مضحکه خاص و عامیم.روم نمیشه بگم بارساییم.
هرکسیو بعد ی مدت میبینم با قهقهه بهم میگه تو هنوز طرفدار بارسایی؟
بعد فاجعه رم تا چند روز از خونه بیرون نمیومدم.
بعد بازی با لیورپول تا ی ماه اسم فوتبال میومد جیغ میزدم.
سنگینی باخت و فشار اطرافیان دهن آدمو سرویس میکنه.مخصوصا برا مایی که تنها دلخوشیمون فوتباله
وقتی همون فوتبال میشه عامل داغون شدن روحیه دیگه چیزی ازمون نمیمونه
از همه بیشتر از این میسوزم که همه این بازیکنا و مربی یه زندگی کامل و عالی دارن و بعد ی مدت همه چی یادشون میره اما من بعد چند ماه هنوز چهره بازیکنای لیورپولو میبینم قلبم تیر میکشه
اگه یه حذف آبرومندانه بود یا حتی اگه کلن تو سی ال نبودیم و وضعمون مثل تیمای بزرگی که الان افت کردن بود انقد سختی نداشت ولی کامبک خیلی اوضاعش فرق داره
وقتی ینفرو تا بالای ساختمون میبری بالا بعد پرتش میکنی خیلی بیشتر آسیب میبینه تا اینکه از همون دم در بندازیش بیرون
همیشه به اینایی که فوتبالو میبینن و فقط از خود فوتبال لذت میبرن حسودیم میشد
خیلیارو میشناسم ک بخاطر فوتبال افسرده شدن
کاش فوتبال برامون فقط ی سرگرمی بود
