کاش می شد احساس غروری که 10 سال پیش با آوردن اسم منچستر یونایتد میاوردم رو الان هم داشتم .افسوس که اتحاد کمرنگ شده و پول زیادی که به جونای تیم تزریق شده حس جنگ آوری و غیرت بازیکن ها رو از بین برده .وقتی به پوگبا ،لوکاکو،رشفورد،مارسیال و این سرسبدی آخری الکسیس(که اصلن در حد پوشیدن پیراهن تیمم نیس) پول های فراوون میگیرن و از لحاظ درونی و ذهنی و فکری دیگه نیازی برای رسیدن به چیزی جز جام نمیبینن مطمعنا زحمت زیادی نمیکشن ،این حرف رو میشه با یه فلش بک به چند سال پیش به راحتی درک کرد،مشکل تیم ما نه مدیریت و نه مربی ،مورینیو مربی خوبیه ولی باید از بازیکنا بازی بگیره که تو این امر ضعیفه ،مورینیو هیچ وقت خودش رو با بازیکن وفق نمیده همیشه سعی میکنه بازیکنا رو با تفکرات خودش یکسان کنه و ازشون تو فاز مربیگری خودش بازی بگیره که بعضا میبینیم که از اکثر بازیکنا یه بازی دفاعی به نمایش میزارهو بچه ها رو از فاز بازی خودشون دور میکنه...
اکه برگردیم به عقب میبینیم که فرگوسن دقیقا در هر 11 پست، یه ستاره داشته، یجورایی الدترافورد تو بازی های خونگی ستاره باروون میشده ،همه لیگ برتر از تیم و بازیکنا و استادیوم یوایتد وحشت و واهمه داشتن که اکثر بازیکنای حریف قبل از بازی با یونایتد وقتی وارد استادیوم میشدن 50 درصد توانشون به دلیل ترسی که داشتن از شرایط یونایتد ، از بین میرفت و عملا خودش رو بازنده میدونستن و جرات رقابت نداشتند (با یه کم تحقیق و دیدن یه سری ویدیو از قدیم متوجه میشد کامل ، نمونش نیمه نهایی 2008 با بارسا تو الترافورد ، اوج عشق به یونایتد رو میشه زمان زدن گل اسکولزی از پشت محوطه و همچنین ناله ی هماهنگ هوادارای داخل استادیوم با ساق پای اسکولزی دید،دقیقا با هر قدمی که موقع گل زدن برمیداره نت پیروزی توی استادیوم نواخته میشه )
اما حالا هر تیم بی سروپایی واسه یونایتد شاخ و شونه میکشه و اتحاد همه جورشون رو زیر سوال میبره و دیدیم که دیگه هیچ کدوم از بازیکنای یونایتد واسه حریفا ترسناک نیستند
وقتی اد وود وارد به هر بچه ی بی خاصیتی میلیون ها پوند رو میده و حمایتش میکنه دیگه من هوادار و امثال من هیچ وقت نمیتونیم لذت گذشته رو از تیم ببریم .نمونش همون پسرک هلندیه خرفت و مزخرف ممفیس که هنوز بوی چمن الترافورد رو بو نکرده شماره 7 رو پوشید و هر غلطی دلش خواست کرد و یه جورایی قداست 7 رو کمرنگ کرد .
7 بکهام
7 رونالدو
7 کانتونا و ...
اینا وقتی تو زمین بودن خیال همه راحت بود در حالیکه 10 تا بازیکن دیگه هم یکی از یکی بهتر کنارشون تو زمین می تازوندند ...
خیلی وقته دلم واسه یه آتیش بازی تنگه ..یادش بخیر اون موقع ها وقتی 60 دقیقه از بازی رو نمیدیدیم ، فن نیستلروی تضمینی 2 تا زده بود و از دقیقه 80 به بعد تازه تیم حمله میکرد
سیر نمیشدی از دیدن بازی و دوس داشتی فقط صدای تماشاگرارو 24 ساعت مث یه موسیقی گوش بدی آخه یه جورایی نت پیروزی تو جنگ بود.جنگی که همیشه یک طرف داشت.
یونایتد یونایتد و یونایتد....Glory Glory man united
