مدت زیادی از آخرین باری که بازی تیم رو کامل می دیدم گذشته بود.
دیدن بازی های تیم به یک عذاب و شکنجه تبدیل شده بود. به دیدن خلاصه بازی ها که اونهم جز سردرد و خرد کردن اعصاب حاصلی نداشت اکتفا می کردم. آیا واقعا این یونایتد بود که اینطور بازی می کرد؟ کاملا عقب می نشست و به حریف اجازه ی حمله همه جانبه میداد؟ بدون برنامه ای مشخص برای حمله . اینطور بنظر می رسید که در تفکر بازیکنان برای همه ی بازی ها اینطور القا شده بود که : فقط دفاع کنید و گل نخورید .
یونایتد شاداب و جنگجو به گوشه رینگ پناه برده بود !! غیرقابل باور بود، یک کابوس طولانی ...
اما بالاخره بازی دیشب رو کامل دیدم ، آیا کابوس تمام شد؟
بله ; این تیم ما است ، این یونایتد ما است.
حرکت از کناره ها و نفوذ به محوطه جریمه حریف ، پاس های عرضی و باز کردن دفاع حریف و فرار بازیکنان به عمق دفاع حریف ، پاسکاری های کوتاه در هجده قدم حریف ، اعتماد دروازه بان برای پاس دادن به بایی و ماتیچ و بخصوص لیندلوف در حضور بازیکنان حریف و خروج از پرس آنها ، اعتمادبنفس بالای اکثر بازیکنان[1] و ...
بایی [2] در دقیقه 80 اخراج شد درصد مالکیت توپ ما بسیار بیشتر شد که بخاطر تحرک بالای همه بازیکنان بود(البته سه گل اختلاف و بی انگیزگی بورنموثی ها هم بی تاثیر نبود.)
مالکیت توپ بین دقایق 75 تا 85 برابر 85درصد برابر 15درصد به نفع ما بود!! آمار کل هم 64 به 36 به نفع ما بود.
این شیوه بازی خاطرات رییس رو زنده می کرد . واقعا اگر از قبل اطلاع نداشتم به خودم می گفتم سر الکس برگشته است ؟
البته در این چند وقت اخیر گفتگوهای زیادی حول جو زدگی طرفداران تیم بخاطر اوله سولشر و ضعیف بودن حریفان شنیده می شود. اینکه نیازی به پوچتینو یا مربیان دیگر نیست.
اما فعلا دوستان یونایتدی باید تا آخر فصل صبر کنیم و اجازه بدیم زمان مشخص کنه که آیا اوله سولشر و تیم مربیگری - حضور مایک فیلان واقعا مهم است - توانایی رهبری تیم را دارند یا خیر ؟
در خصوص خرید بازیکنان جدید هم باید به این نکته دقت کرد که من هم نیاز تیم به یک مدافع رهبر را درک می کنم اما خرید وینگر چپ پا ؟
با خرید یک وینگر چپ پا وضعیت پیچیده می شود و امیدوارم اتفاقی که با حضور سانچز برای مارسیال افتاد برای رشفورد تکرار نشود.
با حضور لوکاکو به عنوان مهاجم نوک و یک وینگر چپ پا ، ترکیب تیم و حضور رشفورد و لینگارد چگونه می شود ؟
در حال حاضر لینگارد در مواقعی که تیم حریف در لاک دفاعی فرو می رود و ایستا بازی می کند به کمک بازیکن تیم ما که صاحب توپ است می رود و یا بین مدافعان حریف حرکت می کند و هنگامی که تیم به سرعت حمله می کند مدافعان حریف را در عرض بخود مشغول می کند تا فضای پشت آنها برای مارسیال و رشفورد آزاد شود.
در انتها : رییس تولدت مبارک
[1]در دقایق انتهایی بازی حرکت یانگ در محوطه جریمه و تک به تک شدن با بگوویچ و شوتش به بالای دروازه - البته در آفساید - را به یاد بیاورید.
[2]درباره بایی و شیوه بازیش به یاد حرف رییس درباره هاینزه می افتم که گفته بود هاینزه از دفاع کردن لذت می بره.
