگ بازی داشت. بازی بسیار زیبا بود و بازیکنان ریسینگ تا آخرین دقیقه بسیار خوب بازی کردند ولی در نهایت باختند. رویز معمولا به رختکن نمیرود ولی پس از آن بازی به رختکن تیم رفت و به بازیکنان گفت: شما بازنده نیستید. وقتی شما با اراده بازی می کنید و چنین نمایشی از خود به جا میگذارید هیچ گاه نمی بازید.
منبع: فیسبوک
