مصدومیت یکی از جنبه های تلخ ورزش قهرمانی و حرفه ای به حساب می آید.مصدومیت می تواند یک استعداد خالص را در اوج جوانی مجبور به بازنشستگی کند (مارکو فان باستن)یا می تواند ماه ها لذت تماشای بازی ستاره ای مثل رونالدو رو از ما دریغ کند یا می تواند حتی انتخاب اول درفت nba را برای دو فصل از بازی محروم کند.همه ما بارها آرزو کرده ایم که ای کاش می شد مثل بازی های کامپیوتری گزینه مصدومیت را خاموش کرد ولی در نهایت جز کنار آمدن با آنها چاره برای قهرمانان و هواداران وجود ندارد.
به طور حتم یکی از پر تلفات ترین لیگ های ورزشی جهان لیگ حرفه ای بسکتبال آمریکا به حساب می آید.تعداد بالای مسابقات فصل،فشردگی تقویم تیم ها،وجود قوانین سخت گیرانه برای استراحت دادن به ستاره ها و... باعث وقوع مصدومیت های زیاد در هر فصل می شوند.در این بین ستاره هایی نیز وجود دارند که گرفتار مصدومیت ادامه دار و طولانی مدت می شوند که در نهایت زندگی ورزشی آنها را تحت تاثیر قرار می گیرد و آنها از رسیدن به نهایت ظرفیت خود باز می مانند.در این مطلب به بررسی زندگی ورزشی پنج نفر از با استعداد ترین ستاره های بسکتبال می پردازیم که دست و پنجه نرم کردن با مصدومیت آنها را از شکوفا شدن بیشتر محروم کرد.
درخشش او در کالج واشنگتون باعث شد تا در درفت ۲۰۰۶ به عنوان انتخاب ششم توسط پورتلند وارد nba شود.بدشانسی های او از همان فصل اول شروع شد و او به دلیل مصدومیت زانو ۲۰ مسابقه اول فصل را از دست داد.با این وجود درخشش فوق العاده او در طول فصل و ثبت آمار ۱۷ امتیاز ۴ ریباند و ۴ پاس گل باعث شد تا تمامی آرای مربوط به برترین روکی سال را بدست آورد تا به عنوان روکی بدتر فصل انتخاب شود.
او در طول سه فصل بعدی علی رغم اینکه چندین بازی را به دلیل مصدومیت زانو از دست داد،با این وجود با درخشش خود در ترکیب پورتلند در هر سه فصل به آل استار راه یافت و حتی در فصل ۲۰۰۸-۰۹ در رای گیری باارزش ترین بازیکن فصل رتبه نهم را بدست آورد.
ولی بدشانسی های او از فصل بعد پر رنگ تر شدند.او در فصل ۲۰۱۰-۱۱ به دلیل عمل جراحی روی زانوی خود تنها در ۴۵ مسابقه به میدان رفت.
آخرین نمایش به یاد ماندنی او مربوط به راند اول پلی آف سال ۲۰۱۱ و بازی چهارم مقابل دالاس(قهرمان فصل)مربوط می شود.جایی که او ثبت ۱۸ امتیاز در کوارتر آخر آن بازی یک تنه باعث جبران فاصله ۲۳ امتیازی در کوارتر چهارم شد تا نتیجه سری دو بر دو مساوی شود.
در طول تعطیلی لیگ(به دلیل کشمکش های مالی)در ابتدای فصل بعد،او با اعلام اینکه استخوان بندی زانوی او به طور کامل از بین رفته است،بازنشستگی خود را اعلام کرد.هر چند او فصل بعد با پیراهن مینه‌سوتا به میادین برگشت ولی تنها ۵ بار برای این تیم به میدان رفت تا به دوران ورزشی خود پایان دهد.بدین ترتیب یکی از با استعداد ترین کامبو گاردهای تاریخ و با قابلیت فوق العاده همزمان در دفاع و حمله تنها ۶ فصل در nba بازی کرد تا یکی از حسرت های بزرگ تاریخ nba شکل بگیرد.
"He Was Lebron Before Lebron"
اگرچه اسکاتی پیپن خود را شبیه ترین بازیکن به لبران جیمز می داند،اما اکثر علاقه مندان nba او را به واسطه مهارت همزمان در امتیاز آوری،ریباند،بازیسازی و دفاع نزدیک ترین بازیکن به لبران جیمز فعلی می دانند.او یکی از ۵ بازیکن تاریخ است که در طول شش فصل ابتدایی خود موفق به ثبت آمار بیش از ۲۰ امتیاز، ۵ ریباند و ۵ پاس گل می شود.
در درفت سال ۹۴ به عنوان پیک سوم توسط دیترویت انتخاب شد و به همراه جیسون کید مشترکا عنوان روکی برتر سال را بدست آورد.او در فصل اول بیش از هزار امتیاز بدست آورد تا اولین روکی دیترویت بعد از آیزیا تامس باشد که به این رکورد می رسد.او در طول ۷ فصل خود با دیترویت ۵ بار به آل استار راه یافت.
در سال ۲۰۰۰ گرنت هیل-که از قهرمانی با دیترویت نا امید شده بود- در ازای بن والاس به اورلاندو ترید شد تا در کنار تریسی مک گریدی زوج قدرتمندی را تشکیل دهند.
اما انتقال به اورلاندو اصلا برای او خوش یمن نبود.زیرا با مصدومیت های وحشتناک بر روی مچ پا، او تنها ۴ بار در فصل اول، ۱۸ بار در فصل دوم و ۲۹ بار در فصل سوم برای اورلاندو بازی کرد.او همچنین کل فصل چهارم خود در اورلاندو را از دست داد تا در طول ۴ فصل تنها در ۵۷ بازی به میدان برود.
او در فصل ۲۰۰۴-۰۵ به میادین برگشت و با ثبت آمار ۲۰ امتیاز ۵ ریباند و ۳ اسیست موفق شد تا پس از ۵ سال مجددا به آل استار راه یابد ولی فصل بعد باز هم مصدومیت به سراغ او آمد و تنها ۲۰ بازی به میدان رفت.در سال ۲۰۰۷ و پس از پایان قرارداد با اورلاندو،او به فینیکس پیوست تا در کنار استیو نش و آمار استودمایر شانس خود را برای قهرمانی امتحان کند.او پنج فصل را در فینیکس سپری کرد و در سال ۲۰۱۰ با فینیکس به فینال کنفرانس غرب هم راه یافتند ولی در ۶ بازی مغلوب لیکرز شدند تا گرنت هیل هیچ وقت تجربه بازی در فینال nba را پیدا نکند.
گرنت هیل علاوه بر مصدومیت هایش از یک طرف دیگر هم بدشانس بود.به این ترتیب که او در کل دوران ورزشی خود دو بار تیم خود را عوض کرد.بار اول که دیترویت را به مقصد اورلاندو ترک کرد،دیترویت با بن والاس،رشید والاس،چانسی بیلپس و تایشان پرینس تبدیل به یک مدعی تمام عیار شد و قهرمانی سال ۲۰۰۴ را هم کسب کرد.بار دوم او در سال ۲۰۰۷ اورلاندو را به مقصد فینیکس ترک کرد که اورلاندو هم پس از رفتن گرنت هیل با بازیکنانی مثل دوایت هاوارد،رشارد لویس و هدو ترکوغلو به تیمی مدعی تبدیل شد و به فینال ۲۰۰۹ راه یافت.
"او سوپر استار بعدی دنیای بسکتبال خواهد بود".این جمله را مایکل جردن افسانه ای در مورد او به کار برده است.آن روزها که هنوز زمان زیادی از بازنشستگی مجیک جانسون نمی گذشت او را شبیه ترین بازیکن به مجیک جانسون می دانستند.
در درفت سال ۱۹۹۳ ابتدا به عنوان پیک سوم توسط گلدن استیت انتخاب شد ولی در ادامه او با پیک اول آن سال-کریس وبر-جابجا شد تا پنی هاردوی به اورلاندو برود و در کنار شکیل اونیل یکی از زوج های به یاد ماندنی تاریخ را تشکیل دهند.او در فصل اول خود با ثبت آمار ۱۶ امتیاز ۷ اسیست و ۶ ریباند پس از کریس وبر به عنوان دومین روکی فصل انتخاب شد.
در فصل دوم با نمایش درخشان پنی و شکیل اونیل،اورلاندو ۵۷ پیروزی در فصل عادی ثبت کرد.اوج کار آنها در پلی آف همان سال به راند دوم بر میگردد که با پیروزی بر شیکاگو (با حضور جردن،پیپن،استیو کر و تونی کوکوچ)تنها شکست مایکل جردن در یک سری پلی آف را در دهه نود رغم زدند.در ادامه اورلاندو به فینال nba هم راه یافت که پنی-علی رغم شکست مقابل هیوستون- آمار۲۶ امتیاز ۸ اسیست و ۵ ریباند را در نخستین فینال خود ثبت کرد.
فصل بعد علی رغم غیبت شکیل اونیل در بیشتر فصل به دلیل مصدومیت،پنی یک تنه تیم را روی دوش خود کشید و اورلاندو را به ۶۰ پیروزی رساند و در رای گیری پایان فصل برای ام وی پی هم در رده سوم ایستاد.در پلی آف هم با درخشش پنی اورلاندو به فینال کنفرانس رسید ولی این بار حریف شیکاگوی تا بن دندان مسلح نشدند تا فصل برای آنها تمام شود.
تابستان آن سال پنی به عنوان یکی از اعضای "تیم رویایی دوم"امریکا به المپیک رفت و مدال طلا را بدست آورد.بعد از نمایش درخشان او در سه فصل اول در اورلاندو همه او را به عنوان "فرانچایز لیدر" اورلاندو در نظر می گرفتند که این مسئله باعث ناراحتی شکیل اونیل و جدایی او شد.به قول خودش ده انگشت گنده داشت ولی رینگی نداشت.
فصل بعد در حالی که با جدایی شک،پنی را به عنوان یکی از گزینه های اصلی ام وی پی در نظر می گرفتند او دچار مصدومیت های متعدد از ناحیه زانوی چپ شد و در طول دو فصل بعد تنها ۷۸ بازی به میدان رفت و همین مصدومیت ها باعث شد تا او کم کم از فرم خودش فاصله بگیرد.در فصل ۹۹ پنی برگشت و اورلاندو با قرار گرفتن در رده سوم کنفرانس شرق یک بار دیگر به پلی آف رسید ولی بازی کردن او با مصدومیت در پلی آف باعث شد اورلاندو در راند اول حذف شود.
فصل بعد مدیریت اورلاندو(که از مصدومیت های او خسته شده بودند)او را به فینیکس ترید کردند.پنی در ادامه دوران ورزشی خود همواره درگیر مصدومیت بود و به جز فصل ۲۰۰۱-۰۲ او در هیچ فصلی بیشتر از ۶۰ بازی انجام نداد و فصل دوم خود در فینیکس را هم به طور کامل از دست داد.
سرانجام پنی هاردِوی در سال ۲۰۰۷ و پس از حضور کوتاه مدت در میامی و هم تیمی شدن دوباره با شکیل اعلام بازنشستگی کرد.
او قبل از درگیر شدن با مصدومیت ها ۴ بار در دهه نود به مسابقه آل استار راه یافت و در طول فصل های دوم و سوم خود هم در تیم اول منتخب فصل قرار گرفت.
بی شک صدر این فهرست را باید به جوانترین ام وی پی تاریخ اختصاص داد.
دریک رز به عنوان پیک اول درفت سال ۲۰۰۸، بالا تر از بازیکنانی مثل راسل وستبروک و کوین لاو توسط شیکاگو بولز انخاب شد.او بعد از مایکل جردن اولین بازیکن تاریخ شیکاگو شد که در ده بازی اول بیشتر از ده امتیاز کسب می کند.درخشش او در ادامه فصل باعث شد او در پایان فصل به عنوان بهترین روکی فصل انتخاب شود.
دریک رز را وقتی به عنوان سوپر استار نسل بعدی در نظر گرفتند که او در پلی آف همان سال مقابل مدافع عنوان قهرمانی-بوستون سلتیکس- به میدان رفت.دریک رز به همراه بن گوردون و جوکیم نوآ بوستون رویایی آن روزها را به شدت دچار مشکل کردند.رز با ۳۶ امتیازی رکورد بیشترین امتیاز یک روکی در پلی آف را(برابر با کریم عبدالجبار)ثبت کرد.هر چند بوستون سرانجام در بازی هفتم موفق به حذف شیکاگو شد.
فصل بعد با ادامه درخشش رز،او بعد از مایکل جردن به عنوان اولین بازیکن بولز موفق به راهیابی به آل استار شد.و سرانجام اوج کار دریک رز در فصل سوم او رقم خورد که او با آمار ۲۵ امتیاز ، ۸ اسیست و ۴ ریباند-بالاتر از لبران جیمز و کوبی- به عنوان جوانترین ام وی پی تاریخ انتخاب شد.در پلی آف ۲۰۱۱ هم رز شیکاگو را به فینال کنفرانس شرق رساند هرچند در مقابل مثلث جیمز-باش-وید شکست خورد.
ولی مشابه نمونه های قبلی بدشانسی های دریک رز خیلی زود از راه رسید.او در فصل ۲۰۱۱-۱۲ تنها ۳۹ بازی برای شیکاگو بازی کرد و بی شک نقطه تاریک دوران ورزشی او در مسابقه اول راند اول پلی آف ۲۰۱۲ اتفاق افتاد جایی که در فاصله یک دقیقه به پایان بازی اول مقابل فیلادلفیا او در یک ضد حمله با فرود بد دچار پارگی acl شد و نه تنها ادامه پلی آف را از دست داد بلکه سراسر فصل بعد را هم بازی نکرد.
او در فصل ۲۰۱۳-۱۴ برگشت ولی این بار به دلیل پارگی مینیسک زانو تنها در ده مسابقه به میدان رفت تا در سه فصل بعد از کسب ام وی پی تنها در ۴۹ مسابقه به میدان رفته باشد.
فصل بعد برگشت تا یک بار دیگر چشم ها را به خود خیره کند ولی دیگر دیر شده بود.حالا سر و کله یک استفن کری پیدا شده بود که قادر بود نظر تمام رای دهندگان جایزه ام وی پی را جذب کند و بدن نیمه سالم دریک رز یارای روزهای سخت را نداشت.
اگر چه امروز دریک رز نماینده یک پوینت گارد ایده آل برای سبک های نوین بسکتبال نیست ولی کسی چه می داند شاید اگر دوران ورزشی او روند عادی خودش را طی می کرد امروز پوینت گارد ایده آل را از دریچه دریک رز می دیدیم و نه استفن کری.
دریک رز این روزها در مینه‌سوتا با تغییر سبک خود به یک گارد فانتزی تلاش می کند هر چه بیشتر از مصدومیت دور بماند و هر چه بیشتر نزدیک فرم ام وی پی خود شود.
