بازیهای دور گروهی تیم ملی، با تمام استرس و اضطرابی که میشد به وضوح در چهره کیروش دید، تمام شد.
بازی با یمنی که میشد به جرأت گفت ضعیفترین تیم حاضر در جام بود( ده گل خورده و بدون حتی یک گل زده).
بازی دوم با ویتنام، یکی از ضعیفترین تیمهای شرق آسیا( اگه نگیم ضعیفترین تیم شرق آسیا).
و بازی سوم با ضعیفترین تیم حداقل بیست سال اخیر ملی فوتبال عراق( اگه دوستان فوتبال ملی چند سال اخیر عراق رو با ستاره های خوبش به یاد داشته باشید).
بازی یمن رو میشه گفت شاید کمتر، ولی به عینه میشد احساس کرد که بازی ویتنام و عراق روی کیروش خیلی فشار و استرس آورد و همون استرس رو هم داشت به تیمش منتقل میکرد.
تیم ملی ایران در دفاع و دفاع تیمی خیلی کند و پر اشتباه ظاهر شد، دقیقا در هر دو بازی آخر.
ویتنام درسته که جزو تیمهای شرق آسیایی محسوب میشه و سرعت تیمیه شرق آسیایی ها از نکات بارز بازیشونه، ولی کلاس تیم ویتنام بسیار پایینتر از اونی هست که بتونه تیم ایران رو به چالش بکشه.
و زشت بود که مقابل عراق تضعیف شده، حتی یک موقعیت گل نداشت و به کرات دروازش با خطر فرو ریختن مواجه میشد.
تو دور گروهی تیم آقای کیرش حرف زیادی برا گفتن نداشت و بیشتر روی خلاقیت بازیکنهاش نتیجه گرفت.
شاید این تیم، بهترین تیم تاریخ ایران نباشه ولی در حال حاضر با دو سه جین بازیکن خوب بهترین تیم آسیاست.
نمیخوام زیاد بدبینانه نگاه کنم، ولی این تیم با این تاکتیکهاش مدعی قهرمانی نیست و حداکثر توانش( اگه توسط چین غافلگیر نشه) حضور تو نیمه نهاییست...
