بی سرزمین تر از بادکارهای محسن چاوشی یه جوریه که کم کم جا می افته اونم بخاطر ترانه ها و اشعار سنگین کارهاش هست.
چاوشی نشون داده که هر وقت اراده کنه میتونه آهنگ هیت بده بیرون. خیلی راحت میتونه کارهایی از جنس سنگ صبور، کجایی، دوست داشتم و ... تولید کنه اما ترجیح میده شکل های متفاوتی از کار رو تجربه کنه و فکر میکنم بعد از همه گیری فوق العاده آهنگ قطار بود که تمرکز اصلیش رو برد به روی ترانه ها و واقعا سطح بالاتری از ترانه و شعر رو ارائه میده.
چه کسی جرات داره اشعاری از جنس کارهایی که توی آلبوم 13 و همین آلبوم کار کرده بخونه؟
و نکته ای که برای من چاوشی رو ارزشمند میکنه اینه که برای تک تک کارهاش تفکر داره کار الکی نمیسازه
حتی برای ثانیه های کارشم برنامه داره
کسی که به نظرش آلبوم ابراهیم ضعیف میاد کافیه دو ترک در آستانه پیری و ما بزرگ و نادانیم رو گوش کنه 100 درصد نظرش بر می گرده
