پیرمرد پینتوریکومنکر ارزش مدالهای جهانی و آسیا و رنکینگ برتر بودن و ...نمیشه شد ولی انصافا تمام این افتخارات وقتی ارزش دوچندان و حتی ده چندان پیدا میکنه که مدال المپیکی هم بینشون باشه،بخصوص تو ورزشهای قدرتی و رزمی که قریب به اتفاق مدالهای المپیکی تاریخ ورزش ما ایرانیا پرو شامل میشه باید خوشرنگترین مدال ممکن رو کسب کنن.
متاسفانه عمر حرفه ای ورزشکارای تاپ و المپیکی ما خیلی کوتاهه و استعدادهای ناب ورزشیمون اکثرا بعد موفقیت توی یک دوره المپیک ارضا میشن یا بهتره بگم به هر دلیلی پا پس میکشن و به نحوی دیگه توانایی حفظ اون اقتدار گذشته رو ندارن،تاپ تاریخ ورزش ایران هادی ساعی بوده با ۳ مدال المپیک که دوره دوم و سومش با طلا توام بوده.یا رضا زاده با ۲ طلا.
متاسفانه اینجا هم عدم مدیریت درست سیستماتیک تو کشورمون مشکل اصلی این ناکامی هاست.
کشورهای موفق دیگه حسابی رو نوابغ ورزشیشون سرمایه گذاری میکنن تا سه یا چهار المپیک واسشون مدال آوری کنن ولی تو مملکت بی قانون و بد قانون ما ورزشکارایی بودن که استعداد و تواناییش کسب مجدد افتخار المپیکی رو داشتن ولی یهو دیدی بعد کسب طلای المپیک سر از پسفره سیاست و نمایندگی مجلس و ... دراوردن.
بیجا یا بدجا دنبال سهم خواهی بیشتر بودن یا واقعا اونجور که حقشون بوده بهشون نرسیدن و رفتن دنبال کارهای اقتصادی یا بنگاه داری یا حتی تبلیغات یا بعضیا هم فرار کردن.بعضیارو حذف کردن.
همه اینا برمیگرده به عدم وجود قانون درست حسابی و اینکه هرکسی سرجای واقعی خودش نیست.
