یاور سلطانیبا تمام احترامی که به جان تری، مالدینی، کاناوارو، استام، نستا و ... بقیه دارم و با تموم لذتی که از بازیشون بردم به عنوان کسی که طرفدار فوتبالم نه همیشه تیم خاصی؛ فندایک بالاترین سطح از یک دفاعیست که من از سال ۲۰۰۰ تا به امروز به یاد دارم.
یک صحنه بود چن بازی قبل. در چند قدمی محوطه‌ی جریمه بازیکن نزدیک دروازه بود میخواست شوت بزنه یا پاس بده، هر کی بود ذهنش دستور میداد بره جلوی توپ ولی سریع تصمیم گرفت که یک نفر مقابل اون شوتزنه هست و رفت و با تمام آرامش اون بازیکنی که منتظر پاس بود رو گرفت.
اون صحنه تا اندازه‌ی یک کتاب از دفاع کردن حرف داشت.
