طرفداری - گرچه استرالیا در بازی اول خود در جام ملت‌های آسیا برابر اردن شکست خورد اما پیش بینی می‌شد آن‌ها بتوانند به سرعت خود را به تورنمنت باز گردانند. پیروزی بر فلسطین، نتیجه افتخار آمیزی برای کانگوروها نیست اما پس از فشار شکست برابر اردن، آن‌ها حق دارند از کسب این برد و رهایی از انتقادات، خوشحال باشند.
استرالیا همانند تیم‌هایی چون ژاپن و کره جنوبی در دوره گذار قرار دارد. آن‌ها در پی تغییر نسل و ساختن تیمی مبتنی بر بازیکنان جوانی هستند که بتوانند در جام جهانی آینده، پرده جدیدی از نمایش فوتبال استرالیا را به نمایش بگذارند.
استرالیا در بازی با فلسطین تلاش می‌کرد با بهره مندی از حرکات گرانت در سمت راست و عزیز بهیچ در سمت چپ و حرکات ترکیبی در کناره‌ها و ارسال برای مهاجمان هدف به فلسطین ضربه بزند با این حال هر سه گل استرالیا روی توپ‌های بلند و مورب ارسال شده از کناره‌ها به ثمر رسید که نمایانگر توان استرالیا در ارسال‌های دقیق و استفاده از توپ‌های بلند است.
در روزی که گراهام آرنولد، ماسیمو لونگو را روی نیمکت قرار داده بود در میانه میدان از ترکیب جدیدی استفاده کرد و آروین هافبک طراح و در عین حال فیزیکی استرالیا به همراه آور مابیل سیه چرده، مرکز ثقل این تیم در کار تهاجمی برابر فسلطینی ها بود.
در یک بازی یک طرفه، استرالیا فرصتی برای پیروزی و تمرین تاکتیکی مناسب برای بازی‌های بزرگ‌تر را به دست آورد. نمایش فنی استرالیا زمانی برای هواداران این تیم امیدبخش‌تر است که آن‌ها می‌توانند در ادامه تورنمنت از وجود متیو لکی و رابی کروز نیز بهره مند شوند. رابی کروز در این بازی چند دقیقه‌ای فرصت بازی پیدا کرد اما آرنولد در بازی‌های آینده از تجربه او در فوتبال آلمان، بیشتر استفاده خواهد کرد.
ساده لوحانه است اگر شکست استرالیا برابر اردن را در دور اول مرحله گروهی، ابزار سنجشی در مورد توان واقعی این تیم در مقابله با قدرت‌های قاره ارزیابی کنیم. استرالیا تیمی متشکل از بازیکنانی شاغل در فوتبال اروپا است که نسخه تضعیف شده و جوان آن نیز همانند آتش زیر خاکستر ظرفیت ایجاد دردسر برای هر تیمی را دارد.
برای قضاوت در مورد استرالیا نه بازی با اردن و نه دیدار برابر فلسطین معیار مناسبی نیست اما آن‌ها از نظر تاکتیکی در حدی نشان داده‌اند که بتوانند دست به کارهای بزرگ بزنند. این موضوع را تیم‌های بزرگ و مدعی قاره به خوبی حس میکنند.
