طرفداری - وین رونی، کاپیتان اسبق تیم ملی انگلیس، پس از دو سال دوری در بازی تیم ملی کشورش در مقابل آمریکا به میدان رفت و پس از انجام 120 بازی با پیراهن سه شیرها، از میادین ملی به طور رسمی خداحافظی کرد. به همین مناسبت و به بهانه بازگشت مجدد وین رونی، نگاهی به عملکرد بازیکنان ملی پوش در سال های نه چندان دور از نگاه سایت فورفورتو داریم که پس از بازگشت، درخششی مثال زدنی داشتند.
1. ماریو گومز گارسیا (2015)
مهاجم آلمان ها که تنها به واسطه دقایق بیشتر بازی، رقابت کفش طلای یورو 2012 را به مهاجم اسپانیایی، فرناندو تورس واگذار نمود. پس از نمایش درخشان در یورو 2012، تصور همگان بر این بود که مانشافت مهاجمی آماده را برای جام جهانی در اختیار خواهد داشت. ماریو گومز که در سال 2013 قراردادی به مدت چهار سال با تیم فیورنتینا به امضا رسانده بود، به دلیل مصدومیت های متعدد درخشش چندانی نداشت و در نهایت به علت مصدومیت از ناحیه زانو، جام جهانی 2014 را از دست داد تا فصل فوتبالی او کابوس وارتر از همیشه دنبال شود. تا نوامبر 2015 و تا پیش از دعوت دوباره توسط یوآخیم لوو، گومز تنها 4 بازی برای تیم ملی آلمان، انجام داده بود. حال او این فرصت را داشت تا بار دیگر رویا پردازی کرده و به دوران درخشش در مانشافت بازگردد.
پرنده خوشبختی، سرانجام در بازی های یورو 2016 روی شانه های ماریو نشست؛ ماریو گومز مهاجم 30 ساله ژرمن ها، در بازی ابتدایی مقابل اوکراین و سپس80 دقیقه مقابل لهستان نیمکت نشین بود؛ ولی در بازی مقابل ایرلند شمالی و اسلوواکی در مرحله یک‌هشتم نهایی، در ترکیب اصلی قرار گرفت و در هر دو بازی موفق به گشودن دروازه حریفان شد تا خیال ژرمن ها از بابت خط حمله تا حدودی راحت شود. گومز در بازی یک چهارم نهایی برابر ایتالیا در دقیقه 73 به علت مصدومیت تعویض شد و ادامه مسابقات را از دست داد؛ اما همان درخشش، برای مجاب کردن سرمربی آلمان ها کافی بود تا ماریو باز هم به تیم ملی و این بار در چارچوب مهم ترین تورنمنت ملی (جام جهانی 2018) دعوت شود. ماریو گومز پس از 11 سال حضور پر افتخار در ترکیب مانشافت در سن 33 سالگی از رقابت های ملی، خداحافظی کرد.
2. روژه میلا (1990)
آلبرت روجر موه میلر معروف به روژه میلا (بنجامین باتن فوتبال)، بازیکن سابق تیم ملی کامرون بود که افتخارات زیادی را در عرصه ملی کسب نموده است. روژه میلا با 4 گلی که در جام جهانی 1990 به ثمر رساند، کامرون را برای اولین بار در تاریخ فوتبال آفریقا به یک چهارم نهایی جام جهانی رساند. هم چنین رقص معروف او در بازی مقابل کلمبیا، در ذهن فوتبال دوستان نقش بسته است. روژه میلا که اولین جام جهانیش را در سال 1982 تجربه کرده بود، در سال 1987 و در سن 38 سالگی از بازی های ملی خدا حافظی کرد. اما این پایان کار نبود؛ سه سال بعد، رئیس جمهور کامرون «پل بیا» از وی در خواست نمود تا به تیم ملی بازگردد. روژه میلا سریعا و بدون لحظه ای درنگ پذیرفت و پس از سه سال دوری، به تیم ملی بازگشت تا شاید تاریخ ساز شود.
او بر خلاف تصور همگان، درخشش فوق العاده ای داشت و موفق شد چهار گل در رقابت های جام جهانی به ثمر برساند؛ یک گل به کلمبیا (با آن رقص دیوانه وارش درست کنار پرچم کرنر، حرکتی که بعد ها به نماد تبدیل شد)، دو گل به رومانی و یک گل به انگلیس؛ بازی که در نهایت با نتیجه 3 بر2 در وقت های اضافه، به سود انگلیس پایان پذیرفت. با درخشش در جام جهانی 90 ایتالیا، کامرون برای اولین بار در تاریخ آفریقا به مرحله یک چارم پایانی رسید. هم چنین میلا برای دومین مرتبه بازیکن سال آفریقا شد.روژه میلا با گلی که در سن 42 سالگی مقابل روسیه به ثمر رساند، مسن ترین گلزن تاریخ جام جهانی لقب گرفت.
3. مارتین پالرمو (2009)
مارتین پالرمو که به لوکو (دیوانه) و تیتان معروف است، مهاجم آرژانتینی بود که برای تیم بوکاجونیورز توپ می زد. پالرمو با از دست دادن سه پنالتی در طول یک بازی برابر کلمبیا، در رقابت های کوپا آمریکا 1999، به شهرتی ناخوشایند دست یافت و نامش در کتاب رکورد های گینس ثبت شد. پس از آن بازی به نظر می رسید که دوران او در تیم ملی آرژانتین به پایان رسیده باشد؛ تا زمانی که مارادونا هدایت آلبی سلسته را بر عهده گرفت. هدایت تیم ملی توسط دیگو به اندازه کافی، غافلگیر کننده بود؛ اما دعوت از پالرمو با 35 سال سن در چارچوب مقدماتی جام جهانی 2010، حیرت همگان را برانگیخت. با وجود اینکه پالرمو به مدت 10 سال از تیم ملی کنار رفته بود، اما از فرصت پیش آمده بهره برد و پاسخ اعتماد دیگو را به خوبی داد. پالرمو در جریان بازی آرژانتین مقابل پرو موفق شد تا در دقیقه 93 گل پیروزی بخش آرژانتین را به ثمر رسانده وکمک زیادی به راهیابی آرژانتین به جام جهانی 2010 کند. پس از این بازی، مارادونا در توصیف گل دقایق پایانی پالرمو گفت:
معجزه دیگری از سنت پالرمو!
او در جام جهانی 2010 بار دیگر در ترکیب آرژانتین به میدان رفت و با گلی که در برابر یونان در دقیقه 89 و روی ریباند شوت لیونل مسی به ثمر رساند؛ مسن ترین گلزن تاریخ آرژانتین، در رقابت جام جهانی لقب گرفت؛ رکوردی که تا پیش از آن به مارادونا تعلق داشت. وی در سال 2011 و پس از انجام 216 بازی و به ثمر رساندن 112 گل برای تیم بوکا جونیورز، از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.
4. خوان سباستین ورون (2007)
خوان سباستین ورون، هافبک اسبق تیم های منچستر یونایتد و لاتزیو که بازگشت غیر منتظره ای به میادین بین المللی داشت؛ به طوری که کارشناس فوتبال آمریکای جنوبی «میک مک کارتی»، در طول تفسیر بازی های جام جهانی 2010 پس از تشخیص دیر هنگام سباستین ورون داخل زمین، گفت:
خدای من آیا او واقعا ورون است؟!
ورون ما بین سال های 2004 تا 2006 اوقات سختی را در لیگ برتر انگلستان سپری می نمود؛ به طوری که در طول این دو سال هیچ افتخاری کسب نکرد و پس از آن بود که به دلیل مصدومیت های متعدد، مجبور به بازگشت به آرژانتین شد. ورون به تیم استودیانتس همان تیمی که دوران فوتبالش از آن جا آغاز شده بود، پیوست تا شاید دوران درخشانش در فوتبال، بار دیگر تکرار شود. ورون بازگشت باشگوهی به سرزمین مادری داشت و توانست در فصل 09-2008 دو جام داخلی کسب نماید. ورون پس از چهار سال دوری در سال 2007 به تیم ملی آرژانتین دعوت شد و توانست با این تیم به مقام دوم رقابت های کوپا آمریکا در سال 2007 دست یابد. در سال 2008 و با انتخاب دیگو مارادونا به عنوان سرمربی تیم ملی، ورون پای ثابت بازی هایی شد که مارادونا عهده دار هدایت آن بود. بازی های وی در ترکیب آلبی سلسته و در پست هافبک مرکزی به یاد ماندنی بود. خوان سباستین ورون در سن 39 سالگی و پس از انجام 73 بازی ملی، از فوتبال خداحافظی کرد.
5. هنریک لارسن (2004، 2008)
بیشتر بازیکنان فوتبال نمی توانند با فکر بازنشستگی از مجامع بین المللی کنار بیایند، به خصوص پس از پشت سر گذاشتن مصدومیتی وحشتناک در آستانه رقابت های مهمی هم چون جام ملت های اروپا؛ حال تصور کنید آن ها بازگشته و با درخشش چشمگیر خود، همه را حیرت زده کنند. مطمننا هیچ بازیکنی توانایی تکرار این عمل را برای دومین مرتبه، ندارد. اما «آن ها» هنریک لارسن نیستند؛ مهاجم اسطوره ای تیم ملی سوئد که اولین بار، پس از رقابت های جام جهانی 2002 و در سن 31 سالگی اعلام بازنشستگی نمود. هنریک بار دیگر در سال 2004 و در چارچوب جام ملت های اروپا به میادین بازگشته و با همان ذهنیت برنده ای که داشت موفق ظاهر شد و با به ثمر رساندن 3 گل، در تیم منتخب تورنمنت قرار گرفت. هنریک، بار دیگر پس از جام جهانی 2006 از بازی های ملی خداحافظی کرد، اما تا پیش از خداحافظی رسمی در سال 2009، برای آخرین بار در چارچوپ رقابت های جام ملت های اروپا 2008 در ترکیب سوئد قرار گرفت و باز هم درخشید. هنریک لارسن پس از انجام 576 بازی و به ثمر رساندن 327 گل، سرانجام در سال 2013 و در سن 42 سالگی از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.
6. میشل لادروپ (1993)
میشل لادروپ، جادوگر دانمارکی دنیای فوتبال، جزو برترین و خلاق ترین هافبک های تاریخ فوتبال به حساب می آید. بازیکنی که از دیدگاه «روماریو» جزو پنج بازیکن برتر تاریخ فوتبال است. لادروپ با تیم ملی دانمارک قهرمان جام کنفدراسیون های 1995 شد؛ هم چنین وی با این تیم به یک هشتم نهایی جام جهانی 1986 و یک چهارم نهایی جام جهانی 1998 صعود کرد. میشل لادروپ به همراه برادرش، برایان لادروپ در نوامبر 1990 و در پی درگیری با «ریچارد مولر نیلسن»، مربی وقت تیم ملی دانمارک، مجبور به ترک تیم ملی شد تا دانمارک با تجربه ترین (میشل تا سن 26 سالگی، 8 سال بود که در تیم ملی توپ می زد) بازیکن خود را از دست بدهد.
دانمارکی‌ها در مرحله مقدماتی یورو 92 حذف شدند؛ اما سازمان ملل، یوگسلاوی را به دلیل جنگ تحریم کرد تا فقط 10 روز مانده به شروع بازی ها، دانمارک جایگزین این کشور شود.در آن مقطع، میشل در حال سپری کردن تعطیلات خود در شهر نیویورک بود؛ اما هم تیمی هایش از فرصت پیش آمده نهایت بهره را بردند و موفق به کسب یورو 92 شدند. او سرانجام در آگوست 1993 و پس از 3 سال دوری، به تیم ملی بازگشت.بازگشت وی با قهرمانی تیم دانمارک در جام بین قاره ای سال 1995 همراه شد. تیم ملی دانمارک با کاپیتانی میشل موفق شد تا مرحله یک چهارم نهایی پیش رود و در پایان مسابقات به همراه بردارش در میان تاثیرگذارترین بازیکنان جام، قرار گیرد. میشل لادروپ به همراه برادرش از موفق ترین برادران فوتبالی تاریخ فوتبال محسوب می گردند.
7. لوتار ماتئوس (1998)
لوتار ماتئوس، رکورد دار تعداد بازی در تاریخ تیم ملی آلمان قلمداد می شود. از ماتئوس اغلب به عنوان بهترین هافبک میانی تاریخ فوتبال نیز یاد می‌شود. دیگو مارادونا اسطوره تیم ملی آرژانتین و دنیای فوتبال، در وصف این هافبک آلمانی می گوید:
لوتار فوتبال را می‌فهمید. او می‌توانست به عنوان شماره 10 بازی کند. او همچنین هافبک تدافعی و پوششی خوبی بود و در پایان نیز به یک لیبرو تبدیل شد. لوتار بهترین و بزرگترین حریفی است که من در تمام این سال‌ها در مقابل خود داشته‌ام.
لوتار ماتئوس پیش از شروع یورو 96 با هم تیمی خود، «یورگن کلینزمن» و مربی تیم ملی «برتی فوگتس» مشکل پیدا کرد و به تیم ملی دعوت نشد. به نظر می رسید که دوران لوتار در تیم ملی، در همان تاریخ و لحظه به پایان رسیده باشد، اما این گونه نشد. لوتار هرگز به طور رسمی از تیم ملی خداحافظی نکرد و سرانجام پس از 3 سال دوری در اتفاقی جالب و بحث برانگیز، بار دیگر به تیم ملی آلمان دعوت شد تا در جام جهانی 98 در ترکیب مانشافت حضور یابد. لوتار ماتئوس تبدیل به اولین بازیکن (غیر دروازه بان) در تاریخ فوتبال شد که در پنج جام جهانی حضور می یابد. لوتار در جام 98 نقش یک مدافع را در زمین ایفا کرد؛ اما آلمان ها در آن جام توفیق چندانی به دست نیاوردند و در مرحله یک چهارم پایانی توسط کرواسی حذف شد. پس از آن بازی ها، لوتار در یورو 2000 هم حضور داشت؛ ولی چندان تاثیرگذار ظاهر نشد تا دوران فوتبال ملی وی در پایان مسابقات یورو 2000 و سن 39 سالگی به پایان برسد.
8. 9 و 10. کلود ماکله له، لیلیان تورام و زین الدین زیدان (2006)
هیچ جامی برای بردن باقی نمانده بود؛ این تعبیری است که می توان دروصف سه اسطوره تیم ملی فرانسه که پس از یورو 2004 از بازی های ملی خداحافظی کرده بودند، به کار برد. اما این نقطه پایان نبود و باردیگر در اواخر سال 2005 این سه بازیکن، توسط «ریموند دومنک» به تیم ملی دعوت شدند تا شاهد یکی از به یاد ماندنی ترین جام های جهانی در طول تاریخ فوتبال باشیم. جام جهانی نه! جام زین‌الدین زیدان. فرانسه با کمک این سه بازیکن و در مسیر فینال، پرتغال، اسپانیا و برزیل را شکست داد تا به ایستگاه پایانی برسد و برابر ایتالیا صف آرایی کند. همان بازی معروف که بیش از نتیجه، با ضربه سر زیدان در یادها ماند. لیلیان تورام و کلود ماکله له باز هم به تیم ملی فرانسه و این بار در چارچوب مسابقات یورو 2008، تحت هدایت ریموند دومنک دعوت شدند اما زیدان که تا پیش از آن از دنیای فوتبال خداحافظی کرده بود؛ آن ضربه سر به ماتراتزی را پایان کار خود در رده ملی قرار داد.
یادداشت کاربری ارسال شده توسط، صادق رضایی نسب
با اصلاح مهدی تاج الدینی
