طرفداری - با اتمام فصل 2018/19 لیگ برتر انگلیس، مایکل کاکس نویسنده وب سایت فورفورتو اقدام به انتخاب 12 تیم برتر تاریخ لیگ برتر انگلیس (از فصل 1992/93 به بعد) با توجه به عملکردشان در طول یک فصل رقابت ها پرداخته است.
12. منچستریونایتد (2007/08)
یک تیم با عملکردی قابل توجه که به سادگی جام ها را کسب کرد. ادوین فن در سار به دوران اوج خود بازگشته بود، در حالی که نمانیا ویدیچ و ریو فردیناند بهترین زوج دفاعی اروپا بودند. مثلث میانی انگلیسی منچستریونایتد شامل پل اسکولز، اوون هارگریوز و مایکل کاریک که احتمالاً باهوش ترین هافبک های میانی انگلیسی نسلشان بودند و مثلث هجومی تیم شامل کریستیانو رونالدو، کارلوس توز و وین رونی که به طور دائم جابجا می شدند. رونالدو که عنصری غیر قابل توقف بود و عملکردش در آن فصل به وی کمک کرد اولین توپ طلای خود را کسب نماید. عملکرد بازیکنان ذخیره نیز در آن فصل قابل توجه بود. پارک جی سونگ، جان اوشی و درن فلجر شاید نام های بزرگی نبودند، ولی از هوش تاکتیکی بالایی برخوردار بودند و به سر الکس فرگوسن در راه خنثی کردن برنامه های تاکتیکی رقبا کمک شایانی می کردند. در حقیقت آن تیم منچستریونایتد یک ورژن اروپایی نیز داشت که از ورژن داخلی اش بهتر بود و با غلبه بر چلسیِ آورام گرانت موفق به کسب عنوان قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا شد.
11. منچستریونایتد (1999/2000)
به نظر می رسید شاگردان فرگوسن به دلیل کسب سه گانه در فصل گذشته رقابت ها، کار دشواری پیش رو داشته باشد، اما منچستریونایتد در فصل 1999/2000 نه تنها عنوان قهرمانی اش در لیگ برتر را تکرار کرد، بلکه 12 امتیاز و 17 گل بیشتر به ثبت رساند. در حالی که در فصل 1998/99 آن ها صرفاً در هفته پایانی و با کسب یک امتیاز بیشتر موفق به کسب عنوان قهرمانی شدند، در این فصل موفق شدند با حاشیه امنیتی 18 امتیازی عنوان قهرمانی را به دست آورند. این تیم شانس زیادی برای کسب مجدد سه گانه نیز داشت. بهترین خط هافبک لیگ شامل دیوید بکام، پل اسکولز، روی کین و رایان گیگز در حالی که اندی کول و دوایت یورک را جلوی خود می دیدند و دو ذخیره طلایی تیم یعنی تدی شرینگهام و اوله گونار سولسشر نیز در تیم حاضر بودند. مایکل سیلوستره در دفاع کناری از سرعت بالایی برخوردار بود، اما تنها ضعف تیم در درون دروازه بود، جایی که پس از جدایی پیتر اشمایکل، مارک بوسنیچ درون دروازه حضور داشت و عملکردی ضعیف از خود به نمایش گذاشت.
10. لستر سیتی (2015/16)
کسب عنوان قهرمانی در آن فصل از مسابقات توسط لسترسیتی واقعاً قابل توجه بود، جایی که هیچ کس انتظار نداشت شاگردان کلودیو رانیری عنوان قهرمانی را کسب نمایند و این مسئله را غیر ممکن می دانستند. با این حال لستر تمامی ناکامی هایش را به فراموشی سپرد و با 10 امتیاز اختلاف یک قهرمانی مقتدرانه و فراموش نشدنی کسب نمود. لسترسیتی تنها در سه دیدار فصل مغلوب رقبا شد. خط مشی تیم رانیری متفاوت بود، جایی که توپ و میدان در اختیار رقبا قرار گرفت و لستر با استفاده از ضد حمله های ویرانگرش به خواسته هایش می رسید. جیمی واردی رکورد گلزنی در دیدارهای متوالی لیگ را شکست، ریاض محرز با قابلیت های گلزنی، خلاقیت و پاس گل هایش عنوان بهترین بازیکن فصل را کسب نمود، در حالی که انگولو کانته در جلوی خط دفاعی تیم یک بازیکن سرسخت و همه کاره در میانه میدان بود. اما به طور کلی تمامی تیم عملکردی درخشان داشتند. خط دفاعی تیم در نیم فصل دوم یکی از بهترین خطوط دفاعی است که لیگ برتر در نیم فصل دوم به خود دیده است. لئو اوئوای آرژانتینی نیز در تیم یک ذخیره طلایی بود. این قهرمانی فوق العاده و غیرقابل پیش بینی باعث می شود که این لستر سیتی را در میان بهترین ها قرار دهیم.
9. منچستریونایتد (1993/94)
منچستریونایتد در طول سال های ابتدایی برگزاری لیگ برتر به صورت سریالی موفق شد قهرمانی کسب نماید، اما قهرمانی آن ها در فصل 1993/94، قاطع ترین قهرمانی شان در دهه 90 میلادی بود: تیمی با عملکردی درخشان، قدرتمند و با ثبات. آن ها پس از 40 مسابقه از 42 مسابقه شان قهرمان شدند. از نظر تاکتیکی، تیم از سیستم 2-4-4 استفاده می کرد، اگرچه شاید اولین تیم لیگ برتر بودند که از سیستم 1-3-2-4 استفده می کردند. روی کین تازه وارد زوج وحشتناکی در خط میانی با پل اینس تشکیل داده بود. هر دو بازیکن هافبک های باکس تو باکس بودند. دو نفر از میان لی شارپ، آندری کانچلسکیس و رایان گیگز با سرعت دادن به بازی تیم را به جلو هدایت می کردند، در حالی که در خط حمله، اریک کانتونای باشکوه عقب تر از یک دوست قدیمی یعنی مارک هیوز بازی می کرد. خط دفاعی این تیم نیز به سختی مغلوب می شد. دنیس اروین همیشه در ترکیب حاضر بود. استیو بروس، گری پالیستر و پل پارکر دیگر مدافعان تیم بودند و فراموش نکنیم با وجود پیتر اشمایکل به عنوان بهترین دروازه بان لیگ هیچ کس به راحتی فرصت گلزنی نداشت.
8. چلسی (2005/06)
این چلسی به اندازه چلسی فصل قبلش برای عنوان قهرمانی لایق نبود، اما تقریباً به همان اندازه تیم خوبی بود. آن ها فقط چهار امتیاز کمتر کسب نمودند آن هم به دلیل دو شکست پس از قطعی شدن عنوان قهرمانی شان و به همان اندازه فصل قبل گلزنی کردند. فرانک لمپارد شلیک های وحشتناکی داشت و دیدیه دروگبا و هرنان کرسپوی قرضی خط حمله قدرتمندی را تشکیل داده بودند و گل های مهمی به ثمر رساندند. دیمین داف و آرین روبن نتوانستند درخشش و پویایی فصل گذشته را تکرار کنند، اما در عوض جو کول با حضور ثابتش و تاثیرگذاری در تیم به ویژه با یک گل بسیار مهم در مقابل نزدیکترین رقیب یعنی منچستریونایتد در استمفوردبریج، نقش بسزایی در قهرمانی تیم ایفا کرد. با این حال اضافه شدن مایکل اسین به تیم یک نکته کلیدی در چلسی بود که قدرت بیشتری را به چلسی اضافه نمود. در این تیم مورینیو کمبود ویژه ای دیده نمی شد، اما برخلاف آمار و ارقام و امتیازاتی جالب توجهی که کسب نمودند، یکی از قهرمانان لیگ برتر هستند که کمترین توجه ها معطوف به آن ها شده است.
7. منچستریونایتد (2008/09)
این تیم را می توان با قهرمانان فصل 1999/2000 مقایسه نمود. در حالی که همگان بیشتر فصل گذشته را به دلیل قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا به یاد می آوردند، اما آن ها به لحاظ امتیازی در فصل بعدی لیگ برتر بهتر شدند. منچستریونایتد در فصل قبلی در رقابت تنگاتنگ با چلسی تحت هدایت آورام گرانت عنوان قهرمانی را ربود، اما عملکرد این منچستریونایتد جای تقدیر داشت جایی که شاید با بهترین تیم تاریخ لیگ برتر (که موفق به کسب عنوان قهرمانی نشد) یعنی لیورپول تحت هدایت رافا بنیتز موفق به کسب عنوان قهرمانی شد. کریستیانو رونالدو به ترسناکی فصل گذشته نبود و فقدان اوون هارگریوز در تیم ضربه بزرگی بود، اما فرگوسن، دیمیتار برباتوف را به تیم اضافه کرده بود. در حالی که فقدان یک مهاجم قاتل در محوطه شش قدم در فصل گذشته گذشته احساس می شد، مهاجم بلغاری تیم موفق شده بود با توجه به فیزیک و جایگیری اش این ویژگی را به تیم اضافه کند. اما نکته قابل توجه آن تیم ثبت 14 کلین شیت از نوامبر تا اواخر فوریه بود، که یک رکورد در تاریخ لیگ برتر است. آن ها تیمی با نمایش های قابل توجه و غیرمنتظره نبودند، همانطور که 9 گل کمتر از لیورپول تیم دوم جدول به ثمر رساندند و حتی در هر دو دیدار رفت و برگشت مغلوب لیورپول شدند، اما یک تیم یکدست درخشان بودند.
6. چلسی (2016/17)
گاهی دشوار است که دستاوردهایتان در دوران مدرن را وارد سالن و موزه مشاهیر کرد، اما هیچ کسی نمی تواند در خصوص آخرین قهرمانی چلسی در لیگ برتر دچار تردید شود. در یکی از رقابتی ترین فصول تاریخ لیگ برتر، تیم آنتونیو کونته موفق به کسب رکورد 93 امتیاز شد که پس از فصل 2004/05 دومین رکورد امتیازگیری بود. پس از یک شروع ناامیدکننده، چلسی در پاییز به سیستم 3-4-3 تغییر روش داد و موفق به ثبت 6 کلین شیت و 12 برد متوالی شد و آن ها را از جایگاه هشتم جدول به صدر فرستاد. حریفان راهکاری برای مقابله با دو وینگ بک چلسی یعنی مارکوس آلونسو و ویکتور موزس نداشتند، در حالی که حرکات انفجاری ادن هازارد در جناج چپ زمین و گلزنی های دیگو کوستا در جلوی دروازه امتیازات فراوانی را برای تیم اندوخت. جلوی دفاع سه نفره تیم، بازیکنی بود که برای دومین فصل متوالی ارزش های دفاعی خود را به اثبات رساند. انگولو کانته درخشید و با انرژی بی حد و حصرش و ویژگی توپ گیری کمک شایانی به چلسی کرد. کونته همچنین جایگاهی مناسب برای سسک فابرگاس پیدا کرد تا وی با پاس های فراوانش به تیم کمک کند.
5. چلسی (2004/05)
اولین فصل حضور ژوزه مورینیو در لیگ برتر انگلیس حول محور ساخت یک دفاع مستحکم و غیر قابل نفوذ چرخید. چلسی فقط 15 گل دریافت کرد و 25 کلین شیت کرد تا دو رکورد جاودانه در تاریخ لیگ برتر به ثبت رساند. آن ها با کسب 95 امتیاز رکورد کسب امتیاز در لیگ برتر را نیز شکستند، رکوردی که تا فصل 2017/18 ماندگار بود. فصل در حالی شروع شد که چلسی به آرامی و به ندرت گلزنی می کرد و تیم بیش از حد به ضربات شروع مجدد وابسته بود. با شروع پاییز آرین روبن نیز راه افتاد و خط حمله چلسی درخشان شد، جایی که این تیم در 6 دیدار از 9 دیدارش 4 گل وارد دروازه حریفان کرد. روبن و داف با جابجایی هایشان و عملکرد درخشانشان جان تازه ای به خط حمله چلسی دادند. دیدیه دروگبا هنوز موفق نشده بود جا پای خود را در تیم مستحکم کند و در این راه ایدور گوجیانسن با بازی های خوبی که به نمایش می گذاشت به تیم کمک می کرد، در حالی که فرانک لمپارد با عملکرد درخشان و باثباتش به یک هافبک هجومی قدرتمند و واقعی در تیم بدل شد. کلود ماکله له نیز به عنوان هافبک دفاعی عملکرد بسیار درخشانی در سیستم 3-3-4 داشت.
4. لیورپول (2018/19)
تنها تیم حاضر در این لیست که موفق به کسب عنوان قهرمانی لیگ برتر نشد، اما آن ها با کسب 97 امتیاز به دست آمده در هر فصل پیش از فصل 2017/18 می توانستند عنوان قهرمانی مسابقات را کسب کنند. با وجود فاصله 25 امتیازی با صدر جدول در فصل گذشته، هیچ کس تردیدی نداشت که یورگن کلوپ در پی چالش جدیدی به همراه تیمش است، اما کمتر کسی فکر می کرد که کلوپ تا چه حد برای این چالش جدی است. پس از اضافه کردن گرانقمیت ترین مدافع جهان در ژانویه گذشته به ترکیب تیم و اضافه کردن رکوردشکن آلیسون به درون دروازه، کلوپ نقاط ضعف تیمش را به نقطه قوت بدل کرد. شاید محمد صلاح نتوانست عملکرد درخشان فصل گذشته اش را تکرار کند، اما بار دیگر موفق به کسب جایزه کفش طلای لیگ برتر و البته به صورت مشترک با پیر امریک اوبامیانگ و سادیو مانه شد. دیگر شرکای وی در خط حمله لیورپول یعنی روبرتو فیرمینو و سادیو مانه پیشرفت خوبی داشتند و فراموش نکنیم دو مدافع کناری تیم یعنی ترنت الکساندر آرنولد و اندرو رابرتسون جزو بهترین مدافعین کناری تاریخ لیگ برتر خود را معرفی کردند. این تیم در طول فصل فقط یک بار آن هم در مقابل قهرمان شکست خورد و با وجود اینکه نتوانست عنوان قهرمانی لیگ را کسب کند، اما بدون شک یکی از بهترین تیم های تاریخ لیگ برتر بوده است.
3. منچسترسیتی (2018/19)
گاهی اوقات برای نشان دادن عظمت باید سختی فراوانی کشید. عملکرد لیورپول قطعاً در تعداد امتیازهای منچسترسیتی در فصل 2018/19 نقش زیادی داشت. پس از کسب لیگ با ثبت رکورد امتیازات، شاگردان گواردیولا کار سختی در دفاع از عنوان قهرمانی شان داشتند، اما آن ها 14 دیدار آخرشان در لیگ را با برد سپری کردند و در صورت کوچکترین لغزش در هر یک از این دیدارها، جایشان را با لیورپول عوض شده می دیدند. این برای اولین بار بود که سیتی از عنوان قهرمانی خود در لیگ دفاع می کرد و برای دومین بار متوالی موفق شدند حداقل یک بار تمامی 19 تیم لیگ برتر را شکست دهند و با یک امتیاز فاصله نسبت به لیورپول عنوان قهرمانی را به دست آورند. با وجود اینکه منچسترسیتی بهترین بازیکن فصل گذشته خود یعنی کوین دی بروین را در قسمت عمده ای از فصل در اختیار نداشت و فرناندینیو در آخر مسابقات به 34 سالگی رسید و کاپیتان کمپانی نیز با 33 سال سن در قسمت زیادی از فصل با مصدومیت دست و پنجه نرم می کرد، با این حال تعدادی از ستاره های همیشگی در راه کسب عنوان قهرمانی کمک حال گواردیولا بودند. سرخیو آگوئرو که مطابق معمول بهترین گلزن تیم بود و برای پنجمین فصل متوالی از مرز 20 گل در لیگ عبور کرد، رحیم استرلینگ که به سطح جدیدی در دوران فوتبالش رسید و داوید سیلوا که با وجود 33 سال سن همچنان نیروی با ارزشی در تیم بود. از عملکرد درخشان آیمریک لاپورته مدافع تیم نیز نباید به راحتی گذشت.
2. آرسنال (2003/04)
شاید تیم های دیگر موفق به کسب امتیازات بیشتری در لیگ شده باشند یا لیگ قهرمانان اروپا را به دست آورده باشند، اما چیزی که آرسنال را از سایر رقبا تفکیک می کند، فصلی است که بدون شکست به پایان رساندند. یک خط حمله رویایی و وحشتناک با گلزنی های تیری آنری، خلاقیت و تکنیک دنیس برکمپ و گلزنی ها و درخشش های دو بال تیم یعنی رابرت پیرس و فردریک لیونبرگ، آن آرسنال را بیادماندنی و دست نیافتنی کرده بود. ژیلبرتو سیلوا و پاتریک ویرا کمربند میانی توپچی ها را به حدی قوی کرده بودند که پس از خروجشان آرسنال همچنان فقدان چنین هافبکی را حس می کند. خط دفاعی مقتدر با حضور اشلی کول، لورن، سول کمپل و حبیب کولو توره و ینس لمان آلمانی که درون دروازه تیم ایستاده بود. آرسنال هم در زمینه خط حمله هم در خط دفاعی بهترین در لیگ بود. آن ها در زمینه مالکیت و ضد حمله نیز تیم قابلی بودند. این دلیلی است که چرا آرسنال بدون شکست را بالاتر از چلسی با 15 گل خورده می دانیم.
1. منچسترسیتی (2017/18)
برخی می توانند استدلال کنند که دلیلش کسب "100 امتیاز" در طول یک فصل است. اما می تواند دلایل دیگری هم داشته باشد: بیشترین برد، بیشترین گل زده، بیشترین امتیاز، بهترین تفاضل گل، بردن تمامی رقبا، بیشترین برد متوالی و غیره. بله این گروهی بود که به خوبی دور هم جمع شده بود، اما آیا همیشه می توان موفقیت ها را با وجود پول تضمین شده دانست؟ فراموش نکنیم منچستریونایتد در فصل 2016/17 با فاصله ای 15 امتیازی نسبت به چلسی به رتبه سوم قناعت کرد. پپ گواردیولا به فصل دوم نیاز داشت تا اشکالات تیم را مرتفع سازد و از سیتی یک تیم برنده با نمایش های زیبا سازد. درست است که آن ها در دو دیدار مغلوب لیورپول و منچستریونایتد شدند، اما در مجموع فصل فوق العاده ای را سپری کردند. سیتیزن ها برای 100 امتیازی شدن تا دقیقه 94 دیدار پایانی مقابل ساوتهمپتون تلاش کردند جاییکه گابریل ژسوس گل سه امتیازی تیمش را وارد دروازه حریف کرد.
