"معضل ساری بال و توقعات دی لورنتیس"
کارلو آنچلوتی وارث ماشین مائوریتزیو ساری است. بانکداری که مربی شد و توانست در طول سه سال حضور خود در ناپولی دو مرتبه آن ها را در رده دوم جدول قرار دهد. ناپولی فصل گذشته تقریباً یوونتوس را گرفته بود و به رکورد 91 امتیازی در تاریخ باشگاه رسید. اما بدبختانه پنج امتیاز برای فتح اسکودتو کم داشت و این نتایج نتوانست مدیرشان آئورلیو دی لورنتیس را راضی نگه دارد. او معتقد بود ترکیب تیمشان به حد کافی توانایی اول شدن در سری آ را دارد اما ساری با تاکتیک های سخت خودش این شانس را از دست داد. بنابراین ساری رفت و آنچلوتی آمد. دی لورنتیس معتقد بود او تکه پازل گمشده اش برای به پایین کشیدن غول تورین را یافته است. آنچلوتی با یک مسئولیت بزرگ مواجه شد. ساری یک سبک بازی زیبا اما تأثیرگزار را پیاده سازی کرده بود. مردم "ساری بال" را دوست داشتند. ناپولی زیر نظر ساری با پاس های متعدد و جابجایی زیاد بازی می کرد. آن ها پرسینگ بالایی را در برابر حریف انجام می دادند تا هم مالکیت توپ را پس بگیرند هم از حمله تیم مقابل جلوگیری کنند. "بهترین دفاع، حمله است" شعار ساری بود. اگرچه این سبک به خاطر جابجایی های دائمی و یک-دو های فراوان بسیار تماشایی است اما هنگام اجرا بسیار سخت به نظر می رسید. هر عنصری در ساری بال به یکدیگر بستگی دارد به گونه ای که اگر هر کدام از آن ها از بین برود کل سیستم خراب می شود. هر بازیکن نیاز دارد تا در طول موج یکسانی در لحظه باشد. به این معنی که در این سیستم اصلاً جای اشتباه وجود ندارد. هیچ کس اجازه لغزش ندارد به همین خاطر ساری مجبور بود هرفصل از 13 یا 14 بازیکن با دقایق بازی مشخص استفاده کند. عدم استفاده از سیستم چرخشی، معضل بزرگ ساری بال بود. شاید دی لورنتیس درست می گفت. تردید در چرخشی بازی کردن تیم به قیمت از دست دادن اسکودتو شده بود. با استفاده از اهداف قابل پیش بینی و مالکیت توپ برای سنجش بازدهی دفاع و حمله، ناپولی در نیم فصل دوم به طور قابل توجهی افت کرده بود. آن ها در خلق موقعیت موثر نبودند و حریفان در برابر آن ها موقعیت های بیشتری داشتند. با وجود این که بازیکنان ناپولی پرسینگ بالای خود را در زمین حریف حفظ کرده بودند اما رقبا در نیم فصل دوم راحتتر می توانستند از فشار پرسینگ آن ها خارج شوند. چه ترکیب اولیه ناپولی به دلیل نبود سیستم چرخشی به نظر خسته می رسید چه تیم مقابل فهمیده بود که چگونه باید تاکتیک های آن ها را خنثی کند، به هر حال ساری بال در نیم فصل دوم بی اثر شده بود. درست جایی که سری آ به مرحله حساس خود رسیده بود.
"تغییرات آنچلوتی"
1- استفاده از سیستم چرخشی
اولین کاری که آنچلوتی در ناپولی انجام داد، تقسیم میزان دقایق بازی بین بازیکنان برای سرحال نگه داشتن آن ها در مراحل پایانی فصل بود. بازیکنان اکنون نسبت به همین مقطع در فصل گذشته بیشتر چرخشی بازی می کنند. با ورود بازیکنان جدید در سیستم چرخشی، کارلتو باید تاکتیک جدیدی برای حفظ رقابت در میان آن ها اتخاذ می کرد. ساری بال خیلی دقیق طراحی شده بود اما در ادامه خسته کننده می شد. آنچلوتی به دنبال تاکتیکی موثر و در عین حال ساده برای اجرا کردن بود. به همین خاطر تغییراتی دیگری در تیم انجام داد.
2- رهایی از پاس های کوتاه و زیاد
ناپولی سریعتر از قبل بازی می کند به طوری که تعداد پاس ها و زمان مالکیت تیم حدود 10 درصد کاهش یافته. آنچلوتی به جای استفاده از پاس های کوتاه، طول مسیر پاس ها را افزایش داده تا جایی که هر پاس حداقل باید 60 درصد عرض زمین را طی کند.
3- تغییر سیستم به 2-4-4
آن ها هم چنین از 3-3-4 به 2-4-4 خطی تغییر سیستم داده اند. شبکه پاس کاری ناپولی بین جورجینیو، همشیک و اینسینیه در نیمه میانی چپ زمین بود اما حالا بیشتر در سمت راست زمین با پاس های کلیدی خود بازی می کنند. 2-4-4 بیشتر بر جناحین تمرکز دارد و ناپولی به هنگام حمله 4-4-2 بازی می کند. فولبک ها و وینگر ها کناره ها را از آن خود می کنند تا دفاع حریف را به کنار زمین بکشانند. استفاده از عرض زمین به جای استفاده از پاس های کوتاه، کلید اصلی تیم کارلتو برای باز کردن فضای بین خطوط است.
4- انعطاف در برابر تیم های مختلف
آنچلوتی هم چنین بازی به بازی منعطف تر از مربی قبلی است. تیم او شاید همیشه 2-4-4 بازی می کند اما شکل و روش هجومی در برابر شیوه دفاعی حریفان تغییر می کند. محبوبیت 2-5-3 در ایتالیا به خصوص در میان تیم های ضعیف تر، بدین معنی است که ناپولی در مقابل بسیاری از تیم ها با دفاع 5 نفره مواجه می شود. آنچلوتی در برابر این سیستم، از سیستم هجومی 5-3-2 آینه استفاده می کند.
5- دفاع منطقه ای در کنار پرسینگ
کارلتو بازی دفاعی ناپولی را نیز تغییر داده است. وی سیستم پرس از بالای ساری را حفظ کرده اما دفاع منطقه ای ناپولی را هم افزایش داده است. هنگامی که آن ها نمی توانند توپ را از طریق پرسینگ بالا پس بگیرند فرم 2-4-4 دفاعی تنگاتنگ به خود می گیرند تا حریف نتواند از طریق فضای میانی به دفاع آن ها نفوذ کند. هافبک وسط آن ها به سرعت راه را بر بازیکن صاحب توپ در میانه زمین می بندد تا مجبور شود توپ را به هم تیمی اش در زمین خود بدهد یا توپ را به کناره ها ببرد. این فصل، مردان آنچلوتی حریفان را برای ارسال توپ به میانه دفاع به پاس های بلند محدود کرده اند. هم چنین آن ها را وادار ساخته اند بازی را به جناحین ببرند جایی که با فرم فشرده بازی خود فضای کمتری به تیم مقابل می دهند.
"نتیجه؟"
تفاوت فلسفه این دو مربی در ناپولی کاملاً قابل مشاهده است : ساری با حرکات و پاس های دقیق و تکراری سعی در غلبه کردن بر حریف داشت اما کارلتو با جابجایی های عمده در مناطق کلیدی زمین به دنبال گیج کردن تیم مقابل است. اما سوال این است که آیا ناپولی آنچلوتی بهتر از ناپولی ساری بازی می کند؟ نتایج که امیدوارکننده به نظر نمی رسد. در مقایسه با فصل گذشته آن ها تفاضل گل کمتری دارند. تفاوت از نگاه آمار قابل توجه نیست اما روند مسابقات نشان می دهد که آن ها به اندازه تیم ساری خوب بازی نمی کنند. گل زده کمتر و گل خورده بیشتر نسبت به فصل قبل. بنابراین اگرچه ناپولی موثرتر از فصل گذشته بازی می کند، اما آمار 100 پاس کمتر در هر بازی به حریفان این اجازه را می دهد که بیشتر به سمت دروازه شان هجوم بیاورند. به هر روی به نظر می رسد، برخلاف میل ناپولی، این یوونتوس است که آخر فصل اسکودتو را بالای سر می برد.
ترجمه ویدئوی ?How has Ancelotti tried to adopt Sarriball at Napoli از کانال Tifo Foootball در یوتیوب
