ما و اتاق خواب دوست داشتنی مان...
اما چرا ما تا الان هیچکدامشان را ملاقات نکردیم؟!
ما در مواجه با تمدن هوشمند فرازمینی دو گونه می توانیم طرح سوال بکنیم ؛
اول چرا ما آنها را ندیدیم
دوم چرا آنها ما را ندیدند
در اینجا ما قصد جواب دادن به سوال اول را داریم که چرا تا الان ما در فضا تمدن هوشمندی ندیدیم
برای پاسخ به این سوال باید گفت مهمترین فاکتوری که ما نتوانسته ایم غیر از خودمان موجوده دیگری را در فضا ببینیم سرعت ماست.
اگر بخواهید واقعیت را بدانید ما با سرعتی که تا الان به آن رسیدیم برای سفر در فضا به جایی نخواهیم رسید!
برای درک بهتر این مسئله فرض کنید اگر کهکشان راه شیری را کل فضای کشف شده در نظر بگیریم ما با تمام پیشرفتها و سفینه های آنچنانی به قول خودمان تا الان حتی از اتاق خوابمان هم نتوانستیم آنطرف تر برویم !
"ما فقط آنقدر مطمئن هستیم که در اتاق خوابمان کسی را ندیدیم! نه بیشتر "
ما حتی اگر بتوانیم در آینده به سرعت نور هم دست پیدا کنیم یعنی در عرض 1.5 ثانیه به ماه برویم.
حداقل 4سال و نیم طول میکشد تا به نزدیک ترین ستاره غیر از خورشید برسیم.
30/000 سال ، طول میکشد تا به وسط کهکشان راه شیری خودمان برسیم !
2.5میلیون سال، تا به همسایه دیوار به دیوارمان یعنی کهکشان اندرومدا برسیم.
340 میلیون سال، تا از گروه محلی کهکشان های دوربرمان یا از محله مان که حدود 10هزار کهکشان هست بیرون بیایم!
و 46.5 بیلیون سال طول میکشد تا به اصطلاح به لبه جهان هستی خودمان و تا جایی که مطمئن هستیم وجود دارد برسیم !
و همه اینها زمانیست که حداقل ما به سرعت نور برسیم !
یعنی سیصد هزار کیلومتر در ثانیه!
در واقع سرعت و عمر ما برای این حجم وسعت در کائنات و کنکاش در آن برای دیدن تمدن هوشمند خیلی خیلی کم است و اجازه اینکه ما از اتاق خواب دوست داشتنی مان هم بیرون برویم را به ما نمیدهد.
به همین دلیل اگر قصد دیدن تمدن هوشمند را داریم باید به فکر راههای میانبره دیگری برای رفتن به اعماق کائنات پیدا کنیم که جهانهای موازی یکی از این فرضیه های خارق العاده است...!
برگرفته از افق رویداد
