طرفداری - پیش از شروع مسابقات تکواندوی قهرمانی جهان در منچستر، کسی برای مدال آوری بانوان شانسی قائل نبود. در حقیقت، نام‌هایی مثل اکرم خدابنده و ناهید کیانی اعتبار بیشتری برای کسب مدال داشتند اما مهلا مومن زاده یکی از جوان‌های تیم مهرو کمرانی همه را شگفت زده کرد.
دختر ۱۷ ساله در وزن منهای ۴۶ کیلوگرم تا فینال پیش رفت و در نهایت با مدال نقره به کار خود پایان داد. او دومین مدالیست دختر ایران در ادوار مسابقات جهانی است و با کیمیا علیزاده که او نیز یک بار فینال را تجربه کرده، برابری می‌کند. مهلا مومن زاده در گفتگو با طرفداری در مورد این مدال شیرین صحبت کرده است:
* صادقانه پیش از شروع مسابقات جهانی فکر می‌کردی بتوانی تا فینال پیش بروی؟
من برای تاریخ سازی به منچستر آمده بودم. این طور نبود که از کسب مدال ناامید باشم. حتی به طلا فکر می‌کردم و انگیزه خیلی زیادی داشتم. خوشحالم که نقره جهان را گرفتم اما زمانی که به فینال رسیدم به این نقره قانع نبودم و می‌خواستم در فینال هم برنده باشم که قسمت من، مدال نقره بود.
شاید برخی فکر کنند که من با همین مدال نقره به سقف آرزوهایم رسیده‌ام اما هرگز چنین نیست. منتظر باشید تا در مسابقات بعدی خوشرنگ ترین مدال را به دست بیاورم و در المپیک بهترین نتیجه را کسب کنم.
* مهلا چه مسیری را برای رسیدن به فینال مسابقات جهانی طی کرده است؟
از ۶ سالگی وارد تکواندو شده‌ام و حالا ۱۱ سال است که هر روز و همیشه با تکواندو عجین هستم. از ۶ سالگی تا ۱۲ سالگی زیر نظر استاد مرحوم صبا معصومی کار می‌کردم که متاسفانه مبتلا به بیماری سرطان شد و به رحمت خدا رفت.
زمانی که استاد معصومی زنده بود آرزو داشت من را روی سکوی مسابقات قهرمانی بزرگسالان جهان ببیند. در زمان حیات ایشان، توانستم طلای نونهالان جهان را بگیرم اما زندگی به ایشان فرصت نداد که برآورده شدن آرزویش را ببیند.
وقتی استاد معصومی از میان ما رفت به خودم قول دادم که روزی باید آرزوی او را برآورده کنم و خوشحالم که امروز توانستم آرزوی آن روزش را محقق کنم. بخش مهمی از این مدال متعلق به اوست و و می دانم که او هم از این موفقیت بزرگ خوشحال است.
* رسیدن به این مدال برایت به سختی انجام شد؟
سن من از حریفانم کمتر بود و از سوی دیگر سال گذشته در مسابقات جهانی نوجوانان در تونس در یک چهارم نهایی حذف شدم و همین موارد باعث شده بود در شروع مسابقات جهانی کسی روی من حساب باز نکند اما به تدریج حریفانم متوجه شدند که رقیب خوبی هستم. همه چیز خوب پیش رفت و به فینال رسیدم اما حالا قصد ندارم که به این مدال فکر کنم. زمانی که از سکو پایین می آیید باید مدال و موفقیتی را که کسب کرده‌اید فراموش کنید و به مسابقه بعدی فکر کنید.
* قبل از این موقعیتی پیش آمده بود که ناامید شوی و بخواهی کار را رها کنی؟
در مسابقات المپیک جوانان در آرژانتین هم در یک چهارم نهایی با اختلاف یک امتیاز بازنده شدم و به مدال نرسیدم. در آن مسابقه بازیکن حریف یک ضربه به صورت من زد و باید ناک داون می‌شد اما این اتفاق نیفتاد. این مسئله من را به شدت آزار می‌داد.
بعد از همین مسابقات ناامید شده بودم اما با خودم گفتم باید همه چیز را تغییر دهی. این همه سال عرق نریخته‌ای که ناامید شوی. همه ما اعم از خودم، خانواده ام و استادانم سال‌ها زحمت کشیده بودیم. بنا بر این تصمیم گرفتم دوباره شروع کنم.
* دختران تکواندوکار ظاهراً در اینستاگرام فعالیت زیادی دارند و حتی برخی از آنها دارای صفحه هواداری هم هستند اما این موضوع در مورد تو صدق نمی‌کند. این، دلیل خاصی دارد؟
من از اینستاگرام به ندرت استفاده می‌کنم و به طور کلی با شبکه‌های اجتماعی به خصوص اینستاگرام میانه چندان خوبی ندارم. در اینستاگرام حرف و حدیث‌های زیادی وجود دارد و در نتیجه بی دلیل وارد حاشیه می‌شوید. احساس کردم حضور من در این فضا ذهنم را درگیر می‌کند و به همین دلیل از زمان آغاز اردوهای ملی فعالیتم را در فضای مجازی متوقف کردم.
* و حرف آخر؟
از فدراسیون تکواندو، استاد سروی نایب رئیس فدراسیون و مربیان تیم ملی به خاطر همه حمایت‌هایشان ممنونم. همچنین از خانواده ام و همه کسانی که برای من و تیم ملی قدمی برداشته‌اند قدردانی می‌کنم.
