تصویر مربوط به حضور ذوب آهن ایران در فینال آسیای سال ۲۰۱۰ در توکیو ژاپن است.
یعنی اخرین حضور یک تیم ایرانی چه در رده ملی و چه باشگاهی در فینال یک رقابت معتبر آسیایی.
فینالی که ۳ سال قبل از آن تیم همشهری یعنی سپاهان هم آن را تجربه کرد.
پس از آن بود که افت فاحش فوتبال ایران آغاز شد! از آن سال تا سال ۲۰۱۷ تنها یک حضور در نیمه نهایی سهم ایران بود که توسط استقلال نصیب مان شد.
سال ۲۰۱۷ اما تیمی متحول شده از ایران که سال ها تحت سومدیریت ها توفیق چندانی در آسیا کسب نمی کرد به یکباره تا نیمه نهایی آسیا خود را بالا کشید.
تیمی که شاید اگر داستان محرومیت ها و مصدومیت ها درست قبل از بازی گریبان گیرش نمیشد چه بسا میتوانست به فینال هم بیندیشد!
پرسپولیس ایران از صعود به فینال باز ماند. از دو پنجره نقل و انتقالاتی محروم شد، چند بازیکن اصلی اش را از دست داد اما امسال هم نیمه نهایی آسیا را دید!
- دو حضور پیاپی در نیمه نهایی چیزی بود که در فرمت جدید برگزاری لیگ قهرمان از سوی تیم های ایرانی سابقه نداشت اما پرسپولیس با همه مشکلات و کمبودها این رکورد را برای خودش ثبت کرد.
و اما امیدواری پرسپولیس و هوادارانش آنجاست که آنها بر خلاف فصل گذشته که بازی رفت را با ۴ گل باختند امسال اما بازی رفت را با دست پر از خانه حریف بدرقه کردند.
همین امیدواری و شوق فراوانی را در بین فوتبالدوستان ایجاد کرده تا پس از ۸ سال شاهد حضور نماینده ای از ایران در مهمترین رویداد باشگاهی آسیا باشیم.
فوتبالی که تیم ملی آن با عنوان دهان پر کن و تنها روی کاغذ اول آسیا مدتهاست در رنکینگ فیفا به خود می بالد، در حالب که سال های سال است که رنگ حضور در فینال آسیا را به خود ندیده است!
اینجاست که حضور یک تیم با نام ایران در فینال آسیا پس از ۸ سال می تواند مرهمی بر درد های فوتبال خسته و بیمار مملکتی باشد که تنها دلخوشی و سرمستی مردمی است که با فوتبال زندگی کرده اند؛ مردمی که حتی با باخت مقابل آرژانتین هم ساعت ها به هلهله و شادی می پردازند!
حساب کنید اگر یک تیم ایرانی چه در عرصه باشگاهی و چه ملی بر بام آسیا بایستد چه خواهد شد!
باید اندکی صبر کرد و منتظر ماند که آیا این طلسم ۴۰ ساله بالاخره شکستنی است یا خیر!
