طرفداری- ماتیاس ده لیخت، مدافع جوان هلندی در ابتدای تابستان در انتقالی پر سر و صدا به ارزش 85 میلیون یورو از آژاکس به یوونتوس پیوست اما در هفته نخست سری آ نیمکت‌نشین بود و از این بابت اظهار نارضایتی کرد.
با این حال، می‌توان گفت که ده لیخت خوش‌شانس است زیرا رباط صلیبی جورجو کیه لینی آسیب دیده و این مدافع 19 ساله شانس بالایی برای اضافه شدن به ترکیب اصلی یووه دارد. ده لیخت امروز در مصاحبه‌ای مفصل با تلگراف هلند در خصوص وضعیت خود صحبت کرد.
عدم نگرانی در خصوص نیمکت‌نشینی:
در آژاکس، هفته‌ای هشت بار با رسانه‌ها مصاحبه می‌کردم، معمولا سه بار قبل از بازی و پنج بار بعد از بازی. انتقادات در فضای مجازی پس از نیمکت‌نشینی در یک بازی، رویم تاثیری ندارد اما این انتقادات ها را خواندم و راستش را بخواهید، با خواندن آن‌ها تعجب کردم. نیمکت‌نشینی من به دلیل فرایند آماده شدن یک بازیکن جوان مثل من بود که به تازگی به یک باشگاه بزرگ اروپا پیوسته است. پیش از این که به یوونتوس بیایم، با ساری گفتگویی طولانی مدت داشتم. او علاوه بر این که گفت خواهان من است، اظهار کرد که ماه اول تمرینات و بازی، یک تغییر بزرگ برایم خواهد بود. به همین خاطر است که از بابت نیمکت‌نشینی در برابر پارما نگران نیستم. من متوجه‌ام که شرایط هرروز بهتر و بهتر می‌شود و در حال آماده‌تر و قوی‌تر شدن هستم. اما رقبای باکیفیتی نیز در تیم هستند. خوب است که یوونتوس پنج مدافع باکیفیت دارد و این چیزی است که به عنوان یک تیم نیز آن را می‌خواهید. باید در زمینه بدنی و ذهنی بهتر شوم. باید هرروز طوری تلاش کنم که از دیروز بهتر باشم.
تست پزشکی یوونتوس:
تست پزشکی یوونتوس حدود یک ساعت و نیم طول کشید و حتی دندان‌هایم نیز معاینه شدند. جذاب‌ترین بخش ماجرا، آن‌جا بود که پزشکان تیم می‌توانستند پتانسیل بدنی مرا هم تخمین بزنند. نتیجه مرا شگفت‌زده و البته امیدوار کرد زیرا هنوز راه درازی برای پیشرفت در پیش دارم و دانستن این مسئله زیباست چون می‌دانید که مزد کار و تلاش زیاد خود را می‌گیرید. رونالدو و سایر ستارگان یوونتوس، بهترین معلم در تیم هستند. آن‌ها به من یاد می‌دهند که چگونه بتوانم استفاده بهتری از بدنم داشته باشم و سود بیشتری ببرم.
تفاوت تمرینات آژاکس و یوونتوس:
تمرینات در ایتالیا با هلند متفاوت است و تاکید بیشتر روی تاکتیک‌هاست، چه از نظر دفاعی و چه از نظر هجومی اما این در حالی است که در آژاکس، تاکید روی بازی مالکانه بود. حالا می‌فهمم که بازی مالکانه آژاکس در انتهای فصل گذشته خیلی عجیب و به طرزی باورنکردنی خوب بود. بازی مالکانه، نقطه قوت ما بود. در یوونتوس، تمام تمرکز روی نظم تیمی، هماهنگی‌های چندجانبه و توجه روی ریزترین جزییات است. از تماشای بازی بونوچی و کیه لینی چیزهای زیادی یاد گرفتم چون آن‌ها با یکدیگر خیلی هماهنگ هستند و به نوعی، مهاجم حریف را قورت می‌دهند. با این حال مهاجمان باعث می‌شوند من باهوش‌تر عمل کنم و بدانم که آن‌ها در هر شرایط، چه عکس‌العملی نشان می‌دهند. یوونتوس همانند اکثر باشگاه‌های بزرگ دنیا چون منچسترسیتی، دفاع منطقه‌ای انجام می‌دهد و در اصل دفاع کردن در ایتالیا چندان با هلند متفاوت نیست. مائوریتزیو ساری از مدافعان خود می‌خواهد بالا بازی کنند و از عقب بازیسازی انجام دهند و بنابراین من مجاز به عقب نشینی نیستم. این همان چیزی است که من در آژاکس هم انجام می‌دادم.
یادگیری زبان ایتالیایی:
پنج روز در هفته به مدت یک ساعت و نیم، به یادگیری زبان ایتالیایی می‌پردازم اما باید بیشتر تلاش کنم چون آنیکا، پارتنر من روزانه سه ساعت را صرف یادگیری ایتالیایی می‌کند. ما می‌خواهیم خیلی سریع در ایتالیا جا بیفتیم و داشتن کسی که در کنارش احساس راحتی کنم، خیلی ایده‌آل است. او پارتنر من است و در عین حال، بهترین دوستم نیز هست.
تمجید از کریستیانو رونالدو:
کریستیانو رونالدو؟ تصویر او از دور شبیه کسی است که عبوس است و نگاهی دوستانه ندارد اما او در زمین همه کار برای پیروزی تیمش انجام می‌دهد. در خارج زمین، رونالدو واقعا یک پسر دوست داشتنی است. چیزی که به طور ویژه درباره رونالدو دوست دارم، طرز دیدار او با هوادارانش است زیرا او هزار برابر من دیوانگی را تجربه می کند. وقتی رونالدو در آسیا یک قدم بر می داشت، مردم عملا روی کول او سوار می شدند. داستان تا جایی ادامه داشت که از کوچک‌ترین دریچه‌ها گرفته تا درهای اضطراری هتل، می‌خواستند ردی را از رونالدو ببینند. من هرگز چیزی شبیه به این را تجربه نکرده ام و این خیلی عجیب است. این که رونالدو با تمام وجود برای طرفدارانش وقت می‌گذارد، برایم یک درس است. گاهی اوقات در مواجهه با طرفداران می‌گویم الان نه اما همان وقت اندک می تواند برای هوادار یک لذت بزرگ باشد. ما کاملا مدیون هواداران هستیم.
مد روز و رسیدگی به تیپ و لباس:
در هلند چندان دقت نمی‌کردم که چه می‌پوشم و راستش را بخواهید، برایم مهم هم نبود اما در ایتالیا، تیپ‌ها رسمی تر است. در صورت رفتن به یک کشور جدید به عنوان یک بازیکن فوتبال، باید با زبان، غذا و فرهنگ آن کشور تطبیق یافت. من سعی نخواهم کرد تیپ‌های عجیب بزنم و لباس‌هایی انگشت‌نما بپوشم. وقتی برای شام به بیرون بروم، یک ژاکت یا پیراهن ساده خواهم پوشید.
