مطلب ارسالی کاربران
الدترافورد جایی برای وفاداری
به گزارش سایت نود، ۹۴ دقیقه تمام می‌شود... پایکوبی همسایه‌های پر سر و صدای الکس فرگوسن برای استشمام بوی جام قهرمانی لیگ برتر و بازیکنان و سرمربی شیاطین سرخ که این روزها بعد از بازی مراسم معذرت خواهی را بهتر از سازماندهی دفاعی تیمشان انجام می‌دهند! اتفاق بزرگ در موفقیت سیتی، شکست دوباره و دوباره منچستر و حتی در معذرت خواهی سولسشائر نیست. نکته حیرت‌انگیز هوادارانی هستند که تیم شکست خورده‌شان را ایستاده تشویق کردند. همان‌ها که در بحرانی ترین روزهای جوزه مورینیو تنهایش نگذاشتند. فصل ۱۰-۲۰۰۹ وقتی تا بعد از نیم فصل اول لورکوزن صدرنشین بوندس لیگا بود، در حالی که بیش از ۱۰ هفته به پایان لیگ باقی مانده بود سکوهای کم‌صبر آلیانز آره‌نای شهر مونیخ یک‌صدا پیش چشم سرمربی تیمشان شعار «فن‌خال اخراج» را سر می‌دادند.همان مربی‌ای که در پایان فصل قهرمانشان کرد. لوییس فن‌خال طی 2فصل بین سال‌های ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۶ با وجود گذاشتن سنگین‌ترین هزینه‌ها روی دست باشگاه چیزی به جز یک عنوان چهارم و یک پنجم به این تیم نداد اما هرگز شعاری به جز حمایت از روی سکوها نشنید. سال ۲۰۱۵ جوزه مورینیو که پیش از آن 2 قهرمانی به آبی‌های لندن هدیه داده بود در بازگشتش به استمفورد بریج موفق نبود و مطابق انتظار از سوی هواداران چلسی با هو و شعارهایی مبنی بر اخراج تا اولدترافورد بدرقه شد. به اولدترافورد رسید؛ به جایی که بعد از شکستن رکورد هزینه‌های فن‌خال، یک تیم بیمار و ضعیف و بدون انسجام برای سرمربی بعدی باقی گذاشت. این بهترین فرصت بود که به مقایسه هواداران 2 تیم انگلیسی بپردازد؛چرا که در فصل جاری و در بحرانی‌ترین روزها، زیر فشار تیم مدیریت باشگاه و فشار رسانه‌ها وقتی در مقابل آرسنال عقب افتادند، هیچ کس شعاری مبنی بر خروج سرمربی نشنید و آنها بعد از گل یک صدا فریاد می‌زدند؛ « یونایتد، بازگشت». درست است که سر بابی چارلتون، سر مت بازبی، جیمی مورفی، دنیس لاو، جرج بست، الکس فرگوسن، اریک کانتونا و خیلی دیگر از ستاره‌های سال‌های اخیر منچستریونایتد نقش پر رنگی در شب‌ها و روزهای حماسی و موفق این تیم داشتند اما حماسه واقعی را هوادارانی رقم می‌زنند که سرمربی جوانشان را تنها نمی‌گذارند. آنها حتی با یاغی‌های تیمشان هم با عطوفت برخورد می‌کنند و کارلوس تبس را بعد از اینکه در لباس سیتی به تیم سابقش گل زد و علامت سکوت را به هواداران منچستر نشان داد، بخشیدند و تبس یاغی،فن‌خال ضعیف، مورینیوی شکست خورده، مویس برکنار شده، رونالدوی کوچ کرده و هیچ عضوی از این باشگاه که حتی یک بار پیراهن این تیم را پوشیده هرگز از سوی سکوهای وفادار اولدترافورد هو نشده و مورد هجمه قرار نگرفته است. آنها چهارشنبه‌‌شب تلخی را با شکست 2 بر صفر به سیتی در ورزشگاه خودی در حالی که چندمین شکست متوالی را تجربه می‌کردند، پشت سر گذاشتند. درون زمین هیچ چیزی برای افتخار وجود نداشت. مهاجمان همچنان از بیماری مرموز گل نزدن رنج می‌بردند، پوگبا هیچ گرهی را باز نمی‌کرد، ماتیچ عرصه را بر هیچ کدام از عناصر هجومی حریف تنگ نمی‌کرد، مدافعان مثل همیشه نقطه قوت تیم حریف بودند و دخه‌آ هم لحظه غرور آفرینی ثبت نکرد. تعویض‌ها و تغییر تاکتیک هم از سوی نیمکت به خوردن گل دوم منجر شد اما آنها که درون زمین بودند این بار باید می‌ایستادند و برای هوادارانی دست می‌زدند که تلخ‌ترین شکست‌ها هم آنها را از پای در نمی‌آورد. اولدترافورد جایی است که گاهی جای بازیکنان و تماشاگران عوض می‌شود و همه ستاره‌های تیم باید برای ستاره‌های خاموش نشدنی روی سکوها دست بزنند. حتی اگر جام نیاورند، حتی اگر پشت سر هم ببازند، سرمربی تغییر دهند و حتی اگر در مقابل دشمنان قدیمی تحقیر شوند، روی سکوهای قرمز تئاتر رویاها جایی برای افتخار هست؛ افتخار به یکی از وفادارترین هواداران دنیا. منبع:سایت90
