juve zhilvanبا اومدن رونالدو، پائولو دیبالا به نفر دوم یوونتوس تبدیل شد. اون دردانه‌ای که با دلپیرو مقایسه می‌شد و دل هوادارا رو برده بود و داشت ابر ستاره‌ی تیم پر ستاره‌ی یوونتوس می‌شد، به نفر دوم تبدیل شد. البته طبیعی هم بود؛ چه بازیکنی در دنیا وجود داره که رونالدو به تیمش بپیونده و اون بازیکن نشه نفر دوم؟
به هر حال دیبالا از مرکز توجه‌ها خارج شده بود و این رو دوست نداشت. حالا نیمکت نشین هم شده بود و این قضیه بیشتر خودش رو نشون می‌داد! اما رونالدو با سی‌و‌چهار سال سن و کوله باری از تجربه بهتر از هر کسی متوجه فشار مضاعفی که روی دیبالا بود شد و با یک شادی گل که از نظر خیلیا ساده به نظر می‌رسید کمک خیلی بزرگی به دیبالا کرد.
این که رونالدو خوشحالی گلی که سالهاست داره انجامش میده رو با شادی پس از گل دیبالا تلفیق کرد، یعنی هدایت کانون توجه‌ها از خودش به دیبالا، یعنی اطلاع دادن به افکار عمومی و هواداران که فراموش نکنین ستاره‌ی بزرگ دیگه‌ای هم در این تیم وجود داره. و مطمئن باشید این چند ثانیه که برای ما و شما به سرعت گذشت و تموم شد خیلی تاثیر شگرفی بر ذهن و نگرش دیبالا میذاره، دیبالایی که هر چقدر هم از لحاظ فنی قوی باشه اون ذهنیت قدرتمند و آلفا رو نداره.
مربی دیبالا رو گذاشته بود رو نیمکت و به نظر چیز خاصی نمی‌رسید، هیچکس هم انتظار نداشت رونالدو بعد از گلزنی چنین کاری رو بکنه اما رونالدو این کار رو کرد، چون می‌خواست به دیبالا روحیه بده، چون می‌خواست از دیبالا حمایت، همونطور که وقتی خود رونالدو مقابل والنسیا اخراج شد از برناردسکی و امره جان بگیر تا مانژوکیچ و پیانیچ ازش حمایت کردن.
به قول رییس آنیلی که نقل قولی از سه تفنگدار الکساندر دوما رو توییت کرده بود:
همه برای یکی، یکی برای همه.
