باختیم؟ مگر انتظار داشتیم که واقعاً ببریم و به دور بعد صعود کنیم؟ جلوی آرژانتین فوق العاده بودیم؟ بگذاریدش به حساب غیرت مردان ایرانی که ممکن است برای لحظاتی هم که شده، فرای توان خود ظاهر شوند؛ ممکن است بوکسر 70 کیلویی ایرانی در صورت غیرتی‌شدن (همان جوگیری ولی به معنای مثبتش) از پس یک حریف 90 کیلویی برآید. ایرانی هستیم دیگر، دست خودمان نیست. در خون ماست.
امشب 80 میلیون نفر به 11 مرد سپیدپوش چشم دوخته بودند، به استادی پرتغالی در کنار زمین امیدوار بودند که شاید باز طلسمی در آستینش پنهان کرده تا یوزهای ما را "غیرتی کند". نشد. این بار نشد. اشکالی ندارد. مگر قرار است همیشه دنیا به کام باشد؟ مگر ما از تاریخمان نیاموخته‌ایم که پس از سختی‌ها و تلخی‌ها همیشه قدرتمند بازخواهیم گشت؟ مگر نه که هرگاه که ما را غارت کردند، دست آخر این ما بودیم که سرآمد شدیم و چیره؟ ما ایران هستیم و ایران هرگز نمی‌میرد!
چه کسی انتظار داشت که بتوانیم از پس آرژانتین برآییم؟ هیچ کس. اما آلبی سلسلته را واقعاً متوقف کرده بودیم. واقعاً داشتیم می‌بردیم که آن مرد پنالتی ما را اعلام نکرد و آخر سر، سوپر استار آرژانتینی‌ها، همانی که هاشم برایش نقشه‌ها داشت، تیری شلیک و ما را به زمین زد.
ما در این جام بی‌نظیر بوده‌ایم و نمی‌توان این را انکار کرد. کار به آمار و ارقام نداشته باشید. از تیمی پیر و به مراتب ضعیف‌تر از غول‌ها هیچ کس انتظاری نداشته و نمی‌تواند داشته باشد. به نظرسنجی‌های قبل از رفتن تیم به جام نگاه کنید و ببینید که چند درصد برای ما شانس صعود می‌دیدند. ما در حد غول‌های فوتبال نیستیم و خود از این موضوع بهتر آگاهیم.
اما همین ضعفا، همین‌هایی که کیفیت پایینی دارند، توانستند که در حدی فرای انتظار ظاهر شوند. پس ما می‌توانیم! باید از این موفقیت ناچیز درس بگیریم. باید بسازیم. باید به جلو برویم. دستاورد ما در این جام اصلاً ناچیز نبود. هیچ کس نباید ارزش عملکرد تیم ما را زیر سوال ببرد. مالکیت توپ ما به 35% نرسید؟ خب نرسد مگر طوری می‌شود؟ ما را چه به آمار و ارقام؟ ایران خودش را با خودش مقایسه می‌کند. اصلش هم همین است. همین که توانستیم با آرژانتین به آن خوبی بجنگیم و از نیجریه امتیاز بگیریم (یادمان باشد که همین نیجریه توانست 2 گل به آرژانتین بزند) باز جای شکرش باقیست.
جای خوشحالیست. باید افتخار کنیم به مردانمان و اینکه تا جایی که جسمشان اجازه می‌داد، میل ذهن و روح خود را در زمین پیاده کردند. باید برایشان دست زد. همین نهایت توانشان بود. این نهایت توان مردان حال حاضر ما بود. آیا نمی‌توانیم امیدوار باشیم که در آینده قوی‌تر خواهیم شد؟ آیا نمی‌توانیم به آینده امیدوار باشیم؟ ما همیشه پس از سختی‌ها و مصائب قوی‌تر بازگشته‌ایم، پس این بار هم می‌توانیم. به سختی به برزیل رفتیم و با افتخار بازمی‌گردیم.
حال وقت آن است که از این شکست درس بگیریم و به جلو برویم. نباید با غم و اندوه بیش از حد همه چیز را خراب کنیم. در والیبال توانستیم، چرا در فوتبال نتوانیم؟ ما می‌توانیم و به جلو رفتن ادامه خواهیم داد.
ملی‌پوش کشورم، مردی که برای من ایرانی جنگیدی و دویدی، به تو افتخار میکنم. خسته نباشی. ناراحت نباش، انتظار بیش از این هم نمی‌شد داشت، فقط فراموش نکن این را که نباید این جا بمانی. جای ما این جا نیست. این یک سکوی پرتاب است. می‌توانیم به جلوتر برویم.
به امید یک آینده بهتر.
