مطلب ارسالی کاربران
پرسپولیسِ برانکو
اینکه برانکو سرمربی توانا و جنگجو و سیاستمدار و روانشناسی ست در آن شکی نیست . رفتار برانکو در همه ی این سال هایی که ایران بوده ، حال چه در تیم ملی و چه در پرسپولیس ، شاخص شخصیت و منشِ او شده . اما در همان نگاه بی طرفانه هم باید از نقاط مبهم رفتاری او صحبت کرد . موفقیت های برانکو ، صددرصد ، زبان نقد را بر او و درباره ش می بندد . اما هیچ انسانی ، بی چالش به سعادت نمی رسد . برانکو مرد شجاعی ست اما بیش از آن محتاط است . حال چه به تفکرش برگردد چه به اقتضای سنش . احتیاطش پرسپولیس را سه سال در اوج فوتبال ایران نگاه داشته . بحثی در این نیست . اما چیزی که پرسپولیس را برای من جذابش می کند نه فقط به چنگ آوردنِ جام های متعدد که به آتش کشیدنِ زمین های سبز فوتبال ست . برانکو مردی ست که در دوره ماموریتِ چهارساله اش در پرسپولیس راه جام گرفتن و مبارزه تا آخرین لحظه را یادِ بازیکنانش می داد . می دانیم که دیگر دیوانه گانی چون " مجتبا محرمی " و " فرشاد آقای گل " در زمین های فوتبال پیدا نمی شوند که نفس را در سینه ها حبس کنند . دیگر اعجوبه ای مثل " علی کریمی " نیست که در میان قلب هوادارانش لایی بزند و دل ها به همراه پاهایش زمین مستطیل را گز کنند . " مهدوی کیا "یی که سانترهایش میلیمتر به میلیمتر محاسبه شده باشد . مهم تر از آن اخلاق نیست . ستاره ها می شوند مثل " پیام صادقیان " که حسرت نبودش بر دل فوتبال می ماند . " مهدی طارمی " که هر چه خوب است در زمین فوتبال بیرون آن تنبل و خودخواه و تن پرور . ( مگر می شود تصور کرد طارمی به جای اروپا سر از ترکیه و بعدتر هم کشورهای حاشیه خلیج فارس بیاورد ! ) و ... . شاید دوران ستاره ها تمام شده ، شاید از این بابت می توان به برانکو حق داد . که هر ستاره ای باید در سایه ش حرکت کند . دستانش خالی ست و ستاره هایش را خود می سازد . بازیکنانش آرام آرام شبیه خودش می شوند . یادمان نرفته پرسپولیس زمانی پیش از برانکو بارها و بارها از حریف عقب افتاد و همان شد نتیجه ی نهایی بازی . انگار پرسپولیس که گل می خورد بازیکن و هوادار و مربی دست تسلیم بالا می بردند . گاهی که کامبک های پرسپولیس اتفاق می افتاد در ذهن ماندگار می شد . در این چهار سال برانکو ، چند بار پرسپولیس با شکست بازی را آغاز کرد و با پیروزی به سلامت گذر ؟ . این اتفاق ها آنقدر در دوره برانکو تکرار شد که تکراری ماند . حتی هوادار هم از بازگشت های رویایی پرسپولیس شگفت زده نشد . برانکو بسیاری از مفاهیم را در فوتبال پرسپولیس تغییر داد . پرسپولیس تیم شد . ربیع خواه در کنار نعمتی ، همتی در کنار رفیعی ، رادو در کنار علیپور ، همه هم اندازه شدند . کسی بزرگتر نشد . بزرگ کم نبود ، اما هیچ کس بزرگ تر از پرسپولیس نشد . یعنی برانکو نگذاشت بشود . می دانست اگر بازیکنی یا اسمی بزرگتر از پرسپولیس بشود پرسپولیس جا می ماند . برانکو اینها را یاد گرفته بود ، از خودِ فوتبال ایران . می دانست بازیکن امروزی ظرفیت ندارد ، هوادار هم ، هوادار گاهی بیش از اندازه ی بازیکن به او توجه می کند . نامش را فریاد می کشد . عکسش را آذین دیوارش می کند . برانکو ریشه ی این رفتار را کند .
شاید از نگاه من برانکو ماموریتش همین بود ، همین هایی که گفتم . شاید در فصل بعد هم باید چنین پرسپولیسی را ببینیم . پرسپولیسِ محصول برانکو . تیمی تشنه ی بردن ، در هر زمان از بازی . با بازیکنانی در خدمت تیم ، و پرسپولیس بزرگ تر از همه ی آنها .
