برای پسر نجیب جویبار
"نیمه تمام حبیبی را تو تمام کن "
وقتی در المپیک رم، امامعلی حبیبی قهرمان المپیک ملبورن، کشتی هشت به صفر جلو افتاده از داگلاس بلوباخ آمریکایی را به ناگه با رکبی حریف، از دست رفته دید و شانه هایش با تشک آشنا شد، فکرش را هم نمیکرد که رویای دو طلای المپیک یک کشتی گیر ایرانی حداقل شصت سال دیگر قد بکشد. بعد از آن کشتی، سرزنش ها بر ببر مازندران آوار شد که چرا میدان داری و مدارا نکردی تا به ساحل نتیجه برسی، اما پاسخ حبیبی چه آن زمان و چه اینک در دهه نهم زندگانی پربارش، شنیدنیست.
" اگر بازهم به آن کشتی برگردم تا دم آخر بر حریف می تازم"
آری، حبیب تختی کشتی را اینگونه می شناخته است و چه خوشوقتیم ما که اینک بعد از نیم قرن گوهری در خزانه کشتی ایران درخشیدن گرفته که عطر و بوی حبیبی دارد.
خورجینش پر است از فنون رنگارنگ. دست راستش به زیر کتف حریف برود رکبی می روید. دست چپ که برود با فشار روی زانوی راست، خاک حتمی است. پیش انداز و زیرگیری و بارانداز که دیگر قوت غالب اوست. همه اینها یکطرف، خواست و میلش به تاخت و تاز است که او را بحق خلف راستین حبیبی کرده، حسن جوان ما هم می توانست درِ کشتی جلو افتاده از دیوید تیلور را ببندد، اما چه کند که جانشین حبیبی بودن، خرج بر میدارد.
در زمانه ای که واژه پهلوان را خرج هر ریز و درشتی میکنند، سرچشمه های زلال پهلوانی در سینه اش می جوشد . قهرمان المپیک است ولی یکبار هم از انتخابی نهراسیده و ننالیده. از لاس وگاس آمریکا تا آستانه قزاقزستان، مهدی تقوی، مصطفی حسینخانی، علیرضا کریمی،عزت الله اکبری و کامران قاسم پور جوان را زمین زده و باافتخار پرچم ایران را به دوش کشیده است.
اینک ما و تشک های المپیک توکیو در انتظارت نشسته ایم. تاج دو ستاره المپیک دراین زمانه بیش از هر کشتی گیر دیگری به پیشانی تو می آید.
سلامت و پایدار باشی پهلوان.
عباس خراساني
