برزیل این روزها "پدیده" ندارد. اگر بخواهیم از نیمار بگوییم بحث غیر منصفانه می شود. نیمار کوچک در نوع خود یک پدیده منحصر به فرد به شمار می آید اما پدیده ای که با پدیده مشهور و دوست داشتنی برزیلی فاصله زیادی دارد. روزی روزگاری نوک پیکان خط آتش سلسائو پدیده ای بود به نام رونالدو. اما این روزها فردها و ژوها جلوی دروازه حریفان را اشغال کرده اند، بازیکنانی که نه تنها هیچ خطری برای مدافعان رقیب ندارند بلکه حتی سایه ای از آن چه باید باشند نیستند.
برزیل 2014 در نوع خود یک پدیده محسوب می شود. اگر نگاهی به فهرست برزیل بی اندازیم متوجه می شویم حضور بازیکنان جوان و در عین حال کاملی چون نیمار، برنارد، ویلیان، اسکار، فرناندینیو و حتی پائولینیو و از آن سو حذف شدن نام های بزرگی چون روبینیو، کاکا، رونالدینیو، لوکاس مورا، میراندا، فیلیپه لوئیس، لوکاس لیوا و فیلیپ کوتینیو باعث شده است بتوانیم به راحتی این فهرست را پدیده جام جهانی بدانیم. تردیدی نیست که کاکا و رونالدینیو روزهای پایانی فوتبال خود را پشت سر می گذارند اما این برزیل نیاز به یک پدیده بی چون و چرا دارد. پدیده ای که خیال مردم برزیل و هواداران را در خانه راحت نگه دارد.
نیمار شاید تنها گزینه ای باشد که بتوان بدون اندکی تفکر وی را پدیده فهرست تیم ملی برزیل نامید. عملکرد ملی پوش بارسایی حاکی از این مسئله است. اما نکته ای که شرایط این بازیکن را تحت الشعاع قرار می دهد دور بودن وی از دروازه است. رونالدو در زمان حضورش یک مهاجم نوک تمام عیار و حرفه ای بود در حالی که نیمار متمایل به سمت چپ بازی می کند. با این حال باز هم باید گفت عملکرد نیمار در مقایسه با محلی که بازی می کند بی نظیر بوده است.
اگر میزبان می خواهد جام را در خانه بالا ببرد به یک پدیده واقعی نیاز دارد، به رونالدویی که آن جلو کارش را بلد باشد، به یک تکیه گاه، به یک تمام کننده. فرد و ژو نسبت به آن چه ما هواداران از برزیل در خاطر داریم فاصله بسیاری دارند. حتی سایه کوچکی از آدریانوی آن روزهای اینتر می تواند یک تنه فرد و ژو را کنار بزند. فیل بزرگ برای به پایان رساندن وظیفه اش باید فرد و ژو را بیشتر از نظر روانی برای بازی های بزرگ پیش رو و لحظات حساس آماده کند.
از سوی دیگر نام هالک جلب توجه می کند، بازیکنی که از نظر جسمانی می تواند رقیب سرسختی برای مقایسه شدن با آدریانو باشد. قدرت جسمانی بالا، شوت های سهمگین و سرعت خوب این بازیکن می تواند به کار اسکولاری و سلسائو بیاید اما آن چه این بازیکن را نیز از شکل ایده آل و ضروری دور و دورتر می کند شرایط روحی متزلزل اوست. وی در بازی آخر برابر شیلی نشان داد که چقدر می تواند به تنهایی برای میزبان فاجعه ساز باشد. جام جهانی جایی است که بازیکن باید رونالدو باشد، باهوش، کاری، موقعیت شناس و تمام کننده.
این برزیل برای قهرمان شدن فقط یک چیز کم دارد: حلول روح پدیده در جسم های بی خطری به نام فرد و ژو. ماموریت ویژه و جدید اسکولاری همین است و بس. گاهی به خود می گویم کاش زلاتان این روزها برزیلی بود. آن وقت می شد برزیل را قهرمان زودهنگام جام نامید. روزی روزگاری برزیل پله داشت، روماریو داشت، ببتو داشت، لئونیداس، توستائو، گارینشا و جرزینیو داشت، رونالدو و ریوالدو و کاکا و رونالدینیو داشت، برزیل امروز فقط یک نیمار دارد.
