امروز زاد روز یک جنتلمن به تمام معناست. خدای تورین امروز ۴۵ ساله شد. [ تولدت مبارک پینتوریکیو افسانه ای ]
شاید در کتاب ها؛ مثال یک جنتلمن، مربوط به افراد مختلف باشد اما در قلب و ذهن من و یووه فن ها مثال و نماد جنتلمن تو هستی.
اسطوره شدن سخت است...
اسطوره ماندن صد پله سخت تر... ولی تو جوری آن را محقق کردی که همه پنداشتن که این کار چقدر آسان است.
فوتبال حرفه ای فقط یک شعار است.
وقتی که به گذشت زمان و سال های نچندان دور فکر میکنم به زمانی که باعث شدند از بانوی خودت جدا شوی لعنت میفرستم. لعنت به این فوتبال بی رحم.
تو از بانوی خودت جدا نشدی، تو را به زور از او جدا کردن تا شاید خودشان بتوانند جای تو را بگیرند اما در این بین بغض سینه میلیون ها بیانکونری هیچ وقت از بین نرفت و آن را فراموش نکرد.
تویی که نماد وفاداری هستی، تویی که نماد یووه هستی، تویی که خودت را به هند و استرلیا تبعید کردی تا مبادا ناخواسته با بانوی خودت رو در رو شوی!
تو همیشه و تا ابد در قلب ما خواهی ماند.
کسی چه میداند اگر پادشاه ابدی و ازلی یوونتوس نبود، شاید یوونتوس امروزی هم نبود...
سال ۲۰۰۶ را یادمان نرفته که با یووه چه کردند تبعید برنامه ریزی شده و بیرحمانه به سری بی از یک طرف و دندان طمع تیم های اروپایی به ستاره های یووه از طرفی دیگر قلبمان را به درد آورد اما پادشاه با حرف هایش شک و تردید بوفون، ندود، کامورانزی، ترزگه، کیلینی، مارکیزیو رو از بین برد و آنها را ترغیب به ماندن و به پرواز درآوردن ققنوس یوونتوس از خاکسترش کرد.
آنهایی که فکر نابودی یووه رو به سر داشتند در اعماق وجودشان نمیدانستند که یووه با بقیه باشگاه ها فرق دارد، یووه یک جنتلمن به تمام معنا دارد که برای نجات بانوی خود و دوباره به اوج برگداندنش لحظه ای درنگ نخواهد کرد!
دلپیرو آن سال ها خواهان زیادی داشت از جمله رئال و منچستر. فرگوسن در آن سال ها دنبال آله بود ولی آله هرگز به بانوی خود پشت نکرد.
در سوالی که از فرگوسن میپرسند بازیکنی که همیشه علاقه داشتی در تیمت داشته باشی و هرگز نتوانستی مربی او شوی چه کسی هست؟ او جواب می دهد دل پیرو.
به قول ندود؛ مهم نیست یووه چقدر ستاره بخرد، هر جای دنیا که اسم یوونتوس بیاد همه یاد دلپیرو میفتند...
براستی که پادشاهی تورین برازنده آله هست
دلپیرو بهترین بازیکن لیگ قهرمانان و آقای گل بازی ها تو فصل 97-98 شد و یکی از شانس های مسلم توپ طلا تو اون سال ها بود ولی هرگز به حقش نرسید دل پیرو کسی بود که باجو به خاطر درخشش نیمکت نشین شد و در نهایت از یووه رفت. شاید اگر مصدومیت شدیدش اتفاق نمی افتاد سهمش از این فوتبال بی رحم خیلی بیشتر از این ها میشد هر چند بعد از مصدومیت سنگینش دوباره به اوج برگشت و نیمه نهایی چمپیونز لیگ با رئال در بازی برگشت 2003 بهترین گواهی و نمونه کوچکی از این ادعاست. دل پیرو تا لحظه آخری که در یوونتوس بود درخشید حتی بازی هایی که نیمکت نشین بود و دم نمیزد ولی با آمدنش به زمین می درخشید و تفاوت را رقم می زد.
شاید بعد از مصدومیت آن آله سرعتی قبل نبود ولی همچنان تکنیکی و تاثیرگذار بود و به همه نشان داد خواستن توانستن هست و آنقدر خوب بود و درخشید که خیلی ها بخاطرش یووه ای شدن خیلی ها به عشقش فوتبال نگاه کردن خیلی ها مثل من منتظر بازی یووه بودن تا بدرخشه و لذت ببرند.
الکس عزیز حیف که نشد آنجور که باید با بانوی خودت خداحافظی کنی. حیف که هنوزم از بانوی خودت دور هستی...
امیدواریم که تو هم به خانه ی خودت برگردی چون تو و یووه جزیی جدانشدنی از هم هستید و هردو با هم معنی پیدا میکنید.
در نهایت باید بگم:
الكس منو عاشق يوونتوس كرد و اين بزرگترين هديه ای هست كه كسى به من داده...
#اسطوره_تکرار_نشدنی
#جنتلمن_واقعی_که_بانوی_خودتو_ترک_نکردی
#فورزا_یووه
#JB
پ.ن: تصاویر خاطره انگیر از الکس خوبی ها
