اختصاصی طرفداری - در سال هایی که پرسپولیس و هوادارانش روزگار سختی را سپری می کردند و آماج زخم زبان ها و کنایه های نیش دار از هر سمت و سویی بودند، قرارداد چهلمین سرمربی تاریخ سرخپوشان در فروردین 94 در استانبول به امضا رسید.
هنگامی که برانکو پس از 9 سال دوری از ایران به اتفاق محمدحسین نژادفلاح، قائم مقام وقت باشگاه پرسپولیس، از پله های فرودگاه امام پایین می آمد، شاید خوش بین ترین هواداران پرسپولیس نیز فکر نمی کردند تیمی که آن شرایط بحرانی فنی و مدیریتی را داشت، در ظرف تنها سه سال بتواند به فینال معتبرترین رقابت های باشگاهی قاره کهن برسد. برانکو، پرسپولیسِ تحت هدایتش را آهسته آهسته از تیمی که به میانه های جدول دل خوش کرده بود، به چنان تیم پرقدرت و مقتدری تبدیل نمود که هوادرانش پس از قهرمانی های پیاپی در لیگ، حال به سودای قهرمانی در آسیا می اندیشند. قهرمانی که اگر در سایه همدلی تیم دوست داشتنی برانکو اتفاق بیفتد، اولین قهرمانی نمایندگان کشورمان در لیگ قهرمانان آسیا و هم چنین 26 سال پس از قهرمانی پاس تهران در سال 1371 است که با برتری این تیم در برابر الشباب عربستان اتفاق افتاد. با ذکر این مقدمه، قصد داریم به بررسی عملکرد و زندگی نامه ورزشی برانکو ایوانکوویچ، ستاره اول این روزهای سرخپوشان در فوتبال ایران و آسیا می پردازیم. برانکو ایوانکوویچ متولد 28 فوریه 1954 (اسفندماه 1332 خورشیدی) در شهر چاکوتس یوگسلاوی سابق است. برانکو دو برادر دارد و از همان کودکی شیفته و عاشق فوتبال بود.
برانکو در کنار ژرژ وه آ و زوانمیر بوبان
خودش در مصاحبه ای با روزنامه ایران ورزشی در این باره می گوید:
از زمانی که عقلم می رسید، شیفته فوتبال بودم. هر سه برادر اهل فوتبال هستیم و هر سه مربی گری می‌کنیم. پسر من و 2 تا از برادرزاده هایم هم فوتبال بازی کرده‌اند. ما هم آن موقع در خیابان ها و کوچه ها بازی می کردیم. ولی چهل سال پیش، وقتی به طور جدی شروع به فوتبال بازی کردن نمودم، برای تمرین به یک باشگاه رفتم. اوایل 2 روز در هفته تمرین و مسابقه داشتیم و بعدا به هر روز تبدیل شد.
برانکو در زمان بازیگریش در پست هافبک هجومی به میدان می رفت و شروع فعالیت فوتبالیش به سال 1979 میلادی و از زادگاهش، باشگاه وارتکس واراژدین بود. همزمان با بازی در وارتکس، به تحصیل در رشته تربیت بدنی در دانشگاه زاگرب می پرداخت. برانکو در تمام سال های بازیگریش که به مدت 11 سال طول کشید در این باشگاه توپ زد و در 263 بازی برای این تیم، موفق به زدن 31 گل شده است. ایوانکوویچ در سال 1990 و در سن 36 سالگی از دنیای بازیگری خداحافظی کرد. برانکو در دوران بازیگریش در مستطیل سبز به آن شکل بازیکن شناخته شده ای نبود و بیشتر موفقیت و شهرتش را در دوران مربی گری خود، در تیم های مختلف به دست آورده است. یک سال پس از خداحافظی از مستطیل سبز رو به مربی گری آورد و اولین تیم تحت هدایتش، همان تیمی بود که سال ها در آن بازی کرده بود. برانکو چهار سال هدایت تیم وارتکس را برعهده گرفت و پس از آن تا سال 1998 که به عنوان دستیار سرمربی در کادر فنی کشورش کرواسی حاضر می شود، هدایت تیم هایی چون سِگستا و ریه کا را برعهده می گیرد.
پس از چند تجربه مربی گری در باشگاه های کرواسی، برانکو در سال 1998 به عنوان دستیار «میراسلاو بلاژویچ» در کادرفنی تیم ملی کرواسی انتخاب می شود و بر روی نیمکت تیم ملی کشورش در جام جهانی1998 فرانسه قرار می گیرد. کرواسی در آن جام جهانی شگفتی ساز شد و با برتری قاطع 0-3 برابر آلمان، در مرحله یک چهارم پایانی، پا به نیمه نهایی گذاشت که در آن بازی با حساب 2-1 مغلوب قهرمان و میزبان آن دوره جام جهانی، فرانسه شد. در بازی رده بندی هم کروات ها 2-1 هلندِ گاس هیدینک را بردند تا به مقام سوم جام جهانی دست یابند. اولین تقابل برانکو و کشوری به نام ایران، درست یک ماه قبل از جام جهانی 98 و در یک بازی دوستانه رقم خورد که این بازی با برتری 2-0 کرواسی به پایان رسید. با وجود شکست تیم ملی کشورمان در آن بازی دوستانه، اما بازی ملی پوشان ایران آن قدر خوب بود که سرمربی کهنه کار کرواسی در مصاحبه ای پس از بازی گفت:
اگر یوگسلاوی در بازی اول خود در جام جهانی، این تیم ایران را شکست دهد، من یک توپ فوتبال را قورت می دهم!
با پایان جام جهانی فرانسه، برانکو هدایت تیم هانوفر در بوندس لیگا 2 آلمان را برای یک فصل برعهده می گیرد.
برانکو و تیم امید ایران
هنگامی که چیرو به عنوان سرمربی تیم ملی فوتبال ایران در سال 2001 برگزیده شد، برانکو بار دیگر به عنوان دستیار در کنار بلاژویچ قرار گرفت. دوران حضور مرد کهنه کار کروات در تیم ملی، تنها یک سال به طول انجامید و چیرو نتوانست تیم ملی را به جام جهانی 2002 کره و ژاپن برساند. با وجود عدم صعود تیم ملی به جام جهانی، اما فدراسیون وقت خواستار حضور بلاژ در تیم ملی بود؛ ولی پیرمرد کروات دست رد به خواسته آن ها زد و فدراسیون باب مذاکره را با برانکو شروع کرد. مذاکراتی که با موفقیت به پایان رسید تا دوران چهار ساله و البته موفقیت آمیز برانکو ایوانکوویچ در فوتبال ملی کشورمان آغاز شود. در شروع کار، برانکو سرمربی تیم امید کشورمان شد و در همان سال اول حضورش، ایران را قهرمان بازی های آسیایی بوسان در سال 2002 کرد. اهمیت کار برانکو از این نظر حائز اهمیت است که با تغییر قوانینی که در بازی های آسیایی در آن سال اعمال شده بود، تیم هایی که در رشته فوتبال شرکت می کردند، باید از بازیکنان زیر 23 سال خود استفاده کرده و تنها مجاز به استفاده از سه بازیکن بزرگسال در ترکیب خود بودند. اتفاقی که برای اولین بار در این بازی ها رخ می داد و برانکو با چهره هایی جوان و کم نام و نشان که بعدها هر یک نامی برای خود در فوتبال این مرز و بوم دست و پا کردند، توانست طلای بازی های آسیایی بوسان در رشته فوتبال را به چنگ آورد. اتفاقی که از سال 2002 تاکنون دیگر در ورزش این کشور اتفاق نیفتاد و به نوعی طلای بازی های آسیایی بوسان، آخرین قهرمانی یک تیم فوتبال از ایران در رقابت های معتبر آسیایی به حساب می آید. عملکرد خوب برانکو با تیم امید ایران سبب شد تا فدراسیون نشین ها قرارداد او را تا سال 2006 و بازی های جام جهانی آلمان، تمدید نمایند.
برانکو و جام ملت های آسیای 2004
دو سال پس از بازی های آسیایی نوبت به جام ملت های آسیا در کشور چین می رسد. تیم ملی در دوره قبلی این مسابقات که در کشور لبنان برگزار شد، با هدایت جلال طالبی در مرحله یک چهارم با شکست از کره جنوبی، حذف تلخی را از این رقابت ها را تجربه نمود. در سال 2004 و در بازی های گروهی، ایران در گروه سختی با ژاپن، تایلند و عمان قرار گرفت و با 5 امتیاز و پشت سر ژاپن 7 امتیازی به عنوان تیم دوم، بار دیگر به سد محکم و رقیب سنتی خود، کره جنوبی خورد. ایران به مصاف کره ای می رفت که دو سال قبل میزبان جام جهانی بوده و توانسته بود با هر حرف و حدیثی، عنوان چهارمی این رقابت ها را کسب کند و با ترکیب جام جهانی خود پا به کشور چین بگذارد تا به مقام قهرمانی این رقابت ها دست یابد. درخشش علی کریمی و مهدی مهدوی کیا در آن بازی، تمام برنامه های کره ای ها را به هم ریخت و با هت تریک دیدنی علی کریمی، ایران موفق شد با نتیجه 3-4 کره جنوبی و یکی از بخت های مسلم قهرمانی جام ملت ها را از پیش رو برداشته و انتقام بازی های لبنان را از این تیم بگیرد.
به مرحله نیمه نهایی و بازی مقابل میزبان رقابت ها، چین می رسیم. در آن بازی زمین و زمان و البته «طلعت نجم» داور بازی نمی خواستند تا تیم شایسته برانکو به فینال این مسابقات برسد. دو اشتباه فاجعه بار داور بازی در اعلام اخراج ها و پنالتی که بر روی علی کریمی اعلام نشد، باعث شد تا کار به ضیافت پنالتی ها بکشد. ایمان مبعلی و یحیی گل محمدی و آن پنالتی چیپ معروفش، باعث شد تا تیم چین با هدایت «آری هان» به فینال جام ملت ها برسد و ایران به بازی رده بندی و البته انتقامی با بحرین برسد. بازی برابر تیمی که در آن سال ها و حتی شاید هم اکنون نیز مورد تنفر اهالی فوتبال در ایران قرار داشت، با چهار ضربه کاری بر پیکر بحرینی ها به پایان رسید و ایران با حساب 2-4 انتقام سختی از این تیم گرفت. ایران در پایان آن مسابقات، به مقام سوم جام ملت ها دست یافت و علی کریمی با 5 گل به طور مشترک با علاء حبیل، مهاجم تیم ملی بحرین، عنوان آقای گلی این مسابقات را کسب کرد. علی کریمی در همان سال به عنوان بهترین بازیکن سال آسیا نیز انتخاب شد.
برانکو و جام جهانی 2006
اما قهرمانی در بازی های آسیایی بوسان و مقام سوم جام ملت های آسیای 2004، تنها و تنها مقدمات یک کار بزرگ و آن هم صعود به جام جهانی پس از یک دوره ناکامی بود. ایران تا پیش از آن، دو بار در سال های 1978 و 1998 به جام جهانی صعود کرده بود که صعود به جام جهانی فرانسه به طور دراماتیک و در آخرین دقایق رقم خورده بود. اما این جام جهانی با دیگر تجربه های ایران تفاوت داشت و برانکو به راحتی آب خوردن و یک بازی مانده به اتمام مسابقات مقدماتی، ایران را به عنوان یکی از اولین تیم ها راهی جام جهانی 2006 آلمان کرد. یک بازی مانده به آخر، ایران که با کسب یک تساوی از بحرین هم صعودش قطعی می‌شد با گل محمد نصرتی پیروز آن دیدار لقب گرفت تا هواداران خود را درگیر اما و اگرهای صعود نکنند. بهترین رتبه تاریخ تیم ملی فوتبال ایران نیز در آن دوران و در ماه جولای سال 2005 رقم خورد. زمانی که تیم برانکو بی هیچ دغدغه ای به جام جهانی صعود کرد، تیم ملی کشورمان نیز در رده بندی فیفا جایگاه قابل توجهی را به خود اختصاص داد و با قرار گرفتن در رده پانزدهم رده بندی فیفا، یک رکورد تاریخی را از خود برجای گذاشت که با شرایط فعلی، تکرار آن در حد یک رویا می باشد. بازی های خوب ملی پوشان ایران تحت هدایت برانکو ایوانکوویچ، باعث شد سطح توقعات مردم و اهالی فوتبال از تیم ملی به شدت بالا رفته و در هنگام قرعه کشی بسیاری گروه ایران را دشوار نمی‌دانستند! مفسران ورزشی در برنامه های تلویزیونی و رادیویی، توقع پیروزی بر مکزیک و آنگولا و تساوی برابر پرتغال را داشتند تا تیم ایران به مرحله حذفی صعود کند. اما تیم ملی برخلاف تمامی انتظارات از مکزیک و پرتغال شکست خورد و با تساوی برابر آنگولا از صعود به مرحله حذفی جام جهانی بازماند.
پرتغال در مراحل بعد انگلیس مدعی را حذف کرد و با شکست از میزبان در بازی رده بندی، به مقام چهارم جام جهانی دست یافت. انتقادات از سرمربی تیم ملی به شدت افزایش یافت و برانکو ایوانکوویچ با وجودی که در چهار سال حضورش در تیم های ملی به مقام قهرمانی در بازی های آسیایی، سومی جام ملت ها و صعود به جام جهانی رسیده بود، از کار خود برکنار شد. با افزایش انتقادات و فشار اصحاب رسانه، «محمد علی آبادی» که در آن زمان مسئول وقت تربیت بدنی بود، در یک کار غیرقانونی «محمد دادکان» را از کار برکنار کرد که این اتفاق بعدها به تعلیق فوتبال کشورمان نیز انجامید و بدین ترتیب، برانکو که بزرگترین حامی خود را از دست رفته می دید، ترجیح داد که قید 8 ماه باقیمانده قرارداد خود با تیم ملی ایران را زده و به کشور بازنگردد. هرچند که بدهی مالیاتی این سرمربی کروات نیز مزید برعلت شد تا برانکو ایوانکوویچ پس از چهار سال حضور در ایران، برای ادامه مربی گری عازم کشورش، کرواسی شود. برانکو بعدها در مصاحبه ای با ایسنا در مورد تیم ملی و شرایط آن روزهایش می گوید:
من روزهای خیلی خوبی با تیم ملی ایران داشتم. کارهای بزرگی هم در آن مقطع انجام دادیم. قهرمانی در رقابت های آسیایی و رفتن به جمع چهار تیم پایانی جام ملت های آسیا. صعود زودهنگام به رقابت های جام جهانی 2006 آلمان و بهترین مقام را در تاریخ فوتبال ایران در رنکینگ فیفا کسب کردیم. می دانستم اتفاقات خوبی در حال رخ دادن است. به همین خاطر از آنها به تلخی یاد نکردم و نمی کنم. بهترین روزهای جوانی ام را در ایران بوده ام. انرژی زیادی را صرف این موفقیت کردم و خیلی خوشحالم که توانستم به فوتبال ایران کمک کنم.
برانکو و بازگشت به خانه و آسیا
برانکو به کرواسی برگشت و به مدت دو سال هدایت مطرح ترین تیم کشورش، دینامو زاگرب را برعهده گرفت. برانکو در دو سال حضورش در دینامو، توانست با این تیم به چهار قهرمانی (دو قهرمانی متوالی لیگ کرواسی، قهرمانی در جام حذفی کرواسی و قهرمانی در سوپرجام) دست یابد. در آن تیم، بازیکنانی هم چون ماریو مانژوکیچ، ادواردو داسیلوا و لوکا مودریچی تحت هدایت برانکو حضور داشتند که به عنوان مثال مودریچ بعدها در تیم های بزرگی هم چون تاتنهام و رئال مادرید توانست آقایی کند و در سال 2018 جایزه بهترین بازیکن اروپا و جایزه THE BEST را کسب نماید. سال اول حضور برانکو در دینامو زاگرب بسیار درخشان بود و شاگردان او با کسب 30 برد، دو تساوی و تنها یک باخت، توانستد با اختلاف قهرمان لیگ کرواسی شوند. پس از دو سال فوق العاده در زاگرب و در سال 2009، برانکو بار سفر به آسیا و این بار کشور چین را بست و هدایت تیم شاندونگ لیونگ این کشور را برعهده گرفت. دو سال حضور برانکو در شاندونگ با قهرمانی در لیگ برتر این کشور و مسابقات جام حذفی همراه بود.
پس از قهرمانی در کشور چین، عربستان و تیم الاتفاق این کشور، تجربه جدید دیگری برای برانکو در رقابت های باشگاهی بود. وی در یک فصل حضورش در این تیمِ کم نام و نشان عربستانی توانست به نایب قهرمانی در جام حذفی عربستان برسد و جواز حضور در مرحله پلی آف لیگ قهرمانان آسیا را کسب کند. برانکو در سال 2012 راهی کشور امارات و باشگاه الوحده شد و دوران ناموفقی را در این تیم گذراند. وی با تیم الوحده به مقام هفتم لیگ امارات دست یافت و از سِمت خود برکنار شد و به کرواسی بازگشت. برانکو برای دومین بار هدایت دیناموزاگرب را در دست گرفت ولی اصلا نتوانست دوران درخشان خود با این تیم را مجددا تکرار کند و پس از شکست در مقابل آستریا وین اتریش، از کار برکنار شد. حال مقصد بعدی برانکو باشگاه پرسپولیس و کشوری جز ایران، که به قول خودش به نوعی وطنِ دوم او محسوب می شود، نبود. اگر بخواهیم مهم ترین کار و خدمت محمدحسین نژادفلاح، قائم مقام وقت باشگاه پرسپولیس را بررسی کنیم، فقط و فقط آوردن مجدد برانکو به ایران و تیم پرسپولیس را می توانیم، مثال بزنیم. برانکو آمده بود تا بر روزگار تار و غمناک پرسپولیس، خط بطلانی بکشد و دوران شکوه و عظمت را بار دیگر به این تیم محبوب ایران بازگرداند.
برانکو و بازگشت دوران شکوهمند پرسپولیس
پرسپولیس تا قبل از حضور برانکو، سال های سختی را در فوتبال ایران سپری می کرد تا این که نژادفلاح، باب مذاکره را با سرمربی کروات پیشین تیم ملی در استانبول ترکیه باز کرد. مذاکراتی که به گفته خود برانکو چندین ساعت طول کشید تا در 17 فروردین ماه 1394، با توافق رسمی بین دو طرف، برانکو ایوانکوویچ به عنوان چهلمین سرمربی تاریخ پرسپولیس، برگزیده شود. برانکو در اواخر لیگ چهاردهم، هدایت تیمی را برعهده می گرفت که برای هفتمین فصل متوالی آن ها با مشکلات عجیب و غریب فنی و مدیریتی از قهرمانی در لیگ برتر ایران دور مانده بود و این چیزی نبود که هواداران پرسپولیس آن را بر بتابند. خود برانکو در مورد حضورش در پرسپولیس این گونه می گوید:
اولین تماس ها از ایران برای هدایت پرسپولیس با من پس از دو قهرمانی با دینامو زاگرب انجام گرفت که البته به سرانجامی نرسید و من بعد از آن برای هدایت شاندونگ، عازم کشور چین شدم. پس از آن در سال 1391 و زمانی که سردار رویانیان مدیرعامل باشگاه پرسپولیس بود صحبت‌ها درباره حضورم در پرسپولیس باز هم مطرح شد. همان روزها من با الاتفاق عربستان به فینال جام پادشاهی این کشور رسیده بودم و ضمن تشکر از پیشنهاد پرسپولیسی ها گفتم که من در قرارداد تیمی هستم و صحیح نیست که بخواهم کارم را نیمه‌کاره رها کنم. بهمن ماه سال 1393 بود که نژادفلاح، سرپرست باشگاه پرسپولیس شد و باز هم تماسی با من گرفتند و باید بگویم اولین پیشنهاد رسمی به من آن زمان انجام شد. ابتدا قرار بود بهمن ماه به ایران بیایم اما در نهایت فروردین سال 94 به تهران آمدم. قبل از آن یکی دو بار مذاکرات تلفنی انجام دادیم و قبل از آمدنم به ایران، جلسه پنج ساعته و سنگینی در ترکیه برگزار کردیم که در نهایت 35 درصد هم تخفیف دادم و با پرسپولیس قرارداد امضا کردم. من دو ماه اول حضورم در ایران را کاملا رایگان کار کردم و سه ماه بعد از حضور طاهری در نهایت اولین پرداختی به من انجام شد. اگر کسی مدرکی دارد که من زودتر از این پول گرفته‌ام، بیاید و بگوید.
در همان لیگ چهاردهم و با گل علی علیپور ستاره این روزهای تیم دوست داشتنی برانکو، وی توانست در دربی پیروز شود و با صعود از مرحله گروهی لیگ قهرمانان آسیا، هواداران سرخ دل پرسپولیسی تا حدی به تغییر اوضاع تیمشان امیدوار شوند. در شروع لیگ پانزدهم، تیم تحت هدایت برانکو فصل را بسیار بد شروع کرد و از شش بازی خود، تنها 4 امتیاز کسب کرد. اما گویا هواداران پرسپولیسی می خواستند تا آخرین لحظه پای سرمربی محبوبشان بمانند و از او در هر بازی حمایت می کردند. این حمایت ها در آخر نتیجه داد و رفته رفته تیم برانکو، شکل یک مدعی قهرمانی را به خود می گرفت. در همان فصل دربی رفت را با تساوی 1-1 و با گل دقایق پایانی «جری بنگتسون» به پایان برد؛ اما دربی برگشت و شهرآورد شماره 82 با دیگر دربی ها برای هواداران دو تیم تفاوت داشت و پرسپولیس در یک بازی کاملا برتر و با نتیجه 4-2 موفق شد، استقلال تحت هدایت پرویز مظلومی را شکست داده و صدر جدول را به نوعی از استقلال تهران، پس بگیرد. در انتهای آن فصل پرسپولیس تنها به دلیل تفاضل گل کمتر به عنوان نایب قهرمانی لیگ برتر پس از استقلال خوزستان رسید. نایب قهرمانی که هرچند برای هواداران پرسپولیس بسیار تلخ بود ولی آن ها در بازی پایانی برابر راه آهن، یک دل، هم صدا و ایستاده در ورزشگاه آزادی، تیم و سرمربی محبوبشان را به شدت تشویق کردند. اتفاقی که در فوتبال ایران بی نظیر بود و هواداران پرسپولیس، به شدت به فصل های پیش رو و موفقیت تیم برانکو امید زیادی داشتند. البته بسیاری یکی از دلایل موفقیت تیم تحت هدایت برانکو را همدلی بازیکنان و هواداران پس از مرگ ناگهانی کاپیتان سرخپوشان، مرحوم هادی نوروزی می دانند که باعث شد تیم برانکو همدل تر از هر زمانی پا به رقابت ها و بازی های لیگ بگذارد.
پرسپولیس در شروع لیگ شانزدهم از همان ابتدا کار را طوفانی شروع کرد و بازیکنان جدید این تیم نظیر بیرانوند و وحید امیری در کنار بازیکنان قدیمی سرخپوشان، ترکیب فوق العاده ای را پدید آورده بودند؛ به طوری که پرسپولیس برانکو به هیچ تیمی رحم نمی کرد و بسیاری از رکوردهای لیگ برتر را در آن فصل شکست و به نام خود ثبت کرد. فصل طلایی سرخپوشان در نهایت با قهرمانی مقتدرانه آن ها به پایان رسید و آن ها توانستند با 66 امتیاز از 30 بازی و با تفاضل +32 جایگاه اول لیگ برتر ایران را کسب کنند و پس از سرخپوشان، استقلال تهران با 9 امتیاز و تراکتورسازی با 10 امتیاز اختلاف در رتبه های بعدی این جدول قرار گرفتند. فصل هفدهم رقابت های لیگ برتر نیز به مشابه فصل قبل باز هم با اقتدار شاگردان برانکو آغاز شد و سرخپوشان توانستند در بازی سوپرجام توانستند با حساب 0-3 از سد نفت تهران عبور کنند تا با روحیه ای مضاعف به استقبال لیگ برتر بروند. بازیکنان پرسپولیس با هدایت برانکو در آن فصل هم توانستند روند موفقیت های خود را ادامه دهند و خیلی زود صدرنشین جدول رده بندی شوند. در لیگ هفدهم، رقیب همیشگی سرخ ها، استقلال تهران هم با روی کار آوردن شفر آلمانی به جای علیرضا منصوریان، بازی به بازی روند رو به رشدی پیدا می کرد و تبدیل به یکی از مدعیان جدی قهرمانی برای پرسپولیس برانکو شده بود. هرچند آن ها در شروع فصل با منصوریان امتیازات زیادی را از دست دادند ولی رفته رفته در قامت یک تیم مدعی ظاهر می شدند. در اولین تقابل شفر و برانکو، این سرمربی سرخ ها بود که با تک گل علی علیپور در دربی رفت و شماره 85 پیروز میدان بود و در بازی برگشت این ماجرا عکس آن اتفاق افتاد و آبی ها توانستند با تک گل وریا غفوری، برنده دربی برگشت و شماره 86 شوند.
برانکو، خیریت و دست های خالی
در نیم فصل اول لیگ هفدهم همه چیز برای سرخ ها فوق العاده پیش می رفت تا اینکه خبر آمد که آن ها یک سال از نقل و انتقالات محرومند؛ شوکی بزرگ بر پیکر تیم برانکو وارد شد، آن هم درست چند روز قبل از مهم ترین بازی فصل آن ها در مرحله نیمه نهایی لیگ قهرمانان آسیا و مقابل الهلال عربستان که همیشه یکی از بهترین تیم های آسیا به شمار می رود. ماجرای خیریت و اتفاقات عجیب و غریب مدیریتی باز هم گریبان پرسپولیس را گرفت؛ پرسپولیس از وجود بهترین مهاجم سالیان اخیر خود در بازی نیمه نهایی محروم شده بود. بازیکنان محروم و مصدوم در آن بازی سبب شد تا سرخ ها شکست سنگینی را برابر نماینده سعودی متحمل شوند. آن ها در یک قدمی فینال مهم ترین تورنمنت باشگاهی آسیا بازمانده بودند. شاید هر تیم دیگری با این مشکلات اساسی مواجه می گشت از درون خرد می شد؛ اما باز هم قدرت مدیریت برانکو مانع از شکل گیری بحرانی جدید در پرسپولیس شده و سرخ ها در دومین فصل پیاپی نیز قهرمان لیگ برتر ایران می شوند.
فصل جدید و لیگ هجدهم از راه می رسد. آزمون وفاداری بازیکنان پرسپولیس از راه می رسد ولی چه افسوس که بسیاری در این آزمون وفاداری رد شدند و پرسپولیس را تنها گذاشتند. به جز محسن مسلمان که چهره محبوب برانکو نبود، وحید امیری، فرشاد احمدزاده و صادق محرمی از جمله نفراتی بودند که به مرور قرمزها را ترک کردند و مهدی طارمی که او را عامل اصلی این بحران می‌دانستند هم حاضر به ماندن نشد. فصلی سخت در انتظار سرخ هاست؛ آن ها بازیکنان اصلی و تاثیرگذارشان را از دست داده اند و باید در سه جبهه لیگ، حذفی و از همه مهم تر رقابت های آسیایی با تیم هایی تا دندان مسلح به میدان بروند. از مشکلات مالی گرفته تا اختلافات ریشه دار بین کی روش و برانکو همه و همه گویی می خواهند تا سرخ ها را از پا درآورند. حال سرمربی پرسپولیس با تیمی نصفه و نیمه اما بی نهایت دوست داشتنی و همدل، روبرو گشته است.
پرسپولیس درگروه سوم رقابت های ACL 2018 با تیم های السد، نسف قارشی و الوصل هم گروه بود که در نهایت با 13 امتیاز به عنوان تیم اول این گروه راهی مرحله یک هشتم پایانی و بازی برابر الجزیره امارات شد. در این مرحله و در مجموع دو بازی رفت و برگشت و بنا به گل زده بیشتر در خانه حریف توانست تیم سخت کوش الجزیره امارات را از پیش رو بردارد و به مصاف تیم قدرتمند و شکست ناپذیر منطقه غرب، الدحیل قطر برود. الدحیل تیمی بود که از آخرین باختش که آن هم اتفاقا روبروی تیم پرسپولیس اتفاق افتاده بود، یکسال می گذشت و شکستی را چه در مسابقات داخلی لیگ ستارگان قطر و چه لیگ قهرمانان آسیا تجربه نکرده و مرحله گروهی را با 6 برد قاطع و 18 امتیاز به پایان رسانده بود. تیمی به غایت ترسناک که از آن ها به عنوان یکی از بخت های اصلی قهرمانی نام می بردند.
پرسپولیس بازی رفت را در استادیوم خلیفه دوحه با تک گل «موئز علی» واگذار کرد و چشم به حماسه آزادی و بازی برابر تماشاگران خود دوخته بود. بسیاری پرسپولیس را با توجه به بضاعتش و قدرت بالای تیم حریف، از پیش بازنده می دانستند و بسیاری از مفسرین فوتبال آسیا با توجه به شکست 3-1 استقلال در بازی رفت مقابل السد، انتظار یک نیمه نهایی تمام قطری را داشتند. اما این پایان ماجرا نبود و پرسپولیس در ورزشگاه آزادی در حالی که نیمه اول را با یک گل اتفاقی از نماینده قطر عقب افتاده بود، در نیمه مربیان ورق را به طور کامل برگرداند و شاگردان برانکو با سه گل کاپیتان سیدجلال حسینی، گل به خودی سلطان بریک و گادوین منشا بازگشت شکوهمندی به بازی داشتند و توانستند با حساب 3-1 الدحیل پرمدعا را از پیش رو برداشته و برای اولین بار در بین تیم های ایرانی به دومین نیمه نهایی متوالی خود در لیگ قهرمانان آسیا برسند.
افتخارآفرینی های برانکو و شاگردان غیورش در حالی اتفاق افتاد که پرسپولیسی ها از مشکلات عدیده مالی رنج می برند و مرد شماره یک کادر فنی پرسپولیس، پس از 5 ماه هنوز دریافتی نداشته و وقتی با تلاش گرشاسبی کمکی هر چند کوچک به باشگاه پرسپولیس آن هم با ارز ثانویه شد، برانکو با بزرگ منشی حاضر به قبول حق و حقوق خود نشد و بازیکنان تیمش را بیشتر مُحق گرفتن این پول می دانست. مابین دو بازی آسیایی پرسپولیس دربی از راه می رسد و پرسپولیس و استقلال پس از حاشیه های فراوان به دلیل برگزار نشدن سوپرجام، در شهرآورد شماره 88 مقابل یکدیگر صف آرایی می کنند. بازی که برخلاف بسیاری از پیش بینی ها دارای کمترین موقعیت گلزنی بود و انتقادات بسیاری به آن وارد گشت. از اتفاقات تلخ این بازی، مصدومیت مدافع راست سرخ ها، حسین ماهینی بود که از ناحیه رباط صلیبی دچار آسیب دیدگی شد و فصل را به طور کلی از دست داد. پرسپولیس در حالی به مصاف دیگر قدرت منطقه غرب آسیا، السد قطر می رفت که با لشکری از مصدومان و محرومان، برانکو حتی برای چینش 11 نفر درون زمین نیز با مشکلات اساسی روبرو شده بود. با هر حرف و حدیثی که بود، بازی رفت در ورزشگاه جاسم بن حمدِ دوحه برگزار شد و پرسپولیس در یک بازی جانانه که تحسین همگان را در پی داشت، با تک گل علی علیپور در دقیقه 86 که از روی نقطه پنالتی به ثمر رسید، یک برد ارزشمند خارج از خانه را کسب کرد. در میان بهت همگان، پرسپولیس با انجام یک بازی هوشمندانه و گرفتن یک نتیجه ایده آل، مهیای بازی برگشت در مقابل ستارگان السد قطر نظیر ژاوی، گابی، بغداد بونجاح، الهیدوس و اکرم عفیف باشد.
نوبت به اول آبان ماه و بازی برگشت پرسپولیس و السد در ورزشگاه مملو از جمعیت آزادی می رسد. بازی که هواداران سرخ دل پرسپولیسی برای تیم محبوبشان سنگ تمام گذاشتند و آزادی را به معنای واقعی کلمه برای ستارگان چند میلیون دلاری السد، به جهنم تبدیل نمودند. بازی که هر چند السدی ها با تک گل ستاره خط حمله و آقای گل لیگ قهرمانان، بغداد بونجاح با برد 1-0 به پایان رساندند، اما شاید آن ها فراموش کرده بودند که نیمه دوم، نیمه مربیان و برانکو است. پرسپولیس در همان دقایق ابتدایی نیمه دوم با ضربه زیبای سیامک نعمتی بازی را به تساوی کشاند و با رشادت بازیکنان پرسپولیس و به خصوص عکس العمل های خارق العاده علیرضا بیرانوند و مهار ضربه سر ستاره سابق بارسلونا، ژاوی هرناندز، پرسپولیس را در بازی نگه داشت و با پس از دمیدن در سوت بازی توسط «والنتین کوالنکو» داور بازی، پرسپولیس به عنوان سومین تیم ایرانی پس از سپاهان و ذوب آهن اصفهان که پیش تر در لیگ قهرمانان آسیا جواز حضور در فینال مهم ترین رویداد باشگاهی آسیا را کسب کرده بودند، پا به بازی نهایی در مقابل نماینده ژاپن، کاشیما آنتلرز می گذارد و امید است نماینده شایسته کشورمان پس از 26 سال، بار دیگر پرچم پرافتخار ایران را بر بام آسیا، برافراشته دارد. حال تنها دو بازی تا کسب قهرمانی در آسیا باقی مانده و هواداران بار دیگر چشم امید به سرمربی توانمند و باهوش خود، عالیجناب برانکو ایوانکوویچ دارند.
هت تریک قهرمانی و کسب دوگانه لیگ - حذفی
پرسپولیس فصل 98-97 را در حالی آغاز نمود که هنوز با ترکش های ناشی از محرومیت نقل و انتقالاتی دست و پنجه نرم می کرد. با تیمی که به ندرت تعداد بازیکنان آماده آن به 13-12 نفر هم می رسید برانکو توانست به مقام نایب قهرمانی لیگ قهرمانان آسیا دست یابد تا پس از سپاهان و ذوب آهن، سومین نماینده ایرانی باشد که توانسته به این افتخار مهم نائل شود. پرسپولیس با برد برابر پدیده لیگ برتر را شروع کرد و نیم فصل نخست را در کورس با تیمی چون سپاهان به پایان رساند. پایان بازی این تیم در نیم فصل نخست برابر پارس جنوبی جم همراه بود با پایان یک فصل محرومیت از نقل و انتقالات. پرسپولیس بازیکنان جدیدی همچون سروش رفیعی، مهدی شیری، مهدی شریفی، ماریو بودیمیر و مهدی ترابی ستاره سابق سایپا را در ترکیب جدید خود می دید. سرخپوشان در اوایل کار به دلیل ناهماهنگی میان ترکیب جدید خود نتوانستند نتایج خوبی را کسب کنند اما با درایت پروفسور سال جدید 98 به بهترین شکل ممکن برای آن ها آغاز شد. آن ها در آخرین روزهای اسفندماه موفق به شکست سپیدرود در خانه این تیم شدند و سپس بردهای متوالی برابر استقلال در دربی شماره 89، پیکان و سرانجام سایپا باعث شد تا این تیم فاصله امتیازی خوبی را با رقبای خود در کسب عنوان قهرمانی بیاندازد. هر چند در پیچ سخت انتهایی لیگ آن ها 4 تساوی برابر تیم هایی چون ذوب آهن، تراکتور، سپاهان و ماشین سازی کسب کردند تا قهرمانی لیگ هجدهم به هفته پایانی و بازی در جم کشیده شود. پرسپولیس در جو پرشور استادیوم تختی جم با تک گل ماریو بودیمیر موفق به شکست شاگردان مهدی تارتار شد تا پرسپولیس بتواند با هدایت برانکو ایوانکوویچ به سومین قهرمانی متوالی خود دست یابد. قهرمانی که سبب شد تا آن ها با 5 قهرمانی، دو نایب قهرمانی و دو مقام سومی، پرافتخارترین تیم تاریخ مسابقات لیگ برتر لقب بگیرند. سرمربی سرخپوشان در ادامه با برتری برابر داماش گیلانیان و فتح جام حذفی موفق به کسب دو گانه ارزشمند (لیگ - حذفی) شد تا فصل فوتبالی 98-97 فوتبال ایران را به بهترین شکل ممکن به پایان برساند.
افتخارات برانکو ایوانکوویچ
کسب مقام سوم جام جهانی 1998 به عنوان دستیار سرمربی به همراه تیم ملی کرواسی
قهرمانی در بازی های آسیایی بوسان در سال 2002 به عنوان سرمربی تیم امید ایران
قهرمانی در مسابقات چلنج کاپ آسیا-اقیانوسیه در سال 2003 به عنوان سرمربی تیم ملی فوتبال ایران
کسب مقام سوم جام ملت های آسیای 2004 پکن به عنوان سرمربی تیم ملی فوتبال ایران
قهرمانی در مسابقات غرب آسیا در سال 2004 به عنوان سرمربی تیم ملی فوتبال ایران
صعود به جام جهانی 2006 آلمان به عنوان سرمربی تیم ملی فوتبال ایران
قهرمانی در لیگ برتر کرواسی در دو فصل 07-2006 و 08-2007 به عنوان سرمربی تیم دینامو زاگرب
قهرمانی در رقابت های جام حذفی کرواسی در فصل 07-2006 به عنوان سرمربی تیم دینامو زاگرب
قهرمانی در سوپرجام کشور کرواسی در سال 2006 به عنوان سرمربی تیم دینامو زاگرب
قهرمانی در مسابقات لیگ کشور چین در سال 2010 به عنوان سرمربی تیم شاندونگ لیونگ
قهرمانی در جام حذفی کشور چین در سال 2010 به عنوان سرمربی تیم شاندونگ لیونگ
نایب قهرمانی مسابقات جام حذفی کشور عربستان در فصل 12-2011 به عنوان سرمربی تیم الاتفاق عربستان
قهرمانی در لیگ برتر فوتبال ایران در سه فصل متوالی 96-1395، 97-1396 و 98-1397 به عنوان سرمربی تیم پرسپولیس تهران
قهرمانی در جام حذفی فوتبال ایران در فصل 98-1397 به عنوان سرمربی تیم پرسپولیس تهران
کسب دوگانه ارزشمند (لیگ - حذفی) در فصل 98-1397 به عنوان سرمربی تیم پرسپولیس تهران
نایب قهرمانی در لیگ برتر فوتبال ایران در فصل 95-1394 به عنوان سرمربی تیم پرسپولیس تهران
قهرمانی در سوپرجام ایران در سال های 1397 و 1396 به عنوان سرمربی تیم پرسپولیس تهران
حضور در مرحله نیمه نهایی لیگ قهرمانان آسیا در سال 2017 به عنوان سرمربی تیم پرسپولیس تهران
نایب قهرمانی در لیگ قهرمانان آسیا در سال 2018 به عنوان سرمربی تیم پرسپولیس تهران
کسب عنوان بهترین سرمربی لیگ برتر فوتبال ایران در دو فصل 97-1396 و 96-1395
کسب عنوان بهترین سرمربی لیگ کشور کرواسی در سال های 2007 و 2008
خلاصه بازی برگشت پرسپولیس و الاسد در ورزشگاه آزادی
