طرفداری - دوشنبه شب فریاد زدیم و با بازی کالیاری و لاتزیو به اوج هیجان رسیدیم و هنوز اثر آن هیجان تاکنون باقی مانده است. آچربی در دقیقه 93 مثل یک وینگر چپ توپ را روی دروازه ارسال کرد و آنها به گل تساوی رسیدند. کایسدو با شانه اش یک مرگ واقعی را برای کالیاری رقم زد. چه کامبک خیره کننده ای بود. احتمالا هواداران افراطی لاتزیو هنوز از فرط فریاد زدن، صدایشان در نمی آید. بازی با کالیاری، لاتزیو واقعا آنقدرها هم خوب بازی نکرد اما در این فصل یک پدید خاص در تیم آنها وجود دارد.
عقاب ها فصل را قوی آغاز کردند. خارج از خانه 3-0 سمپدوریا را شکست دادند و می توانستند 6-0 برنده شوند! در آن زمان خیلی از فوتبال دوستان و کارشناسان چندان توجه نکردند. سمپ چند بازیکن خوب خود را از دست داده بود و جانشینی برای آنها نخریده بود. همچنین سالهاست که لاتزیو تیمی است که اگر در یک بازی، شب خوبی داشته باشد، گل های زیادی می زند. به بیان دیگر، چیز خاصی برای دیدن نبود.
سمپ به روند بد خود ادامه داد و لاتزیو نیز همان روند خوب را حفظ کرد. قطعا 8 پیروزی متوالی آنها، پیروزی در سن سیرو مقابل میلان بعد از 30 سال و پیروزی مقابل یوونتوس که در 27 بازی قبلی فقط 4 بار رخ داده، هر کسی را تحت تاثیر قرار می دهد. با این حال باید یادآوری کنیم که لاتزیو همچنین باید رم را در دربی می برد زیرا 4 بار تیرک دروازه را لرزاند. همچنین آنها در بازی مقابل اینتر در سن سیرو هم بدشانس بودند. هندانوویچ در آن بازی بهترین بازیکن زمین شد و آنها با سری بالا 1-0 باختند.
به بیان دیگر، در سری آ، لاتزیو در تمام طول پاییز کاملا ثبات داشت. در حال حاضر شاید آنها قوی ترین تیم لیگ باشند و حتی بعضی از کارشناسان می گویند آنها مدعی اسکودتو هستند. ترکیب لاتزیو هرگز به قدرتمندی یووه، اینتر و حتی ناپولی نیست اما سهمیه لیگ قهرمانان کاملا در دسترس آنهاست.
بنابراین سوالی که پیش می آید این است که لاتزیو نسبت به فصل قبل چه تغییری کرده است؟ آنها فصل قبل در رده هشتم کار را تمام کردند و فقط با قهرمانی در کوپا ایتالیا چهره خود را زنده نگه داشتند.
برای درک این تغییر شدید، باید به فصل 2017-2018 لاتزیو برگردیم. آنها در آن زمان فوتبال فوق العاده ای ارائه می دادند اما کم آوردند زیرا در لیگ اروپا حضور داشتند و همچنین نفرات نیمکت چندان قابل اعتماد نبودند؛ چیزی که ممکن است در این فصل هم آنها را آزار دهد.
بودجه مالی لاتزیو به شدت کم است. هزینه دستمزد بازیکنان لاتزیو در طول یک سال جمعا فقط 72 میلیون یورو است و از این بابت در رده ششم ایتالیا هستند. ناپولی 103، میلان 115، رم 125، اینتر 139 و یووه 294 میلیون یورو دستمزد می دهد که کیلومترها از لاتزیو فاصله دارد. بیشترین دستمزد در لاتزیو متعلق به میلینکوویچ ساویچ و ایموبیله است که به اندازه فابیو بورینی در میلان دستمزد می گیرند. دیاوارا در رم و بنتانکور در یوونتوس هم با آنها برابر هستند (2.5 میلیون یورو). رمزی در یووه سالیانه 7 میلیون یورو دستمزد می گیرد؛ گودین در اینتر 5 و پاستوره در رم نیز 5 میلیون یورو کسب می کنند.
کلودیو لوتیتو که هیچوقت بین هواداران لاتزیو به طور خاص محبوب نبوده - و شاید هیچ کجا محبوب نیست!- از سال 2004 که وارد باشگاه شد، همیشه در مسائل مالی زیرک و صرفه جو است. مثلا بیانکوچلستی از معدود تیم های ایتالیایی است که هر سال تراز مالی مثبت دارد اما نقطه ضعف اینجاست که دستمزد کم پرداختی لوتیتو باعث می شود بازیکنان بزرگ کمتر به این تیم جذب شوند و این روی ترکیب لاتزیو تاثیر بالایی داشته است.
در طول فصل 2017-2018، لاتزیو تا دو ماه پایانی فصل فوق العاده بود. آنها در آن فصل 55 بازی انجام دادند و به نیمه نهایی کوپا ایتالیا و یک چهارم نهایی لیگ اروپا رسیدند. در نهایت آنها در یک بازی نفس گیر مغلوب اینتر شدند اما در آن بازی به سختی می توانستند 11 بازیکن پیدا کنند تا به زمین بروند و مصدوم نباشند! لاتزیو آن سال فوق العاده بازی کرد اما در نهایت چیزی برای پز دادن نداشت! آنها 89 گل به ثمر رساندند - سه گل بیشتر از یوونتوس و بیشترین تعداد گل در لیگ- اما همچنین 46 گل دریافت کردند؛ یعنی 3 گل بیشتر از جنوای رده دوازدهمی!
چیرو ایموبیله 29 گل به ثمر رساند؛ میلینکوویچ ساویچ از خط هافبک 12 گل زد و لوئیس آلبرتو در کنار 13 پاس گل، 11 گل هم به ثمر رساند. فصل بعد، لوئیس آلبرتو با مصدومیت دست و پنجه نرم کرد و تنها 4 گل و 5 پاس گل ثبت کرد. ساویچ که با خستگی از جام جهانی فصل را آغاز کرده بود، تنها 5 گل و سه پاس گل ثبت کرد. وقتی او جایزه بهترین هافبک فصل سری آ را دریافت کرد، خیلی ها آن را زننده می دانستند و شاید حق داشتند.
در این فصل، لوئیس آلبرتو و میلینکوویچ ساویچ هر دو به فرم ایده آل خود بازگشته اند. هافبک صربستانی نسبت به فصل قبل کاملا یک بازیکن دیگر است و تاکنون سه گل زده که یکی از آنها مقابل یوونتوس بود. او همچنین 5 پاس گل ارسال کرده است. لوئیس آلبرتو 3 گل زده و آمار خارق العاده 11 پاس گل را تا به اینجا ثبت کرده که در 5 لیگ معتبر اروپا بی نظیر است.
مثل همیشه، ایموبیله بازیکنی است که از این دو نفر سود می برد و بهترین گلزن تیم است. او تاکنون آمار فوق العاده 17 گل و 5 پاس گل را ثبت کرده و حتی دو پنالتی را به هم تیمی هایش واگذار کرده است. با این روند، او می تواند رکورد 29 گل خودش در دو فصل پیش را بشکند و در حال حاضر در جدول کفش طلای اروپا در صدر ایستاده است. لواندوفسکی، جیمی وارد و مسی پشت سر او هستند. ایموبیله حالا بیش از 100 گل، طی چهار فصل برای لاتزیو به ثمر رسانده است.
همه این ها آمارهای فوق العاده ای هستند اما بسیار آشنا به نظر می آیند. دو سال پیش، لاتزیو در کریسمس تقریبا همین جایگاه و وضعیت را داشت. چرا نباید باور کنیم آنها تا پایان فصل دوباره راهی سراشیبی می شوند؟ مگر چه چیزی تغییر کرده است؟
این واقعا یک سوال منطقی است. شباهت های این فصل به دو فصل پیش برای همه بسیار آشکار است اما بزرگترین تغییر چیست؟ در حقیقت تغییرات واقعا کم هستند. مثلا پختگی خواکین کوریا یکی از آنهاست.
وقتی ایموبیله فصل گذشته از نفس افتاده بود، کوریا خط حمله را رهبری کرد و با گل های تعیین کننده، دلیل اصلی قهرمانی عقاب ها در کوپا ایتالیا بود. کوریا بازیکن فوق العاده ای است. مدافعان را خسته می کند و شاید فقط داگلاس کاستا و فدریکو کیه زا در لیگ در مصاف های نفر به نفر مانند او باشند. این دیگر یک راز نیست و تیم های رقیب، دو بازیکن روی توپ او می فرستند اما به دلیل اینکه لاتزیو در خط حمله گزینه های زیادی دارد، کوریا می تواند با مدافعان نفر به نفر شود و وقتی آنها را از پیش رو بردارد، واقعا خطرناک می شود. او می تواند به راست نفوذ کند، به چپ نفوذ کند و از قبل خیلی بهتر گلزنی می کند.
اما اهمیت کوریا تنها در گلزنی، پاس گل و پنالتی گرفتن نیست. حضور او باعث می شود فشار مدافعان روی ایموبیله کمتر شود و دیگر همه چیز به مهاجم سابق تورینو بستگی ندارد. این همان چیزی بود که دو فصل پیش لاتزیو را به سراشیبی فرستاد. در واقع حتی اگر ایموبیله فرم بدی داشته باشد، مانند فصل قبل، کوریا دست خط حمله لاتزیو را می گیرد.
در حال حاضر هر دوی آنها در اوج هستند و برای مدافعان، کابوس به حساب می آیند؛ مخصوصا وقتی لوئیس آلبرتو را پشت سر خود ببینند. کوریا تاکنون 6 گل و 3 پاس گل ثبت کرده و وقتی تیم ها در مصاف با لاتزیو فقط دفاع می کنند، او و آلبرتو خطرناک ترین سلاح ها هستند زیرا سریع بازی می کنند و بسیار خلاق هستند. در نهایت چیرو ایموبیله فرصت طلب، نهایت استفاده را می برد.
کوریا تنها تغییر لاتزیو نسبت به دو فصل پیش نیست. باید اشاره کنیم که دو مدافع آنها بسیار بهتر شده اند. آچربی کاملا جای دی فرای را پر کرده و از زمانی که در آتزوری به طور ثابت بازی می کند، اعتماد به نفس فوق العاده ای پیدا کرده است. او قطعا تابستان با مانچو به یورو می رود. لوئیز فلیپه هم در این فصل واقعا پیشرفت کرده است و با سرعتی که دارد، مکملی عالی برای رادو و آچربی است.
خط هافبک لاتزیو چندان خوب نیست و قطعا ایگلی تاره باید به فکر تقویت آن باشد. بازیکنان کلیدی این خط یعنی لوکاس لیوا و پارولو 31 و 33 ساله هستند و ذخیره های آنها در حد لاتزیو نیستند.
آخرین تفاوت بزرگ لاتزیو در این فصل با دو فصل پیش این است که آنها دیگر در هیچ رقابت اروپایی حضور ندارند. نمایش آنها در لیگ اروپا خجالت آور بود اما شاید حذف آنها زیاد هم بد نبود! آنها حالا تمرکز کامل خود را روی سری آ می گذارند و از عنوان خود در کوپا ایتالیا دفاع می کنند. شاید عدم حضور در رقابت های اروپایی به غرور آنها لطمه بزند اما اگر در پایان فصل به لیگ قهرمانان راه پیدا کنند، نمایش ضعیف در لیگ اروپا به سرعت فراموش می شود.
جلو رفتن لاتزیو در این فصل تماشایی است. آنها تیمی هستند که می توانند در روز خوبشان هر حریفی را شکست دهند اما واجب است که این بار تا پایان فصل از شانس های خود استفاده بیشتری ببرند. ناکامی دو فصل پیش هنوز در شهر ابدی فراموش نشده و هواداران را آزار می دهد. در حال حاضر ناپولی مشکلات کمی ندارد اما به احتمال فراوان راه خود را دوباره پیدا می کند؛ هر چند برای مدعی بودن دیگر دیر است. میلان هم همیشه در تاریکی نخواهد ماند و این دو باشگاه بودجه بیشتری از لاتزیو دارند و ناپولی قطعا ترکیب بهتری دارد.
نکته این است که لاتزیو از نظر بودجه، بسیار ضعیف تر از رقبای خود برای سهمیه لیگ قهرمانان است. نراتزوری راه خود را از سایرین جدا کرده اما ناپولی و میلان مشکلات زیادی دارند. بنابراین لاتزیو باید نهایت استفاده را از فرم خود ببرد.
به طور کلی تاریخ نشان داده که لاتزیو در طول یک دهه، تنها یک یا دو بار شانس حضور در منطقه سهمیه لیگ قهرمانان را داشته است. آنها دو فصل پیش شانسی طلایی برای ورود به سرزمین موعود داشتند و آن را هدر دادند. اگر دوباره این شانس را هدر بدهند، چه کسی می داند کی دوباره می توانند شانس داشته باشند؟
چه کسی می داند اگر آنها در لیگ قهرمانان نباشند، میلینکوویچ ساویچ، کوریا و آلبرتو همچنان با آنها بمانند و تیم های لیگ برتری با پیشنهادات سنگین خود آنها را اغوا نکنند؟ قطعا لوتیتو دوست دارد چمدانهای پر از پول را برای فروش این ستاره ها در خانه داشته باشد اما آیا او ترجیح نمی دهد این پول را با راهیابی به لیگ قهرمانان به دست آورد؟ بهتر است لاتزیو دیگر این فصل خراب کاری نکند.
