طرفداری- روز گذشته ملبورن ویکتوری، یکی از غول های فوتبال استرالیا و قهرمان فصل گذشته لیگ، در زمین خودش ۳-۱ به دائجو، یکی از کوچک ترین تیم های کره جنوبی باخت تا این تیم به اولین برد تاریخ خودش در لیگ قهرمانان آسیا دست پیدا کند. دائجو فصل گذشته در لیگ کره جنوبی هفتم شده و به واسطه قهرمانی در جام حذفی در مسابقات حاضر است.
با این حال، چیزی که بیشتر از باخت ملبورن ویکتوری نگران کننده بود، استقبال کم از این مسابقه بود. می گویند استرالیایی ها لیگ قهرمانان آسیا را نمی فهمند. این شاید حقیقت داشته باشد اما بسیاری از مللِ دیگر هم چنین احساسی دارند و این ناشی از مشکلِ بزرگتری است.
در کره جنوبی که که مردم تنها وقتی به لیگ قهرمانان آسیا اهمیت می دهند که تورنمنت به مرحله یک چهارم نهایی رسیده باشد، موفقیت دائجو کاملا زیرسایه مسابقات لیگ قهرمانان اروپا قرار گرفت که دیروز در آسیا به ترندِ مهمی تبدیل شده بود. در زمان قدیم، من سایت های فوتبالی مختلفی را در کشورهای مختلف قاره آسیا راه انداختم و به هیچ وجه عجیب نبود که لیگ قهرمانان آسیا اغلب مشکلات زیادی در راه ارائه به مخاطب داشت. در واقع این تورنمنت از زمان خلقتش یعنی سال ۲۰۰۳، با این مشکل مواجه بوده است. من برای خبرنگاران استرالیایی ناراحت هستم که در روزهای ابتدایی به کشورهای شرق آسیا سفر کردند و از اینکه جزئی از این تورنمنت بودند هیجان زده بودند اما بعد از مواجهه با بی علاقگی مردم در نواحی مختلف، غافلگیر و در نهایت ناامید شدند. استرالیا شاید عاشق لیگ قهرمانان آسیا نشد اما زمانی بود که دنبال رابطه عاطفی با آن بود که مشخصا در بازی های شبانه وسط هفته در پوهانگ یا ناگویا سخت پیدا می شد.(لیگ قهرمانان آسیا در شرایط بسیار بهتری قرار می گرفت اگر بازی ها در روزهای آخر هفته برگزار شود.)
البته که عادلانه است بگوییم ساماندهی یک تورنمنت در بزرگترین قاره جهان، کار سختی برای AFC است، جذاب کردنش حتی سخت تر! مهم ترین مشکل اینجاست که علاقه به فوتبال آسیا در بین اهالی آسیا، همچنان فاصله زیادی با سطح استاندارد دارد. در بین رسانه های قاره آسیا، اگر مسئله ای داخلی نباشد یا بازیکنی سوژه نداده باشد، کمتر پوششی از لیگ قهرمانان آسیا وجود دارد. چالش همیشه این بوده که فوتبال دوستانِ آسیایی را به فوتبال در آسیا علاقه مند کنیم و همچنان هم این چالش وجود دارد! البته که انتقادات نسبت به AFC همچنان وارد است: آنها به اندازه کافی در جهت ترویج و تبلیغ تورنمنت، تلاش نمی کنند. طرح های زیادی ارائه شد اما کمتر به عمل انجامید چون در خیلی از موارد، مقامات واقعا نمی دانند چه کنند.
سالیان زیادی است که این امیدواری وجود دارد تیم های بزرگ به لیگ قهرمانان آسیا صعود کنند و جمعیت بیشتری با خود بیاورند. این قضیه با ظهور تیم های بزرگ چین مثل گوانگژو اورگرانده که تورنمنت را جدی گرفت و موفقیت در آن را بخشِ مهمی از رشد خودش دانست، یا با حضور غول های ایرانی(استقلال و پرسپولیس) تا حدی عملی شد. این تیم ها موفق شدند میانگین حضور تماشاچی را بالا ببرند اما مشکلات اساسی همچنان برقرار هستند. یکی از مشکلات، پول است. شاید جذاب کردن تورنمنت از نظر مالی، بتواند کمک کند اما به طور کامل نمی تواند ذهنیت را نسبت به آن تغییر دهد.
یک راه حل مهم این است که لیگ قهرمانان آسیا را بیشتر گسترش کنند. کشورهایی در آسیا وجود دارند به شدت خواستار حضور و درگیر شدن در این تورنمنت هستند. داشتنِ ۴ تیم از ژاپن، کره جنوبی، چین، امارات و ...، نه تنها خسته کننده است بلکه باعث می شود حس از خود راضی بودن در تیم های حاضر ایجاد شود! اختصاص دادن تنها ۲ سهمیه به هر کدام از این کشورها کافی است و باعث می شود حتی این سهمیه باارزش شود. اگر ژاپن به جای ۴ سهمیه تنها ۲ سهمیه داشت، اینکه دیروز سانفریس هیروشیما با تیم ذخیره هایش به مصاف گوانگژو رفت، کمتر در خانه مورد استقبال قرار می گرفت!
حضور تیم ها و کشورهای جدید نه تنها گوناگونی را بیشتر می کند، بلکه لیگ قهرمانان آسیا را جذاب تر می کند. تمام علاقه مندان به فوتبال در مالزی دیروز شاهد اولین حضور نماینده کشورشان در لیگ قهرمانان آسیا بودند. جوهر دارالتعظیم که این تورنمنت را هم بخش مهمی از رشدش می داند، دیروز در ژاپن و برابر کاشیما آنتلرز، قهرمان سال گذشته، تنها ۲-۱ باخت و از همین حالا می توان انتظار داشت در اولین بازی خانگی جوهر دارالتعظیم، تماشاگران زیادی در مالزی به استقبال این تیم بروند. حضور تیم هایی از ویتنام، اندونزی، تایلند و هند، رنگِ لیگ قهرمانان آسیا را بیشتر می کند و هواداران و مخاطبان زیادی را درگیر خواهد کرد.
کنفدراسیون فوتبال آسیا AFC هم باید به رسانه های داخلی کمک کند و آنها را تشویق کند تا بیشتر تورنمنت را در معرض نمایش قرار دهند. لیگ قهرمانان آسیا تا فینال به دو بخش شرقی و غربی تقسیم بندی شده و به نظر دو تورنمنت متفاوت در حال برگزاری است که افراد داخل ناحیه غرب، بخش شرقی را نادیده می گیرند و بالعکس. من در برخی از قرعه کشی های لیگ قهرمانان آسیا در مالزی حضور داشته ام و باید بگویم که تعداد خبرنگاران غیر مالزیاییِ حاضر، شبیه به تعداد گل هایی است که دائجو دیشب به ثمر رساند(۳).
سایر پیشنهادات قبلا هم مطرح شده است. فوتبال فانتزی، کارگاه های آموزشی و سمینارهایی که مقامات بفهمند چه کاری باید انجام دهند و چه کاری نباید. برای مثال، دادنِ شانس مصاحبه با بازیکنان بزرگ شاغل در خارج از لیگ داخلی، ایده خوبی به نظر می رسد اما مشکل اینجاست که برخی کشورها و باشگاه ها کمتر اهمیتی به این قضیه می دهند. AFC می تواند فدراسیون و تیم هایی که برای مصاحبه همکاری می کنند یا نمی کنند را مورد تشویق یا مواخذه قرار دهد. AFC باید به سیستم چماق و هویج رو بیاورد. البته که همه چیز سیاه نیست. استانداردها چه داخل زمین و چه خارج از زمین پیشرفت کرده اند و لیگ قهرمانان آسیا حتی می تواند غیرقابل پیش بینی باشد. اما با این حال، داستانِ این تورنمنت باید بیشتر به سایرین گفته شود. افراد بیشتری باید لیگ قهرمانان آسیا را ببینند و از آن لذت ببرند. گفتنش، آسان است...
