هدلی فریمن گزارشگر گاردین، در مقاله‌ای با عنوان "قدم‌زدن من تا محل کارم نشان می‌دهد چگونه بی‌خانمان‌ها چهره بریتانیا را تغییر دادند"؛ به معضلات اجتماعی و فرهنگی ناشی از دشواری‌های اقتصادی سال‌های اخیر در بریتانیا پرداخته است.
خانم فریمن در ابتدای این گزارش نوشته است: «قدم‌زدن من تا محل کارم خیلی طولانی نیست. با سرعتی متوسط اگر پیاده بروم، ۱۵ دقیقه طول می‌کشد. خیلی خاص و دوست داشتنی هم نیست...؛ اما مزیت عمده‌اش این است که... آدم متوجه تغییرات محله‌اش می‌شود و بزرگ‌ترین تغییر تعداد افراد بی‌خانمانی است که من از کنارشان می‌گذرم تا به محل کارم برسم».
این نویسنده با تشریح جزئیات دیدار روزمره‌اش در محله به ساختمان‌های مجلل، دفاتر شرکت‌های بزرگ یا پروژه‌های شهری گران‌قیمتی اشاره می‌کند که کوهی از تشک و پتوی بسیاری از بی‌خانمان‌ها کنارشان خودنمایی می‌کند.
او همچنین به پدیده گدایی و درخواست چند سکه پول خرد از خودرو‌ها با این عبارت اشاره کرده است: «چیزی که از زمانی که در آمریکا زندگی می‌کردم، دیگر (در بریتانیا) ندیده بودم».
او می‌افزاید: «در کالدونین رود، باجه تلفن‌های عمومی روز‌ها پر می‌شود از کارتن‌های تخت‌شده‌ای که قرار است شب‌ها به‌عنوان لحاف و تشک از آن‌ها استفاده شود».
نویسنده بعد از اشاره به نمونه‌های متعدد، به مشکل بالا رفتن بیش از حد کرایه خانه اشاره کرده و نوشته است که برخلاف گذشته، افراد لاابالی و الکلی نیستند که به خیابان پناه آورده‌اند؛ بلکه بسیاری از این افراد کارگر هستند یا رانندگان شرکت اوبر که باید وام خودروهایشان را بدهند و افرادی که نمی‌توانند هزینه اقامت در مسکنی را که تا این اندازه قیمتش بالا رفته است، بپردازند.
«قدم‌زدن تا محل کار، راهپیمایی در امتداد تار و پود ساختار اجتماعی نخ نما شده بریتانیاست که روز به روز شکننده‌تر می‌شود. بعضی افراد خیّر دارند کار‌هایی را می‌کنند که دولت از انجام آن ناتوان مانده و با وجود همه موانع سعی می‌کنند به افرادی کمک کنند که خیلی ساده ممکن بود خود ما در میان آن‌ها باشیم. وظیفه آن‌ها نیست که این کار‌ها را انجام بدهند؛ ولی کارشان را انجام می‌دهند.
بسیار ناراحت‌کننده است که این همه نیاز و نیازمند به وجود آمده که دولت مسبب آن است؛ اما از سوی دیگر واکنش و اقدامات همسایگان من و آدم‌های عادی دلگرم‌کننده است و این چیزی است که در سال ۲۰۱۹ می‌توان به آن چشم امید داشت».
