بایرنو موناکیوهمیشه وقتی بحث عملکرد بد یک تیم می شود، همیشه بحث تاکتیک را به وسط می کشند اما بعضی وقت ها روحیه و انرژی و اعتماد به نفس بازیکنان، می تواند بر تاکتیک غلبه کند. رک بگویم شاید دلیل اصلی سه گانه زیدان با رئال مادرید، همین روحیه فرامتنی بازیکنان بودند که زیدان به شدت حساب شده و دوستانه، روحیه و انرژی هر بازیکنانی را بالا برد. این قضیه را می توان فهمید که چگونه بازیکنی بیاید گیچی برگردان تقریبا سوپرمنی بزند (اشاره به بازی یووه - رئال)!
بایرن سیستم تدافعی چیده بود، همون سیستمی که ما از آنجلوتی انتظار داشتیم که برامون برآورده نکرد. هدف فقط مساوی بود و گرفتیم. نمی دانم به نفعمان هست یا نه اما بازی برگشت حکم یک قضیه مرگ و زندگی برای کواچ است. کواچ نمی داند که چکار کند. تکلیف مشخص نیست. از آن طرف در بوندس لیگا به گونه ای دفاع می چیند که در ثانیه 13 گل می خوریم و در اینجا دفاع درست می گذارد؟ گمان می کنم که کواچ قضیه جام حذفی و سی ال را جدی تر از بوندس لیگا گرفته است. بحث روحیه هم در واقع برمی گردد به دو وینگرمون که موقعیت های ضد حمله ای عالی داشتند که نتوانستند به خوبی اجرا کنند. گنابری کمی بهتر از کومان بود و لواندوفسکی الان به طور کامل مشخص شد که مرد بازی های بزرگ نیست. احساس میکنم که لوا و مولر پس از باخت برابر اتلتیکو، دیگر آن بازیکنان سابق در بازیهای بزرگ نیستند. کیمیش قطعا بازیکن فرا اسطوره می شود و دست پپ درد نکند که حداقل یک هدیه ای موقع رفتن برامون گذاشت. نبود کیمیش و قطعا وجود رافینیا که مدام سوتی اش در مقابل رئال در ذهنم جاری می شود، قطعا از گوشه اذیت خواهیم شد. نمی دانم فن دایک کیست و بازی هایش را ندیدم اما می گویند عالی است و می تواند خط دفاعی تیم را بهم بریزد. امیدوارم بازی خوبی را به نمایش بگذاریم. هشت سالی می شود که در این مرحله حذف نشدیم و دوست هم نداریم حذف بشیم. بایرن باید آن بازی را ببرد اما بردی اقتصادی باشد نه با تفکر گل زیاد!
