نامه احساسی کاپیتان جالوروسی به مناسبت خداحافظی با رم

ده روسی: هیچ کسی بیش از من آ اس رم را دوست نخواهد داشت؛ پس از من نیز باد در این شهر خواهد وزید

محمد رضایی 05/26/2019 - 13:18 مشاهده پروفایل

3,567 مشاهده / 73 دیدگاه 144 5 92

اسطوره ای که 18 سال بدون ادعا و بدون منت، پای باشگاه محبوب خود ماند اما باشگاه محبوبِ آن اسطوره حاضر نشد چند سال بیشتر پای او بماند. با این حال ده روسی هنوز همان بازیکن بی ادعاست و بدون منت به کارش پایان می دهد. او هنوز هم با افتخار از دو دهه بر تن کردن پیراهن جالوروسی می گوید و قدردان این موضوع است.

طرفداری- آ اس رم و هوادارانش به این ماه می پر حادثه و غمگین عادت دارند؛ 26 می 2013 و شکست در فینال کوپا ایتالیا مقابل لاتزیو؛ 28 می 2017 و خداحافظی با فرانچسکو توتی و حالا پس از دو سال، دوباره 26 می و وداع با دنیله ده روسی. المپیکو امشب بار دیگر غرق در غم و احساس خواهد شد چراکه ده روسی در بازی با پارما برای 616اُمین و آخرین بار با پیراهن جالوروسی به میدان می رود.

دنیله ده روسی به مناسبت خداحافظی با آ اس رم، نامه ای سرگشاده خطاب به همه کسانی که حتی برای لحظه ای تحت تاثیر دوران حرفه ای او قرار گرفتند، نوشته است. وی در این نامه احساسی از همه تشکر کرده است. به نقل از وبسایت رسمی رم، ده روسی با توجه به عکس زیر و با مکالمه ای خیالی از دوران کودکی اش، نامه خود را آغاز کرده است:

چرا می خندی؟
- چون خوشحالم.
ولی چرا خوشحالی؟
- چون لباس رم را دارم.
اما این لباس که اصل نیست؟
- نه؛ خاله تازه شماره ها را روی آن چسبانده است!
اگر به تو بگویم وقتی بزرگ شدی، می توانی بیش از 600 بار این لباس را به تن کنی، چه می گویی؟
- می گویم حتی یک بار پوشیدن این لباس برای من کافی است.

وقتی به عکس دوران بچگی ام نگاه می کنم، عکسی که حالا برای همه آشناست، تازه متوجه می شوم که چقدر خوش شانس بودم؛ شانس خوبی که هرگز انتظارش را نداشتم و هیچ وقت نتوانستم به درستی قدردان آن باشم. ماجراجویی طولانی با رم داشتم؛ پر از اتفاقات و تنش های زیاد که همیشه با عشقم به این باشگاه همراه بود.
نمی توانم قدردانی و تشکر خود را در قالب کلمات بیان کنم. وقتی می نویسم "متشکرم"؛ این جمله فقط ابراز احساسات و عواطفی که به ذهنم رسیده، نیست بلکه چهره ها و صداهای همه کسانی که در طول این مسیر طولانی همراه من بودند، در ذهنم مرور می شود.

اجازه بدهید از همه افرادی که از ابتدا تا کنون در باشگاه رم با آنها آشنا شدم، قدردانی کنم:

خانواده سنسی و رئیس پالوتا؛
همه زنان و مردانی که در تریگوریا (کمپ رم) کار می کردند و اکنون مشغول به کار هستند؛
بدون استثنا، تمام مربیانی که به شکل گیری سبک بازی و شخصیت من کمک کردند و چیزهای مهمی به من آموختند؛
کادر پزشکی باشگاه که همیشه از من مراقبت کردند و دامیانو که بدون کمک های او قطعا بازی های کمتری برای رم انجام می دادم؛
هم تیمی هایم، لذت بخش ترین قسمت کارم؛ آنها برای من مثل خانواده هستند. اتفاقات روزانه و کارهایی که در تریگوریا و رختکن انجام می دادیم، بزرگترین حسرت من خواهد شد؛ بیش از هر چیزی دلتنگش می شوم؛
برونو (کونتی) که در من ویژگی خاصی دید و مرا به آکادمی باشگاه معرفی کرد.

از فرانچسکو (توتی) هم تشکر می کنم؛ بازوبندی که به بازو می بستم، از برادر بزرگترم به من به ارث رسیده بود؛ میراث او بود؛ یک کاپیتان بزرگ و شگفت انگیزترین فوتبالیستی که تا کنون این پیراهن را پوشیده است. هیچ کسی مثل من نمی تواند 16 سال در کنار الگوی خود به میدان برود و این شانس را پیدا نمی کند؛ اکنون با احترام و افتخار، بازوبند را به الساندرو (فلورنتزی) می سپارم؛ او نیز برادرم محسوب می شود و شایسته این افتخار است.

از مادر و پدرم تشکر می کنم چون دو ارزش را به من منتقل کردند که سرمشق هر روزم بود: "هیچ وقت کاری که دوست نداری کسی در مورد تو انجام دهد، در مورد کسی انجام نده" و "همیشه دست افرادی که به دردسر افتاده اند را بگیر."
از محله اوستیا، مردم و ساحل آنجا تشکر می کنم. وقتی کودک بودم به من کمک کردید تا رشد کنم و سپس به عنوان یک مرد از من استقبال کردید.
همچنین از کسانی که از من حمایت کردند و در کنارم در خانه درد و رنج را تحمل کردند، متشکرم؛ بدون گایا، اولیویا، نوا و مخصوصا سارا (همسر ده روسی) نیمی از فردی که اکنون هستم، نمی شدم.

از همه هواداران رم، "هوادارانم" تشکر می کنم. امروز حداقل می توانم این اجازه را به خود بدهم که شما را "هوادارانم" خطاب کنم، چون من نیز قبلا بیرون زمین یکی از شما بودم و هنوز یکی از شما هستم؛ عشقی که همیشه به من نشان دادید باعث شد تا بتوانم همه این کارها را انجام بدهم. شما تنها دلیلی هستید که من این شهر و این زندگی را انتخاب کردم. این انتخاب را بارها و بارها انجام دادم؛ یکشنبه، ششصد و شانزدهمین باری است که این انتخاب را تکرار می کنم؛ درست ترین انتخاب زندگی ام.

به یاد دارم 26 ماه می چند سال پیش (2013) تبدیل شد به روزی که فکر می کردیم دیگر نمی توانیم بخندیم (روز شکست مقابل لاتزیو در فینال کوپا ایتالیا)؛ اما یکی از هواداران خالکوبی زده بود: "27 می 2013 است و هنوز باد می وزد." آن شخص صاحب خالکوبی را نمی شناسم اما می دانم 27 می امسال (اشاره به روز بعد از خداحافظی ده روسی) هنوز هم باد در این شهر خواهد وزید.
هیچ وقت مثل این چند هفته اخیر محبت شما را حس نکرده بودم؛ به شدت تحت تاثیر قرار گرفتم و آنرا از اعماق وجودم حس کردم. هیچ وقت شما را به این شکل متحد ندیده بودم اما حالا تنها هدیه ای که می توانید به من بدهید، کنار گذاشتن این ناراحتی و عصبانیت و حمایت دوباره از تنها چیزی است که برای همه ما اهمیت دارد؛ نامی که بالاتر و جلوتر از هر چیزی و هر کسی می آید؛ آ اس رم.

هیچ کسی بیش از من آ اس رم را دوست نخواهد داشت؛ به زودی می بینمتان.

دنیله ده روسی.