امیرحسین هستم .خب الان باید گریه کنم؟
نمی خام سنگ دل باشم و نیستم.
اما می دونید در طول تاریخ به چند کودک و طفل شیره خواره ظلم و حتی تجاوز شده؟
علی اصغر هم یکی از رو همه.
چرا می خواهید با نوحه و مرثیه و چه می دونم روضه خونیِ طوری نشون بدید که انگار این یکی با بقیه فرق می کنه و متمایزش می کنید؟
اگر می خواهید گریه کنید به حالا کسانی که در حال حاضر زیر بار ستم هستند و کم هم نیستند گریه کنید و فکر چاره ای بچینید نه کسی که حالا مرده یا شهید شده و دیگه کاری از دست هیچ کدوممون بر نمیاد.
این حرفایی رو که زدم ممکنه به غیرتتون بر بخوره و عصبانی بشید.اما به دور از تعصبات دینی به قضیه نگاه کنید.
اگه علی اصغر فرزند امام حسین نبود و مسلمان نبود و در یک جنگ دیگه بین دو لشکر دیگه در یک جای دیگه از دنیا کشته می شد باز هم براش گریه می کردید؟
شما سنگ علی اصغر رو که بهش ظلم شده به سینه می زنید یا برای اعتقادات خودتون و عزیز شدن پیش خدا این کار رو می کنید؟
به نظرتون این سواستفاده نیست که برای گناهانی که بی شرمانه کردیم مثلا دروغ گفتیم یا غیبت کردیم و یا دل کسی رو شکستیم و خیلی گناهان دیگه بیاییم بچه ای مثل علی اصغر رو ابزاری کنیم و براش گریه کنیم که خدا ما رو ببخشه؟
این خیلی خوبه که یه آدم غصه ی یه آدم دیگه رو بخوره و براش دغدغه باشه که مثلا همسایه ی من فلان مشکل رو داره و من باید هر طور شده بهش کمک کنم.(اینایی که می گم خودم بهش عمل نمی کنما)
به نظرم این پیش خدا خیلی ارج و قرب داره که ببینه یه بنده اش به فکر مشکلات یه بنده ی دیگه اش هست و بی خیال نیست و فقط به فکر خودش نیست.
همون طور که سعدی میگه بنی آدم اعضای یکدیگرند /که در آفرینش ز یک گوهرند/ چو عضوی به درد آورد روزگار/ دگر عضو ها را نماند قرار.
اما این که بیایید کلی پول خرج کنید و برای کسانی که قرن ها پیش مرده اند عزاداری کنید کار احمقانه ای هست.
گرچه فوایدی هم داره اما میشه اون فواید رو از راه های خیلی بهتره به دست آورد.آدم عاقل قاشق رو دور سرش نمی چرخونه بکنه تو دهنش.
