بیایید چند ماهی به عقب برگردیم. روز قرعه کشی جام جهانی بود، ایران و آرژانتین در یک گروه قرارگرفتند، ایتالیا و انگلیس همسایه شدند و نام هلند و اسپانیا در کنار هم قرار گرفت.
گذشته از میهن پرستی ای که ما را به داشتن حس تعصب نسبت به تیم ملی کشورمان سوق می دهد، طرفداری از تیم های ملی خارجی دیگر نیز کاملا سلیقه ای محسوب می شود. سلیقه ای که در سراسر کره خاکی محترم شمرده می شود و باید محترم شمرده شود. ظهور شگفتی سازها همیشه بهترین علت برای تغییر سلایق و علایق هستند. روزی که گروه بندی ها مشخص شد هیچ کس فکرش را هم نمی کرد که ایران برابر نیجریه مساوی کند، هلند فان خال قهرمان جهان را به گوشه رینگ بکشاند، انتقامی تاریخی بگیرد و شیلی ناک اوت شان کند. فکرش را نمی کردیم ایکر مقدس هم انسان است، درست مثل خود ما. فکرش را هم نمی کردیم که کار انگلستان به اما و اگر بکشد، پرتغال کریس رونالدویی که سوئد را با قصاوت قلب تمام و در اوج جذابیت و زیبایی حذف کرد به دست آلمان پرپر شود. فکرش را نمی کردیم که کاستاریکا....
آری فکرش را نمی کردیم که کاستاریکای گروه مرگ بیاید و یک تنه جام جهانی را برای هم گروهی های ایتالیایی، اروگوئه ای و انگلیسی اش به جهنمی تاریخی تبدیل کند. شاید تنها دست آورد جام جهانی 2014 برزیل برای فوتبال کشورمان تا به این جای کار این باشد که می توان یوزپلنگ پارسی بود و کاستاریکایی بازی کرد، شجاعانه، با اعتماد به نفس، دلیرانه.
کاستاریکا درس مهمی به همه ما داد. به اسپانیا، به هم گروهی هایش، به پرتغال و روسیه، به آسیایی ها، به یونانی که به قول دوست خوبم سورنا باقرفر نظام دفاعی اش از سال 2004 که قهرمان یورو شد تا کنون تغییری نداشته است. پدرام مهرورز دوست داشتنی می گوید تها یک بازیکن برای شکست دادن یک تیم کافی است، درست مثل مارادونا و لوئیز سوآرز که یک تنه نسخه انگلیس را پیچیدند. درست مثل توماس مولر که پوست پرتغال را با دست و دندان کند. کاستاریکا یک بازیکن بود و باید بگوییم:
.Well Done! Mission Accomplished
آری کاستاریکایی ها یک بازیکن بودند، یک سیمرغ. نه سی مرغ! و به هدف شان رسیدند. از جهنم گروه چهارم با ذکاوت و امید عبور کردند و حالا یک دنیا آن ها را می شناسد. علیرضا کردی عزیز کاستاریکا را به خوبی توصیف کرد: فرشته مرگِ گروه مرگ! فرشته مرگی که قاتل خاموش بود، یک حرفه ای به تمام معنا، یک سایه ناشناس.
آقای کیروش!
ما پارسی ها در زمینه تعصب همان هایی هستیم که عکس شان روی پیراهن شاگردان شماست.
احتیاط مرگ است، حتی در برابر نیجریه و بوسنی.
آقای کیروش!
بیا کمی کاستاریکاتر باشیم،
متعصب تر،
متهورتر،
با برنامه و جنگنده تر.
آقای کیروش!
کاستاریکایی دیگر باش، ایران باش.
یوزپلنگ ها را تحریک کن، اسپانیا بودن، انگلیس بودن، پرتغال بودن این روزها درد دارد...
